บทที่ 4 เรียนรู้มนุษย์ (1) [1/3]

“เชียนหยิง ข้าจะออกไปข้างนอกสักหลายวัน เจ้าฝึกฝนอยู่ในนี้ ห้ามออกไปที่ใด เจ้าต้องรอจนกว่าข้าจะกลับมา” เสี่ยวเฮยสั่งความอย่างเข้มงวด

“ทราบแล้ว พี่เสี่ยวเฮยไปเถิด ไม่ต้องเป็นห่วง ที่นี่อยู่กลางเทือกเขา ไม่มีผู้ใดพบเจอได้ดอก และข้าไม่มีวันไปที่ใดโดยไม่มีพี่เสี่ยวเฮย” เสียงเล็กใสรับคำอย่างเชื่อฟัง

เสี่ยวเฮยหายไปถึง 7 วัน 7 คืน เมื่อมันกลับมาจึงได้เห็นว่าเชียนหยิงน้อยยังคงฝึกฝนบำเพ็ญตนเช่นที่เคย ยามนี้ระดับลมปราณของเชียนหยิงน้อยอยู่ในระดับสร้างลำต้นขั้นที่แปด นับว่ารุดหน้าเกินเด็กมนุษย์อายุไม่เกิน 10 ปีที่ระดับลมปราณจะอยู่ในระดับสร้างลำต้นขั้นที่สามหรือสี่ สาเหตุที่นางรุดหน้าอย่างรวดเร็วย่อมเป็นเพราะร่างนภาพิสุทธิ์และปราณทิพย์อันเข้มข้นจากแท่นมังกรขดกาญจนา สองประการนี้ทำให้การฝึกฝนของนางรุดหน้าอย่างง่ายดาย

เสี่ยวเฮยออกไปด้านนอกและไปที่ใดบ้าง มันมิได้เล่าให้เชียนหยิงฟัง นางก็ไม่ถามมัน เพราะรู้จักนิสัยของเจ้าแมวดำเสี่ยวเฮยดีว่ามันจะเล่าเมื่อถึงเวลาที่มันเห็นว่าเหมาะสม

เชียนหยิงน้อยอยู่ในถ้ำแห่งนี้มาเนิ่นนาน แม้จะรู้สึกเบื่อไม่น้อยตามประสาเด็กแต่ก็เชื่อฟังเจ้าแมวดำเสี่ยวเฮยเป็นอย่างดี รู้ดีว่ามันหวังดีและเป็นห่วงนางอย่างยิ่ง แค่ครั้งหนึ่งเมื่อนางอายุ 10,000 ปี นางแอบออกไปข้างนอกเพียงผู้เดียวเพราะความอยากรู้อยากเห็นและความเบื่อหน่ายที่ต้องอยู่แต่ในถ้ำ เวลานั้นเสี่ยวเฮยออกไปสำรวจสถานที่ต่างๆ ที่มันมักทำเป็นประจำ เมื่อมันกลับมาไม่พบนาง เจ้าแมวดำเสี่ยวเฮยก็แทบเป็นบ้า มันเวียนวนค้นหานางไปในที่ต่างๆ ที่คิดว่านางจะไปเที่ยวเล่น หานางอยู่ถึงสองชั่วยามจึงค่อยพบว่าเชียนหยิงน้อยกำลังเล่นน้ำเพียงลำพังที่น้ำตกเล็กๆ แห่งหนึ่งที่นางบังเอิญพบเจอ น้ำตกนี้อยู่ห่างจากถ้ำของนางเพียง 1 หลี่ (1 หลี่ = 500 เมตร)

