CHAPTER5

“ครั้งนี้ฉันคิดว่านายทายผิดแล้วเร็น”

ความฮึดสู้ทำให้ฉันเปลี่ยนประโยคทั้งที่ก่อนหน้ามันเป็นคำขอโทษแบบที่เร็นพูดจริงๆ เขาดักทางฉันถูกต้องทว่าครั้งนี้ฉันจำเป็นต้องมีเล่ห์เหลี่ยมบ้างเพราะฉันอยากต่อกรกับเขาไม่อยากเป็นแค่ผู้หญิงที่ต้องอยู่ในสถานะยอมถึงแม้จะรู้ทั้งรู้ว่าเร็นเขาเป็นผู้ชายที่รู้ทันเท่าทันฉันทุกอย่างก็ตาม

“ทายผิด?”

ฉันไม่ใช้ไม้เดิมอีกแล้ว

“คำขอโทษ หึ ถ้อยคำสวยหรูแบบนั้นมันไม่จำเป็นสักนิดเดียวสำหรับคนอย่างนายเสียด้วยสิ ทำไมฉันจะออกมาเที่ยวร้านเหล้ามาดื่มกับเพื่อนๆ หรือว่าหนุ่มๆ แล้วมันจะเป็นยังไงไม่ได้ไปหนักส่วนไหนไม่ใช่เหรอ?”

“ไม่หนักหรอก”

เร็นพูดขึ้นเรียบๆ แต่การกระทำไม่ได้เป็นแบบนั้นเมื่อฝ่ามือเขาบีบลงมาเยือนต้นคอฉันความหนักหน่วงก็เริ่มเข้ามาใช่กันไม่นานนักลมหายใจของฉันก็เริ่มติดขัดฝ่ามือตัวเองที่กอบกำแปลงดอกไม้เปลี่ยนมาเป็นช่วยกันเกาะฝ่ามือใหญ่ออกจากลำคอ

“อือ... ปะ ปล่อย”

เล็บยาวขูดจิกหลังฝ่ามือเป็นพัลวันเพื่อต้องการให้มันหลุดออกจากลำคอให้ได้ไม่อย่างงั้นฉันตายแน่ๆ ความปรานีไม่มีในแววตาสีดำสนิทดั่งมัจจุราชในคราบเทพบุตรที่หมายเอาชีวิต

“รู้ไหมว่าการสัมผัสมันคือ เซ็กส์ชนิดหนึ่งที่คืนนี้เธอจะได้ลิ้มรสมันแน่ๆ รุ้ง”

น้ำเสียงแหบแห้งกระซิบเข้าใบหูฉันประกอบกับลมหายใจอุ่นๆ มันชวนวาบหวิวพิกลอีกทั้งการดีดดิ้นเอาตัวรอดพยายามเอาฝ่ามือใหญ่ออกจากลำคอตัวเองก็พลอยหยุดชะงักลง ฉันพึ่งได้สติกลับมาจึงรับรู้ได้ว่ามือใหญ่ของเร็นไม่ได้อยู่ที่ลำคอแล้วทว่าสองมือมันกับกอบกุมตรงสะโพกทั้งสองข้าง ข้างหนึ่งวางกระทบผิวเนื้อแบบหลวมๆ ส่วนอีกข้างนั้นเร็นออกแรงบีบเค้นตรงสะโพกด้วยความเต็มแรง

“อะ เอาออกนะ!”

“อย่าหวังได้เห็นเดือนเห็นตะวันเลยอาทิตย์นี้”

การพูดของเร็นค่อนข้างธรรมดาราบเรียบไม่ตะคอกกระแทกเสียงอะไรทั้งนั้นในเวลาพูด ไม่สนใจคำพูดของฉันเลยแต่เขากับใช้มือข้างหนึ่งที่วางอีกด้านแลดูลับพอสมควร ข้างนี้เขาพึ่งใช้ออกแรงบีบเค้นสะโพกฉันก่อนหน้านั้นค่อยๆ ไต่ตามขอบเอวกระโปรงอย่างเชื่องช้าในที่สุดนิ้วมือเรียวเย็นมันคืบคลานลงมาสัมผัสเข้ากับร่องขาช่วงตรงขาอ่อน

“หยุดเดี๋ยวนี้ นายระ...” พูดไม่จบเร็นจึงรั้งร่างฉันให้เข้าไปประชิดกับร่างใหญ่ของเขาจนแทบเรียกได้ว่าการหลวมรวมร่าง “เร็นอย่านะนี่มันที่สาธารณะ”

“แล้วไง?”

