ตอนที่ 7 แอบรักเขาเสียแล้ว

คำว่าครอบครัวคงจะไกลเกินเอื้อมไป เพราะกังสดาลอยู่ในฐานะของเมียพาร์ทไทม์ของเขาเท่านั้น อีกอย่างสัญญาที่เขาย้ำกับเธอก่อนระหว่างทางไปงานเลี้ยง

‘มีอะไรกันได้ แต่ห้ามมีลูกกับเขา’ กังสดาลยิ้มหยันเมื่อคิดถึงตรงนี้

รุสลัน เขาจะรู้ไหมหนอว่า หัวใจของผู้หญิงคนนี้ถูกเขาย่ำยีด้วยคำพูดของเขา การที่เขาชี้ให้เธอสำเหนียกถึงสถานะของตัวเอง กังสดาลเป็นเพียงแค่คู่สัญญาเท่านั้นเอง

รถแล่นเข้าสู่สนามบิน ตรงไปยังเครื่องบินส่วนตัว ที่จอดรอเขาอยู่ด้านในนั้น ทุกอย่างถูกจัดเตรียมไว้พร้อมสรรพเรียบร้อยแล้ว

รุสลันคงมีเส้นสายมากเลย เขายึดเอาเอกสารของเธอทั้งหมดไปตั้งแต่แรก พนักงานของเขาจัดการทุกเรื่อง ให้กังสดาลบินไปพร้อมกับเขาได้เลย เธอยืนตัวสั่นตอนที่ก้าวขาขึ้นไปนั่งบนเครื่องบินเจ็ตส่วนตัวของเขา ไม่ต้องบอกถึงความร่ำรวยของรุสลัน

ผ่านไปไม่ถึงชั่วโมง เครื่องบินก็ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า บินออกไปจากน่านฟ้าของประเทศไทยเพื่อมุ่งไปสู่จุดหมายแห่งใดสักที่ในโลก

“เราจะไปกับที่ไหนคะ” หญิงสาวอดที่จะถามไม่ได้

“สิงคโปร์ ใกล้ ๆ นี่เอง บินแค่ชั่วโมงกว่า ๆ ขอโทษนะ ตอนนี้ฉันยุ่งมาก ฉันจะต้องทำงาน เราค่อยกลับไปคุยกันที่โรงแรม” เขาทิ้งให้เธออยู่กับพนักงาน แล้วเดินผ่านผ้าม่านเข้าไป กังสดาลได้ยินเขาสั่งงานกับเลขาฯ มากมาย เขายุ่งอยู่กับคอมพิวเตอร์และการทำงานอย่างคร่ำเคร่ง

เขาพูดและทำทุกอย่างเป็นเรื่องง่าย ๆ สำหรับกังสดาลเหมือนคนที่ถูกปล่อยทิ้ง เธอรู้สึกคว้างและโดดเดี่ยว

พนักงานบนเครื่องพาเธอนั่งอยู่มุมหนึ่งบนเครื่องบิน

“จะรับอะไรดีคะ” เมนูอาหารถูกส่งมาตรงหน้า

กังสดาลได้แต่คิด ตอนนี้ทุกอย่างมันสายไปแล้ว มันเดินหน้ามาไกลมาก จนเธอไม่มีทางย้อนแก้ไขหรือย้อนไปที่จุดเริ่มต้นได้อีก ชีวิตมันไม่ได้มีปุ่มรีสตาร์ต สรุปแล้วตัวเธอต้องเดินหน้าต่อไป

ท้องไส้เริ่มปั่นป่วน ‘หิว’ เสียงท้องร้องของเธอมันฟ้อง

“ฉันขอแซนด์วิชอันนี้ และน้ำผลไม้รวม”

เสียงเธอดังพอที่จะทำให้รุสลันที่นั่งอยู่หลังม่านได้ยิน เขาก็ยิ้มนิดๆอย่างพอใจ

ผ่านไปเพียงครู่ แซนด์วิชและน้ำผลไม้ก็มาเสิร์ฟอยู่ตรงหน้าของเธอ ‘กังสดาลกิน กินเพื่อความอยู่รอด อะไรจะเกิดก็ต้องตั้งรับและเผชิญหน้า’

เมื่อหลายสัปดาห์ก่อน

บทสนทนาระหว่างเขากับคุณพ่อชาลี ตอนนี้คุณชาลีพักอาศัยอยู่กับคุณแม่ไอลินบนชายฝั่งของประเทศตุรกี

(“พ่ออยากให้แกช่วยเพื่อนของพ่อหน่อย ตอนนี้พ่อไม่สะดวกเลย พ่อยังลุกออกจากห้องไม่ได้ ขาของพ่อยังเข้าเฝือกอยู่ และแม่ก็สั่งห้ามไม่ให้พ่อออกไปไหนมาไหนด้วย”)

“แหม… คุณพ่อก็ไม่น่าทำอะไรแบบนั้นนี่ครับ อายุเท่าไหร่เข้าไปแล้ว ยังจะไปแข่งรถอีก”

(“ก็ฉันอยากทำ ก่อนที่ฉันจะตายน่ะ”)

“แล้วเป็นยังไงล่ะครับ เจ็บตัว”

(“นี่แกไม่ต้องมาซ้ำเติมหรอกนะ ตอนนี้ฉันก็เหมือนนักโทษที่ถูกแม่ของแกขังอยู่แล้ว เฮ้อ”)

