24 | กำพรืด Nc

“ปล่อยลินนะมันเจ็บ!”เมื่อถึงลานจอดรถลินลดาก็สะบัดข้อมือที่ถูกกุมเอาไว้แน่นออก ใบหน้างามแดงก่ำด้วยความเหนื่อยที่รั้งตัวเองเอาไว้อย่างสุดกำลังจ้องหน้าเขาอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ

มาคัสได้แต่กดความรู้สึกลงต่ำไม่อยากพลาดพลั้งทำร้ายร่างกายเธอ ทำได้แต่มองหน้างามอย่างคาดโทษ มือหนาเอื้อมไปเปิดประตูรถสปอร์ตหรูของตนให้เปิดออกกว้างก่อนจะยัดร่างแน่งน้อยเข้าไปในรถ

ปัง!

“หึ! ฉันไม่อยากจะคิดเลยว่าจะหลงรักเมียแก เพียงแค่เห็นแววตาของเธอ”ราฟที่เดินตามมาอย่างห่างๆ และเมื่อมีโอกาสเขาก็พูดความรู้สึกของตัวเองออกมา เขาไม่ปฏิเสธเลยวาหลงรักสาวเอเชียร์คนนี้เพียงแรกพบเท่านั้น

“ของเล่นของกูมึงอย่ายุ่ง”

“เลวมากมาคัส!”ราฟพูดอย่างดูแคลนเมื่อคนที่ได้เป็นเจ้าของของสิ่งที่เขาคิดว่าเธอมีค่าเสียจนค้นหาตัวได้ยาก กับไปอยู่ในกำมือของคนที่คิดว่าเธอเป็นเพียงของเล่น

“มึงก็เลวไม่ต่างจากกูหรอกราฟ”มาคัสก้าวประชิดตัวด้วยความสูงที่เท่ากัน สองสายตาจ้องกันอย่างหั่มหั่นราวกับประกาศศักดิ์ดาให้อีกฝ่ายรู้ว่า เขาคือที่สุดทุกอย่างที่อยากได้ต้องได้

“กูเลวได้กับทุกคนยกเว้นเธอคนนี้!”ราฟชี้เข้าไปในรถที่มีคนตัวเล็กก้มหน้าร้องไห้อยู่ภายในรถ อย่างไรซะผู้หญิงตัวเล็กๆ มาคัสไม่น่ารุนแรงกับเธอขนาดนี้

เอี๊ยด!!!

เสียงเบรกรถสปอร์ตคันหรูของมาคัสจอดลงหน้าปราสาทก่อนที่จะลงจากรถ กระชากประตูฝั่งลินลดานั่งออกกว้างดึงร่างบางออกมาด้วยอารมณ์กร้าวเกรี้ยว เขาโมโหที่เธอบังอาจกล้าให้ชายอื่นที่ไม่ใช่เขาจับเนื้อต้องตัว อีกทั้งยังถ้อยคำของราฟเมื่อครู่ที่บอกเขาว่ามันหลงรักเมียเขาอีกทำให้เจ้าพ่อมาเฟียคลุ้มคลั่ง

มันเกินไปมีคนอื่นที่มีชายอื่นรักเธอเหมือนเขา!

“ปล่อยนะลินเจ็บ!”เธอพยายามแกะพันธนาการมือหนาที่กุมข้อมือเล็กไว้แน่นจนเธอเจ็บแสบไปหมดราวกับคีมเหล็ก คนตัวเล็กเซถลาไปตามแรงฉุดกระชากของเขาจนมาถึงบันได

แต่ละย่างก้าวที่มาคัสพาเจ้าหล่อนก้าวขึ้นบันไดเป็นไปด้วยความยากลำบากทว่าอย่างไรเขาต้องลงโทษเธอให้หลาบจำ เขารู้เพียงแต่ว่าลินลดาเป็นของเขา และตราบใดที่เขายังมีลมหายใจจะไม่มีชายใดได้ซ้ำรอยราคีนี้แน่นอน

“มานี่!”เมื่อถึงหน้าห้องนอนขนาดกว้างมาคัสปล่อยเธอเป็นอิสระก่อนจะเปิดประตูห้อง ร่างบางหมุนตัววิ่งหนีแต่เจ้าหล่อนยังช้าเกินไป มาคัสคว้าเข้าหมับขยุ้มเรือนผมยาวสลวยดึงเธอกลับมาที่เดิม

“กรี๊ด!...ปล่อยนะ”ลินลดาจับผมของตนด้วยความเจ็บ ร่างเล็ก เซถอยหลังปะทะแผงอกกว้าง มาคัสกระชากจากไหล่บางจนเจ้าหล่อนหันกลับมาเผชิญหน้าปลายคางเรียวถูกบีบด้วยฝ่ามือหนาแน่น

ลินลดาเบ้หน้าด้วยเมื่อถูกบีบปลายคางจนร้าวระบม ใบหน้างามแหงนเงยขึ้นตามแรงกระทำของอสูรร้าย ปากหยักหนากระแทกจูบลงมาอย่างรุนแรงฝ่ามือเล็กผลักดันอกกำยำให้ผละออกเมื่อเขาบดจูบดุดันลงมาจนมันแทบปริแตก

“อื้อ...”เธอครางประท้วงในลำคอเมื่อกำลังจะขาดอากาศหายใจ รสชาติเค็มของเลือดที่รับรู้ได้ว่ามีรอยแตกในโพรงปาก น้ำตาเจ้ากรรมเริ่มปริ่มคลอหน่วยตาเศร้าสร้อยแต่ทรงเสน่ห์ด้วยความอดสู

“จำเอาไว้ ว่าเธอเป็นของฉันคนเดียว!”มาคัสตะคอกใส่หน้าเธอด้วยความโกรธเกรี้ยว ดวงตาสีน้ำทะเลแปรเลี่ยนเป็นดำขมับจ้องมองภรรยาในนามอย่างกินเลือดกินเนื้อ กลีบปากบางบวมเจ่อจากแรงกระแทกจูบเมื่อครู่ทำให้เขาแทบอยากจะมอบจุมพิตแสนหวานปลอบประโลมเจ้าหล่อนนัก แต่ยังคงเก็บความรู้สึกสงสารไว้สุดขั้วหัวใจด้านชา

“ผู้หญิงอย่างเธอไม่มีค่าในสายตาใครทั้งนั้น มีเพียงฉันเท่านั้นที่คิดสงสารผู้หญิงแบบเธอ!”วาจาร้ายกาจยังคงพ่นใส่เธอเสียจนคนฟังอยากกลั้นใจตายนัก หัวใจดวงน้อยบีบแน่นเมื่อได้ยินคำที่เขาพ่นใส่เธอทำได้เพียงร้องไห้กระซิกออกมาเท่านั้น มันก็จริงอย่างที่เขาพูดว่าเธอไม่มีค่าสำหรับใครเลย

“ขอบคุณนะคะที่ยังเตือนสติกันว่าลินมาจากไหน...อึก...ส่วนคุณคิดว่าดีแค่ไหน ทั้งที่มีลินแท้ๆ ยังมักมากในกามอารมณ์ ผู้ชายแบบคุณยิ่งกว่าสำส่อนอีก”

เพี๊ยะ!