3.กามเทพร่ายมนตร์

*** ทักทายคร้า ***

กัญนราทำแผลและตรวจร่างกายเบื้องต้นให้กับคนที่นอนสลบอยู่ บาดแผลตามร่างกายทั่วไปไม่น่าเป็นห่วงมากนัก จะมีก็แค่แผลบริเวณท้ายทอยเท่านั้นที่น่าเป็นห่วง เพราะไม่รู้ว่ากระทบกระเทือนอวัยวะส่วนอื่นด้วยหรือเปล่า

“ฉันว่าทางที่ดีคุณสองคนน่าจะพาเพื่อนคุณไปเช็กให้แน่ใจที่โรงพยาบาลดีกว่า” หญิงสาวหันไปพูดกับอลันที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม

“คุณชาย...เอ่อ เพื่อนผมอาการหนักมากหรือครับคุณกัญนรา” ดาจิมถาม มองใบหน้าคมเข้มที่มีเคราครึ้มขึ้นรางๆ

“ฉันฉีดยาแก้อักเสบให้แล้ว บาดแผลที่อื่นไม่น่าห่วงเท่าแผลที่ท้ายทอยน่ะสิ” กัญนราเอ่ยสีหน้ากังวล

“คุณกัญนราเป็นหมอด้วยเหรอครับ”

“เปล่าหรอกค่ะ ฉันเป็นแค่พยาบาลอยู่ที่โรงพยาบาลในอำเภอค่ะ”

“คุณกัญนราพอจะให้เราใช้คอมพิวเตอร์หน่อยได้ไหมครับ” อลันถามเชิงขออนุญาต เพราะเขาต้องส่งข่าวให้ชีคนาร์ธานรู้ถึงอาการของนายหนุ่ม ส่วนเรื่องที่โดนทำร้ายป่านนี้คงรู้ถึงหูชีคนาร์ธานเรียบร้อยแล้ว

“เดี๋ยวคุณตามส้มแป้นไปที่ห้องทำงานด้านล่างนะคะ...ว่าแต่พวกคุณเป็นใคร พอจะบอกฉันได้ไหม” กัญนรามองหน้าคนทั้งสองที่ตอนนี้สวมชุดของคุณตาของเธอ

“เมื่อถึงเวลาผมจะบอกนะครับ แต่พวกผมขอยืนยันว่าพวกเราไม่ใช่โจรผู้ร้ายที่หนีมาแน่นอน สบายใจได้ครับ” อลันย้ำ

กัญนรามองคนพูดแล้วพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้องครักษ์ทั้งสองยืนมองเจ้านายอย่างกังวล

“นายรีบไปส่งข่าวให้ท่านชีครู้ก่อนดีกว่า…ก่อนที่เราสองคนจะโดนโทษหนักกว่านี้” ดาจิมบอกกับอลัน

“งั้นนายอยู่เฝ้าคุณชายก่อน เดี๋ยวฉันมา” ร่างสูงก้าวออกไปจากห้อง ตรงไปยังห้องทำงานที่หญิงสาวบอกไว้

อลันเปิดประตูเข้ามาหยุดที่กลางห้องทำงานเล็ก มีโต๊ะทำงานวางอยู่อย่างเป็นระเบียบและสะอาดสะอ้าน ชายหนุ่มเดินอ้อมไปนั่งบนเก้าอี้หลังโต๊ะทำงาน เปิดเครื่องคอมพิวเตอร์อย่างชำนาญและพิมพ์ข้อความอย่างรวดเร็ว

สายตาคมอ่านข้อความที่จะส่งออกไป เมื่อทุกอย่างสมบูรณ์นิ้วเรียวก็กดส่งทันที อลันนั่งรอข้อความตอบกลับ ไม่นานก็ปรากฏซองจดหมายขึ้นที่ริมขวาด้านบนของหน้าจอ อลันยิ้มออกมาอย่างดีใจ สายตาคมกวาดมองตัวอักษรที่ถูกส่งมา...ชีคนาร์ธานจะส่งคนมารับในไม่ช้า ให้ดูแลคุณชายเท่าชีวิต

ถึงชีคไม่บอก เขาและดาจิมก็ต้องทำอยู่แล้ว เพื่อตอบแทนที่เหมราชช่วยเขามาจากท้องทะเลทรายที่แห้งแล้งเมื่อหลายปีก่อนพร้อมกับดาจิม โดยที่ไม่สนใจว่าพวกเขาเป็นแค่ลูกกุลีกำพร้า อดมื้อกินมื้อ สกปรกมอมแมม หลังจากนั้นมาทั้งเขาและดาจิมก็สัญญากันว่าจะปกป้องผู้ให้ชีวิตใหม่กับพวกเขาด้วยชีวิต

อากาศยามเช้าของฤดูหนาวค่อนข้างเย็น สายหมอกบางๆ ปกคลุมไปทั่วสวนส้ม กัญนราในชุดสีขาวเปิดประตูเดินเข้ามาในห้องคนป่วยที่นอนไม่รู้สึกตัวมาร่วมสองวันเต็มๆ

