23 | ความเสียใจ

ลินลดาล้มลงกับพื้นหญ้าพร้อมน้ำตาที่ไหลรินจากหน่วยตาคู่สวย เจ็บอีกแล้วเจ็บตัวไม่เท่าไหร่แต่มันเจ็บหัวใจดวงน้อยนี่สิ เวรกรรมอะไรนักหนาที่ทำร้ายความรู้สึกเธอเช่นนี้ หญิงสาวร้องไห้อยู่สักพักไม่รู้ว่านานแค่ไหน

แสงแดดยามสายออกพอดิบพอดีร่างบอบบางจึงเดินเข้ามาในปราสาทและเข้าห้องนอนของตัวเองจนเผลอหลับไปราวสองชั่วโมง ซึ่งตอนนี้เป็นเวลาบ่ายโมง เธออยากออกไปข้างนอกจึงวานให้เลย์พาไปและบอดี้การ์ดหนุ่มก็ไม่ได้ปฏิเสธแต่อย่างใด

“เชิญครับคุณลิน”เมื่อรถจอดที่ห้างสรรพสินค้า เลย์เปิดประตูรถให้นายหญิงก่อนที่ร่างเล็กจะเดินผ่านเขาไปโดยที่มีเขาเดินตามอยู่เป็นระยะ

“ไม่ต้องเดินตามลินก็ได้”

“ไม่ได้หรอกครับคุณมาคัสสั่งไว้.....ขอโทษด้วยครับ”

“ค่ะ! ลินเข้าใจ”เธอพยักหน้ารับรู้คงจะไม่มีใครขัดจอมบงการอย่างเขาได้หรอก ใช่ว่าจะไม่อึดอัดที่มีบอดี้การ์ดเดินคุมเธออย่างกับนักโทษตลอดเวลา แต่ถ้าไม่ทำตามคำสั่งคนที่เดือดร้อยน่าจะเป็นเลย์เสียมากกว่า

ลินลดายังคงเดินดูของไปเรื่อยๆ ใช้บัตรเครดิตที่เขาให้ไว้ตั้งแต่วันแรกที่มาถึงอย่างไม่กลัวว่ามันจะหมด เธอไม่เคยใช้จ่ายฟุ่มเฟือยขนาดนี้มาก่อนและไม่คิดว่าชีวิตนี้จะได้เดินเป็นเป้าสายตาให้คนรอบข้างมองด้วย

จ๊อก!!!.....

เสียงท้องร้องเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าร่างกายเธอต้องการสารอาหารเข้าไปเติมเต็มในส่วนที่ขาดหายไปจากการเดินช็อปปิ้ง ลินลดาเอี้ยวหลังมองเลย์ที่กำลังถือข้าวของพะรุงพะรังเดินตามหญิงสาวอยู่นั้น ก่อนจะหยุดการก้าวเดินอยู่หน้าร้านอาหารอิตาลี

“เลย์ลินหิวแล้ว เดี๋ยวเลย์ไปรอที่รถก็ได้”เสียงหวานเอือนเอ่ยบอกคนตามติด เพราะเห็นว่าในมือของบอดี้การ์ดถือข้าวของเต็มไปหมดจะถือเองเลย์ก็ไม่ยอม และตอนนี้เป็นเวลาเกือบสี่โมงเย็นแล้ว เธออยากกินอาหารอิตาลีที่เขาบอกกันนักหนาว่ารสชาติดีจึงอยากลองเป็นบุญปาก

ลินลดาเดินเข้ามาในร้านอาหารและพนักงานเสิร์ฟ หญิงสาวเปิด ออเดอร์เลือกเมนู เธอได้แต่เลือกอาหารที่ตนอยากจะรับประทานถึงแม้หน้าตาของมันจะพิลึกพิลั่นก็เถอะ

“สวัสดีครับคุณลินลดา!”เสียงทุ้มดังขึ้นทำให้ลินลดาต้องเงยหน้ามองต้นเสียง

“อ้าว!...คุณราฟ”ใบหน้าหวานหยดย้อยบวกกับเสียงหวานของเจ้าหล่อน ทำเอาคนมองหัวใจสั่นระรัวจนแทบทำอะไรไม่ถูก ยิ่งได้สบนัยน์ดวงตาเศร้าสร้อยที่ดูเป็นเสน่ห์ในตัวของเธอ เขานึกอิจฉาอดีตเพื่อนรักอย่างมาคัสขึ้นมาทันควันที่ได้ผู้หญิงคนนี้ร่วมหอนอนโลง

“มาคนเดียวหรือครับ”ราฟถือโอกาสดึงเก้าอี้ตรงกันข้ามกับหญิงสาวออกมานั่งอย่างถือวิสาสะ

“ค่ะ!...อุ๊ย!”ลินลดาอุทานด้วยความตกใจเมื่อราฟวางฝ่ามือแกร่งลงหลังฝ่ามือบอบบาง จนเธอต้องชักมือกลับแต่เขากับกุมเอาไว้

“ถ้าผมจะขอนั่งด้วยคุณคงไม่...”

“คงไม่ได้เพราะผัวเธอหวงมาก!”สุรเสียงเข้มดังขึ้นจากทางด้านหลังของลินลดา จนเธอต้องหันมองด้วยความคุ้นเคยของน้ำเสียง ก่อนจะอ้าปากค้างเมื่อเห็นใบหน้าคมคายขมวดคิ้วยุ่งด้วยความโกรธ ดวงตาแดงก่ำวาวโรจน์จนเธอรับรู้ถึงอารมณ์คนที่มาเยือน

“ผัวไม่อยู่บ้าน กล้าออกมากับชู้หรอ ห๊ะ!”มาคัสกระชากร่างงามขึ้นด้วยความรุนแรง อารมณ์ขุ่นมัวคุกรุ่นเมื่อเห็นภรรยาของตนจับมือถือแขนกับผู้ชายคนอื่น ถ้าเขาไม่มากินข้าวกับลูกค้าคงไม่เห็นหรอกว่ากำลังถูกสวมเขา

“ใจเย็นก่อนมาคัส!”ราฟลุกขึ้นยืนห้ามปรามการกระทำของมาคัส บีบข้อมือเล็กของลินลดาแน่นจนเธอเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด

“มึงตัวดีไอ้ราฟ อย่ามายุ่งกับเมียกู!”มาคัสชี้หน้าราฟเข่นเคี้ยวเขี้ยวฟันพูดจ้องตากันไม่มีใครยอมใคร

“เธอก็อย่าทำตัวให้มันร่านนัก!”

“มันจะมากไปแล้วนะ!”หญิงสาวแผดเสียงใส่เมื่อถูกวาจาร้ายกาจของเขาดูถูกเสียจนจมดิน ถ้อยคำของชายหนุ่มที่ต่อว่าเธอนั้นต่ำเสียยิ่งกว่าโสเภณีข้างทางเสียอีก

“หุบปาก! แล้วมานี่!”ชายหนุ่มตะคอกใส่หน้าเธอก่อนจะฉุดกระชากร่างบางให้ออกจากร้านอาหาร โดยไม่แคร์สายตาและคำซุบซิบนินทาของผู้คนในร้าน เขาดึงเธอทางประตูเลื่อนที่ใกล้ที่จอดรถมากที่สุด ไม่สนใจแรงขัดขืนหรือฝืนตัวของเจ้าหล่อนสักนิด