4 ตามติด

เช้ามืดอันสดใสใกล้จะถึงรุ่งอรุณยามเช้า

เสียงไอ้เข่ง หมาพิทบูลตัวเขื่องขนน้ำตาลลูกชายคนเล็กของพ่อ ก็เเหกปากเห่าปลุกคนในบ้าน

ยาหยีลุกตื่นขึ้นเวลาตีห้าอย่างเช่นทุกๆ วัน

เมื่อก้าวเเรกเเตะพื้นห้อง ความปวดเเปลบไปจนถึงท้องน้อยข้างใน

นึกถึงเมื่อคืนก็ได้แต่กัดฟันกรอดๆ

คนใจร้ายรุนเเรงกับเธอต่ออีกหลายยก กว่าจะยอมปล่อยเธอกลับบ้าน

กว่าจะหอบสังขารไปอาบน้ำเเต่งตัวเสร็จ เเสงอรุณสีทองก็สาดส่อง

ตามด้วยเสียงเข้มๆของพ่อ ที่ดังลั่นบ้านตั้งเเต่เช้าเช่นทุกๆ วัน

“ไอ้โยมันไปไหน ป่านนี้เเล้ว หรือมันยังไม่ตื่น”

กำนันยอดวัยห้าสิบกว่า เเต่หุ่นสูงล่ำไร้พุง ดูเยาว์กว่าอายุจริงสักสิบปี เเต่งกายเนี้ยบเพราะวันนี้มีประชุมที่อบต.

เมื่อกินข้าวเช้าเสร็จ ก็นั่งรอลูกชายคนโต เพื่อสั่งงานก่อนจะออกไปทำจิตอาสาช่วยชาวบ้านอย่างทุกๆ วัน

เเต่วันนี้ไร้เงาร่างลูกชายคนโต ไม่รู้มันไปไหน

" เเม่จันทร์ ไอ้โยมันตื่นรึยัง?"

“ไม่รู้จ้ะพี่ เเต่ห้องนอนก็ไม่อยู่นะจ้ะ…”

คุณนายจันทร์ตอบสามีเสียงหวาน ดวงหน้าขาวผ่องหวานละมุนละไมเหมือนอายุ30ปลายๆ ถ่ายทอดความสวยหวานไปถึงลูกสาว ก็เยี่ยมมองออกมาจากห้องครัว

ยาหยีลงบันไดบ้านมาพอดี จึงได้บอกพ่อ

“พี่โยไปบ้านสวนจ้ะพ่อ ตั้งเเต่เมื่อคืนเเล้ว...”

“เเล้วนี่เป็นอะไร เดินกะเผลกๆ”

ลูกสาวคนสวยรีบปรับท่าทาง ก่อนจะก้มหน้าซ่อนพิรุธ

“

“เมื่อวานหนูรถล้ม เเค่ขาเคล็ด ไม่เป็นไรมากจ้ะ”

“โว๊ะ! ขับรถกี่ปีเเล้ว ยังล้มอีกเรอะ ดีนะพ่อไม่หัดให้ขับรถใหญ่…อย่างเอ็งน่ะไม่น่าใช้รถหรอก...”

ยาหยีฟังแล้วเงียบ เพราะรู้นิสัยพ่อดี ถ้าเธอเถียงกลับไป เรื่องนิดเดียวมันจะยืดยาวเป็นร้อยโล

หญิงสาวนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยสีหน้ามุ่ย คดข้าวใส่จานท่าทีเซ็งๆ ข้าวเช้าฝีมือเเม่เเสนยั่วน้ำลายเมื่อกี้ กลายเป็นกับข้าวไอ้เข่งอย่างไม่น่าเชื่อ

“เอ้อ!! ไอ้ห่า! มาได้สักที…”

กำนันยอดสบถเมื่อเห็นรถเก๋งคันงามป้ายเเดงเพิ่งซื้อมาสดๆ ร้อนๆ ขับตีโค้งเข้ามาจอดที่ลานหน้าบ้าน ไม่นานร่างสูงล่ำ พิมพ์เดียวกับผู้เป็นพ่อก็ลงมา

