Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
ตอนที่ 10 เพียงชิดใกล้
“เช้านี้ ยังไม่มีอะไรให้ทำน่ะ ฉันกำลังจะไปทำงาน วันนี้ฉันมีประชุม แต่ช่วงเย็น เธอจะต้องอาบน้ำแต่งตัว เราสองคนจะไปงานแต่งงานกัน”
“งานแต่งงานของคุณโรเบิร์ตและแองโจลีน่า”
“ใช่ เธอเห็นแล้วเหรอ”
“เห็นแล้วค่ะ”
ในตอนนั้นโควอี้ยกเอาอาหารเช้ามาเสิร์ฟทั้งสอง
รุสลันจึงสั่ง “โควอี้ เย็นนี้ช่วยคุณโอลีฟแต่งตัวด้วยนะ ฉันจะพาเธอไปงานแต่งงานของเพื่อน”
“ได้ค่ะคุณรุสลัน” ตอบแล้ว โควอี้ที่รู้หน้าที่ เธอเดินออกไปยืนรออยู่ห่าง ๆ เพื่อรอรับใช้ ปล่อยให้เจ้านายนั่งคุยกันระหว่างกินข้าว
“เป็นไงบ้าง เมื่อคืนนอนหลับสบายดีไหม”
“ค่ะ นอนหลับสบายดี แต่เตียงนุ่มไปหน่อยค่ะ”
เขาหัวเราะกับคำตอบของเธอ
“จะให้ทางโรงแรมเปลี่ยนที่นอนไหม”
“ไม่เป็นไรค่ะ”
พอเห็นสีหน้าของกังสดาลที่ยุ่งยาก เขาก็ยิ้มให้
“นี่ถ้าเธอมีอะไรต้องการอีก ก็บอกโควอี้ได้นะ โค¬วอี้สา¬มา-รถจัดหาอะไรให้เธอได้ทุกอย่าง”
“ขอบพระคุณค่ะ” กังสดาลยกมือไหว้
“กินสิ เดี๋ยวก็เย็นหมดหรอก กาแฟของเธอน่ะจะชงใหม่ไหม”
“ไม่เป็นไรค่ะ”
แต่เขาไม่ได้ฟังเธอ รุสลันยกมือ
“โควอี้ชงกาแฟให้คุณโอลีฟใหม่ด้วย”
“ค่ะ” โควอี้รับปาก ก่อนจะจัดการทุกอย่างอย่างเรียบร้อยรวดเร็ว
รุสลันรีบกิน สายตาของเขาจ้องมองที่เวลาในมือถืออยู่ตลอด เขากินอย่างเร็ว มีไฟกะพริบ มีคนส่งข้อความเข้า
“ฉันไปก่อนนะ เหมือนว่ารถจะมารับแล้ว”
“ค่ะ”
“เย็นนี้เจอกัน”
“ค่ะ”
กังสดาลลุกขึ้นยืน ตอนที่เขาหยิบกระเป๋าและเสื้อสูทขึ้นมาถือ เธอเดินตามไปส่งเขาที่ประตูหน้าห้อง
รุสลันหันมายิ้ม “นี่เธอไม่ต้องมาส่งฉันก็ได้”
“ไม่เป็นไรค่ะ มันเป็นหน้าที่ของดิฉันอยู่แล้ว”
“เรียกตัวเองว่าตั้งโอ๋หรือว่าโอลีฟก็ได้ อย่าแทนตัวว่าดิฉัน”
“ค่ะ แล้วคุณอยากให้ฉันแทนตัวเองว่าอะไรล่ะคะ”
“เวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นให้เรียกตัวเองว่าโอลีฟ แต่ถ้าเราอยู่กันสองคนให้แทนตัวว่าตั้งโอ๋”
“ค่ะ”
“น่ารักจัง” เขายิ้มให้เธออย่างอ่อนหวาน จากนั้นเขาก็ทำในสิ่งที่เธอไม่คาดคิด ชายหนุ่มยกมือขึ้นมาจับที่ปลายคางของเธอ แล้วเขาก็ฉกริมฝีปากลงมาจูบเบา ๆ
“ทำตัวให้น่ารักแบบนี้ไปตลอดนะ” เขาพูดใกล้ริมฝีปากของเธอ
หัวใจของหญิงสาวเต้นเร็ว แต่เมื่อคิดว่า เมื่อคืนเขาก็ใช้ริมฝีปากนี้จูบกับผู้หญิงคนอื่น ก็รู้สึกขุ่น ๆ กังสดาลสลัดความคิดนี้ออกจากหัวไม่ได้เลย เธอเผลอทำหน้าบึ้ง
“เป็นอะไร ยิ้มหวานสิครับ”
หญิงสาวฝืนยิ้ม
“ไม่ไหว ยิ้มอย่างนี้ไม่ไหว ที่ถูกต้อง ต้องยิ้มอย่างนี้” แล้วเขาก็ฉีกยิ้มให้เธอดู รุสลันทำแกล้ง ตอนนี้เขากำลังหว่านเสน่ห์กับกังสดาลอย่างมาก
ไม่รู้สิเขารู้สึกถูกใจเธอเหมือนกัน จะว่าไปเธอก็น่ากินตับ
“ไปนะ ไปทำงานก่อน” เขาเดินไปได้สองสามก้าว เขาก็หันกลับมาอีก
กังสดาลตกใจ เพราะเขาเข้าพุ่งเข้ามาใกล้อีก