เร็นไม่สนใจอยู่แล้วว่าจะอยู่ในที่ไหนมันเป็นความพอใจส่วนตัวแต่กับฉันมันไม่ใช่ไง ฉันไม่ได้เป็นผู้หญิงหน้าด้านไม่อายฟ้าดินขนาดนั้น

“อย่าทำแบบนี้!”

ตึก!

เสี้ยววินาทีของการตอบร่างฉันก็ถูกเหวี่ยงเปลี่ยนทิศทางไปอีกมุมหนึ่งซึ่งรู้สึกได้ว่าแผ่นหลังตัวเองนั้นได้กระทบกับอะไรบางอย่างที่ค่อนข้างแข็งแรงเพราะฉันโคตรเจ็บหลังมากจากการกระแทกเมื่อกี้ต่อมาก็รู้สึกถึงความขรุขระเนื่องจากเสื้อช่วงตรงเอวเป็นเอวลอยทำให้ผิวที่โผล่พ้นสัมผัสกับอะไรบางอย่าง ไม่เป็นต้นไม้ก็คงเป็นผนังที่มีไม้เลื้อยอยู่จากนั้นร่างใหญ่ของเร็นก็เข้ามาประชิดทาบตัวฉันจนไม่เหลือช่องว่าง แล้วไอ้หน้าอกฉันบดเบียดกับอกใหญ่แกร่งของเร็นฉันแน่ใจว่าเขาจะต้องรู้สึกแน่ๆ

“อย่ามาทำปากดีเมื่อกี้ยังอ่อยผู้ชายแก่รุ่นพ่ออยู่” นิ้วมือเรียวยาวขยับนิดเพื่อกำลังจะล้วงลึกเข้าไปอีกนาที่นั้นฉันรีบใช้มือตัวเองหยุดอยู่ข้างนอกกระโปรง ระหว่างมือฉันและเร็นถูกกลั้นด้วยผ้ายีนมันไม่สามารถหยุดการกระทำเร็นได้หรอกถ้าเขาจะเลื่อนมือลงไปสามารถทำได้ทุกเมื่อ “ไม่ได้อ่อยนะ ฉันไม่ได้อ่อยจริงๆ”

“เอามือออก”

เสียงต่ำทุ้มพูดขึ้นฉันไม่ได้โง่และรับรู้พอว่าเร็นอยู่ในอารมณ์แบบไหนจึงเอามือตัวเองออกแค่นั้นมือใหญ่ภายใต้กระโปรงยีนก็ขยับลึกเข้าไปอีกนิดก็เลยขอบอันเดอร์แวร์ไปแล้ว หัวใจฉันเต้นกระหน่ำขึ้นมาทันทีมันเกิดอาการสั่นไปหมด

“ชอบโชว์?”

ที่เร็นพูดมันหมายถึงชุดที่ใส่อยู่ในขณะนี้ เร็นไม่ชอบการใส่เสื้อผ้าที่โชว์เนื้อหนังมังสาขาดโน่นโชว์นี่แต่ฉันเลือกขัดเขาเองทั้งที่โดนห้ามเป็นประจำ

“ไม่ชอบอย่าทำแบบนี้นะ ขะขอร้อง”

“ทีแบบนี้ทำหน้าสงสารออดอ้อนขอร้องแล้วก่อนหน้า เต้นยั่วยวนอวดเอวแอ่นสะโพกซ้ายขวาทำไมไม่คิด” ร่างใหญ่ขยับเข้าเบียดร่างกายฉันกับต้นไม้ด้านหลังอีกครั้งหนึ่ง “คิดว่าสวยมากหรอ?”

เร็นพูดแบบนี้ออกมามีหรอที่ฉันจะอยู่เฉย ความสวยกับผู้หญิงมันเป็นของคู่กันอยู่แล้วและผู้หญิงทุกคนก็มีความสวยในฉบับของตัวเองไง เขาพูดแบบนี้ได้ยังไงมันถือว่าว่าให้ฉันไม่สวยเลยนะ

“สวยไม่สวยก็ทำให้คนอื่นมองได้ก็แล้วกัน” หมดแล้วคำอ้อนวอนความเกรงกลัวมีเพียงแค่อารมณ์ขุ่นมัวที่ไม่ชอบอย่างแรงเท่านั้นตอนนี้ “ตอนที่ฉันเต้นมันก็เห็นๆ อยู่ว่าสามารถสะกดสายตาคนให้มองมาเป็นจุดเดียวรอบโต๊ะขนาดนั้นนายคิดว่าคนอื่นมองแบบนี้มันก็ต้องสวยใช่ไหมล่ะ?”