โชคดีว่าน้ำตกในแอ่งที่นางเล่นนั้นตื้นเขินพอสำหรับเด็กน้อยวัย 5 ปี มิฉะนั้นนางต้องจมน้ำตายแน่ๆ กว่าที่เสี่ยวเฮยจะค้นพบนาง ทั้งในน้ำตกแห่งนี้ไม่มีสัตว์อสูรอันร้ายกาจซ่อนอยู่ มีเพียงสัตว์ป่าอย่างเก้ง กวาง กระต่าย กระทั่งปลาในน้ำก็มิใช่สัตว์อันตราย เจ้าแมวดำเสี่ยวเฮยจึงโล่งอก หากมันก็ดุว่านางไปมากมายจนนางร้องไห้ออกมา นั่นเพราะนางยังเด็กเกินไป ไม่เข้าใจถึงอันตรายจากสัตว์อสูรที่อยู่ในเทือกเขาแห่งนี้ แต่เพราะพลังมารอันมหาศาลจากเสี่ยวเฮยที่ครอบงำเทือกเขาแห่งนี้ ทำให้ในระยะห่างจากถ้ำของนางไม่เกิน 5 หลี่ สัตว์อสูรที่ขึ้นชื่อว่าร้ายกาจสุดแสนในเทือกเขาแห่งนี้ล้วนไม่กล้าเหยียบย่างเข้าใกล้

จนเมื่อนางอายุ 12,000 ปี เสี่ยวเฮยจึงยอมพานางออกมานอกถ้ำ สอนให้นางรู้จักสิ่งต่างๆ ในป่า รู้ว่าต้องปฏิบัติตัวเช่นไรจึงจะอยู่รอดในป่าได้ ให้นางฝึกฝนท่าเท้าเงาจันทร์เลือนลับอันเป็นวิชาเหาะที่ขึ้นชื่อว่ารวดเร็วที่สุดของแดนมารให้กับนาง เพราะเสี่ยวเฮยทราบดีว่าหากสู้ไม่ได้ หนีคือหนทางที่ดีที่สุด นางยังเยาว์วัยนัก ระดับลมปราณก็ต่ำต้อยเหลือแสน เงาจันทร์เลือนลับจึงเป็นวิชาแรกที่มันสอนแก่เชียนหยิง

ทว่าร่างและดวงจิตนภาพิสุทธิ์กลับร้ายกาจกว่าที่เสี่ยวเฮยคาดคิด เชียนหยิงสำเร็จเงาจันทร์เลือนลับขั้นแรกภายในหนึ่งปี และยามที่นางอายุ 13,000 ปี นางสำเร็จเงาจันทร์เลือนลับขั้นสูงสุดเท่าเทียมกับเทพมารทลายสวรรค์จื่อเซียมารดาของนาง ขณะที่มารดาของนางสำเร็จวิชานี้ก็ต้องฝึกฝนถึง 3,000 ปี แต่เชียนหยิงใช้เวลาเพียงหนึ่งในสามของจื่อเซียเท่านั้น เสี่ยวเฮยคาดเดาไม่ออกเลยว่าหากตนเองเริ่มถ่ายทอดวิชาอื่นอันเป็นวิชาประจำตัวของเทพมารทลายสวรรค์จื่อเซียให้กับนาง ความสำเร็จของนางจะสูงส่งจนน่าตกตะลึงเพียงใด

วันนี้เสี่ยวเฮยกลับมาเร็วกว่าปกติ เชียนหยิงน้อยต้องแปลกใจ เพราะปกติแล้วกว่าเสี่ยวเฮยจะกลับมาหานางอย่างน้อยก็ต้องอีก 3-4 วันข้างหน้า

“เชียนหยิง เจ้าตามข้ามา พวกเราจะย้ายไปอยู่อีกที่ เจ้าต้องไปอยู่กับผู้อื่นจะได้เรียนรู้”

“แล้ว...แล้วพี่เสี่ยวเฮยล่ะ...” เสียงเล็กๆ หวานใสราวกังสดาลแก้วถามด้วยความตกใจ นางไม่เคยแยกจากเสี่ยวเฮยเลยนับแต่จำความได้ มีแค่ครั้งที่นางอายุ 10,000 ปีครั้งนั้นเท่านั้นที่นางอยู่ห่างจากเสี่ยวเฮย

“ข้าย่อมต้องไปอยู่กับเจ้าด้วยน่ะสิ แต่เจ้าต้องจำไว้ว่าในสายตาผู้อื่น ข้าไม่สามารถพูดภาษามนุษย์กับเจ้าได้”

สีหน้าของเชียนหยิงน้อยดีขึ้นทันตาเมื่อทราบชัดว่าเสี่ยวเฮยจะไปกับนาง “ข้าจะจำไว้”

