07 | จำใจจาก

ตลอดค่ำคืนกับรสสวาทของสาวน้อยหน้าใสที่ทำงานไนต์คลับ ไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่า เจ้าหล่อนทำให้ชายหนุ่มอิ่มเอมอย่างไม่เคยเป็นกับใครมาก่อน คนตัวโตมองดวงหน้าหวานที่กำลังหลับพริ้มอย่างเอ็นดูไม่อยากจากหญิงสาวในอ้อมแขนไปไหน รู้สึกหวงคนตัวเล็กไม่อยากให้ใครได้เห็นหรือแตะต้องเธอนอกจากเขา

แต่มีความจำเป็นบางอย่างจำใจให้เขาต้องกลับฝรั่งเศสกะทันหันเมื่อเลย์ลูกน้องมือซ้าย รายงานว่าโรงแรมที่กำลังสร้างขึ้นในประเทศบ้านเกิดของเขา มีปัญหาขึ้นทำให้ต้องกลับไปโดยไม่ได้ยินเสียงหวานของเจ้าหล่อนเลยสักคำ

นิ้วเรียวยาวเกลี่ยปอยผมที่บดบังแก้มนวลสุกเนียนปลั่ง ปากหยักหนาก้มลงไปหอมหนึ่งฟอดเป็นการบอกลา เช็คหนึ่งใบพร้อมกับคีย์การ์ดไว้ให้เธอไปจากที่นี่ มาคัสจำใจผละออกห่างจากเตียงนอนกว้างเข้าห้องน้ำชำระคราบคาวสวาทหอมกรุ่นติดเนื้อตัวเขาไปหมด ใช้เวลาเพียงไม่นานเขาก็จัดการกับร่างกายของตนเสร็จสรรพ

“เลย์ฉันพร้อมแล้ว!”ชายหนุ่มต่อสายบอกลูกน้องมือซ้ายเมื่อเขาพร้อมที่จะเดินทางแล้ว มาคัสมองดวงหน้างามอีกครั้งก่อนที่ประตูบานใหญ่จะถูกเปิดออกทิ้งท้ายประโยคหนึ่งเอาไว้ด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว

“แล้วเจอกันใหม่สาวน้อย”

มาเฟียหนุ่มเดินออกมาจากลิฟต์ที่ถูกเปิดกว้าง ชายฉกรรจ์นับสิบกว่าคนยืนเรียงกันเป็นแถวตรงโค้งศีรษะลงเล็กน้อย ร่างสูงสง่าเดินผ่าน จนเป็นจุดเด่นแก่พนักงานและแขกผู้มาใช้บริการคอนโดมิเนียมหรูระดับ VVIP ซึ่งแน่นอนว่ามีแต่นักธุรกิจคนใหญ่คนโตทั้งนั้น

ทุกคนต่างให้ความสำคัญแก่มาคัสที่ไม่คิดไม่ฝันว่าจะเจอผู้ทรงอิทธิในปารีสที่ประเทศไทยแบบนี้ แต่ไม่แปลกอะไรธุรกิจมากมายที่ตกทอดกันมารุ่นสู่รุ่นทำให้ทายาทรับช่วงธุรกิจไว้ และต้องขึ้นกุมบังเหียนฮาวเซอร์ทั้งหมด เนื่องจากเป็นลูกคนเดียวในตระกูลและผู้บังเกิดเกล้าทั้งสองมาเกิดอุบัติเหตุเครื่องบินตก ทุกคนในแวดวงการด้านมืดต่างก็รู้จักเด็กหนุ่มวัยเพียง 22 ปี ที่ปีกกล้าขาแข็งไม่เกรงกลัวผู้ใดจนก้าวกระโดดข้ามขั้นความโหดร้าย

“เครื่องบินพร้อมใช่ไหม!”

“ครับนาย”

เมื่อได้ยินคำตอบจากลูกน้องมือซ้ายเขาก็พยักหน้ารับรู้ ขาแข็งแรงก้าวเดินไปขึ้นรถที่จอดรอหน้าคอนโดหรู โดยมีบอดี้การ์ดเดินตามเป็นขบวน ชายหนุ่มเข้ามานั่งในตัวรถสูดหายใจเข้าปอด สายตาคมมองขึ้นไปยังตึกสูงของค่ำคืนที่ผ่านมา แต่ถึงจะเพ่งมองอย่างไรก็มิอาจรู้เลยว่าสาวน้อยที่ได้พรหมจรรย์เธอมาครอบครองอยู่ห้องไหน ทั้งที่เขาเป็นเจ้าของห้องแท้ๆ ก่อนจะตัดใจออกคำสั่งลูกน้องให้ขับเคลื่อนยานพาหนะไปสนามบินทันที

