4.ดื้อรั้น

*** ทักทายคร้า ***

เหมราชรู้สึกตัวอีกครั้งในตอนเช้าของอีกวัน กัญนราจึงถูกตามให้มาตรวจร่างกายชายหนุ่มอีกครั้ง หากครั้งนี้หัวใจของเธอเต้นระรัวเมื่ออยู่ต่อหน้าชายหนุ่ม

ร่างสูงนั่งมองใบหน้าเนียนสวย ตาคมแทบไม่กะพริบ มือเล็กหยิบไฟฉายดวงเล็กในกระเป๋าอุปกรณ์ตรวจส่องเข้าไปในดวงตาคมของชายหนุ่ม ใบหน้าเนียนขยับเข้ามาใกล้ ชายหนุ่มได้กลิ่นแป้งเด็กอ่อนลอยเข้ามาในจมูก ร่างสูงยังคงนั่งนิ่งให้หญิงสาวแตะโน่นแตะนี่อย่างพอใจ พอตรวจเสร็จเธอปล่อยมือจะลุกขึ้น แต่มือใหญ่กลับคว้าข้อมือบางไว้ ใบหน้าสวยก้มลงมองอย่างฉงน...เขามองไม่เห็นนี่นา

“เดี๋ยวก่อน!” เสียงทุ้มเข้มถามขึ้นอย่างวางอำนาจ

“คุณกัญนราเป็นพยาบาลในตัวอำเภอนะเหมราช เธอกับคุณยายสายใจช่วยพวกเราไว้”

ชายหนุ่มพยักหน้ารับรู้

“นี่คุณ! ปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้” กัญนราบอกเสียงดุ หากแต่ในใจกลับรู้สึกวาบหวามอย่างไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน ใบหน้าสวยแดงระเรื่อน่ามองยิ่งนัก เหมราชปล่อยมือนุ่มอย่างเสียดาย

“ฉันว่าคุณอลันพาเขาไปตรวจให้ละเอียดที่โรงพยาบาลดีกว่าค่ะ”

“ผมขอเวลาสักสองวันนะครับ แล้วผมจะไปตรวจทันที” เสียงเหมราชดังขัดขึ้นอย่างไม่พอใจที่หญิงสาวเรียกอลันอย่างเป็นกันเอง ทำให้อลันและกัญนราหันไปมอง

“ทำไมต้องรอ อาการคุณมันรอไม่ได้นะ” หล่อนบอกเสียงแข็งใส่คนที่เริ่มวางอำนาจ

“ผมก็อยู่ใกล้หมออย่างคุณอยู่แล้วทำไมต้องรีบ” เหมราชบอกใบหน้าเรียบเฉย

“ฉันไม่ใช่หมอ คงช่วยอะไรคุณไม่ได้”

ชายหนุ่มยิ้มกับคำพูดของหญิงสาว

“ผมขอเช็กกับคนของเราที่กรุงเทพฯ ก่อนนะครับคุณกัญ แล้วเราจะรีบไปทันที” อลันบอกเสียงเรียบ มองไปที่ใบหน้าคมเข้มของผู้เป็นนายอย่างแปลกใจ เพราะปกติคนอย่างเหมราชไม่เคยต่อล้อต่อเถียงกับใคร ทำไมกับหญิงสาวตรงหน้าถึงมีอาการแบบนี้หลุดออกมา

“ตามใจ ถ้าไม่ห่วงตัวเองก็ไม่ต้องไป ฉันขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ” ว่าแล้วเธอก็เดินออกไปจากห้อง โดยมีสายตาคมมองตามแผ่นหลังบางที่เดินจากไป

“คุณชายมองเห็นใช่ไหมครับ” อลันถามหลังจากที่เดินไปปิดประตูเพื่อป้องกันบุคคลอื่นเข้ามา

“อือ!”

“แล้วทำไมต้องโกหกคุณกัญนราเธอด้วยครับ”

“ฉันโกหกที่ไหนกัน ไม่มีใครถามสักคำว่าฉันมองไม่เห็นใช่ไหม” เหมราชบอกยิ้มๆ นึกถึงใบหน้าเนียนที่ตกใจจนหน้าซีด เขาตื่นขึ้นมาแรกๆ มองไม่ค่อยชัดเพราะสายตายังไม่คุ้นกับแสง

“คุณชายปวดที่ท้ายทอยหรือครับ” อลันถามเสียงตระหนกขยับเข้ามายืนใกล้ๆ มองไปที่แผล เหมราชยกมือกุมไว้และพยักหน้ารับเบาๆ

“จิมไปไหน แล้วเป็นยังไงบ้าง”

“จิมเข้ากรุงเทพฯ ตั้งแต่เมื่อวานครับ วันนี้น่าจะได้เรื่อง” อลันตอบผู้เป็นนาย

“ท่านพ่อกับท่านแม่รู้เรื่องแล้วใช่ไหม”

“ครับ ท่านชีคกับพระชายากำลังเดินทางมารับคุณชายที่เมืองไทย”

“รู้หรือยังฝีมือใคร” เหมราชถามเสียงเข้ม แววตาแข็งกร้าวน่ากลัว

“คุณชายอิสมาอิลครับ”

อลันบอกพลางก้มหน้ามองพื้น เพราะเขาไม่อยากเห็นแววตาเจ็บปวดของผู้เป็นนายที่ถูกพี่ชายต่างมารดาลอบทำร้ายมาถึงสองครั้ง สาเหตุมาจากทรัพย์สมบัติและอำนาจที่คุณชายของเขาจะได้รับต่อจากบิดานั่นเอง

“แล้วเหตุการณ์ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง” เหมราชหลับตาลงอย่างเจ็บปวดที่คนในครอบครัวต้องมาฆ่าฟันกันเองเพียงเพราะทรัพย์สมบัติและอำนาจ

“ที่ตำหนักพระนางมาลาไม่มีการเคลื่อนไหวอะไร คงคิดว่าคุณชายตายอยู่ในรถคันนั้น”

“ดี...ปล่อยให้มันชะล่าใจไปก่อนแล้วค่อยหาหลักฐานทีหลัง”

“แล้วที่นี่ที่ไหน” เหมราชถามขึ้นอย่างใคร่รู้

“สวนส้มกัญนราครับ คุณยายสายใจช่วยเราสามคนไว้” อลันตอบเสียงเรียบ

“แล้วผู้หญิงคนนั้น...” เหมราชถามพลางหลบสายตาองครักษ์คู่ใจ

“คุณกัญนราเป็นหลานของคุณยายสายใจ” อลันมองหน้านายหนุ่ม เขาเห็นแววตาเจ้าเล่ห์เหมือนตอนสมัยเด็กๆ ที่เล่นซนด้วยกันปรากฏบนใบหน้าคม

“คุณชายสนใจเธอหรือครับ” อลันถามยิ้มๆ

“ก็สวย น่ารักดี” เหมราชบอกนัยน์ตากรุ้มกริ่มและน้ำเสียงอ่อนโยน

“แล้วเรื่องดวงตา คุณชายจะบอกเธอว่ายังไงครับ”

“ไม่ต้องบอกอะไร ถึงเวลาเดี๋ยวฉันจะบอกเอง” เหมราชสั่งลูกน้องคนสนิท เพราะอยากใกล้ชิดกับหญิงสาวมากกว่านี้ แต่อลันกลับเห็นความยุ่งยากที่จะตามมาเมื่อกัญนรารู้ความจริง

***