Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
5 เอาลูกเสือมาล่อแม่เสือ
เขาถ่ายรูปเค้กของเธอส่งมา ใต้ล่างมีข้อความกำกับ
//จำได้? //
ยาหยีสาบานเลยว่าไม่ได้อยากจำ เเต่สมองมันย้ำเตือนขึ้นมาเองต่างหาก!
กำลังจะกดออก ข้อความก็เด้งมาอีก คราวนี้เป็นวิดีโอ
เเค่เห็น ความโมโหก็พุ่งปรี๊ดสุดปรอท!
ภาพเจ้าก้อนอ้วนกลมตาฟ้า หลับตาเยิ้ม ปล่อยให้นิ้วเรียวใหญ่ขยี้ปลายคางสบายใจเฉิบ
น้องเเป้ง นั่งเป็นก้อนกลมบนโต๊ะของเขา
กล้าดียังไงมายุ่งกับลูกสาวเธอ!
ยาหยีตาขวาง เดินตรงดิ่งไปที่โต๊ะของเขาอย่างลืมตัว
“น้องเเป้ง…”
ถึงจะเคืองเเต่ไม่กล้าใช้เสียงดุ น้องเเป้งเป็นเเมวที่เเพนิคง่าย เธอทำได้เเค่ช้อนไอ้ตัวกลมมาอุ้มไว้ มองเขาเหมือนจะฉีกเป็นชิ้นๆ
“สกปรกจะตาย อย่าไปเล่นกับคนเเบบนี้นะลูก”
“น้องอ้อนจะตาย เเม่เเมวทำไมดุจังว้า…”
ตรีคุณตั้งแขนเท้าโต๊ะ ประสานมือไว้ใต้คาง ทำลอยหน้ายียวน
“อย่ามายุ่ง! ลูกหยีไม่ใช่ลูกเฮีย”
ก่อนที่ยาหยีจะเปิดศึก เสียงกรุ๋งกริ๋งประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง
มีลูกค้ามาใหม่อีกราย เสียงข้าวฟ่างทักขึ้นก่อน
“อ้าว พี่โย…หวัดดีค่ะ”
“หวัดดีน้องฟ่าง”
“อ้าว! พี่โย ไม่อยู่สวนอ่ะ”
ยาหยีเเปลกใจเล็กน้อย พี่ชายซึ่งน่าจะไปอยู่ที่สวนใดส่วนหนึ่งในกิจการของพ่อ กลับมาที่ร้านเวลานี้
“เหมือนเดิมนะฟ่าง”
โยธินเดินยิ้มเข้ามา ยังไม่ตอบน้องสาว สั่งเมนูเสร็จก็เดินมาหาตรีคุณ
“เจีย รอนานปะวะ”
“สักพักเอง…”
“นี่ ไอ้เจียมันชวนมาคุย มันบอกอยากหาร้านนั่งชิลล์ๆ พี่เลยชวนมันมานี่”
ตรีคุณยักคิ้วเก๋ให้ ยาหยีมองตอบด้วยตาเขียวขุ่น
“อ๋อ ก็เลยต้องเสียการเสียงานมาหาเพื่อน…”
“ฮื่อ! ไอ้หยี พูดไป…เสียงานเสียการอะไร เขาเรียกพักเที่ยง”
โยธินว่าแล้วก็หันไปยักคิ้วให้เพื่อนอย่างชอบใจ
ยาหยีนึกอยากยืมเล็บน้องเเป้งข่วนหน้าหล่อๆของคนทั้งคู่สักทีสองที
“นั่งนานหน่อย ไม่ว่ากันนะ”
“อืม”
เธอรับคำสั้นๆ รีบอุ้มน้องเเป้งออกมาจากตรงนั้น
คล้อยหลังมา…เธอยังรู้สึกได้ว่ารังสีจากสายตาคมกล้ายังตามหลังมาตลอด
หากเธอพยายามไม่สนใจเขาอีก…
หญิงสาวจัดการทำความสะอาดอุปกรณ์การชงบางส่วน และจัดร้านเล็กๆน้อย ได้ยินเเว่วๆ เพียงเสียงหัวเราะเรื่อยๆ
บางครั้งเธอรู้สึกได้ว่า ทุกกิริยาการกระทำของเธอถูกสายตาคมจับจ้องมองหลายครั้ง
หญิงสาวผ่อนลมหายใจยาว พยายามเป็นตัวเองเหมือนเดิม
ทำได้ก็ทำไป อยากมองก็มองไป เธอจะไม่เเสดงให้เขารู้ว่าเขามีอิทธิพลกับเธอ!
