ep18 สถาปนาพระนางกัมปูชาเทวี

“นิลกาฬ” พระนางเหนือหัว เรียกเบา ๆ ทำให้อนินนาถตื่นจากภวังค์

ยามนี้ มิใช่พลับพลาบนผามออีแดง หากแต่อยู่ในห้องรโหฐาน ด้านหน้ามีเทวรูป และนาคาสลักด้วยหินทรายขนาดใหญ่

“เจ้าเป็นเชื้อสายแห่งอนินทิตปุระ ชาติภพที่เคลื่อนผ่านไม่ได้ทำให้เจ้าจำอดีตชาติได้ หากแต่นิมิตแห่งเรา ทำให้เจ้าเข้าใจในสิ่งที่เจ้าจักกลับไปสู่ ....อดีตกาล”

อนินนาถ คล้ายไม่รับรู้เรื่องอันใด ร่างที่เดินตามพระนางเหนือหัวคล้ายลอยไปอย่างนั้น เกศมวย และเกศปรีย์ ประคอง อนินนาถคุกเข่าต่อหน้าเทวรูปแลพญานาคราช อนินนาถไม่อาจฝืนตัวได้อีกแล้ว จึงล้มฟุบลงตรงหน้าเทวรูปนั่นเอง

“พระนางเหนือหัว เจ้าหญิงนิลกาฬหาได้ซื่อต่อพระนาง ใยมิควบคุมจิตนางต่อไป” เกศมวยเอ่ยถาม

“ภิกษุรูปนั้น คุมเชิงเราอยู่ แม้มิห้าม แต่ปรามเราอยู่ในที ความผูกพันของเขาในอดีตชาติ และยังผูกพันต่อเนื่องมาในภพปัจจุบัน เขาให้เวลาเราน้อยลง”

“พระนางไม่อาจต้านพลังภิกษุรูปนั้นฤๅ” เกศปรีย์เอ่ยถาม คล้ายอยากสำแดงฝีมือ นางเองรับรู้เพียงเงาของจีวรสีกลักเท่านั้น หากรับรู้ว่า เป็นพวกพุทธะที่แทรกซึมอยู่ในหมู่พราหมณ์ของพวกนาง

“เขาย่อมรู้ในบ่วงกรรมที่เราผูกติดกันมา แต่เราจักทอดเวลาเนิ่นช้ามิได้ เราจักนำดวงจิตอนินนาถที่ผ่านการรับรู้อดีตของเราสู่ดวงจิตของนิลกาฬผู้ทุรยศต่อเรา”

นิลกาฬรู้สึกตัวขึ้นในค่ำคืนที่มีเสียงราตรีที่บรรเลงดนตรีด้วยหรีดเรไร

“เจ้าฟื้นแล้วนิลกาฬ จู่ ๆ เจ้าล้มฟุบลง พ่อกับแม่เป็นห่วงเจ้านัก” เสียงพระทิตยนันทราช เอ่ยขึ้น

“หากเจ้ามิปรารถนาจะถวายตัวต่อองค์หริ แม่มิอาจขัดแล้ว ลูกขอเฝ้า เจ้าหญิงปราณ ให้นางเมตตาเถิด” เสียงสะเรียนางหนึ่งเอ่ยเบาอยู่ข้างหู

“ท่านแม่” นิลกาฬเอ่ยถามขึ้นเมื่อฟื้นตื่นเต็มที่ แสงจากคบไฟวอมแวม จับต้องสีหน้าของสะเรียวัยกลางคนที่ยามนี้ ใบหน้านองด้วยน้ำตา นางทั้งลูบไล้กอดหอมนิลกาฬ นางยังมึนงงกับอุบัติเหตุที่จู่ ๆ ก็ตกจากหลังม้า ขณะเดินทางออกไปบำบวงพระหริหระที่ประดิษฐานอยู่นอกวัง

“นิลกาฬลูกแม่ เจ้าจำได้หรือไม่ นี่แม่ของเจ้า พ่อของเจ้า ไยเจ้ากระโดดลงจากหลังม้า เพื่อฆ่าตัวกระนั้น”

นิลกาฬกะพริบตา ผุดลุกมองดูตัวเอง มองดูผู้คนที่รายล้อม

“เจ้าหญิงนิลกาฬ” เสียงเรียกของทหารนายหนึ่งอยู่หน้าห้อง

“มีรับสั่งให้เข้าเฝ้าพระหริปรเมศวรแลเจ้าหญิงปราณในยามนี้”

“ทหาร ช่วยกราบทูลพระองค์ทั้งสอง เจ้าหญิงนิลกาฬ ไข้จับมิอาจเข้าเฝ้าได้ ขอประทานอภัยเถิด” แม่ของเจ้าหญิงนิลกาฬผัดผ่อนการเข้าเฝ้าของนิลกาฬ แต่ไม่กี่เพลา นางก็ต้องเข้าเฝ้าอยู่ดี นิลกาฬนอนน้ำตาร่วงอยู่เงียบงัน

