CHAPTER4

จะอ้วก? จึงไม่แปลกที่ผมปล่อยเธอลงทันทีที่เท้าเหยียบพื้น ลูกคุณหนูผู้ร่ำรวยก็จัดการถอดรองเท้าส้นเข็มราคาหลักหมื่นทิ้งอย่างไม่ใส่ใจจากนั้นก็ก้าวเท้าเปล่าไปอย่างเร่งรีบเพื่อยืนอ้วกแถวแปลงดอกไม้หลังร้าน

อ้วก!

เสียงอาเจียนของรุ้งดังขึ้นเรื่อยๆ ในขณะนี้ซึ่งเธอยังอยู่ในสายตาของผมตลอดไม่หายไปไหนแม้เพียงเสี้ยววินาที ผมที่ยังพิงกับรถมองเธอด้วยความใจเย็น

อ้วก!

“หมดไส้หมดพุงแน่นอน”

ถึงแม้ว่าในตอนนี้มือของผมจะเอื้อมไปทางด้านหลังเพื่อคว้าขวดน้ำเปล่าด้านในรถจากทางกระจกแต่สายตาก็ยังอยู่จุดเดิมไม่เปลี่ยน มือเล็กขาวคว้าแปลงดอกไม้เป็นที่ยึดเหนี่ยวพยุงตัวจากนั้นก็ค่อยๆ หันตัวมาประจันหน้ากับผม รุ้งพยายามตั้งตัวเพื่อให้ยืนได้ด้วยตัวเองผมจึงเป็นคนก้าวเท้าเข้าไปหา

แกร๊ก...

มือใหญ่เปิดฝาขวดน้ำทิ้งทันทีที่หยุดเดิน สายตาสีดำมันเย็นชามากจนให้ความรู้สึกขนลุกซ่าไปทั่วทั้งตัว

“เร็น...”

~ซ่า~

น้ำขวดเล็กถูกผมยกขึ้นเหนือศีรษะรุ้งจากนั้นผมก็เป็นคนเทมันกับมือ

“สร่างยังวะ?”

ผมไม่ได้ใจร้ายใจดำแต่ก็ไม่ได้เป็นคนใจดี ทุกอย่างล้วนมีเหตุผลทั้งนั้นในการกระทำของตัวเองก็เช่นกันแล้วมันก็ไม่จำเป็นต้องบอกใครหน้าไหน การรู้ตัวว่าจะทำอะไรเป็นสิ่งที่ผมยอมรับตั้งแต่แรก...

จบบทบรรยายพิเศษ: เร็น

ของเหลวใสที่มีระดับความเย็นประมาณหนึ่งในตอนกลางคืนไหลหยดจากศีรษะลงใบหน้าลำคอจรดทั้งเสื้อผ้าสภาพเปียกปอนทำให้สติกลับมาได้บ้างเพราะเมื่อกี้การไหลย้อนกลับของของเหลวทำเอาขมปากไปหมดอีกทั้งยังรู้สึกเวียนหัวแทบบ้า ทุกอย่างรอบตัวมันเคลื่อนที่ได้ไปหมดถึงแม้กระทั่งตัวเองก็เหมือนตัวลอยอยู่ในอวกาศ

ฉันมาถึงจุดหนึ่งของชีวิตนี้นั้นก็คือการเมามายที่สุดเท่าที่จะทำได้เกิดมาไม่เคยเมาขนาดนี้มาก่อนถึงเป็นคนรู้ขีดจำกัดการดื่มของตัวเองทว่าครั้งนี้มันไม่ใช่ การโกงคออาเจียนอยู่แปลงดอกไม้โดยทิ้งรองเท้าราคาแพงสุดรักไว้ข้างหลังเป็นสิ่งที่ไม่เคยทำวันนี้ได้ทำแล้ว

โคตรใช้ชีวิตคุ้มเลย...

ร่างเพรียวสะบัดศีรษะไปมาเพื่อไล่ความมึนกับหยดน้ำที่ยังเกาะบนใบหน้ารวมทั้งที่ยังหยดจากเส้นผมมาเรื่อยๆ ก่อนที่นัยน์ตาสีน้ำตาลจะจับจ้องไปยังบุรุษร่างสูงโปร่งผิวขาวรับกับสีผมแดงสว่างโคตร สะท้อนกับความมืดสลัวได้ดีเลยล่ะ เพียงชั่วครู่ขาฉันก็เอียงเซไปด้านขวาทีซ้ายทีไม่สามารถบังคับให้มันยืนตรงได้ถึงแม้จะต่อหน้าเขา ไม่ๆ ยังไงก็ต้องยืนนิ่งให้ได้ว่าแล้วสองมือก็คว้ากอบกำแปลงดอกไม้ใหม่อีกครั้งซึ่งคราวนี้มีเศษลำต้นของดอกไม้ติดมือด้วยแต่ฉันก็หาสนใจไม่

“ระ เร็น”

ประโยคที่สองกับการเปล่งเสียงเรียกชื่อเขา สายตาสีดำสนิทยังเยือกเย็นแฝงความน่ากลัวเอาไว้เหมือนเดิมยิ่งในตอนนี้การนิ่งสงบไม่ใช่สถานการณ์ดีเลย เร็นแสดงอาการแบบนี้ออกเมื่อไหร่ก็เสมือนกับว่าความหายนะมาเยือนตอนนั้นซึ่งมันก็ใช่เพราะฉันรู้ดีว่าเร็นอยากบีบคอฉันให้ตายคามือของเขาไม่อย่างงั้นฝ่ามือใหญ่จะบีบเค้นขวดน้ำเปล่าที่พึ่งเทรดศีรษะฉันไปให้มีสภาพบิดเบี้ยวแปลกจากรูปทรงก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง

“อยากตายนักใช่ไหม?”

เพราะเขามายืนตรงหน้าฉันความทรงจำก่อนหน้าก็หวนกับมาราวกับต้องการตอกย้ำฉันให้ซ้ำๆ จนไม่มีทางต่อกรได้หรือเรียกง่ายๆ ก็คือจนมุมถึงทางตัน

“…”

ไม่นานนักร่างสูงโปร่งก็ทิ้งขวดน้ำเปล่าลงพื้นอย่างแรงคงตามอารมณ์ร้ายของเขาจากนั้นเพียงเสี้ยวนาทีฝ่ามือใหญ่เย็นเฉียบก็รัดลำคอของฉันแล้ว เร็นไม่ได้ออกแรงบีบแต่ก็ไม่ได้ลดความเกร็งข้อมือลงเลยสัมผัสได้จากการปูดขึ้นของเส้นเลือดบริเวณมือของเขาระยะใกล้กันจนได้กลิ่นบุหรี่อ่อนๆ ผสมกับกลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคยโชยมาจากเขา

“ตอบมารุ้ง”

“ฉัน...”

“จะขอโทษ?” รอยยิ้มร้ายตรงมุมปากถูกยกขึ้นแทนประโยคที่ว่าไม่แยแสอะไรฉันมันก็ธรรมดาสำหรับคนแบบเร็นอยู่แล้วแหละ ผู้ชายคนนี้ไม่สนความรู้สึกใดๆ จากฉันเลยสักนิดเขาคิดว่าตัวเองเป็นศูนย์กลางของจักวาลทุกอย่างมันต้องหมุนรอบตัวเขาหรือไม่ก็เป็นแบบที่เขาต้องการเท่านั้น “มันไม่บ่อยไปเหรอ?”