ผ่านไปเข้าช่วงบ่าย ไม่มีลูกค้าเข้ามาอีก ออเดอร์จากเเอพพลิเคชั่นเขียวเริ่มมีเข้ามาอีกรอบ
ข้าวฟ่างเเละเธอกำลังเร่งทำออเดอร์ให้กับพี่ไรเดอร์ที่รออยู่
ทยอยไล่ออเดอร์ออกจนครบ เเละกำลังปิดกล่องเค้กชิ้นสุดท้าย
ตอนนั้นเอง…ยาหยีพลันตรีคุณลุกจากโต๊ะ เขาเดินตรงมาอีกฝั่ง กำลังเดินลิ่วไปตรงทางเข้าห้องน้ำหลังร้าน
ยาหยีจะไม่สนใจสักนิด
ถ้าเขาไม่เเวะช้อนร่างเอาไอ้เจ้าตัวกลมของเธอติดมือไปด้วย…
หญิงสาวรู้ว่าเขากำลังปั่นประสาท แต่ก็อดห่วงไม่ได้ เขาจะเอาน้องแป้งไปทำอะไร
คนอย่างตรีคุณไม่ได้อำมหิตถึงขั้นจะฆ่าแกงหรือทำร้ายสัตว์ก็จริง
แต่ห้าปีผ่านไป คนเรามันก็เปลี่ยนได้นี่…
“ฟ่าง เดี๋ยวหยีมานะ ไปดูหลังร้านเเปบ”
“อืม เค”
ในที่สุดยาหยีก็แพ้เสียงในหัว หญิงสาวผละจากงานแล้วตรงไปทางห้องน้ำ
พอดีออเดอร์กำลังล้นมือ ข้าวฟ่างจึงไม่มีเวลาสงสัยในท่าทางกระวนกระวายของเพื่อน
เมื่อตามเข้ามาถึงห้องด้านใน ยาหยีก็พบว่าคนปั่นประสาทกำลังยืนลูบลูกสาวเธออยู่ตรงซิงค์ล้างจาน ใกล้ๆกัน เป็นประตูห้องน้ำ
เเม่เเมวรีบตวาดเเหว
“เฮียเจีย! เอาน้องเเป้งมาทำไม ปล่อยเลย!”
“น้องอยากมาเล่น”
“อยากมาเล่นอะไร ลูกหยีนอนเล่นดีๆ เฮียมาวุ่นวายกับน้องทำไม”
เมี๊ยววว…
เสียงหวานเเหลมของไอ้ตัวกลมร้องท้วงติง ดวงหน้าหล่อคมก็เหยียดยิ้มกว้าง เพราะมีคนเถียงช่วยเเล้ว
“น่ะ เห็นป่ะ…น้องอยากมา...”
“ปล่อย!...ลูก!..หยี!..เดี๋ยว!..นี้!”
ตรีคุณไม่ได้มีความกลัว ยังอมยิ้มในหน้า เเต่ก็ยอมผละออกห่างน้องเเป้งแต่โดยดี
ยาหยีรีบตรงเข้าไปหาลูก จังหวะที่หญิงสาวกำลังจะยื่นมือไปคว้าร่างอ้วนๆ
ตรีคุณก็เผยยิ้มร้าย...
หมับ!
“เฮีย! จะทำอะไร!”
“ปล่อยลูกให้เเล้ว...ต้องเอาเเม่เเมวมาเเลกด้วยดิ...”
ด้วยความว่องไว ตรีคุณก็ดึงเเขนเธอลากเข้าห้องน้ำไปด้วยกัน จากนั้นเขาก็ปิดประตูและลงกลอน
คนตัวเล็กเเสนจะเจ็บใจ เพราะหลงกลเขาอีกจนได้!
“นี่เอาลูกหยีมาล่อซื้อเหรอ!”
“ไม่ทำเเบบนี้ จะได้คุยเหรอ เเชทไปก็ไม่ตอบ”
“ทำเเบบนี้…หยีเเจ้งตำรวจได้นะ”
“เเล้วคิดว่าพ้นเฮียง่ายๆ เหรอ? ”
หนุ่มหน้าคมจ้องเธอพร้อมยิ้มหยัน ยาหยีกลืนน้ำลาย ลืมไปว่าพ่อของเขาคือใคร มีอิทธิพลเเค่ไหนในจังหวัด
เเล้วไหนจะความลับของเธอกับเขาอีก ถ้าพ่อกำนันรู้ เธอน่ะสิ…จะลำบาก
"เเล้วจะมาตามทำไม จบๆ กันไปก็ดีเเล้ว..."
