21 | คนไร้หัวใจ

“ผมราฟ ดาบิโอ้ เรียกว่าราฟนะครับคนสวย”

“ฉันชื่อลินลดาค่ะ”ลินลดายิ้มอย่างเป็นมิตรก่อนที่ราฟจะจับมือของเธอขึ้นโน้มใบหน้าฝั่งลงบนหลังมือเล็ก แต่ไม่ทันที่จมูกโด่งเป็นสันจะได้ฝังลงร่างของลินลดาก็ถูกกระชากออกเสียก่อน

“อุ้ย!....คุณมาคัส”

“ตกใจที่ผัวมาเห็นเธอกำลังออเซาะกับไอ้สารเลวราฟหรอ!”มาคัสบีบต้นแขนเล็กจนเธอนิ่วหน้าด้วยเจ็บ เพราะตอนนี้เขากำลังหวงเธอเสียจนขาดสติ ยังเห็นศัตรูเบอร์หนึ่งกำลังจูบลงบนฝ่ามือเรียวเหมือนดั่งเติมเชื้อไฟในใจของมาคัสให้โชติช่วง

“นี่คุณ! อย่ามากล่าวหากันนะ”เธอพยายามดันกายเล็กให้ออกห่างจากคนปากพล่อย กล่าวหาว่าเธอออเซาะกับผู้ชายคนอื่นทั้งที่จริงมันไม่ใช่แบบนั้น แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ฟังอะไรทั้งนั้นดึงเธอแนบกายแกร่งเอาไว้จนคนมองต้องเอ่ยปากให้มาคัสใจเย็นลง

“ใจเย็นนะมาคัส!”

“เรื่องของผัวเมียไม่ต้องมายุ่ง ส่วนเธอมานี่!”มาคัสกระชากร่างงามเดินตามออกไป ไม่สนใจว่าเจ้าหล่อนจะเจ็บหรือไม่ เพราะถ้าหากว่าเธอไม่สนทนากับไอ้ราฟเมื่อสักครู่เขาคงไม่โกรธจนสติขาดผึงเช่นนี้

“ฉันอยากรู้จักผู้หญิงของมาคัส!”ราฟกระดิกชี้เรียกลูกน้องคนสนิทของตนที่ติดตามมาด้วย เมื่อครู่ลูกน้องของตนเว้นระยะห่างเอาไว้เพราะสถานการณ์จะได้ไม่บานปลายถึงขั้นทำร้ายร่างกาย

“ได้ครับคุณราฟ”ลูกน้องมือขวาน้อมศีรษะลงรับคำสั่ง

“ลินเจ็บนะ!”

“อย่ามาสำออยและอย่าเอานิสัยผู้หญิงกลางคืนมาใช้ที่นี่”ชายหนุ่มตะคอกกลับใส่หน้าเธออย่างคนไร้สิ้นคิด จนคนฟังจุกอยู่ข้างในพูดอะไรไม่ออกเสียใจแต่ไม่มีน้ำตาไหลพรากอาบดวงหน้า

“พูดเหมือนลินไม่มีความรู้สึกเลยนะคะ”เปล่งเสียงแผ่วเบาบอกเขาแต่มาคัสกับไม่ใส่ใจ ยัดร่างแน่งน้อยเข้าไปในรถสปอร์ตก่อนจะปิดประตูใส่หน้าเธออย่างแรงจนเจ้าหล่อนสะดุ้ง เดินอ้อมมาทางฝั่งคนขับเข้าไปนั่งข้างหญิงสาวที่ก้มหน้างุด

ภายในรถเต็มไปด้วยความเงียบจนน่าอึดอัด มาคัสกระชากรถสปอร์ตหรูกลับปราสาทอย่างรวดเร็วตามแรงอารมณ์ที่ประทุอยู่ในใจ ไม่แม้แต่จะมองคนที่กำลังร้องไห้อยู่ข้างๆ ทว่าเสียงสะอื้นที่เธอพยายามเก็บเสียงเอาไว้กับกลบเกลื่อนมันไม่ได้ตามความเสียใจสักนิดจนรถเลี้ยวเข้าตัวปราสาทจอดเทียบอยู่หน้าทางเข้า

“จะร้องทำซากหนาวะ!”

“อึก...ฮื้อ”ยิ่งเขาเสียงดังใส่ลินลดายิ่งร้องไห้หนักเข้าไปใหญ่ กลัวว่าเขาจะทำร้ายเธอทั้งที่ไม่ผิด ลินลดากำมือแน่นอย่างอัดอั้นตันใจอยากจะระเบิดมันออกมาแต่ทำไม่ได้

“ลินลดาฉัน...ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้”อยากจะปลอบประโลมให้เธอนั้นหายเศร้า เขาอารมณ์เสียมากเกินไปจนเอาความขุ่นมัวทั้งหมดไปลงที่หญิงสาว อยากจะขอโทษแต่คำนั้นมันดันจุกอยู่ที่คอหอย

“ลินก็...อึก...เป็นของลินแบบนี้เหมือนกัน”แววตาแห่งความชอกช้ำเสมองเขาก่อนจะเปิดประตูรถ วิ่งเข้าไปในตัวปราสาทจนการ์ดที่ยืนเฝ้านั้นงุนงงไปตามๆ กัน แต่ไม่มีใครอยากเข้าไปยุ่งเรื่องของเจ้านาย

ปัง!!!

