08 | พบหน้า

1 เดือนผ่านต่อมา

เวลาผ่านไปนานนับเดือนแต่ทุกอย่างในคืนนั้นคอยตามหลอกหลอนลินลดาไม่เคยลืม หลังจากที่ออกจากคอนโดของเขาเธอก็เสิร์ชชื่อชายหนุ่มในกูเกิ้ลมีหลายเว็บไซด์เขียนถึง มาคัส ฮาวเซอร์ ว่าเป็นมาเฟียที่อิทธิพลมากในแถบยุโรป และบ้านเกิดอยู่ฝรั่งเศสมีธุรกิจหลายอย่างรวมทั้งฉายาของเขาที่ถูกขนานนามว่า 'อสูรร้ายแห่งปารีส' เรื่องผู้หญิงยิ่งกว่าเสือ เรื่องฆ่าคนโดยไม่เกรงกลัวกฎหมายยิ่งกว่าฆาตกรเลือดเย็น

“หนูลินจ๋า....”สาวน้อยหลุดออกจากภวังค์ความคิดที่ดันไปนึกถึงคนใจร้าย เขาทำลายสิ่งมีค่าเพียงอย่างเดียวในชีวิตของเธอ และตอนนี้ลินลดาสลัดทุกอย่างในหัวออกไป ก่อนจะเดินไปหาแขกประจำของราตรีไนต์คลับเมื่อมือหยาบก้านกวักมือเรียก

“สวัสดีค่ะเสี่ย”

“หนูลินวันนี้ไปกับเสี่ยนะ”เสี่ยวันชัยพูดพร้อมกับคว้าเข้าที่เอวคอดกิ่วรั้งร่างงามขึ้นนั่งบนตักหนาอย่างอุกอาจ ก่อนจะกดจมูกลงบนแขนเรียวสวยอย่างห้ามใจไม่อยู่ นานนับปีที่โคแก่หวังกินหญ้าอ่อนอย่างลินลดาแต่หญิงสาวกลับไม่เล่นด้วย

“ออกไปนะไอเสี่ยบ้า”ลินลดาผลักไสใบหน้าของตาแก่ตัณหากลับให้ผละห่างจากร่างกายของเธอ มือเหี่ยวย่นเริ่มยุ่มย่ามตามส่วนเว้าส่วนโค้งจนเจ้าตัวทนไม่ไหว พยายามจะลุกจากพันธนาการที่ถูกรัดเอาไว้โดยแขนใหญ่ข้างที่ว่าง

“อย่าเล่นตัวน่า ทีไอ้ฝรั่งนั่นหนูยังไปกับมันเลย”ชายมากเมียชักสีหน้าไม่พอใจใส่เธอเมื่อความอดทนหมดลง และกิริยาที่ต่อต้านไม่ลดระราวาศอกลงง่ายๆ จนน่าโมโห

“หยุดดิ้นเดี๋ยวนี้!!!”

“ปล่อยฉันนะไอ้เสี่ยบ้า”ลินลดาขัดขืนอย่างไม่สะทกสะท้านกับน้ำเสียงตวาดลั่นดังก้อง แต่เพลงในผับที่เปิดให้นักท่องราตรีได้รื่นเริงก็ชั่งไม่อำนวยเธอนัก สายตาหวานมองไปรอบๆ ก็เห็นแต่เพียงลูกน้องของเสี่ยวันชัยยืนล้อมเป็นวงกลมเต็มไปหมด

“พวกมึงลากนางนี่ขึ้นรถ ไปทางหลังร้านนะ”เสี่ยวันชัยสั่งลูกน้องที่ยืนคลุมอยู่ด้านหลัง ในเมื่อซื้อแพงๆ ไม่ขาย ขอดีๆ ไม่ให้ก็ข่มขืนมันเลยดีกว่า ของสวยๆ งามๆ จนเสือกระหายปล่อยให้พลาดมานานเกินไปแล้ว