“สวยกับชอบโชว์มันต่างกันโปรดทำความเข้าใจเสียใหม่”

ครานี้ฉันรู้สึกสะอึกไปชั่วระยะเวลาหนึ่งกับไอ้ประโยคของเร็น รู้สึกเจ็บบาดลึกเข้าไปตัดขั้วหัวใจด้วยความเลือดเย็นไร้ความปรานีใดๆ ฉันถูกเชือดแบบที่ยังมีลมหายใจ

“งั้นทำโชว์บ้างเล็กๆ น้อยๆ คงไม่ว่าอะไรยังไงก็เห็นว่าชอบนัก”

ถามจริงอยากโดนสับเป็นชิ้นๆ เหมือนเนื้อหมูหรือไงฮะรุ้งเพื่อนรักถึงได้กล้ากับเขา วินาทีนี้ประโยคของเพื่อนรักกระแทกเข้ามาสู่สมองอันน้อยนิดของตัวเองเต็มๆ ไม่นึกเลยว่ามันจะรวดเร็วได้ถึงเพียงนี้เมื่อกี้ฉันยังรู้สึกไม่แคร์แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เลย อีขิมช่วยเพื่อนรักด้วยกำลังจะโดนสับเป็นชิ้นๆ อยู่แล้ว

“ไม่ๆ ไม่โชว์ไม่ชอบเลยนะเร็น”

“แล้วที่เห็นมันคืออะไรวะรุ้ง?”

“อย่าเข้าใกล้สิเหม็นอ้วกเดี๋ยวติดนาย” เร็นไม่หยุดฉันจึงอ้างอะไรที่นึกได้ก็ใช้ไปก่อน “เหม็นจริงนะ”

“ช้าไป”

ฝีปากร้อนๆ เข้ามาซุกไซ้ไล่เลียตรงซอกคอฉันทันทีที่เขาพูดจบกลิ่นบุหรี่อ่อนๆ ผสมกับน้ำหอมประจำตัวที่เร็นชอบใช้เข้ามาเยือนจมูกฉันช้าๆ เพื่อนตอกย้ำว่ามันคือเรื่องจริงเพียงไม่นานความเจ็บปวดนิดๆ ก็เกิดขึ้นจากริมฝีปากที่เม้นทำรอยดูดไว้หลายจุดตรงลำคอฉัน

การขัดขืนแน่นอนยังทำอยู่แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากนักอีกทั้งยังเกิดคำถามขึ้นว่าขัดขืนไปก็แค่นั้นมันไร้ประโยชน์ เวลาอันเนิ่นนานฉันจึงเลือกมุดใบหน้าเข้ากับแผงอกใหญ่ของเร็นยามที่มีนักท่องเที่ยวราตีคนอื่นเดินผ่านไปมาเพื่อกลั้นความอายถึงแม้คู่เราจะอยู่ในที่ลับตาคนระดับหนึ่งไม่ได้โชว์แบบสามสี่คู่นั้น

จึกๆจึกๆ

“เร็นพอก่อน เร็น”

“อือ”

ฝ่ามือเล็กพยายามดันไหล่ใหญ่ออกจากตัวเองเนื่องจากมีอะไรบางอย่างจี้ตรงสะโพก ฉันไม่อยากมองเพราะยังไงก็เป็นฝีมือของเร็นจึงแค่อยากห้ามปรามเขา

จึกๆจึกๆ

“อือ ระ เร็นอย่าจี้ขาแบบนี้”

“ไม่ได้จี้มืออยู่ตรงเอวอีกข้างก็อยู่ด้านใน”

สิ้นสุดคำตอบอันแหบแห้งข้างหูตัวฉันก็เย็นเฉียบมือไม้จัดการเอื้อมไปด้านหน้าเพื่อกอดร่างใหญ่อย่างแนบแน่นไม่ยอมเบี่ยงใบหน้าดูขาตัวเอง

“ช่วยซื้อกุหลาบหน่อยครับพี่”