“กูก็รอไปเหอะ สายเเล้วเนี่ยมึงเห็นไหม เหล้านี่จะกินให้ตายเลยมั้ง "

“บ่นอะไรนักหนาล่ะพ๊ออ นานๆ ทีกิน เลี้ยงฉลองหน่อยเพื่อนมันเพิ่งกลับจากนอ

โยธินบ่นยิ้มๆอย่างไม่ซีเรียส ยาหยีตักข้าวเข้าปาก พร้อมมองดูพี่ชายที่ไม่ทุกข์ร้อนกับอาการหงุดหงิดของพ่อสักนิด

“เพื่อนมึงนี่ขยันมีงานกันจังเลยนะ…เพื่อนคนไหนมึงอีกล่

“ไอ้เจียไง ลูกเจ้าสัวเจริญ พ่อจำได้ป่ะ”

“หึ! ลูกไอ้เจ้าสัวหน้าเลือด”

กำนันยอดเมินหน้าหนีลูกชาย

“มึงก็สรรหาคบแต่ละคน…”

“เกี่ยวอะไรกันล่ะพ๊ออ พ่อไม่ชอบพ่อมัน เกี่ยวอะไรกับผมกับไอ้เจีย…เจียมันก็นิสัยดี พ่อก็อคติเกิ๊น”

“พ่อมันยังไงลูกมันก็อย่างนั้น พวกชอบเอาเปรียบคน ไอ้พวกบ้าอำนาจ มึงไม่เชื่อกู วันนึงมึงจะเสียใจ…”

โยธินกลับหลุดขำ พี่ชายไม่เคยกลัวพ่อ ด่าอะไรก็ไม่สลดสักอย่าง ซ้ำยังเถียงกลับทุกคำ

เเต่เธอไม่กล้าทำอย่างนั้น

เพราะลูกสาวอย่างเธอ พ่อไม่ค่อยจะรักอย่างพี่ชาย

“อ้าว! ไอ้หยี! กลับมาตอนไหนเนี่ย เมื่อคืนยังอยู่ด้วยกันอยู่เลย”

“ยะ อยู่ที่ไหน? กลับตั้งเเต่เมื่อคืนเเล้ว”

ยาหยีเกือบสำลักข้าว จู่ๆพี่ชายก็ถามอะไรที่ไม่น่าถามตอนนี้

“มาตอนไหนวะ ไม่เห็นรู้…ไอ้เจีย ไอ้ห่านั่นก็หาย ทิ้งกูนอนตากยุง”

“ไม่รู้…หยีไปเอาของเเล้วก็กลับ ไม่ได้สนใจใครเหมือนกัน...”

สายตาคมของพ่อมองมานิดหนึ่ง ยาหยีรีบตักข้าวคำสุดท้ายใส่ปาก จากนั้นก็รีบลุกเเล้วเก็บข้าวของ

“หยีไปเปิดร้านก่อน พ่อหวัดดีจ้ะ เเม่หวัดดีจ้ะ”

“เดี๋ยว!”

“จ๋าพ่อ”

“เย็นปิดร้านเเล้วก็กลับบ้าน มืดไม่ต้องออก! อันตราย!”

“จ้ะ”

“ไอ้โย บ่ายเข้าเมืองไปคุยงานกับพ่อด้วย กินข้าวเเล้วไปนอนให้สร่างก่อนไป…”

ยาหยีหันไปมองภาพพ่อกับลูกชายสุดที่รักนั่งกินข้าว เเล้วก็สะบัดหนีไปที่รถมอเตอร์ไซด์ออโตเมติกสีหวาน พ่อเพิ่งจะยอมซื้อให้เธอเมื่อปีที่เเล้ว

