ep14

“อย่างนั้นเองหรือ”

“มิผิดกระหม่อม” นางเกศมวยรับคำ ขณะที่นางเกศปีย์ ขยับกระซิบ แล้วถอยห่าง

“ฉันต้องรีบไปหา พระนางเหนือหัวของคุณป้า แล้วซินะ”

อนินนาถคาดเดาจากทีท่าของ ข้าพระบาททั้ง 2

“พระนางเหนือหัวรับสั่ง ว่าให้ท่านสักการะ เทวานุสาวรีย์นี้ ตามสบาย ไม่ต้องรีบร้อน อย่างไร ท่านต้องได้เข้าเฝ้าพระนางเหนือหัวแน่นอน กระหม่อม” เกศมวย คลี่ข้อข้องใจ

“ฉันต้องสักการะอย่างใด กัน คุณป้า”

นางเกศมวย นำทางอนินนาถเข้าทางทิศตะวันออก ทรุดนั่งด้านหน้า ศิวลึงค์องค์ขนาดย่อม พร้อมส่งกำยาน และคนโฑบรรจุน้ำ ให้อนินนาถ เธอรับของทั้งหมดมาอย่างงง ๆ แววตาไม่เข้าใจ

“คนโฑน้ำนี้ สำหรับสรงศิวลึงค์ ส่วนกำยานจัดถวายสักการะ”

“สิ่งใดก่อน” อนินนาถวางคนโฑน้ำ หากมือหนึ่งยังถือกำยานรูปทรงกรวย

“โอม นมัสเต นี่ไฟสำหรับกำยานเพคะ” เกศมวย หยิบก้านไม้คล้ายไม้ขีด ขีดลงกับแผ่นหินไฟลุกขึ้นจ่อกับกำยานทรงกรวย อนินนาถน้อมใจสักการะ

“โอม นมัส เต” เธอกล่าวคำ

“โอม เจ มา ตา กี โอม นมัส ศิ วะ ยะ นะ มะ ฮา” เกศมวย กล่าวนำ

อนินนาถน้อมรำลึก ถึงพระศิวะแลพระแม่ปราวตี ชีวิตนี้มิคิดว่าจะมาสักการะ ยังสถูปแท่งประหลาด หากแต่เวลานี้ มันงดงามและเปล่งประกายรับแสงอาทิตย์สะท้อนโลหะทองระยับวับวาว

สายน้ำสะอาดใส จากคนโฑถูกรินลงขันทองใบเล็กขัดวาว อนินนาถทูนขันทองขึ้นเหนือศีรษะ จรดหน้าผากแล้วรินลงบนแท่นศิวลึงค์ ด้านล่างเป็นฐานโยนีมีพุ่มดอกไม้รองรับชุ่มชื้น ก่อนสายน้ำจะหลั่งลงพื้นดิน

เทวานุสาวรีย์ของ 2 พระองค์ บรรจุลึงค์และโยนี คนละองค์ หากแต่จำลองรวมกันในเบื้องหน้า เป็นศิวลึงค์ขนาดย่อม เพื่อให้ผู้คนมาสักการบูชา

“ชาวเมืองวิเภทะ จักบำบวงเทวานุสาวรีย์นี้มิขาด สัญลักษณ์แห่งรักในพระเจ้าเหนือหัวแลพระนางเหนือหัว ชาวเมืองวิเภทะ มิเคยเลือน ในยามภวาลัยเริ่มก่อสร้าง สถานที่แห่งนี้จึงต้อนรับผู้คนมากมายที่มาแสวงบุญ ก่อนขึ้นบำบวงภวาลัยศรีศิขเรศวร” เกศมวยแย้มละไม เล่าความหลังด้วยเมตตาในอนินนาถ

ภวาลัยศรีศิขเรศวร ตระหง่านอยู่บนยอดหน้าผาอีกยอดหนึ่งที่มองจากสถูปแห่งนี้ ราวกับลอยลงมาจากสรวงสวรรค์

“ภวาลัยแห่งนี้ มิเคยถูกลืมลบ กษัตริย์เมืองพระนคร จะต้องมาทำนุอยู่มิขาด นับแต่พระเจ้าเหนือหัวทรงก่อร่างไว้ พวกเราชาวเมืองวิเภทะ จักกลายเป็นชาวเมืองภวาลัย แลจักกลายเป็นชาวเมืองกุรุเกษตร และจักกลายเป็นหลายสิ่งหลายเมือง แต่ซ้ำซากอยู่ที่เดิมมิแปรเปลี่ยน”