ลินลดาตื่นขึ้นมาในช่วงบ่ายขยับตัวไปมาแต่ด้วยความเจ็บระบมไปทั้งตัว ทำให้เธอต้องสูดปากกายสาวร้าวระบมจนแทบยันกายลุกไม่ได้ สายตาหวานกวาดมองหาคนใจร้ายที่รังแกเธอตลอดทั้งคืน จวบจนฟ้าเหลือง

“โอ๊ย! เจ็บไปหมด”มันเจ็บไปหมดทั้งตัว ยัยลินเอ๊ยใจง่ายจริงแค่เขาจับนิดคลำหน่อยก็หลงระเริงไปกับรสรักของเขาน่าอับอายชะมัด ไหนเขาจะว่าเธอเห็นแก่เงินอยากบอกเหลือเกินมันคือความผิดพลาดเธอไม่เคยคิดจะขายร่างกายกินเลยสักครั้งในชีวิต

“อะไรเนี่ย”สายตาคู่สวยพลันเหลือบไปเห็นกระดาษโน้ตที่ติดกับโต๊ะข้างเตียงที่มีคีย์การ์ด เช็คขึ้นเงินสด พร้อมกับโน๊ตอีกหนึ่งใบ ลินลดาไม่ลังเลสักนิดหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาอ่าน อักษรภาษาอังกฤษสื่อความหมายอย่างเข้าใจถี่ถ้วนจนทำให้เจ้าหล่อนดูไร้ค่าอย่างเห็นได้ชัด

‘ขอบคุณมากนะสาวน้อย ฉันมีความสุขมาก เธอบำเรอฉันดีเลยละ ส่วนค่าตอบแทนกรอกตัวเลขตามที่เธอพอใจได้เลยฉันให้ไม่อั้น ส่วนคีย์การ์ดคอนโด ฉันทิ้งไว้ให้เธออยากมาพักผ่อนมาได้ตลอดเวลาเลยนะ ฉันต้องไปแล้ว’

From. Marcus Hawser

น้ำตาที่กักเก็บไหลออกมาเมื่อผู้ชายที่เพิ่งพบกันครั้งแรก และได้สิ่งมีค่าที่อยู่กับเธอเพียงอย่างเดียว คือเยื่อบางๆ นั้น รอยตีตราแดงจ้ำทั่วเรือนร่างที่เขาประทับเอาไว้ ยิ่งมองสายธารในตายิ่งไหลรินออกมาอย่างน่าอดสู ลินลดาพยุงกายลุกขึ้นหอบสังขารอันรวดร้าวเข้าไปชำระคาวราคีในห้องน้ำอย่างรวดเร็วก่อนจะกลับไปสู่โลกที่เธอเป็นอยู่อีกครั้ง

กรุงปารีส เวลา 11:45 AM

การเดินทางข้ามวันข้ามคืนกว่าจะมาถึงฝรั่งเศส ทำให้มาคัสหลับบนเครื่องบินส่วนตัวมาตลอดทาง เขาพยายามไม่นึกถึงสาวน้อยที่ความหอมละมุนติดปลายจมูกเขาไปตลอด จนทำให้ชายหนุ่มกระสับกระส่ายทำอะไรไม่ถูก จนต้องข่มตาลงอย่างยากลำบากแต่แล้วก็เผลอหลับไป

“นายครับ!”ลูกน้องคนสนิทที่ร่วมเดินทางครั้งนี้ปลุกผู้เป็นนายหนุ่มที่กำลังอยู่ในนิทรารมย์ เมื่อเครื่องลงจอดท่าอากาศยานออรี่ที่เช่าเพื่อลงจอดเครื่องบินส่วนตัว

“ถึงแล้วครับ!”

“อืม! ขอฉันพักสายตาสักครู่”จริงๆ แล้วเขาตื่นตั้งแต่เครื่องลงจอดแล้ว แต่ยังพักสายตาอยู่อย่างนั้นเพื่อให้อารมณ์สงบลงเล็กน้อยทำไมเขาเอาแต่คิดถึงผู้หญิงคนนั้น ทั้งที่ไม่เคยเป็นกับใครมาก่อนเจ้าหล่นเข้ามามีอิทธิพลต่อความรู้สึกด้านชาของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

“นายจะกลับปราสาทเลยหรือเปล่าครับ”

“ไม่ล่ะ!! ไปดูงานก่อสร้างที่กำลังมีปัญหาเลย”เขาอยากจะสะสางปัญหาให้เสร็จโดยเร็วที่สุด ไม่รู้สิปกติชีวิตมาเฟียอย่างเขาไม่จำเป็นต้องเร่งรีบอะไรมากแต่ความรู้สึกแปลกๆ ตงิดในใจกระตุกวูบไหวหวนนึกถึงแต่ใบหน้างามหวานหยดย้อยที่เขาจำได้ดี