“แล้วพ่อจะให้ผมช่วยอะไรล่ะครับ”

(“ช่วยเพื่อนของพ่อหน่อย เขาต้องการเงินไปรักษาตัว”)

“เท่าไหร่ครับพ่อ”

(“สามล้าน”)

“โอ้โห! ทำไมมันมากอย่างนั้นล่ะครับ ผมคิดว่าสามสี่หมื่น จำนวนนี่มันเป็นจำนวนที่มากเกินไป พ่อตั้งสามล้าน จะช่วยคน เงินเยอะแบบนี้ พวกเขาคิดกันยังไง ผมไม่เข้าใจเลย กล้าบากหน้ามาขอและเอ่ยปาก ไม่มีใครเขาจะช่วยกันฟรี ๆ หรอกครับ ไม่ได้ ผมว่าไม่ได้ แล้วคนบางคน หรือเพื่อนไม่แท้ เขาเห็นฐานะของเราร่ำรวย พวกเขาก็อยากได้เงินทองของเรา” ลูกชายพล่ามยาว คุณชาลีรีบพูดห้าม

(“แต่เพื่อนของพ่อคนนี้ เขาไม่ใช่คนแบบนั้น เราสองคนเป็นเพื่อนรักกันมากมาตั้งแต่สมัยก่อน ตอนเล็ก ๆ ที่พ่อไปเที่ยวบ้านเกิดของปู่ที่เพชรบุรี เพื่อนพ่อคนนี้ เขาได้ช่วยชีวิตของพ่อเอาไว้ พ่อเกือบจมน้ำตาย แต่ถ้าไม่ได้เพื่อนคนนี้ลงไปช่วยพ่อแล้ว พ่อก็คงไม่มีชีวิตเติบโตมาจนได้แต่งงานกับแม่ของแก แล้วก็มีแก นี่แหละเป็นสิ่งที่พ่อตั้งใจตอบแทน เงินสามล้านมันแลกกับชีวิตคนไม่ได้หรอก แต่ถ้าเขาได้เงินตรงนี้ไป เขาสามารถรักษาตาที่จะบอดได้ และพ่อก็เห็นว่า เงินแค่สามล้าน มันเป็นเศษเงิน ของเราเอง เฮ้อ… รุสลัน เอาตรง ๆ บอกมาคำเดียว พ่อยืมเงินของแกก่อนได้ไหม แล้วพ่อจะใช้คืน”)

“แม่รู้เรื่องนี้ไหมครับ”

(“ไม่รู้ อย่าให้ถึงหูของแม่แกเชียวนา เฮ้อ… พอกันลูกไม้หล่นใต้ต้น แม่ของแกรู้ไม่ได้หรอก”) ถอนหายใจยาว

(“แกนี่น่ะนิสัยเหมือนแม่อย่างกะอะไร แสนเค็มพอ ๆ กันนั่นแหละ”)

“อ้าวพ่อ ไหงพูดแบบนี้ล่ะครับ”

(“เอาเถอะแกจะช่วยฉันไหม ถ้าแกไม่ช่วยฉันจะโทรไปหาเพื่อนคนอื่น”)

“เดี๋ยวก่อนพ่อ ช่วยสิครับพ่อ ถ้าพ่อไปเที่ยวยืมใครต่อใครแบบนั้น พ่อไม่อายหรือไง ที่จะให้คนอื่นมารับรู้เรื่องแบบนี้ เขาจะว่าบ้านเราเป็นยังไง”

(“โอ้ย… จะอายทำไมเล่า ก็แค่ยืมเงิน แกเนี่ยมันชักจะเอาใหญ่ ฉันไม่ยืมแก แค่จะสั่งให้เอาเงินไปให้ทางโน้นหน่อย จะทำไม่ทำ”) ชักโมโห พ่อขึ้นเสียง

“โอเค ผมให้พ่อยืมครับ แต่ผมก็ต้องทำสัญญากับคนทางนั้น”

(“สัญญาบ้าบออะไรของแกอีกละ”)

“เขาต้องทำงานตอบแทนเราบ้าง”

(“เฮ้ย! ทำไมแกเป็นคนอย่างนี้ฮะ”)

“ก็ผม”

(“พ่อยืมนะ ไม่ใช่เพื่อนพ่อเป็นคนยืมสักหน่อย”)

ท่านสบถออกมาเมื่อถูกขัดใจ

(“ช่างเรื่องมากนัก แกต้องการอะไรกันแน่ ถ้าจะทำสัญญา แกก็มาทำกับพ่อนี่”)

“ผมจัดการเองครับ ผมรับปากว่าจะช่วยแล้วครับพ่อ”

(“อย่านะ อย่าให้ฉันรู้ว่าแกเรื่องเยอะ”)

“เงินของผม ผมจัดการเอง พ่อแค่ส่งข้อมูลของเพื่อนพ่อมาเถอะครับ”

(“ฉันล่ะเบื่อแกจริง ๆ”) พูดอย่างเหนื่อยใจ

รุสลันได้เชื้อเค็มมาจากคุณตา และก็คุณไอลินแม่ของเขา จะให้เงินใคร หรือจะใช้จ่ายอะไร ต้องมีเหตุผลรองรับเสมอ

“พ่อจะให้ผมช่วยไหมครับ”

(“ช่วยสิ”)

“ถ้าอย่างนั้นพ่อส่งข้อมูลของเพื่อนพ่อมาให้ผม แล้วผมจะจัดการเองนะครับ”