“ช่วยด้วย.....”เสียงหวานตะโกนจนแสบคอไปหมด แรงอันน้อยนิดเมื่อเทียบกับชายฉกรรจ์สองคนที่ขนาดตัวใหญ่กว่าเธอถึงสามเท่า หิ้วปลีกคนตัวเล็กอย่างง่ายดาย ลินลดาส่ายหน้าไปมาน้ำตาไหลพรากประวัติศาสตร์กำลังซ้ำรอยเธอกำลังถูกข่มเหงอีกแล้ว

“แหกปากไปเถอะ ไม่มีใครมาช่วยแกหรอก”เสี่ยหื่นกามยิ้มร่าแลบลิ้นเลียริมฝีปากตัวเอง เมื่อชุดรัดรูปสั้นที่แหวกขึ้นมาจนเห็นโคนขาอ่อนขาวนวล มือหยาบลูบไล้เมื่อลูกน้องปล่อยร่างเล็กให้ล้มไปกองที่พื้น ตอนนี้ลานจอดรถปลอดโปร่งโล่งคนที่มาเที่ยวที่นี่ ผู้คนยังกำลังสังสรรค์ระเริงความสุขกันอยู่

“เอามือสกปรกของแกออกไปนะ”แขนเรียวเสลาพยายามปิดเนินอกสล้างที่ปริออกมาอวดสายตาประชาชี โคนขาเรียวถูกมือน้อยดึงกระโปรงรัดรูปปิดบังมันเอาไว้ พยุงร่างสะโอดสะองขึ้นยืนดวงตากลมโตเบิกกว้าง ปากน้อยสั่นระริกด้วยความกลัวมองไปทางไหนก็มีแต่ลูกน้องของเสี่ยวันชัยเต็มไปหมด

“ยอมไปกับเสี่ยซะดีๆ ”

“ยี๋!!!! ออกไป....”ลินลดาร้องออกมาด้วยความขยะแขยงเมื่อชายเฒ่าคว้าเข้าเอวบอบาง และกอดเธอแนบกายจนหน้าอกตูมของเธอชิดอยู่กับอกหนาไขมันย้อยของเสี่ย ลินลดาดันตัวเอาให้ออกพ้นจากไอ้เสี่ยหื่นกามและซัดเข้าที่หน้าเสี่ยวันชัยอย่างแรง

ผลัวะ!!

“โอ๊ย! อีเด็กนี่นิ”เสี่ยใหญ่สะบัดมือเข้าที่ซีกหน้างามอย่างเต็มแรงจนใบหน้าสวยหันตามแรงกระทำอันโหดร้าย น้ำตาไหลรินออกจากดวงตาคู่สวยอย่างหมดหนทางเมื่อได้ยินเสียงคำสั่งของเสี่ยกักขฬะ

“ลากมันขึ้นรถ!”

“ไม่ไปปล่อยฉัน...อึก ช่วยด้วยใครก็ได้ ฮื้อ”ร่างน้อยถูกลากเข้าไปใกล้รถตู้ เสียจนเธอคิดว่าไม่มีทางที่จะร้องขอความเห็นใจจากพระเจ้าอีกแล้ว แต่เมื่อมือหนาของลูกน้องเสี่ยวันชัยเปิดประตูรถออกกว้าง สุรเสียงหนึ่งดังกึกก้องไปทั่วอาณาบริเวรลานจอดรถก็ดังขึ้น

“ปล่อยเมียกูเดี๋ยวนี้!!!”

“คะ...คุณมาคัส!”ดวงตาหวานเบิกกว้างเมื่อเสียงอันทรงพลังนั้นไม่ใช่ใครที่อื่นไกล แต่เป็นคนที่ทิ้งเธอไปและตอนนี้เขาอยู่ด้านหลังของเธอเท่านั้น คนตัวเล็กใช้โอกาสที่ชายร่างหนาสองคนเผลอมองมาคัสเบี่ยงตัวอย่างแรงให้พ้นจากพันธนาการแข็งแรง ลินลดาวิ่งเข้าหาเจ้าพ่อมาเฟียหนุ่มซวนซบดวงหน้างามที่อกแกร่งอย่างหาที่พึ่งพิง