อนินนาถเพ่งมอง ภวาลัยศรีศิขเรศวร ในเบื้องหน้า ศรีศิขเรศวร ปราสาทเขาพระวิหาร แน่แล้ว ภวาลัยศรีศิขเรศวร คือ เขาพระวิหาร ต้นเหตุ จะกุมปี คำเสี่ยงทาย ที่ทำให้เธอเดินทางไปสู่เสียบเรียบ เธอตัดสินใจเผชิญหน้ากับมัน และนี่คือสถานที่ที่เธอเชื่อว่า มันคือคำตอบสำหรับเธอ

พระนางเหนือหัว ที่เหล่าข้าพระบาท เอ่ยถึง ยังนั่งอยู่ริมหน้าผาห่างจากเทวานุสาวรีย์ไม่ไกล ทางเดินลัดเลาะลานหินและดอกไม้ ดอกหญ้าสะพรั่งพร้อมใจอวดดอกระเรื่อยริมทางเดินสู่พลับพลาประทับเบื้องหน้า อนินนาถบอกตัวเองว่า ณ ที่นี่ ยังเป็นดินแดนประเทศไทย เธอย้อนมาที่ผามออีแดงเมื่อพันปีก่อน และเขาพระวิหารนั้นก็อยู่ตรงหน้า ใจของอนินนาถเต้นระทึก มองด้านหลังของพระนางเหนือหัวด้วยความหวาดกลัว แต่สนใจใคร่รู้ จิตของ อนินนาถรับรู้โดยพลันว่า คำตอบทุกอย่างอยู่ที่พระนางนั่นเอง

รถยนต์เก๋งคันเก่าขับขึ้นมายังอุทยานแห่งชาติแถบเทือกเขาพนมดงรัก ชายหนุ่มแสดงบัตรให้เจ้าหน้าที่ดูก่อนได้รับอนุญาตเคลื่อนรถเข้าไปภายใน ยามนี้นักท่องเที่ยวน้อยลง สถานการณ์ชายแดนดูอึมครึม ฝั่งเขา ฝั่งเรา ดูเหมือนผูกพัน แต่ในความผูกพันนั้น กลับมีรอยแผลที่พร้อมจะปริแยก

ร้านรวงที่ถูกก่อสร้างขึ้นรองรับนักท่องเที่ยว ก่อนนั้นเคยคึกคักด้วยผู้คน ยามนี้ปิดไปแล้วหลายร้าน กัลป์เดินเข้ามาสั่งอาหาร นิมนต์หลวงพ่อพักผ่อน ขณะที่เด็กวัดที่ติดสอยห้อยตามขอเขาเดินขึ้นไปบนอาคารต้อนรับนักท่องเที่ยว

“หลวงพ่อครับ ยามนี้เราข้ามฝั่งไปไม่ได้ แต่ผมพอมีหนทางที่จะไปด้วยพรรคพวกที่มีอยู่ แต่มันอาจจะเสี่ยงสักหน่อยนะครับ” กัลป์เอ่ยกลับหลวงพ่อเรียบ ๆ สายตาของเขาเคร่งขรึม ร่างของหญิงสาวผู้เป็นบุตรของหวงพ่อที่เขานับถือ ยังหลับสนิทอยู่ที่โรงพยาบาล โดยมีมารดาและแฟนหนุ่มสลับกันไปเฝ้า แต่ที่อยู่โยงจริงๆ คือพยาบาลที่เพื่อนฝูงและบริษัทร่วมกันรวบรวมค่าใช้จ่ายว่าจ้างพยาบาลพิเศษให้ดูแลเธอ...อนินนาถ

ยามนี้ มารดาของอนินนาถดูคล้ายจะทำใจได้ กับสิ่งที่ลูกสาวเป็นอยู่ กัลป์คาดเดาได้ว่า มารดาของเธอคงได้สนทนาธรรมกับหลวงพ่อและคงได้รับการเตือนสติไม่ให้ฟุ้งซ่านกับสิ่งที่เกิดขึ้น ความเศร้าเสียใจย่อมมีอยู่ หากแต่การแสดงออกสติของเราเท่านั้นเป็นผู้กำหนด

“อาตมา ไม่ข้ามไปฝั่งโน้นหรอก โยมกัลป์ ขอลงไปดูสระตราว และผามออีแดงนี่เท่านั้นล่ะ เขาให้เราค้างคืนหรือเปล่า”

“ครับ ผมสั่งจองห้องพักไว้แล้วครับ ห้องพักสร้างใหม่ ยามนี้สวยงาม เห็นหมอกยามเช้าสดชื่นทีเดียว”

“พาอาตมา มาเที่ยวหรอกรึ นึกว่าพามาเพราะอยากรู้” หลวงพ่อดักคอไว้อย่างรู้ทัน

“ก็ทั้งสองอย่างละครับ บริเวณแทบนี้น่าสนใจนะครับ เคยรุ่งเรือง และดับสูญ การกำหนดเส้นเขตแดนนี่ ทำลายความสัมพันธ์ของชาติพันธุ์นะครับ”