04 | คนเอาแต่ใจ

"ไม่ได้ขาย หึ!...แต่ให้ฟรีหรอจ๊ะสาวน้อย"มาคัสถามด้วยน้ำเสียงกวนประสาทเมื่อร่างระหงผละออกห่างหันหลังให้ มาคัสก้าวสามขุมคว้าเอวบางคอดกิ่วเข้าหากายหนาอย่างอุกอาจ ทำให้คนตัวเล็กตกใจกรีดร้องออกมาดังลั่น

"กรี๊ด!! ไอ้บ้าพูดไม่รู้เรื่องหรือไงไม่ขายไม่เอาด้วย!"เสียงปรอทแตกเพราะความตกใจ ไม่คิดว่าคนหน้ามึนจะเข้าประชิดตัวขนาดนี้จนร่างของทั้งคู่ล้มลงบนเตียงหนานุ่ม ด้วยท่าทีล่อแหลมใบหน้างามซวนซบอยู่กับที่นอนและคนตัวโตก็ทับร่างอรชรอ้อนแอ่นทางด้านหลังเธอไว้อยู่

"ตกลงนะคนสวย!"มาคัสตอบแทนร่างบางเพราะรู้ว่ายังไงเธอไม่ยอมเป็นแน่ ลินลดาพลิกร่างกลับมาใช้เท้าน้อยถีบเข้าหน้าท้องแกร่งสุดแรงพยุงร่างของตนตระเตรียมจะวิ่งเข้าห้องน้ำ แต่ช้ากว่าคนหยาบคายที่คว้าเอวบางไว้แล้วเหวี่ยงลงที่นอนอย่างแรงจนเธอจุกไปหมด ปกติร่างกายก็ช้ำพอแรงแล้วเพราะเมื่อคืนถูกชกเข้าที่ท้องน้อย มิหนำซ้ำเมื่อครู่ยังโดนทุ่มตัวลงบนเตียงอย่างแรงอีก จึงทำให้คนตัวเล็กขยับตัวแทบไม่ได้เพราะจุกเสียดมวลท้องไปหมด

"เลิกเล่นสักทีฉันอดทนกับเธอมากพอแล้ว!"อดทนกับความต้องการของตัวเองตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ไหนจะมาสู้รบปรบมือกับสาวน้อยที่นอนกุมท้องตัวเองอยู่บนเตียงอีก

"สุดจะทนก็ปล่อยฉันไปสิ!"ลินลดาเอ่ยเอือนออกมาด้วยน้ำเสียงที่เริ่มอ่อนแรงลง จุกเสียดจนพูดแทบไม่ออกทำไมผู้ชายตรงหน้าถึงโหดร้ายกับผู้หญิงที่ไม่มีทางสู้ได้ลงคอ เขาทำได้อย่างไรกันยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า เธอได้แต่ก้นด่าเขาในใจร่างหนาถาโถมเข้ามากักกันเจ้าหล่อนด้วยร่างกายแข็งแกร่งจนหมดหนทางจะหนี

มาคัสไม่ฟังคำที่สาวน้อยร้องขออีกต่อไป ปากหยักหนากระแทกจูบลงบนกลีบปากบางจิ้มลิ้มดูดกลืนไล้เลียอยู่อย่างนั้น แต่คนหัวดื้อใต้ร่างหาได้ให้ความร่วมมืออย่างที่เขากำลังทำ เมื่อลิ้นร้ายพยายามสอดเข้าไปดื่มกินความหวานในโพรงปากแต่เจ้าตัวไม่เปิดปากรับ ทั้งที่ไม่มีแรงแม้แต่จะขยับตัว ทว่านั่นไม่ใช่ปัญหาสำหรับคนที่ผ่านอะไรมาอย่างโชกโชนอย่างมาคัสเลย

"อื้อ..."มือหนาบีบกรามเล็กแน่นจนเธอต้องส่งเสียงออกมาด้วยความเจ็บ แต่นั่นเป็นการเปิดโอกาสให้มาคัสได้เชยชิมความหวานจากอุ้งปากบางแต่ลิ้นน้อยพยายามหลบหลีกอย่างเอาตัวรอด

"อืม!”เสียงครางลึกในลำคออย่างพอใจรสชาติของมันความใสซื่อ ไร้เดียงสาที่ไม่รู้ว่าเป็นการแสดงของเจ้าหล่อนหรือเปล่า แต่สาวน้อยชั่งตีบทแตกเสียจนทำให้ชายหนุ่มร้อนรักแทบคลั่ง จูบที่เขามอบให้แต่เธอกับไม่จูบตอบนั้น ทำให้ชายหนุ่มคิดเสียแล้วว่าเธอยังเวอร์จิ้นอยู่หรือเปล่า

มาคัสถอนจูบแสนหวานออกอย่างเสียดาย เพราะฝ่ามือน้อยตีเข้าที่ใบหน้าหล่ออย่างถี่รัว เป็นสัญญาณว่าหญิงสาวกำลังขาดอากาศหายใจ

ชายหนุ่มไม่ปล่อยให้เว้นระยะนานจนเกินไป กระแทกจูบเข้าไปใหม่อีกครั้ง จนเธออ่อนระทวยไปกับความร้อนที่เริ่มเกิดขึ้นทีละน้อย ลิ้นร้อนไล่ต่ำซุกไซร้ลำคอระหงขาวผ่องขบเม้มสร้างรอยเอาไว้ กลิ่นสาวหอมกรุ่นชวนลุ่มหลงจนยากจะถอนตัว

"อย่า...อ๊ะ หยุดนะ! อย่าทำ!"ลินลดาเรียกสติของตัวเองกลับมาอีกครั้ง หลังจากหลงมัวเมากับจุมพิตของคนเจ้าเล่ห์ที่มอบให้ พยายามผลักหน้าหล่อเหลาออกห่างจากซอกคอของเธอ หนวดและไรเคราที่กำลังเป็นตอขูดผิวบอบบางจนเจ็บแสบไปหมด

"อืม....หอม"กลิ่นสาบสาวหอมจนทำให้มาคัสครางออกมาอย่างอดใจไม่ไหว มือทั้งสองข้างลูบไล้จากใบหน้าหวานต่ำลงมาเรื่อยๆ จนถึงหน้าอกสล้างที่ยังไม่ปรากฏแก่สายตา แต่อีกไม่ช้าเขาจะได้เห็นสัมผัสและครอบครองมัน ความคิดทั้งหมดหยุดลงมือหนากระชากชุดเกาะอกรัดรูปที่เธอใส่ออกอย่างดิบเถื่อน บราเซียร์ลูกไม้ขาดสะบั้นพร้อมกับชุดที่เจ้าหล่อนสวมใส่ถูกดึงออกจากร่างงาม

แควก!!!

"กรี๊ด!!...อย่ามองนะ"ร่างเล็กสะดุ้งโหยงเมื่อเขากระชากชุดสวยของเธอจนร่างกายเกือบเปลือย แขนทั้งสองข้างจึงทำงานโดยอัตโนมัติปิดอกอวบอิ่มทั้งสองที่ดีดผึงออกมาล่อเสือล่อจระเข้ ให้รอดพ้นจากสายตาแทะโลมของชายหนุ่ม

"เอามือออกไปเดี๋ยวฉันปิดให้"มาคัสกระชากแขนเรียวเสลาออกและตรึงไว้เหนือหัว ทรวงอกไหวกระเพื่อมเพราะแรงขัดขืนทำให้ทรวงอกส่ายสะบัดอย่างเย้ายวน

โอ้พระเจ้าอะไรจะใหญ่ขนาดนี้!