03 | ฉันไม่ได้ขายตัว

"แต่คุณไม่มา.....ลูกน้องของผมเลยลากคุณมา เพราะมันรู้ถ้าฉันอยากได้อะไรก็ต้องได้!"

"เห็นแก่ตัว เห็นแก่ได้ นึกถึงจิตใจคนอื่นบ้างไหม"กำปั้นน้อยระดมทุบเข้าที่อกแกร่งอย่างเต็มรัก ผลักดันร่างหนาที่ใหญ่เกินตัวเธอให้ออกห่างและเดินไปที่ประตู

'แต่เอ๊ะไม่มีลูกบิด แสดงว่าต้องใช้คีย์การ์ด'

"นี่คุณ!"สายตาหวานตวัดมองไปทางผู้ชายที่ยืนพิงตู้เสื้อผ้าดูการกระทำของเธออย่างใจเย็น มิหนำซ้ำยังตีสีหน้ายียวนกวนประสาทจนเธออยากจะใช้เล็บตะบันหน้าคมคายนั้นนัก

"ไงจ้ะสาวน้อยเรียกฉันทำไม” นิ้วเรียวสวยของเจ้าหล่อนชี้ไปที่ประตูบ่งบอกว่าเธอเปิดประตูไม่ได้นั้นเอง แล้วจะให้ทำยังไงในเมื่อกำหนัดของเขามันกำลังปลุกความดิบเถื่อนขึ้นมา และต้องการการปลดปล่อยเพียงแค่เห็นคนตัวเล็กขยับเขยื้อนเคลื่อนกายเท่านั้น

“อ๋อ! ออกไม่ได้ ลืมเลยเมื่อกี้ฉันเข้ามาด้วยไอ้นี่"มาคัสลากเสียงยาวเข้าใจในสิ่งที่หญิงสาวพูด ก่อนจะชูบางอย่างขึ้นมานั้นคือคีย์การ์ดระดับวีไอพีพรีเมี่ยมเหลี่ยมทองเงาวิบวับ ให้เจ้าหล่อนรู้ว่าสิ่งที่เธอต้องการอยู่กับเขา

"เอามานี่นะ!"ลินลดาก้าวเท้าเดินไปหาคนตัวสูง มือเล็กคว้าเข้าหมับเพื่อเอาบัตรสี่เหลี่ยมที่อยู่ในมือเขา แต่ไม่เป็นผลเพราะเขาสูงกว่าเธอ แถมยังชูขึ้นสูงลินลดาพยายามเขย่งปลายเท้าขึ้นเพื่อแย่งคีย์การ์ดสุดกำลัง

"หึ! ยัยเตี้ยเอ๊ย...."มาเฟียหนุ่มหัวเราะในลำคอมองภาพตรงหน้าอย่างน่าขบขัน ร่างบางที่กำลังเขย่งตัวจนสุดเพื่อไขว่คว้าคีย์การ์ดในมือของเขาอย่างทะเยอทะยานเอาเป็นเอาตายนั้นทำให้ชายหนุ่มอดยิ้มไม่ได้จริงๆ

"ตัวเล็กย่ะ!"ลินลดาแย้งออกมาอย่างฉับพลันผู้ชายปากพล่อยกล้าดียังไงมาว่าเธอเตี้ย เขาเรียกว่าตัวเล็กกำลังน่ารัก แต่เอ๊ะทำไมต้องใส่ใจคำพูดของเขาด้วยตอนนี้จะต้องเอาคีย์การ์ดมาให้ได้สิ

"อย่าเปลี่ยนเรื่องนะ เอามานี่..."

“เดี๋ยวสิ! ฉันยังไม่ได้ในสิ่งที่ฉันต้องการ”

“คุณต้องการอะไรกันแน่”คงจะไม่ใช่เรื่องอย่างว่าหรอกนะ เขาออกจะหล่อเหลาราวเทพบุตรป่านนั้น คงไม่ขาดแคลนถึงขั้นอดยากปากแห้งหรอก

“ถ้าเป็นเรื่องบนเตียงบอกเลยฉันไม่คุย”

“นั้นแหละคือสิ่งที่ฉันต้องการ”สุรเสียงเข้มพูดออกมาอย่างเด็ดเดี่ยวใบหน้าเต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ฉายชัดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด ลำแขนแกร่งลดลงโยนบัตรผ่านเข้าออกห้องลงบนเตียงกว้าง

“สองแสนสำหรับบำเรอฉันวันนี้พอใจราคาไหม”

เพี๊ยะ!!!!!