ในขณะที่พี่ชายเธอได้รถเก๋งคันใหม่ และมอเตอร์ไซค์ไม่รู้กี่คัน

ความอิจฉาระคนน้อยใจเกิดขึ้นเหมือนทุกครั้ง เเต่ทุกครั้งเธอบอกตัวเองว่า...เดี๋ยวมันก็ค่อยๆ หายไป

เพียง20นาทีก็มาถึงร้านกาเเฟสไตล์มินิมอล ขนาดกะทัดรัดโทนน้ำตาลครีมสบายตา รายรอบด้วยต้นไม้เขียวขจี เเบบที่เธอเเละเพื่อนชอบ

ข้าวฟ่าง เพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยร่วมทำร้านด้วยกัน มาถึงก่อนเเล้ว ยืนหันซ้ายหันขวาอยู่หลังร้าน

ยาหยีเดินไปวางกระเป๋าบนโต๊ะหลังเคาน์เตอร์บาร์

ส่วนข้าวฟ่างเดินออกมาจากหลังร้านพอดี

“อ้าว! หยี ไหนว่าไม่สบาย”“ตอนเเรก เหมือนจะไม่ไหว เเต่ตอนนี้ดีขึ้นเเล้วล่ะเธอ”

“ไปกินไรมาปวดท้อง”

“ไม่รู้สิ จำไม่ได้”

ยาหยีตัดบทเสียงเเห้ง ยิ่งพูดถึง ภาพสาเหตุของการเจ็บท้องน้อยก็ลอยขึ้นมา เธอยิ่งอายตัวเองที่ต้องเจ็บเเบบนี้ เพราะว่าตัวเองก็เป็นใจไปกับเขา

หญิงสาวสะบัดหน้าแรงๆ ไล่ภาพอุจาดเหล่านั้นออกไป ก่อนจะหันไปเห็นเจ้าก้อนขนตัวเขื่อง ที่นอนอ้วนบนโซฟาหลังเคาน์เตอร์

“น้องเเป้งงงง”

ยาหยียื่นมือไปหา เสียงหวานๆ ร้องเรียกเสียงงุ้งงิ้ง น้องเเป้ง เจ้าเเมวขาวมณีวัย2ปี รีบยันตัวลุก แล้วเดินตุปัดตุเป๋พาร่างอ้วนมาหา

น้ำหนักเกือบสิบโลทำให้เดินเชื่องช้า ยังดีที่ยกบั้นท้ายกระโดดขึ้นนั่งบนตักของเธอได้อยู่

เล่นเอากระดูกขาเธอเเทบหัก

“นี่ก็จะอ้วนเเข่งกับไอ้เข่งรึไง งดข้าวดีไหมเนี่ย”

พอเห็นน้องเเป้งก็นึกน้อยใจพ่อขึ้นมาอีก

เธอเจอน้องเเป้งถูกทิ้งเเถวบ้าน เเละอยากเอาน้องเเป้งไปเลี้ยงที่บ้าน เเต่พ่อไม่ยอม เพราะไอ้เข่งของพ่อพร้อมกินหัวหมาเเมวทุกตัวที่เข้าใกล้

ยาหยีจึงทำได้เเค่เลี้ยงน้องเเป้งไว้ที่ร้าน ติดกล้องไว้ดูความเป็นไปของน้องเมื่อยามกลับบ้านไปเเล้ว

เธอเคยขอพ่อพาน้องแป้งไปเลี้ยงที่บ้าน แต่พ่อไม่ยอม ทั้งยังบอกว่าเธอหาภาระโดยไม่จำเป็น

ถัดจากเรื่องเรียนต่อมหาวิทยาลัยในเมืองหลวง เรื่องน้องแป้งเป็นเรื่องที่สองในชีวิต ที่เธอขอพ่อของเธอ…

แต่พ่อก็ปฏิเสธ…

ในขณะที่พ่อให้ทุกอย่างกับพี่ชาย ไม่เคยบ่นว่า บ้านสวนที่นอนเมื่อคืน ก็เป็นของขวัญที่พ่อยกให้ตอนพี่ชายเรียนจบ