หญิงสาวหยุดยืนอยู่ข้างเตียง ดวงตากลมสวยมองใบหน้าคมซึ่งตอนนี้มีเคราขึ้นครึ้มหนา ส่งให้ใบหน้านั้นน่ามองและมีเสน่ห์มากยิ่งขึ้น หลังมือบางยกขึ้นแตะหน้าผากเพื่อวัดอุณหภูมิร่างกาย สายตาสำรวจความเรียบร้อยของผ้าห่ม

“คุณนอนนานไปแล้วนะคะ ตื่นได้แล้ว เพื่อนคุณเป็นห่วงมากรู้ไหม พวกเขารอคุณอยู่” เสียงใสกังวานบอกออกไปเพื่อให้ร่างสูงใหญ่ที่นอนไม่ได้สติร่วมสองวันได้ยินและรู้สึกตัว

“อ้าว! คุณกัญนราจะไปทำงานแล้วหรือครับ” เสียงอลันดังมาจากด้านหลัง กัญนราหันไปมองที่ประตู ยิ้มให้อลันเมื่อเห็นชายหนุ่มถืออ่างใบเล็กเดินเข้ามาในห้อง

“ค่ะ เลยแวะเข้ามาดูเพื่อนคุณก่อน” กัญนราเตรียมจะลุกขึ้นจากขอบเตียง แต่ข้อมือบางถูกคว้าไว้ด้วยมือใหญ่ของคนที่คิดว่านอนหลับอยู่ หล่อนเงยหน้าขึ้นมองและอุทานอย่างตกใจระคนดีใจ

“อุ๊ย! เพื่อนคุณรู้สึกตัวแล้ว” กัญนรายิ้มออกมาอย่างดีใจพร้อมกับส่งยิ้มให้ชายหนุ่ม

เหมราชกะพริบตาช้าๆ เพื่อปรับสายตา ดวงตาคมจ้องมองคนตรงหน้าอย่างตะลึงงัน ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกัน

กัญนราเหลือบตามองมือบางที่ถูกมือใหญ่ของชายหนุ่มกุมไว้ไม่ยอมปล่อย

“ปล่อยมือฉันได้แล้วคุณ”

เหมราชมองหญิงสาวตรงหน้านิ่ง ถ้าหากไม่ได้ยินเสียงของลูกน้องคนสนิทดังขัดจังหวะขึ้นเสียก่อนเขาคงไม่ปล่อยมือเธอง่ายๆ แน่

“คุณ...” อลันพูดได้เท่านั้น แต่สายตาคมของเหมราชยังไม่ยอมละจากดวงหน้าของหญิงสาว

“อลัน! นั่นเสียงนายหรือเปล่า” เสียงชายหนุ่มดังขึ้น ก่อนจะสะบัดศีรษะไปมาเมื่อมองไปทางต้นเสียงคุ้นๆ ขององครักษ์ประจำตัว ทำให้คนที่อยู่ในห้องนิ่งเงียบ

“เหมราช! นายอย่าล้อเล่นแบบนี้สิ” อลันเดินเข้ามาใกล้ยกมือโบกไปมาตรงหน้าชายหนุ่ม เหงื่อเม็ดเล็กๆ ซึมออกมาตามใบหน้าเคร่งเครียดของอลัน

“ฉันเป็นอะไรอลัน แล้วเราอยู่ที่ไหนกัน” เหมราชถามขึ้น พยายามเพ่งมองหน้าอลัน

“ฉันขอตรวจอาการเขาก่อนนะคะ”

อลันพยุงเหมราชให้ลุกขึ้นนั่ง เสร็จแล้วถอยห่างออกไป ปล่อยให้กัญนราตรวจอาการของชายหนุ่ม สีหน้าและแววตาของหญิงสาวเริ่มกังวลกับอาการของคนตรงหน้ามากขึ้น

“เราอยู่ที่ไหนอลัน” เสียงทรงอำนาจถามหลังจากที่หญิงสาวตรวจอาการเสร็จ

“สวนส้มกัญนราครับ”

“แล้วคุณผู้หญิงคนนี้...” ดวงตาคมกริบมองใบหน้านวลที่ลอยเด่นอยู่ใกล้ๆ

“คุณกัญนราครับ เป็นคนที่คอยดูแลนายตั้งแต่เกิดเรื่อง”

เหมราชนั่งทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แล้วก็ต้องยกมือกุมศีรษะเพราะปวดหัวอย่างรุนแรง

“โอ๊ย”

“คุณชาย! คุณชายครับ!” อลันถลามาที่เตียงจับมือใหญ่ให้คลายออก กัญนราเข้าไปช่วยอีกแรง เหงื่อเม็ดโตซึมออกมาเต็มใบหน้าคมเข้ม

“หายใจลึกๆ นะคะ เดี๋ยวฉีดยาแก้ปวดให้ก่อน” ว่าแล้วหญิงสาวก็หยิบหลอดยาในกระเป๋าออกมาฉีดให้ชายหนุ่ม ไม่นานอาการปวดก็คลายลง แล้วเขาก็หลับไปอีกครั้ง

อลันมองคนที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงอย่างเป็นห่วง แล้วทั้งกัญนราและอลันก็ออกมาคุยกันข้างนอกถึงอาการของชายหนุ่มอย่างกังวล

***