20 | ผู้มาเยือนใหม่

“ไปกันเถอะ!”เมื่อเห็นคนตัวเล็กทำท่าขวยเขินน้ำเสียงติดขัด เขาจึงทำลายความเงียบนั้นซะ มาเฟียหนุ่มจับข้อมือบางของภรรยาในนามเอาไว้แน่นพาหญิงสาวก้าวขาออกจากร้านเพชร

“มาคัสขา...”ไม่ทันที่เขาและเธอจะก้าวไปไหนได้ไกล เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากทางด้านหลัง ลินลดาหันมองตามต้นเสียงที่เรียกชื่อสามีของตน เห็นร่างเพรียวบางก้าวเดินอย่างรวดเร็วกึ่งวิ่งเข้ามาหาเขา

“ลิเซียร์!”มาคัสตกใจยิ่งกว่าเมื่อคู่นอนคนล่าสุดที่เขาเคยร่วมบันเทิงสวาทกับเธออย่างถึงพริกถึงขิง วิ่งเข้ามาสวมกอดเข้าอย่างอุกอาจและถือสิทธิ์ในขณะที่เขายังคงกำข้อมือเล็กของลินลดาไว้แน่น

“ลิเซียร์คิดถึงคุณนะคะ ทำไมไม่มาหาลิเซียร์บ้างเลย”เสียงปรอทแตกอย่างมีจริตก้านเอ่ยปากบอกเขา ใบหน้าที่แต่งแต้มเครื่องสำอางชิดอกแกร่งอย่างออเซาะเอาใจทำให้คนมองต้องหมั่นไส้

ลินลดาได้แต่มองภาพนั้นด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจใต้ขอบตาของร้อนผ่าวอย่างพยายามกักกลั้นน้ำตาไม่ให้แสดงความอ่อนแอออกมาให้เขาได้สมเพช แต่ที่น่าเจ็บปวดไปกว่านั้นคือชายหนุ่มยังคงจับมือเธอเอาไว้ไม่ยอมปล่อย เหมือนตอกย้ำให้เธอเจ็บปวดรวดร้าวอย่างไรอย่างนั้น

หยามกันเกินไปแล้ว!

“ลินลดา!”มาคัสเรียกชื่อหญิงสาวที่แกะข้อมือออกจากพันธนาการของเขา ก่อนที่ร่างสูงจะผลักร่างของลิเซียร์ให้ออกห่าง ชี้หน้านางแบบสาวอย่างโกรธจัดเมื่อเธอล้ำเส้นเขาเกินไป

“อย่ามายุ่งกับฉันอีก!”

“ทำไมคะมาคัส นังนั้นมันมีอะไรดี”ลิเซียร์ถึงขั้นกับขาดสติเมื่อโดนชี้หน้าโดยชายหนุ่มที่ตนหมายปอง ไม่เข้าใจว่าผู้หญิงคนนั้นมีอะไรดีทั้งที่เธอบำเรอเขาเสียจนกระอักความสุข และหวังว่าจะได้มีโอกาสเดินเคียงคู่กับเขาไปด้วยทุกที่

“ไปให้พ้นหน้าฉัน!”เขาได้แต่บดกรามแน่นข่มความโกรธเอาไว้ เอ่ยปากไล่คนตรงหน้า

“คุณไล่ลิเซียร์ เพื่อจะไปหานังนั้นใช่ไหม ลิเซียร์จะฆ่ามัน!”เธอทำทีเดินตามร่างบอบบางที่เดินจากไปไกล แต่กับถูกมาคัสจับและเหวี่ยงกลับมาที่เดิมแต่ดีที่หญิงสาวทรงตัวได้อยู่จึงไม่ล้มไปกองที่พื้น

“อย่ามาล้ำเส้นเมียฉัน จำเอาไว้!”คำว่าเมียถูกมาเฟียหนุ่มพ่นออกมาประกาศลั่นอย่างเต็มปากให้เธอรับรู้ ว่าใครก็มาแตะต้องผู้หญิงของอสูรร้ายแห่งปารีสไม่ได้ ใครที่กล้าแตะต้องเธอคนนั้นถือว่าชะตาขาด

“ออกไปจากชีวิตฉันลิเซียร์”ชายหนุ่มตบท้ายไว้แค่นั้น ก่อนจะสาวเท้ายาวตามภรรยาตัวน้อยไป ไม่สนใจอาการดิ้นเร้าของลิเซียร์ที่กำลังกัดฟันแน่นกระทืบเท้าลงบนพื้นอย่างเก็บความชอกช้ำเอาไว้ไม่อยู่

“ฉันไม่ยอมจบง่ายๆ แน่”ลิเซียร์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว เธอไม่ยอมเสียผู้ชายอย่างมาคัสไปแน่นอนไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เธอกำมือกัดฟันด้วยความเคลียดแค้นที่โดนตอกหน้าแบบนี้....

ลินลดาได้แต่เดินอย่างไม่มีจุดหมายเธอยังจำภาพเมื่อสักครู่ได้เป็นอย่างดี มาคัสกับผู้หญิงคนเมื่อครู่คงจะสนิทสนมกันถึงขั้นแนบชิดสนิทเนื้อกันขนาดนั้น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพวกเขาเคยมีความสัมพันธ์อันลึกซึ้งกันมาก่อน

คนตัวเล็กยังคงก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วไร้ร่างคนใจร้ายที่ไม่คิดจะตามเธอมาเลยด้วยซ้ำ สายตาหวานไปสะดุดกับชุดเจ้าสาวแสนสวยจ้องมองมันอยู่อย่างนั้นไม่ลดละสายตาไปไหน ในขณะที่ยังก้าวเท้าเดินไม่ได้มองสิ่งรอบกายจนชนเข้ากับร่างสูงของใครคนหนึ่ง

“ว้าย!...”หญิงสาวกรีดร้องด้วยความตกใจ ร่างของเธอกำลังจะล้มลงแต่ดีมือปริศนารั้งตัวเธอไว้ทัน

“ระวังครับคุณ”สุรเสียงนุ่มทุ้มเอ่ยบอกดวงตาคมอันทรงเสน่ห์ได้แต่มองมายังเจ้าหล่อนอย่างผละสายตาไม่ได้ สาวเอเชียร์หน้าหวานผิวขาวราวน้ำนมข้าวร่างอรชรอ้อนแอ้นทำให้เขาไม่อาจละสายตาจากเธอได้

“ขอบคุณนะคะและต้องขอโทษด้วยพอดี...”

“ไม่เป็นไรครับ!”ไม่ทันให้หญิงสาวขอโทษขอโพย ร่างสูงก็โน้มศีรษะลงมาน้อมรับอย่างสุภาพ

“ผมราฟ ดาบิโอ้ เรียกว่าราฟนะครับคนสวย”