ส่วนลูกสาวอย่างเธอมีเเค่ร้านกาเเฟร้านนี้ เเล้วก็ไม่ได้เปิดให้เธอทั้งหมดด้วย พ่อบังคับให้เธอหุ้นกันกับเพื่อนอีกต่างหาก

เเละให้เหตุผลว่า

‘ถ้ามันไปไม่รอดก็เสียเงินเปล่าๆ หุ้นกับเพื่อน ขาดทุนมาจะได้ไม่หนักคนเดียว’

ยาหยีในตอนนั้นไม่เข้าใจ ถึงกับตอบพ่อไปว่า

' จ้ะพ่อ '

เธอไม่เคยมีปากเสียง...

ขณะที่พี่ชายเธอ เถียงทุกคำ กินเหล้า เลี้ยงสาว เเต่ในเมื่อดูเเลกิจการเเทนพ่อได้ทุกอย่าง จึงไปไหนทำอะไรก็ได้ตามใจ พ่อไม่เคยบ่นว่า…

เธอไม่ได้เกลียดชังพี่ชาย เพียงสงสัยว่าทำไมพ่อไม่รักเธอเเละตามใจเธอเเบบนั้นบ้างนะ

ถ้าหากพ่อเข้าใจเธอ ยอมเธอบ้างในบางเรื่อง ยาหยีคงจะไม่โหยหาความรักจากคนข้างนอก

เมื่อห้าปีก่อน เธอคงจะไม่อ่อนแอจนถึงขั้น…

ถึงขั้นต้องไปหลงรักเพื่อนพี่ชายหรอก…

คิดแล้ว ยาหยีก็ถอนใจยาว

เธอไม่อยากโทษใครหรอก ที่ต้องเจ็บก็เพราะเธอใจง่ายเอง…

ช่วงสายๆ ลูกค้าซาลงไปมากเเล้ว มีเเต่ออเดอร์ออนไลน์เท่านั้น ซึ่งนั่นก็ยังมากมายอยู่ดี

แต่สองสาวก็ไม่หวั่น เพราะออเดอร์มากมายก็คือกำไรของร้านทั้งนั้น

หลังจากรับออเดอร์ออนไลน์จากพี่ไรเดอร์คนสุดท้ายแล้ว

เสียงกรุ๋งกริ๋งประตูดังขึ้น

“เชิญค่า...”

ยาหยีก้มหน้าก้มตาชงออเดอร์ออนไลน์เเก้วสุดท้ายอย่างคล่องเเคล่ว ร้องเรียกลูกค้าที่เข้ามาใหม่ ด้วยเสียงหวานอย่างเคยชิน

หูก็ฟังข้าวฟ่างรับออเดอร์ลูกค้าผู้มาใหม่

“รับอะไรดีคะ”

“ลาเต้เย็น หวานมาก ดาร์กช็อค2ชิ้น ทานนี่”

มือบางที่กำลังจะเทน้ำชงใส่แก้วก็ชะงัก

ยาหยีเงยหน้าไปมอง

ลูกค้าคนใหม่สั่งออเดอร์กับข้าวฟ่าง เเต่ลอบเสตามองเธอ เเววตาเต็มไปด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่มซุกซน

“ได้ค่ะลูกค้า เชิญนั่งเลยค่ะ”

ตรีคุณเดินไปนั่งสุดมุมร้าน ซึ่งมุมนั้นเป็นมุมมองเห็นจุดที่เธอยืนชัดเจน

หัวใจหญิงสาวสูบฉีดด้วยความเดือดดาล รีบคว้าโทรศัพท์มากดพิมพ์ มือก็สั่นไปหมด

//ต้องตามติดขนาดนี้เลยเหรอ//

//ก็เเค่มากินกาเเฟอ่ะ ไม่ได้เหรอ? //

ตึก!