“รักมันเหรอ?”
“ใคร?"
"ไอ้คนนั้นไง"
เขาคงหมายถึง พี่นนท์ คนที่พ่อให้มาดูตัวเธอ และ….
พ่อกำนันต้องการให้พี่นนท์เป็นสามีในอนาคตอันใกล้ของเธอ….
ยาหยีตอบอ้อมแอ้ม
“ใช่”
“ไปรักมันได้ยังไง มันดีกว่าเฮียตรงไหน...”
"ทุกตรง..."
นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนกลมใส เพ่งมองเขาอย่างคับเเค้น
"เเล้วเขาก็ไม่คิดจะทิ้งหยีด้วย..."
นัยน์ตาสีเข้มของตรีคุณไหวระริก
“เฮียทำมันพังไปเเล้ว เฮียไม่ได้สนใจเเต่เเรก เเล้วตอนนี้มาสนทำไม”
หญิงสาวจำวันที่เธออ้อนวอนเขา ให้ช่วยรับความสาวบริสุทธิ์ของเธอไป ไม่ต่างอะไรจากหญิงเเพศยา
จากนั้นเขาก็ทิ้งเธอไป เเละกลับมาเรียกร้องความเป็นเจ้าของอีกครั้ง
ตอนนี้ใบหน้าหวานจิ้มลิ้มจึงมีเพียงรอยยิ้มสมเพชให้เขาเท่านั้น
“หยีไม่กลับไปเอาของเก่าหรอก…ผู้ชายที่ใจโลเลอย่างเฮีย หยีไม่ใช่ของเล่นของใคร"
“ไม่เอาน่าหยี…”
เขาส่ายหน้าเบาๆ ตรงเข้าเเนบชิด เมื่อรู้ว่าอารมณ์ขุ่นข้องของเธอเริ่มมากขึ้น
ซึ่งเขาต้องดับมันให้มอดลงโดยเร็ว ไม่งั้นไม่ได้คุยกันดีๆแน่ๆ
“เกรี้ยวกราดยังงี้ เฮียยิ่งอยากขยี้ รู้ไหม?”
มือหนาเอื้อมมาคลึงเคล้าอกอิ่มผ่านชุดเดรสสีขาวยาวคลุมเข่านิดๆ เเขนยาว มีกระดุมผ่าหน้า คอปกปิดสนิทเพราะหญิงสาวติดกระดุมจนครบทุกเม็ด
ใบหน้าหล่อเเนบไซ้ตรงซอกคอสูดกลิ่นน้ำหอมกลิ่นละมุน
มือก็เลื่อนขึ้นมาจับตรงกระดุม เริ่มควบคุมเธอด้วยวิธีของเขาอีกครั้ง
เธอตะปบมือเขา ยับยั้งสิ่งที่เขากำลังจะพาเธอทำ
“อย่านะเฮีย! ไม่เห็นเหรอว่าคนอยู่ข้างนอก”
“ใครจะมาดูล่ะ...”
ใบหน้าคมสันโน้มมาใกล้ชิด เบียดหาเเก้มอิ่มอมชมพู ยาหยีคู้ตัวหลบก่อนเขาจะทันจูบเธอ
"เฮีย...ไม่เอา..."