เมื่อเข้ามาอยู่ในห้องของตนร่างเล็กก็พิงอยู่กับประตูบานใหญ่ค่อยๆ ทิ้งตัวลงไปบนพื้นพรหมร้องไห้กับตัวเอง จนแรงสั่นสะเทือนจากการเคาะประตูจากด้านนอกอย่างแรงทำให้เธอรับรู้ว่าคนใจร้ายได้มาเยือนแล้ว

“ลินลดา!”

“....”

“ลินลดา! คุยกันก่อนได้ไหม”มีเพียงความเงียบที่ตอบกลับมา ก่อนที่เขาจะเรียกชื่อเธออีกครั้ง เพื่อจะคุยกันให้รู้เรื่อง

“ไม่ค่ะ อึก...ไม่คุย”และแล้วเสียงของเธอก็ดังออกมาจากในห้องแต่น้ำเสียงนั้นกลับสะอื้นนั่นหมายถึงเธอกำลังร้องไห้อย่างหนักปานจะขาดใจ

“ฉันบอกให้เปิด!”

“ไม่ค่ะ! ลินอยากอยู่เงียบๆ”ใช่ตอนนี้เธออยากอยู่คนเดียวเงียบๆ ทบทวนอะไรหลายอย่างและกำลังร้องไห้ เพราะความเสียใจทำไมเขาต้องตอกย้ำว่าเธอทำงานแบบนั้นเหมือนว่าเขาก็ซื้อเธอมาด้วยเงินเหมือนกันถึงแม้ว่าเธอจะไม่เคยรับไว้ก็ตาม

“เออ!.....อยากอยู่ก็อยู่ไปเลย”มาคัสหมดความอดทนและสบถออกมาก่อนจะเตะเข้ากับประตุเสียงดัง ปัง! จนทำให้ร่างบางที่นั่งอยู่ตรงหน้าประตูสะดุ้งด้วยความตกใจ

ลินลดานั่งทบทวนความรู้สึกมากมายหลากหลายคำพูดของมาคัสมาคิดมากร้องไห้อย่างหนัก หรือเธอเป็นเด็กกำพร้าเป็นผู้หญิงกลางคืนเขาจึงไม่รักษาน้ำใจและไม่ไว้ใจเธอเลย

“คุณทำอย่างกับฉันไม่มีหัวใจ”

“คุณมันโลเล”ลินลดานั่งกอดเข่าสะอื้นไห้อย่างนั้น เธออยากกลับเมืองไทยไม่อยากอยู่กับเขาอีกต่อไปแล้ว เธอหลงคำลวงของอสูรร้ายเข้าอย่างเต็มๆ จนต้องมานั่งเสียใจอยู่แบบนี้

“อ๊ะ…ซี๊ด…มาคัสขา~”เสียงครางระห่มของนางแบบสาวที่กำลังขย่มลำรักอวบใหญ่ด้วยจังหวะรัวเร็ว มือหนาขย้ำอกอวบที่ผ่านมีดหมอมาอย่างมันมืออย่างไม่กลัวว่ามันจะแตก

“เอ็มม่า…โอ้ว!”มาคัสสูดปากเข้าเมื่อกายสาวที่หลวมโพลนขมิบตอดรัดถี่ๆ จนเขาแทบแตะขอบสวรรค์ โดยที่เขาได้แต่นอนแน่นิ่งขยับเอวสอดขึ้นรับเท่านั้น นอกนั้นเป็นหน้าที่ของสาวผมทองที่เขาโทรเรียกให้มาหาที่คอนโด

“มาคัส…จูบเอ็มม่า”เธออ้อนวอนขอในขณะที่อารมณ์เตลิดไปไกล ในจังหวะสุดท้าย เธอก้มใบหน้างามไปหาเขาหวังจะจูบชายหนุ่ม มาคัสเบือนหน้าหนีอย่างไม่ให้ใครได้สัมผัสริมฝีปากเขานอกจากลินลดา นานนับหลายชั่วโมงแล้วที่ราคะนี้ยังไม่มอดดับลงแต่ปากของทั้งคู่ไม่ได้แตะแต้มกันเลยด้วยซ้ำ

“ฉันไม่จูบกับใคร อ่าส์…นอกจากลินลดา”มาเฟียหนุ่มคำรามลั่นกระแทกกายแกร่งเข้าใส่ครั้งสุดท้าย ผลักร่างเพรียวบางทว่าอวบอิ่มโอนเอนลงจากตัวเขา มาคัสถอดเครื่องป้องกันที่เต็มไปด้วยน้ำรักขาวขุ่นออกทิ้งมันอย่างไม่ใยดี