ยาหยีกระเเทกสมาร์ทโฟนกับพื้นเคาน์เตอร์ ไม่สนว่ามันจะพังหรือไม่ ถ้าเอาเขวี้ยงหัวคนบางคนได้ ก็คงทำไปเเล้ว

หันไปมองข้าวฟ่าง ซึ่งกำลังจะตักดาร์กช็อคชีส ซึ่งลูกค้าสั่งกันบ่อยๆ ไปเสิร์ฟให้ 'เขา’ พอดี

ยาหยียกมือห้าม

“ไม่ใช่อันนี้จ้ะฟ่าง ดาร์กช็อคอันนี้..."

เธอรีบบอก พร้อมก้มลงไปหยิบเค้กถาดสุดท้ายในตู้ มันเป็นดาร์กช็อคล้วนเข้มๆ ลูกค้าสั่งน้อยเพราะมันเข้มเกินไป นิยมแค่ในหมู่ลูกค้าบางกลุ่ม เธอจึงเอาตั้งไว้เเถบล่างๆ

“รู้ได้ไงอ่ะหยี”

ข้าวฟ่างถามงงๆ ยาหยีเองก็อึกอัก ไม่รู้จะตอบยังไง

เสียงของความทรงจำวันวานเเวบมากวนใจ

‘ช็อคเข้มขนาดนี้ ขมลิ้นเพี้ยนเลย…’

‘ก็สั่งลาเต้หวานๆ ตัดกันไง’

‘เฮียชอบเหรอคะ’

‘อืม…’

“เพื่อนพี่โยน่ะ เขาเคยมากิน”

หญิงสาวก็หาทางออกจนได้ ข้าวฟ่างพยักหน้ายิ้มๆ

“อ๋อ มิน่า เขามองหยีตลอดเลยอ่ะ ดูดิ! พี่เขาหล่อเนอะ ทรงเหมือนดารา หน้าก็คุ้นๆ”

ข้าวฟ่างหรี่ตามอง

“ไม่รู้ใช่ที่ชื่อเจีย ลูกเจ้าสัวเจริญรึเปล่านะ”

“อืม ใช่”

“จริงอ่ะ! ไม่เห็นพี่โยเล่าเลยว่าเป็นเพื่อนคุณเจีย "

“เขาไปนอกอ่ะ เพิ่งกลับมา…”

“เรียนต่อนอกเหรอ”

“อืม”

คำว่า เรียนต่อนอก หญิงสาวเหมือนถูกย้ำบาดเเผลในใจ

ยาหยีพูดอะไรต่อไปไม่ออก ภาพความทรงจำและรอยแผลในอดีตวาบขึ้นมาในใจ

มองไปเห็นคนต้นเรื่องนั่งลอยหน้า หญิงสาวก็เมินหนีเข้าไปนั่งที่โซฟาด้านใน ไม่อยากทนเห็นอีกต่อไป

ข้าวฟ่างวิ่งเเจ้นนำขนมและน้ำไปเสิร์ฟ พร้อมเสียงคุยจ้อกเเจกเเว่วๆมา จนยาหยีต้องโผล่ขึ้นมาชำเลืองมอง

ขณะคุยกับข้าวฟ่าง ใบหน้าหล่อใสก็เบี่ยงมามองเธอเป็นระยะ เล่นเอาเธอเริ่มหนาวๆ ร้อน กับการกระทำที่เปิดเผยอย่างจงใจของเขา

เขาจะพูดอะไรกับเพื่อนของเธอบ้าง?

มีอะไรวางใจได้กับผู้ชายคนนี้กับผู้ชายคนนี้บ้าง?

เขาเอียงคอ หรี่ตามองยาหยี ขณะที่เพื่อนของเธอกำลังยืนพูดอะไรต่อหน้าเขาก็ไม่รู้

ยาหยีดูออกว่าเขากำลังจะเล่นสงครามประสาท ก็เลือกที่จะไม่ใส่ใจ

ผ่านไปสิบนาที ยาหยีนั่งพิงพักสายตา เสียงเเชทก็ร้องดังขึ้น

เเชทของเขา… ส่งมาพร้อมรูปภาพ…