“ไม่กลับไปพักก่อนหรือครับนาย เดินทางตั้งหลายชั่วโมง”ลูกน้องคนสนิทมือซ้ายมองดูสีหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่นักของเจ้านาย ดวงตาเลื่อนลอย มองไปข้างหน้าอาการสะลึมสะลือ ที่ดูเหมือนประสิทธิภาพยังไม่เต็มร้อยทำให้อดเป็นห่วงไม่ได้

“ฉันสั่งนายต้องทำ! โทรหานิกกี้ว่าฉันพร้อมแล้ว”คำสั่งเด็ดขาดของเขาคือคำขาด ถึงแม้จะเหนื่อยล้าจนเลย์ดูออกแต่เขากลับไม่สนใจ ก็ในเมื่อกลับไปพักผ่อนก็คงจะอดนึกถึงเธอไม่ได้อยู่ดี งั้นก็รีบเคลียร์ปัญหาตรงนี้ให้เสร็จ

“ครับ!”เลย์ทำตามคำสั่งอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เมื่อเป็นความประสงค์ของเจ้านาย เขารู้ว่าอะไรที่ไม่ได้ดั่งใจเจ้าพ่อมาเฟียหนุ่มเป็นอย่างไร จึงโทรไปบอกเพื่อนสนิทของเขา นิกกี้มือขวาที่อยู่คลุมงานทั้งหมดในระหว่างที่มาคัสไปเมืองไทย

กว่าจะเคลียร์งานที่เกิดปัญหาขึ้นเพราะช่างชุดนี้ที่จ้างมาทำการก่อสร้างเสียหายหลายอย่าง จึงต้องจัดการสั่งช่างชุดใหม่เข้ามาเพื่อโรงแรมระดับหกดาวสุดหรูหราทันสมัย เพื่อสร้างผลกำไรมากมาย ร่างสูงล้มตัวลงนอนกับเตียงขนาดคิงไซด์ เขาคิดถึงแม่สาวน้อยร่างบางคนนั้นเหลือเกินคิดถึงรสสวาท ความหอมหวาน ไร้เดียงสาที่สนองเขาด้วยท่วงท่าลีลาที่ถึงใจ

เขาจดจำได้ดีเสียงครวญครางกระเส่าร้องขอความต้องการออกมาอย่างไม่อายของเจ้าหล่อน เลือดในกายหนุ่มสูบฉีดแล่นพล่านไปทั่วสับพราง ท่อนลำรักที่เริ่มพองโตคับอันเดอร์แวร์จนน่าอึดอัด มาคัสปลดเข็มขัดหนังออกรูดซิบกางเกงยีนส์ลง ฝ่ามือหนาลูบแก่นกายที่เริ่มก่อตัวขึ้นด้วยแรงอารมณ์ปรารถนาผ่านเนื้อผ้าบาง ก่อนจะดึงมันออกมานอกกางเกง

ท่อนเอ็นที่ดีดผึงชี้หน้าสับผงกล่อหน้าล่อตา ฝ่ามือหนากำรอบลำรักลูบขึ้นลงหนักสลับเบา อย่างเป็นจังหวะใบหน้าหล่อคมคายเงยเกมองเพดานห้องหลับตาจินตนาการเยี่ยงการร่วมรักกับลินลดา ราวกับวัยรุ่นหนุ่มที่ริอยากรู้อยากลองเรื่องพรรค์นี้

“โอ้ว...ลินจ๋า!”มาคัสชักข้อมือขึ้นลงตามแรงอารมณ์นึกถึงเสียงครางและใบหน้าหวานๆ จนเขาปลดปล่อยนำรักออกมาในที่สุด แต่มันไม่เพียงพอ คิดถึงเธอเหลือเกินทำไมถึงรู้สึกอย่างนี้นะ ทั้งที่เจอกันเพียงครั้งเดียว แต่เจ้าหล่อนยังอยู่ในหัวเขาเสมอกลิ่นกายรสชาติความหวานในร่างกายเธอเขายังมันได้ดี

มาเฟียหนุ่มลุกขึ้นจากที่นอนคว้าโทรศัพท์ที่อยู่หัวเตียงต่อสายหาใครบางคนที่จะช่วยให้เขาปลดปล่อยและผ่อนคลายมากขึ้น เผื่อว่าผู้หญิงคนอื่นจะสามารถทำให้เขาลืมเธอได้

“ลิเซียร์มาหาฉันเดี๋ยวนี้!”