4

สามวันต่อมา…

ปุ๋ง ปุ๋ง

"อือ....ข้าตื่นแล้วฮุ่ยเฮา....."เจียงเฟิงลืมตาตื่น เมื่อรู้สึกตัวว่ามีอะไรบางอย่างมาสะกิดที่แขนของตนเอง ก็พบว่าเป็นฮุ่ยเฮา ปลาทองสีแดงนั้นเอง เจียงเฟิงได้ตั้งชื่อให้กับปลาทองของตน โดยปลาทองสีแดงชื่อ ฮุ่ยเฮา สีทองชื่อฮุ่ยเจีย สีขาวชื่อฮุ่ยเหมย สีดำชื่อฮุ่ยเจิน สีฟ้าชื่อฮุ่ยน่า

ปลาทองของเจียงเฟิง ลอยอยู่ข้างกายของตนเองตลอดสามวันมานี้ ตนค้นพบว่าปลาทองทั้งห้าความสามารถพิเศษของแต่ละตัวนั้นไม่เหมือนกัน เช่นฮุ่ยเจียสามารถที่จะสร้างเกราะป้องกันเป็นฟองอากาศได้ ตอนที่เจียงเฟิงจะตกเตียงก็ได้ฮุ่ยเจียช่วยเอาไว้ ส่วนฮุ่ยเฮาสามารถพ่นกระสุนไฟได้ ฮุ่ยเหมยสามารถพาเขาหายตัวได้ไปในระยะสั้นๆ ฮุ่ยเจินสามารถพลางตัวของเขาได้1เค่อ (ประมาณ15นาที) ส่วนฮุ่ยน่าสามารถให้เจียงเฟิงหายใจในน้ำได้ ซึ้งแต่ละตัวก็มีความสามารถต่างกัน ทำให้ท่านพ่อของเจียงเฟิงรู้ก็ หัวเราะชอบใจ พลางชมเจียงเฟิงมาตั้งหลายประโยค

ปุ๋ง ปุ๋ง 

"ฮุ่ยเจีย ไปตาม ลิ่วจือมาหาข้าหน่อยสิ บอกว่าข้าตื่นแล้ว"พูดจบฮุ่ยเจียก็แหวกว่ายอากาศออกไปข้างนอก เพื่อไปบอกลิ่วจือว่าตนเองตื่นแล้ว นั้นก็เป็นอีกอย่างที่ทำให้เจียงเฟิงชอบ เพราะเขาจะได้ไม่ต้องฟังเสียงลิ่วจือบ่นเขาตอนปลุก ให้องครักษ์ฮุ่ยเฮาปลุกยังดีกว่า

"มาแล้วขอรับ นายน้อย อ่างล้างหน้า เชิญนายน้อยนั่งที่เก้าอี้ขอรับ เดี๋ยวข้าน้อยจะมัดผมให้"ผ่านไปสักพักฮุ่ยเจียก็ลอยเข้ามาในห้อง พร้อมกับลิ่วจือที่ยกอ่างล้างหน้าเข้ามาหาเจียงเฟิง

"อืม.....วันนี้ข้าขอรวมผมแค่ครึ่งหัวละกัน แล้วเอาปิ่นลายดอกบัวปักพอ"เจียงเฟิงพูดจบก็ลุกขึ้นไปนั่งที่เก้าอี้ ตรงโต๊ะเครื่องแป้ง ปล่อยให้ลิ่วจือคอยปรนนิบัติตนเองอย่างเช่นทุกวัน

"วันนี้นายน้อย มีฝึกควบคุมพลังตอน ยามซื่อ (09:00-10:59) ตอนกลางวันนายน้อยจะรับสำรับที่เรือนหรือที่สวนกลางตำหนักดีขอรับ"พอรวบผมเสร็จ ลิ่วจือก็เอ่ยถามขึ้นมา

