02 | คุณเป็นใคร?

ลินลดาตื่นขึ้นมาพร้อมกับบิดตัวไปมาด้วยความเมื่อยล้า ความเจ็บปวดช่วงท้องเหมือนโดนกระแทกอย่างแรง มือน้อยกุมมันไว้ระบายความร้าวระบม แม้แต่จะลุกยังไม่มีเรี่ยวแรงจึงใช้ความพยายามเฮือกสุดท้ายยันกายบอบบางขึ้นมา

สายตาหวานกวาดมองทั่วห้องกว้างสีครีม มองออกไปนอกหน้าต่างกระจกใส เห็นตึกอาคารมากมายสูงชันเท่ากับที่ที่เธออยู่ แสงแดดถูกบดบังไว้จากสิ่งก่อสร้างตรงหน้า ทำให้มีเพียงแสงเงาสะท้อนสาดส่องเข้ามากระทบร่างเล็กที่นั่งอยู่บนเตียงขนาดใหญ่

เอ๊ะ!!! เดี๋ยวก่อนนะเมื่อคืนนี้มัน

ความคิดในหัวฉุกนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ มีชายชุดดำเข้ามาเชิญเธอไปที่ห้องเพื่อไปพบกับนายเขา แต่เกิดเรื่องวุ่นวายที่ไนต์คลับเสียก่อน แล้วมีมือปริศนาดึงเธอไปที่รถของเขาและพามาที่คอนโดพอมาถึงเธอพยายามจะวิ่งหนี แล้วเขาก็ชกเข้าที่ท้องของเธออย่างแรง

ลินลดาฉุกคิดได้เช่นนั้นจึงลุกไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อหาอาภรณ์คลุมปกปิดสวมทับชุดทำงานเมื่อคืน เพราะดูท่าว่าชุดนี้ไม่เหมาะนักที่จะออกไปข้างนอกเนื่องจากว่ามีผู้คนพลุกพล่านเดินขวักไขว่ไปมาบนท้องถนนเต็มไปหมด

“หาอะไรอยู่คนสวย”เสียงห้าวดังจากประตูห้องนอนเข้ามาทำให้หญิงสาวตวัดตามองตามต้นเสียงที่คุ้นเคย ลินลดามองชายหนุ่มร่างสูงที่อยู่ในชุดสูทสีดำ ใบหน้าคมคายขาวเนียน คิ้วหนาดกดำ นัยน์ตาสีน้ำทะเล จมูกโด่งเป็นสัน ปากหยักบางสีชมพูอ่อน หนวดเคราที่ถูกโกนออกครึ้มเคราเขียว ทำให้เขาดูหล่อเหลาราวกับเทพบุตรก็ไม่ปาน

“คะ....คุณเป็นใคร”น้ำเสียงสั่นเครือด้วยความหวาดระแวงกระตุกกระตักถามออกไป พร้อมกับแหงนเงยหน้าขึ้นสบนัยน์ตาคม ใบหน้าทรงเสน่ห์ที่เจ้าหล่อนเพิ่งเห็นเมื่อสักครู่ และเสมองไปทางอื่นเสียจนแววตาทั้งคู่สบเข้าหากันพอดิบพอดี จ้องมองเช่นนั้นอย่างไม่มีฝ่ายใดหลบกันจนชายหนุ่มสาวเท้าก้าวเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ทำให้สติของลินลดากลับมา

"นี่อย่าเข้ามานะ!"ลินลดาถอยหลังกรูดเมื่อร่างสูงเดินเข้ามาใกล้ หญิงสาวขยับกายหนีจนแผ่นหลังบางติดอยู่กับประตูตู้เสื้อผ้าอันใหญ่ หมดหนทางที่จะหลบเลี่ยง วงแขนแกร่งยกขึ้นมาทาบกับประตูตู้เสื้อผ้ากักกันร่างแน่งน้อยเอาไว้

"เราตกลงกันดีกว่าสาวน้อย"ชายหนุ่มบอกออกไปด้วยใบหน้าเรียบเฉย พยายามทำข้อตกลงกันดีๆ เพื่อไม่ให้ใครเสียเปรียบ เขาเลวแต่ไม่ถึงขั้นบังคับขู่เข็ญใครถ้าไม่จำเป็นจริงๆ แต่ถ้าเจ้าหล่อนยังดื้อดึงเล่นตัวก็คงต้องใช้กำลังกันบ้างแหละ

"ข้อตกลงอะไร แล้วคุณพาฉันมาที่นี่ทำไม"ลินลดาถามด้วยความสงสัย ใบหน้างามเบือนหลบผู้ชายตรงหน้า ในขณะที่เขาโน้มลงมาใกล้จนรับรู้ลมหายใจอุ่นกระทบผิวแก้มที่เห่อร้อนขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ

"เท่าไหร่!"สุรเสียงเข้มพูดขึ้นพร้อมกับตวัดเอวบางเข้าหากายแกร่ง คนตัวเล็กที่ไม่ทันได้ตั้งตัวถึงกับกรีดร้องออกมา กำปั้นน้อยระดมทุบเข้าอกบึกบึน ลินลดาพยายามขัดขืนแต่ยิ่งดิ้นก็เหมือนทำให้ร่างกายเสียดสีกันจนความเป็นชายของเขาผงาดงันตึงเป้ากางเกงไปหมด กลิ่นกายอ่อนๆ หอมเย้ายวนชวนอารมณ์ดิบของเจ้าพ่อมาเฟียให้ลุกพรือ

"ปล่อยฉันนะ!"ลินลดาไม่ได้รับรู้ว่าอะไรต่อมิอะไรที่เสียดสีกับร่างนุ่มนิ่มของเธอที่มันพร้อมจะออกรบ เจ้าหล่อนดีดดิ้นอยู่อย่างนั้นเพื่อให้พ้นพันธนาการของเขา

"หยุดดิ้น!! ฉันมาคัส ฮาวเซอร์"มาคัสแนะนำตัวอย่างเต็มยศได้ยินเธอเรียกคุณๆ แล้วมันขัดหูชะมัด

"ทำไมฉันต้องหยุดแล้วคุณ...อ๋อ!! คุณเองหรอที่ให้ลูกน้องไปลากตัวฉันมาเมื่อคืน!"ร่างเล็กหยุดดิ้นหลังจากฉุกคิดบางอย่างได้ คนเมื่อคืนที่ลากตัวเธอมาคือลูกน้องของคนตรงหน้านี่เอง เพราะได้ยินว่าชายฉกรรจ์ร่างสูงบอกว่าคุณมาคัสให้มาเชิญ ไม่เข้าใจทำไมผู้ชายชอบคิดว่าผู้หญิงง่ายไปเสียหมด

"ใช่ฉันนี่แหละเป็นคนสั่งให้เลย์ไปพาคุณมา!"ตะคอกใส่หน้าสวยอย่างไม่สะทกสะท้าน ทั้งที่จริงแล้วมันเป็นการบังคับและฉุดเจ้าหล่อนให้มากับเขา