“ยิ่งขัดขืนก็ยิ่งช้านะบอกเลย”
คำขู่เสียงเรียบนิ่ง เเต่ทรงพลังเธอรู้ว่าเขาทำจริง
ยาหยีลดมือลง ตรีคุณรอบคอบพอเอื้อมไปเปิดก๊อกน้ำ
ให้เสียงน้ำเเรงกระทบก้นถังสีดำทรงสูง กลบเสียงหฤหรรษ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น ระหว่างเขาเเละเธอ
ชายหนุ่มใช้สองมือจับเเก้มอิ่ม ดึงหน้าเธอเข้ามามอบรสจูบซาบซ่าน
มือข้างหนึ่งลดลงไปปลดกระดุมเสื้อเธอด้วย
เรียวลิ้นเเลกกันพัวพัน ยาหยีเผยอปากปล่อยเขาชอกชอนเรียวลิ้นลิ้มรสโพรงปากหวานฉ่ำ
หญิงสาวเผลอตัวเผลอใจ ส่งลิ้นนุ่มไปสัมผัสโพรงปากอุ่นของเขาด้วยความเคยตัว
ตรีคุณหลับตาลิ้มรสหวานฉ่ำ ลมหายใจร้อนผ่าวราดรดใบหน้าหญิงสาว
เรียวลิ้นลากไปมาตวัดทั่วถึงริมฝีปากอิ่มนุ่ม เเละเเก้มอิ่ม
เขาใช้ความรู้สึกร่วมกับมือคลำปลดกระดุมทีละเม็ดจนสุด เเละเเยกสาบเสื้อออกห่าง
ชายหนุ่มดึงไหล่เสื้อลงพร้อมกันด้วยมือสองข้าง จนบราลูกไม้สีขาวโผล่พ้นเห็นทรวงอกอวบ
ร่างกำยำกว้างใหญ่ดันเธอไปติดผนัง มือคลึงวนกับเต้าอวบอิ่มที่เเม้เเต่มือของเขาก็ทาบไม่มิด เขาดึงบราลงทีเดียว จนทรวงอกอวบทะลักล้นเต็มตา
ปลายหลังข้อนิ้วใหญ่ถูไถยอดถันอมชมพู เมื่อได้สัมผัสเย็นๆ จากนิ้วเรียว มันก็เริ่มหดเเข็งปูดโปนจนเจ้าของมือรู้สึกถึงความชูชันขึ้น
“หยีก็อยาก…ใช่ไหม”
เขากระซิบเเผ่ว จูบซับตรงคอระหงเลื่อนลงมาตรงเนินอก
เเล้วอ้าปากครอบหัวนมอมชมพูฉ่ำ
“อ่าส์”
ยาหยีเผลอตัวหลุดเสียง นั่นเพียงพอให้คนใจร้านกระเหี้ยนกระหือรือทรมานเธออีก
เรียวปากบางร้อนครอบดูดค้าง เเล้วปล่อยเเรงๆ จนเกิดเสียงจุ๊บ เเล้วตวัดลิ้นรัวๆ รอบตุ่มไตรายรอบ
ยาหยีจิกเเขนเขา เอ่ยเสียงทุ้มในลำคอ
“ทำอะไรก็รีบทำได้ไหม…”
ตรีคุณกระตุกยิ้มมุมปากนิดๆ
“ทำในนี้ เสียวดีนะ”
เขายืดตัวขึ้น มือลูบควานทั่วสองเต้าขาวผ่อง เเล้วฟาดเเรงทีนึง
เพี๊ยะ!
ยาหยีหลับตาไม่กล้าเเม้เเต่จะมอง ไม่อยากเห็นว่าเขาสนุกกับเธอเเค่ไหน
เขาจับเธอหันหน้าเข้ากำเเพง ดันหลังเธอให้โก้งโค้ง เเละเลิกกระโปรงของเธอขึ้น
ดึงเเพนตี้ของเธอลงกองที่ข้อเข่า
หญิงสาวมองเห็นพื้นกระเบื้องห้องน้ำ มองลอดใต้หว่างขาตัวเองเห็นเรียวขาของเขายืนซ้อน
เสียงรูดซิบลง เขาปลดกางเกงไม่ได้ถอด เพียงเเต่ ควักท่อนลำยาวออกมา ก้นขาวสะอาดนุ่ม
เขาเเบะกลีบก้นงามออก ประคองท่อนลำของตัวเองปัดป่านสัมผัสความนุ่มของก้นเด้ง
ยาหยีหลับตาเมื่อชายหนุ่มพาท่อนเนื้ออวบลงไปข้างล่าง พบกับความชื้นฉ่ำของกลีบอ่อน คาวน้ำใสชุ่มฉ่ำที่เริ่มไหลซึม
ตรีคุณเเยกยิ้ม
“หยีพร้อมเเล้ว”
เขาค่อยๆ เเทรกตัวตนเข้าไป
เมื่อพุ่งเข้าไปจนสุดลำ ความเเน่นรัดรึงเเบบที่เขาเฝ้าหาดูดกลืนของเขาก็เเทบจะระเบิด
“อ่าส์!"
เสียงห้าวครวญคราง เเม้เสียงน้ำจากก๊อกดัง เเต่เธอก็ได้ยิน
เอวสอบเริ่มขยับเข้าออก
“เฮีย เบาหน่อย”
เเต่ตรีคุณไม่เบาๆ เขาเร่งจนเกิดเสียงดังขึ้นในจังหวะ
เธอเอี้ยวตัวหันไปมองเขาตาเขียว
“เดี๋ยวคนได้ยิน…”
“จะเเตกเเล้ว!"
ตรีคุณสูดปาก ความคับเเน่นทำเขาเสียท่า
ยาหยีทำได้เเค่ปล่อยเขาเคลื่อนไหวเข้าออกอยู่นั้น
ตับ! ตับ! ตับ!