ทันทีที่พูดจบฝ่ามือเรียวก็ฟาดลงไปซีกแก้มสากอย่างเต็มแรงจนใบหน้าหล่อหันตามแรงตบ คำพูดที่ดูถูกเหยียดหยามผู้หญิงแบบนี้เธอเกลียดเป็นที่สุด นี่เขาเอาอะไรคิดซื้อร่างกายคนด้วยเงินงั้นหรือ สำหรับบางคนเขาทำงานแทบเป็นแทบตายเพื่อหาเงินเลี้ยงตัวเอง แต่ถูกตีราคาเป็นแค่เงินตรา

“เธอกล้าดียังไงมาตบหน้าฉัน!!”ดวงตาสีน้ำทะเลแปรเปลี่ยนเป็นหม่นหมองจนดูน่ากลัว มาคัสขบกรามเข้าหากันจนเกิดเสียง เขาพยายามระงับตัวเองอย่างมากที่ไม่พลั้งมือทำร้ายเธอเป็นครั้งที่สอง มันไม่ใช่วิถีมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่ทว่าเจ้าหล่อนกล้ามากที่ทำแบบนี้ โดยทั้งชีวิตนี้ไม่มีใครกล้าทำให้ร่างกายเขามีบาดแผลสักนิดและสาวน้อยหน้าใสเป็นคนแรกที่ตบหน้าเขา

“ทะ..ทำไมฉันจะไม่กล้า มากกว่านี้ฉันก็จะทำผู้ชายแบบคุณมันจิตใจสกปรก”ลินลดาตอบด้วยน้ำเสียงกระท่อนกระแท่น หวาดระแวงดวงตาคู่นั้นคืออะไรกัน ทำไมมันกับเปลี่ยนสีราวกับเป็นคนละคน แววตาเมื่อครู่เปรียบได้ดั่งเทพบุตร ทว่าในขณะนี้แปรเปลี่ยนดำขมับราวกับอสูรที่หมายจะปลิดชีวิตเหยื่อได้ทุกเมื่อ

“สกปรกงั้นหรอ หึ!....ฉันถามหน่อยตั้งแต่เธอทำงานมาไอ้เสี่ยคนไหนให้มากกว่าสองแสนไหม”ยิ้มอย่างดูแคลนเย้ยหยันให้กับร่างแน่งน้อยที่กำมือเข้าหากันแน่นด้วยความกราดเกรี้ยว ต้องเป็นเขาเสียมากกว่าที่โกรธเจ้าหล่อนที่ฝ่ามือน้อยฟาดเข้ามาอย่างเต็มรักทำให้แสบสนทั้งซีกแก้มสาก

เพี๊ยะ!!

"ฉันไม่ได้ขายตัว!!"ลินลดาตะโกนใส่หน้าชายหนุ่มอย่างเหลืออดเขาว่าเธอเป็นหนที่สองแล้วนะ และจะไม่ทนคนหยาบคายอีกต่อไปคนเหลือคน มือบอบบางผลักร่างแข็งดังหินผาออกห่าง ก้าวเดินไปใกล้เตียงหยิบคีย์การ์ดที่ถูกโยนมาเมื่อสักครู่

“ถอยออกไปฉันจะกลับบ้าน!”

"ไม่ได้ขาย หึ!...แต่ให้ฟรีหรอจ๊ะสาวน้อย"มาคัสถามด้วยน้ำเสียงกวนประสาทเมื่อร่างระหงผละออกห่างหันหลังให้ มาคัสก้าวสามขุมคว้าเอวบางคอดกิ่วเข้าหากายหนาอย่างอุกอาจ ทำให้คนตัวเล็กตกใจกรีดร้องออกมาดังลั่น