“นี่โอลิฟกินให้เยอะกว่านี้นะ จะได้มีน้ำมีนวล” สายตาที่แสดงแบบนั้นออกมาจริง ๆ มีแววกรุ้มกริ่มด้วย ใบหน้าหล่อขั้นเทพ มาทำเล่นสายตาที่ทำให้เธอแทบละลาย
กังสดาลถึงกับหน้าออกร้อนและแดง ลำคอแห้งผากไม่ทราบสาเหตุ ความร้อนลามไปจนถึงใบหู เธอเข้าใจเจตนาที่เขาพูดดี ว่าหมายถึงอะไร
“บ๊ายบาย” เขาโบกมือ แล้วเดินไปทางลิฟต์
กังสดาลรีบเข้ามาในห้อง แล้วปิดประตูลง ใบหน้าร้อนแดงยังไม่หาย หัวใจสาวจะวายอยู่แล้ว เต้นแรงแทบทะลุออกมาข้างนอก
‘เขาเอ่ยหมายความว่า จะได้เต็มไม้เต็มมือเวลานอนด้วยกันใช่ไหม บ้าจริง ทำไมฉันสลัดเรื่องแบบนี้ออกไปจากหัวไม่ได้เลย’
กังสดาลคิดไปเดินไป โควอี้ที่กำลังเก็บจานอยู่
“คุณโอลีฟจะรับอะไรเพิ่มอีกไหมคะ”
“ตอนนี้ไม่มีค่ะ”
“ถ้ามีอะไร คุณสามารถใช้โทรศัพท์ในห้องโทรเข้าไปที่เบอร์ 708 มันจะลิงก์ดังขึ้นที่มือถือของโควอี้ค่ะ”
“ขอบคุณมากนะคะ”
“มันเป็นหน้าที่ของโควอี้แล้วค่ะ” ทำงานอย่างขะมักเขม้น
“เอ่อ... พี่โควอี้ทำงานที่นี่ และรับใช้คุณรุสลันมานานหรือยังคะ”
“ที่นี่ กับคุณรุสลัน ทำได้สองปีแล้วค่ะ”
“สองปี งั้นก็จะเห็นว่า คุณรุสลันพาผู้หญิงคนอื่นมาที่นี่ด้วย”
“มาอยู่แบบคุณหรือคะ เอ่อ...” ทำท่าคิดมาก
“พูดมาเถอะค่ะ โอลิฟอยากรู้”
“มาอยู่กันคนละห้องแบบคุณโอลีฟไม่มีค่ะ มีแต่นอนห้องเดียวกัน” ยิ้มเขินหน้าแดง
“อ๋อค่ะ” กังสดาลนึกถึงผู้หญิงคนเมื่อคืน
“มีหลายคนไหมคะ”
“แฮ่ ๆ หน้าตาไม่ซ้ำ จะมีซ้ำก็คือ คุณจีน่า คุณโรส และคุณเมลินี”
“สามคนเลยเหรอ”
“อ้อ... มีแฟนเก่าด้วยคุณแองโจลีน่าที่จะแต่งงานในคืนนี้”
“อ๋อค่ะ”
“มีอะไรอีกไหมคะ โควอี้จะจัดการพวกนี้ แล้วจะไปดูของที่คุณรุสลันสั่งให้ซื้อ”
“อึ... ไม่มีแล้วค่ะ” พูดจบก็เดินเข้าไปในห้องนอน เธอลงนั่งที่เตียง หยิบมือถือขึ้นมา มือถือที่ใช้มานานกว่าห้าปีแล้ว เก่ามาก สภาพแย่ มันยังชาร์จไม่เต็ม และคงจะไม่มีไฟ ต้องรออีกสักนิด กังสดาลจึงวางมันลง
“เฮ้อ... ใช้ได้ก็ดีถมเถ แต่อย่าพกไปไหนมาไหน หรือให้ใคร เห็น ไม่อย่างนั้นขายหน้าคุณรุสลันแย่เลย” กังสดาลหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาดู
ในนั้นมีเงินแบงก์ห้าร้อย และแบงก์ห้าสิบอีกสามใบ
“ห้าร้อยห้าสิบบาท และก็คงใช้ในสิงคโปร์ไม่ได้” เธออยากโทรศัพท์ไปหาแม่ใหญ่ และถามถึงอาการของพ่อ แต่ก็ยังทำไม่ได้
‘พ่อคะ หนูคิดถึงพ่อจัง ไม่รู้แม่ใหญ่จะบอกยังไงกับพ่อนะ ว่าเราหายไปไหน’
ที่บ้านของคุณสุธี
“คุณทำไมบ้านเงียบจัง ลูก ๆ ไปไหนหมด” ตาที่มองไม่เห็น และมักจะใช้ชีวิตอยู่แต่ในห้อง จึงไม่ได้รู้เห็นว่าอะไรเกิดขึ้น
“ตั้งโอ๋ได้งานทำต่างจังหวัด”
“อะไรนะ แล้วทำไมไปไหนไม่ร่ำลาพ่อ มันยังเห็นหัวพ่อของมันอยู่ไหมเนี่ย”
“ฉันเป็นคนอนุญาตเอง แกอยากไปทำงานหาเงิน หางานทำแถวนี้ก็ไม่ได้ จึงขอไปทำงานโรงงานแถวลพบุรี”
“ทำไมให้ไปไกลแบบนั้น”
“เห็นไหม ถ้าลูกมาบอกพี่ พี่ก็คงจะบ่น แล้วสุดท้ายก็คงหว่านล้อมไม่ให้แกไป ปล่อยเถอะพี่ ปล่อยวาง”
“แล้วลูกน้ำไปไหน”
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