ขณะที่มุมมืดของห้อง อนินนาถถูกเกาะกุมด้วยมือแกร่งดังคีบเหล็กของเกศปรีย์

“ปล่อยฉันเถิด ฉันมิล้มลงกับภาพที่เห็นนี่หรอก ฉันรับมันได้” อนินนาถปล่อยน้ำตาของตัวเองร่วงริน นี่หรือคือเธอที่เป็นต้นเหตุให้ชาติภพติดบ่วงกรรม

“พระนางกัมพุชลักษมี” อนินนาถทรุดลงแทบเท้ากราบ “ผู้หญิงคนนั้น กับฉันแม้มีใบหน้าเดียวกัน หากแต่ฉันไม่ได้รับรู้ในสิ่งที่นางทำเลย ใยพระนางนำตัวฉันมาที่นี่”

“เราอยากให้เจ้าอยู่ที่นี่ กับเราสักระยะ” พระนางเหนือหัวแย้มยิ้ม แล้วปรามในทีว่า “เจ้าเป็นคนเก่ง เข้มแข็ง แต่ผูกบ่วงกรรมกับเรา เราจึงขอให้เจ้าช่วย”

“ฉันไม่ทราบจริง ๆ ฉันผูกบ่วงกรรมต่อท่านเมื่อใด ฉันไม่รู้เรื่อง” อนินนาถ ยังสับสนกับที่ตนเองต้องมาตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ แม้เมื่อเธอพบกับนิลกาฬ ที่มีใบหน้าไม่ต่างจากเธอ แต่เธอก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่า เหตุใดเธอจึงต้องมารับเคราะห์ ในเมื่อ พระนางเองก็สามารถจัดการคนที่ทำกับพระนางได้โดยตรง

“มันไม่ง่ายอย่างที่เจ้าคิดหรอกนะ เพราะนั่นคือมายาลวงที่เราทำให้เจ้าดูเท่านั้น” พระนางกัมพุชลักษมี กล่าวขึ้นเมื่อนิ่งเงียบฟังเสียงในใจของอนินนาถ

“เอาเป็นว่า เจ้าอยู่กับเราที่นี่ บำเพ็ญเพียรกับเรา”

“ทำไมฉันต้องมาบำเพ็ญเพียรกับพระนางที่นี่ ฉันอยากกลับบ้าน”

“ที่นี่คือ บ้านของเจ้า”

“ฉันไม่เข้าใจในสิ่งที่พระนางพูดเลย”

“เจ้าเห็นนิลกาฬแล้วใช่ไหม” พระนางเหนือหัวกล่าวคำยิ้มแย้ม

“นิลกาฬไม่ถวายตัวต่อองค์หริฯ พี่ชายของนาง แม้ว่า พวกเขาจักเคยตกลงดังนั้น”

“ตกลงกับใครหรือคะ”

“พวกเขานะหรือ หึ ก็พระญาติองค์หริและเจ้าหญิงนิลกาฬนั่นล่ะ นิลกาฬ บอกกับเราว่า นางและองค์หริฯ รับรู้เรื่องนี้ ภายหลังการตกลง”

“ถวายตัว หมายถึง นิลกาฬ ต้องขึ้นเป็นราชินี อย่างนั้นหรือคะ” อนินนาถขมวดคิ้ว

“นิลกาฬ มิอาจเทียบเท่าเราได้หรอก เจ้ารู้อยู่แก่ใจ ใครจักขึ้นเป็นใหญ่แห่งเมืองนี้”

“ฉันจำไม่ได้ ฉันไม่รู้ถึงอดีตนับพันปี นั่นหรอก”

“นิลกาฬ ขอเพียงรับใช้องค์หริฯ และเรา มิอาจถวายตัวได้” พระนางกัมพุชลักษมี ปรายตามองอนินนาถ

คำพูดนี้ จากเมื่อพันกว่าปีที่ นิลกาฬเข้าเฝ้าพระนาง ที่ยามนั้น เป็นเพียงเจ้าหญิงปราณ มิใช่ พระนางเหนือหัวผู้ซึ่งเป็นแค่โอปาติกะ

นางตอบโต้ มั่นคง และดื้อรั้น มิยอมถวายตัวให้กับองค์หริฯ พระนางเหนือหัวมองนางอย่างปรานี

“เจ้ามิได้ถวายตัว แต่มาอยู่กับเรา..........ช่วยเหลืองานเรา ดังพี่น้อง” เสียงของพระนางกัมพุชลักษมี ทอดยาวไปไกล อดีตนับพันปี ยังกระจ่างชัดในความนึกคิดของพระนาง