"ข้าไม่อยากฝึกพลัง อะไรทั้งสิ้น ทำไมท่านแม่กับท่านพ่อถึงอยากให้ข้าเรียนกันนะ ข้าเป็นบุรุษ ก็ต้องไปอ่านตำรา หรือไม่ก็ ปลูกผักสิ ถึงจะเป็นวิถีลูกผู้ชายธรรมดาๆอย่างข้า "เจียงเฟิงตัดพ้อ ก่อนที่จะลุกขึ้น ออกจากห้องมาโดยมีลิ่วจือเดินตามหลังออกมาพร้อมกับองครักษ์ปลาทองทั้ง5 เพื่อไปยังลานฝึกยุทธ ที่ตั้งอยู่ใจกลางของจวนตละกูลลู่

"ก็เพราะพลังของท่านตื่นก่อนกำหนด ท่านพ่อของท่านคงจะเป็นกังวล กลัวท่านจะควบคุมพลังไม่ได้จึงจ้างวานอาจารย์มาคอยฝึกสอนท่านเอาไว้ก่อนนะขอรับ"ลิ่วจือพูดแก้ให้บิดาของเจียงเฟิง

"ข้าไม่อยากมีพลังนี่น่า อยากเป็นคนธรรมดากินๆ นอนๆ แบบนี้ไปตลอด มีท่านพ่อ ท่านแม่ พี่ใหญ่ พี่รอง พี่หญิง? ไม่ต้องกังวลอะไร ไม่ต้องไปบาดเจ็บเพราะไปต่อสู่กับมาร ชีวิตสงบสุขที่ข้าใฝ่ฝัน พังสลายไปแล้ว..."เจียงเฟิงบ่นออกมาอีกรอบ ก่อนที่จะจำใจเดินไปที่ลานอย่างทำอะไรไม่ได้ คงต้องทำตามบิดาบอกเพียงเท่านั้น

"เจียงเอ๋อร์....."พอถึงลานประลองก็ได้ยินเสียงทุ้ม เรียกเจียงเฟิงเอาไว้ก่อนที่จะหันไปมอง 

"พี่รอง!...ท่านกลับมาเมื่อไหร่ขอรับ"เจียงเฟิงรีบวิ่งไปหาพี่รองอย่างคำนึงหา พี่รอง หรือ ลู่ เจียงหมิง อายุ15หนาว นานทีจะได้กลับมาที่จวนสักทีเนี่องจากจะต้องไปเรียนการค้าในเมืองลู่เฟิน เพื่อสืบทอดกิจการของตละกูล

ครอบครัวตระกูลลู่นั้น นับว่ามั่งคั่งรำรวยที่สุดในแคว้นลู่ เนื่องจากการเปิดกิจการร้านอาหารลู่ไห่หรง ร้านอาหารลู่ไห่หรงมีสาขาทุกที่ทั้ง7แคว้นของอาณาจักรหนานจิง อีกทั้งการส่งออกสมุนไพรก็สร้างรายได้ไม่น้อย ทำให้เจียงเฟิงนั้นไม่ต้องทำกินอะไรก็สามารถอยู่ได้ทั้งชีวิต อย่างไม่อดอยาก

"ข้าพึ่งกลับมาเมื่อครู่เอง ท่านพ่อได้ส่งข่าวไปหาข้าว่าเจียงเอ๋อร์นั้น ทักษะสวรรค์ได้ตื่นขึ้นก่อนกำหนด ข้าอยากจะมาให้เห็นกับตาว่าจริงหรือไม่ คงจะจริงดังที่ท่านพ่อกล่าว ว่าเจ้ามีพลังขึ้นมาแล้ว"พี่รองเอ่ยก่อนที่จะชี้ไปยังหมู่ปลาทองที่ว่ายวนอยู่รอบรอบตัวเจียงเฟิง

"แล้วทักษะวิญญาณเจ้ามีชื่อว่าอันใดละ"พี่รองถามเจียงเฟิง

"ยังไม่ทราบเลยขอรับท่านพี่รอง คงต้องไปที่หุบเขาอนธการ ถึงจะได้รู้ว่าทักษะวิญญาณข้ามีชื่อว่าอันใด"เจียงเฟิงส่ายหน้า เพราะตัวเจียงเฟิงนั้นไม่รู้ว่าทักษะวิญญาณของตนเองนั้นเรียกว่าอันใด