บทที่ 3. ถึงเวลาแล้ว

ขณะใช้ความคิดอยู่นั้นไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองถูกรั้งเข้าไปกอด แต่พอรู้ตัวจะดิ้นหนีก็ถูกกอดรัดแน่นจนหนีออกจากวงแขนแข็งแรงไม่ได้

“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะคุณแสบ”

“ผัวกอดเมียทำไมต้องปล่อย”

“ยังไม่ใช่ เพราะคุณยังไม่ได้โอนสินสอดให้ฉัน”

“อ้อ...งั้นโอนเลย” มือโอบไหล่เล็กรั้งไว้แน่นไม่ยอมให้เธอลุกหนีจากข้างตน แล้วอีกมือก็ล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบโทรศัพท์ออกมาเข้าแอปธนาคารเพื่อจะโอนเงินสิบล้านให้แม่ยอดทูนหัวของตนเอง

ตื๊ด!

เสียงข้อความแจ้งเตือนของโทรศัพท์ของหญิงดัง พร้อมกับแสบยื่นหน้าจอโทรศัพท์ของตนให้คนตัวเล็กดูสลิปการโอนเงินว่าโอนสำเร็จแล้วสิบล้านบาท

“คุณมันบ้า! เงินตั้งสิบล้าน คุณโอนง่ายๆ แบบนี้ได้ไง”

“ก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรนี่ ก็แค่โอนเงินให้เมียเอง ไปเถอะ ไปดูห้องหอของเรากันเถอะ ฉันยังตกแต่งจัดห้องเหมือนตอนที่เราอยู่ด้วยกันนะ แต่คืนนี้ฉันไม่ได้นอนเหงาคนเดียวแล้ว เพราะเมียกลับมาแล้ว” เขาลุกขึ้นยืนพร้อมบังคับร่างเล็กลุกขึ้นยืนพร้อมตน

“คุณทำอะไรคุณแสบ?”

“ก็เข้าหอไง ทำทุกอย่างให้ถูกต้อง สินสอดรอบสองก็โอนให้แล้ว เธอก็ต้องทำหน้าที่เมียตามขั้นตอนว่าไหม เมื่อก่อนเรายังไม่เข้าหอกันจนตอนนี้ อย่าบอกว่าไม่พร้อมนะ ทีขอสินสอดฉันยังไม่ต่อรองสักบาท ยังรีบโอนให้ทันที” เมื่อเห็นสาวเจ้าอ้าปากจะเอ่ยปฏิเสธคัดค้านตน เขาก็รีบพูดดักทางไว้ก่อน

เมื่อถูกเขาพูดดักทางไว้แล้วก็ได้แต่กลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอแล้วแหงนเงยหน้าขึ้นสบจ้องตาสีเข้มของเขาที่ยืนก้มจ้องตาตนเองอยู่ก่อน

“ฉันยังไม่พร้อม” แม้เขาจะพูดดักไว้แล้ว แต่เธอก็ต้องพูดคำนี้จริงๆ เพราะไม่คิดว่ากลับมาเมืองไทยแล้วจะได้ทำหน้าที่ ‘เมีย’ ของแสบทันทีที่เท้าถึงพื้นเมืองไทย

“เดี๋ยวก็พร้อมเอง”

ว้าย!

ไม่คิดว่าเขาจะยกอุ้มแบบนี้ ด้วยความตกใจกลัวตนเองจะตกร่วงลงพื้นจึงตวัดเรียวแขนทั้งสองตวัดโอบลำคอหนาของคนตัวใหญ่

“ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้คุณแสบ”

“ถึงห้องหอก่อน” แสบก้มหน้าลงเอ่ยตอบคนในอ้อมแขนตนเองแล้วพาสองขาแข็งแรงก้าวเดินเร็วๆ ออกไปจากห้องรับแขกอย่างมั่นคง ไม่สนใจว่าตอนนี้คนที่ตนอุ้มนั้นจะดิ้นขัดขืน

“ก็บอกว่าไม่พร้อมไง ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้คุณแสบ”

สาวเจ้าได้แต่ร้องตะโกนสั่งและดิ้นหนีจากวงแขนแข็งแรง แต่ก็ไม่เป็นผล เมื่อเขากอดแน่นและพาเดินลงส้นเท้าหนักๆ ขึ้นบันไดทีละขั้นอย่างมุ่งมั่น

พอเดินพ้นบันไดก็เดินตรงไปยังห้องนอนที่เป็นห้องนอนของตนและเป็นห้องนอนของคนดื้อในวงแขนด้วย พอเดินมาถึงหน้าประตูก็ใช้แขนแข็งแรงหนึ่งข้างประคองกอดอุ้มร่างเธอไว้แล้วอีกมือผละออกเปิดผลักประตูแล้วก็พาร่างเล็กเดินเข้าห้องแล้วใช้มือข้างเดิมดันปิดประตูห้อง

“คุณทำบ้าอะไรของคุณคุณแสบ”

ไม่ได้เจอกันนานสามปี ไม่คิดว่าเขาจะเป็นคนแบบนี้ เมื่อก่อนเขาใจเย็น เขายอมเธอทุกอย่างไม่ว่าเรื่องอะไร และเธอเองก็ไม่คิดสนใจหากว่าเขาจะไปหาผู้หญิงข้างนอก แน่นอนเธอไม่สนใจว่าแสบจะไปนอนค้างอ้างแรมกับใคร เพราะตัวเองสนองความต้องการของคนเผด็จการไม่ได้ แต่ใจของเธอก็เจ็บปวดจนสุดท้ายทนไม่ไหวจึงขอจบบทบาทสามีภรรยากับเขา แต่ไม่คิดว่าสามปีที่ผ่านมา ตัวเองยังคงอยู่ในฐานะภรรยาของแสบเหมือนเดิม ใบหย่าที่เซ็นในวันนั้นเป็นเพียงการหย่าหลอกๆ ที่เขาจัดฉากขึ้นเท่านั้น

กลัวว่าจะถลำลึก ‘รัก’ คนคนนี้จึงรีบถอยออกไป แต่ไม่คิดว่าวันนี้จะได้กลับมาสู่อ้อมกอดของเขาอีกครั้ง เป็นการเจอกันอีกครั้งอย่างที่คาดไม่ถึงทีเดียว เขามันจอมหลอกลวงดีๆ นี่เอง

ตุ้บ!

ร่างเล็กถูกโยนลงกับเตียงตามด้วยร่างใหญ่ของแสบตามลงไปคร่อมทับกักร่างเล็กไม่ให้ขยับเคลื่อนหนีลงจากเตียงที่จะใช้เป็นสนามหลอมรวมแม่เหล็กระหว่างตนกับหญิง

“อย่าทำแบบนี้คุณแสบ”

“ฉันทำช้าเกินไปต่างหากล่ะ รู้ไหมสามปีที่ฉันรอวันนี้ วันที่จะได้นอนคร่อมทับเธอหญิงและรอวันที่เราจะได้มี ‘เซ็กซ์’ กัน”

“ทุเรศ!”

“ฉันทุเรศตรงไหน ก็แค่จะ ‘เอา’ กับเมียตัวเองน่ะฮะ? ” เขาถามเธอใต้ร่าง