เสียงมวลน้ำไหลจากก๊อก กลืนเสียงเนื้อกระทบเนื้อ
กระทั่งตรีคุณไปจุดสุดยอด!
“เสร็จ!”
เขากระเเทกอัดสองสามที เเล้วทิ้งตัวหอบเเนบชิดหลัง ยาหยีเองก็หมดเเรง ใบหน้าหวานเเนบไปกับผนังกระเบื้อง
เเก่นกายอวบค่อยๆ หลุดออก น้ำขาวขุ่นหยดทิ้งที่พื้นห้องน้ำ
ตึง! ตึง! ตึง!
เสียงทุบประตูห้องน้ำ ทำเอาทั้งคู่ตาโตด้วยความตกใจ
“ไอ้เจีย!…”
“เอ้อ ว่า…”
ตรีคุณปิดก๊อกน้ำ ยาหยีอุดปากตัวเอง ตื่นเต้นระทึกเมื่อได้ยินว่าเป็นพี่ชาย
“เดี๋ยวกูไปก่อนนะ พ่อโทรมาตามหว่ะ”
“เออ…ได้ๆ”
“มึงก็ขี้ซะนานเลย” เสียงของพี่ชายเจือหัวเราะ
“โทษทีหว่ะ ปวดท้อง” เขาอมยิ้มขำ เมื่อเห็นวหน้าตาตื่นตระหนกของเธอ
“เออ กูไม่ได้ว่าอะไร…เเล้วน้องกูไปไหนก็ไม่รู้เนี่ย”
ยาหยีตาโต ตรีคุณอมยิ้มขำไม่มีเสียงจนหน้าเเดง
“เออ กูไปล่ะ”
“เจอกันเพื่อน…”
เมื่อเเน่ใจว่าพี่ชายไปเเล้ว ยาหยีจัดเสื้อผ้า จะรีบออกไป ชายหนุ่มดันประตูไว้
" สนุกมากเหรอเฮีย! "
" เสียวดี..."
" ไม่ใช่เรื่องนี้!....."
เธอค้อนขวับให้ เเสดงออกให้รู้ว่าเธอซีเรียส
“คิดว่าทำเเบบนี้ เเล้วหยีจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมเหรอ”
“ไม่ว่าหยีจะคิดยังไง เเต่เฮียอยากจะบอกหยี…”
เเววตาใสสะอาดเเละจริงใจ จ้องมองเธออย่างอ้อนวอน
“เฮียขอโทษ….”
ยาหยียิ้มหยัน อยากจะหัวเราะใส่หน้าเขาดังๆ
“เเล้วห้าปีที่ผ่านมาคืออะไรล่ะ”
"คือความไม่เข้มเเข็งพอของเฮียไง เเต่ต่อไปนี้...."
เขากอบกุมมือบางขึ้นมา เเนบตรงอก
"...ต่อไปนี้ เฮียจะไม่ไปไหนเเล้ว เฮียจะสู้เพื่อหยี..."
" สู้... สู้ทำไม? สู้กับใคร? "
หญิงสาวเเค่นหัวเราะ เขาพูดยังกับว่าการอยู่กับเธอมันยากลำบาก ทั้งๆ ที่ไม่มีอะไรเลย
เเต่เเววตาของชายหนุ่มยังยืนยัน
"หยีไม่ต้องเชื่อเฮียหรอก...เเต่เฮียจะทำให้ดู"
"ไม่ต้องเสียเวลาหรอก หยีไม่มารอนั่งดูละครของเฮียหรอก..."
" เฮียรักหยี "
" รักเหรอ? "
ยาหยียิ้มสมเพช ทุกอย่างมันปรากฏชัดเจนอยู่เเล้ว เเต่เขายังเเถไถไปเรื่อยอย่างหน้าไม่อาย
" รักเเล้วทิ้งไปทำไม...รักเเต่สุดท้ายก็ไป..."
หญิงสาวจ้องตาเขา เเววตาของเธอคมกล้า มีอะไรที่เธออยากจะพูดอีก
เธอเชื่อว่าเขารู้อยู่เเก่ใจ...
" หยีไม่อยากพูดต่อเเล้ว...เฮียไปซะ"
" เฮียไม่ยอมให้หยีเเต่งกับมันเเน่..."
" หยีจะเเต่ง..."
" ก็ลองดู..."
ยาหยีมองดูสายตาเอาเรื่องของเขาก็ขนลุก
เขาทำจริงเเน่...เธอรู้นิสัยเขาดี
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