“ไม่เป็นไร โอ๋....ไม่ร้องนะคนดี”ฝ่ามือหนาลูบไล้เพื่อปลอบประโลมคนในอ้อมกอด ที่ร้องไห้กระซิกจนร่างเล็กสั่นไหวน้อยๆ เขาเพียงไม่อยากให้ใครทำกับผู้หญิงของเขาเช่นนี้อันที่จริงมาคัสพยายามไม่ไหวหวั่นไปกับน้ำตาของเจ้าหล่อนแต่มันอดไม่ได้จริงๆ

“ช่วยลินด้วย...อึก”คนตัวเล็กร่ำไห้ด้วยความหวาดกลัวหยาดน้ำตามากมายไหลพราก จนทำให้มาคัสรู้สึกถึงเปียกชุ่มที่อกเสื้อเชิร์ต มือหนายังคงลูบศีรษะทุยเล็กเพื่อให้เธอคลายความกังวลลง

“พวกมึงเป็นใครวะ!”เสี่ยวันชัยถามขึ้นมองดูผู้ชายตรงหน้าที่คับคล้ายคับคาเหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อนเพียงแต่นึกไม่ออก

“มึงจำกูไม่ได้หรอ”เลย์เงยหน้าขึ้นมองไอ้เฒ่าหัวงู เมื่อครั้งนั้นที่เจ้านายของเขาให้มาเชิญลินลดาไปที่ห้อง แต่เขาดันมีเรื่องกับไอ้เสี่ยนี่กับลูกน้องของมันสภาพตอนนั้นนัวใช้ได้เลย ต้องนอนพักตัวอยู่หนึ่งวันเต็มวันนี้แหละเขาจะชำระแค้น

“อ๋อ! มึงที่ลากหนูลินไปวันนั้น”นิ้วอวบชี้หน้าชายฉกรรจ์สูงใหญ่ใบหน้าเคร่งขรึมอย่างไม่เกรงกลัว หารู้ไหมว่าอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าความตายกำลังคืบคลานเข้าหาตัวเอง

“ฆ่าพวกมันสร้างสถานการณ์ให้เป็นอุบัติเหตุ”สุรเสียงเข้มฟังสุขุมกัดฟันกรอดมองหน้าเสี่ยวันชัยอย่างเอาเป็นเอาตาย ทั้งที่ยังโอบกอดคนตัวเล็กเอาไว้ ยิ่งเจ้าหล่อนหวาดกลัวเพียงไหนคนที่ทำเธอขนาดนี้อย่าคิดจะมีลมหายอีกต่อไป

“ฆ่าหรอคะ....”หญิงสาวที่ได้ยินเสียงเหี้ยมของคนที่เธอซบหน้าลงบนอกแกร่งเพื่อหาที่พักพิง ถึงกับไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน ถึงกับฆ่าแกงกันเลยหรืออย่างไร ทั้งที่ในใจกลัวและโกรธมากที่เสี่ยหื่นกามทำกับเธอแบบนั้น แต่จิตสำนึกของเพื่อนมนุษย์ด้วยกันก็อดที่จะใจหายไม่ได้

“อยู่เฉยๆ เราต้องคุยกันอีกยาว”เจ้าพ่อมาเฟียตะคอกใส่หญิงสาวจนสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อเธอไม่อยากให้ฆ่าพวกมัน ถ้ามันไม่ยุ่มย่ามกับผู้หญิงของเขาไม่ทำให้ร่างกายเธอเป็นบอบช้ำจนเกินจะอภัย

“มากับฉัน”

“ไปไหน!!”ไม่ทันที่ลินลดาจะได้ถามอะไร ชายหนุ่มก็รั้งตัวเธอให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอด และจับกระชับเอวบางเอาออกแรงเพียงนิดเดียวก็พาหญิงสาวมายังรถสปอร์ตหรูที่จอดอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่นัก

“เข้าไป.....”

“จะพาฉันไปไหน”เมื่อมาคัสอ้อมขึ้นมานั่งฝั่งคนขับลินลดาก็เอ่ยถามเขาอีกครั้ง เพราะตอนนี้ก็ดึกมากแล้วเธออยากพักผ่อนเหลือเกิน แต่ก็ไม่อาจจะปฏิเสธคนตัวโตได้ ยานพาหนะเริ่มขับเคลื่อนออกไปอย่างรวดเร็วจนเธอหลับตาปี๋ด้วยความกลัว