เชียนหยิงติดตามเสี่ยวเฮยไปยังถ้ำอีกแห่งหนึ่ง ส่วนถ้ำที่ซุกซ่อนแท่นมังกรขดกาญจนานั้นย่อมไม่มีผู้ใดพบเห็นเพราะเทพมารทลายสวรรค์จื่อเซียเขียนอักขระเวทปกปิดไว้อยู่แล้ว ผู้ที่ผ่านเข้าออกถ้ำแห่งนี้ได้ย่อมมีเพียงเชียนหยิงและเสี่ยวเฮย ทว่าก็ยากนักที่จะมีผู้ใดพบเจอ เพราะถ้ำแห่งนี้อยู่ก้นหุบเหวของผาจันทร์ลอยน้ำ ประการสำคัญคือกระทั่งบริเวณผาจันทร์ลอยน้ำก็ยังมีอักขระเวทของเทพมารทลายสวรรค์จื่อเซียสลักทิ้งไว้เพื่อปกปิดมิให้มนุษย์คนใดพบเจอสถานที่แห่งนี้

เพราะทราบเช่นนี้ เสี่ยวเฮยจึงต้องพาเชียนหยิงออกจากผาจันทร์ลอยน้ำมาสู่ถ้ำใหญ่แห่งหนึ่ง ถ้ำแห่งนี้มีปราณทิพย์น้อยกว่าถ้ำที่ผาจันทร์ลอยน้ำมากนัก ทำให้การฝึกฝนของเชียนหยิงเชื่องช้าลงกว่าเดิมไม่น้อย

“ข้าออกไปที่เมืองมนุษย์มา ได้ความมาว่าอัครเสนาบดีอู๋ซิงว่านจะออกมาล่าสัตว์ที่เทือกเขาเงาเทพแห่งนี้ ฮูหยินเอกของเขา หวงจิ้งหรงก็ติดตามมาด้วย อู๋ซิงว่านและหวงจิ้งหรงมีบุตรชายคนหนึ่งนามอู๋จิ่นฟาน เขาอายุ 15 ปี อัครเสนาบดีอู๋และฮูหยินเอกหวงจิ้งหรงอยากมีบุตรสาวมาก แต่อายุของหวงจิ้งหรงที่อายุ 35 ปีแล้วก็ไม่เหมาะสมที่จะตั้งครรภ์ ฮูหยินรองและฮูหยินสามล้วนให้กำเนิดแต่เพียงบุตรชาย”

“แล้วอย่างไร” เชียนหยิงน้อยเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ

“ข้าคาดเดาว่าหากหวงจิ้งหรงได้พบเห็นเจ้า มีโอกาสที่นางจะพึงพอใจเจ้าและรับเจ้าเป็นบุตรีบุญธรรม หากไม่เป็นเช่นที่ข้าคาดไว้ อย่างน้อยนางจะรับเจ้ากลับจวนไปด้วย เจ้าจะได้ไปอยู่กับมนุษย์ จะได้เรียนรู้ว่ามนุษย์เป็นอย่างไร ข้ามิใช่มนุษย์ จึงไม่อาจสอนเจ้าถึงเรื่องราวของมนุษย์ได้”

“แล้วพวกเขาจะมาที่เทือกเขาแห่งนี้เมื่อใด”

“หากไม่มีสิ่งใดผิดพลาด ที่ข้าสืบทราบมาได้ก็คืออีกราวสามเดือนข้างหน้าพวกเขาจะมาถึงเทือกเขาแห่งนี้ ถ้ำนี้ที่ข้าพาเจ้ามาถือว่าอยู่ในระยะที่พวกเขาจะพบเจอเจ้าได้ง่าย”

“เจ้ามาอยู่ที่นี่จะได้ทำความคุ้นเคยกับพื้นที่โดยรอบเอาไว้ จะได้ไม่มีพิรุธให้พวกเขาสงสัยว่าแท้จริงแล้วเป็นเจ้าที่มารอคอยพวกเขา”

“เมื่อพวกเขาพบเจอเจ้า เจ้าจงเล่าว่าเจ้าเดินทางมากับบิดามารดา แซ่ของเจ้าคือเซี่ย ระหว่างเดินทางบิดามารดาของเจ้าถูกสัตว์อสูรทำร้ายจนตาย เหลือเจ้ารอดเพียงผู้เดียวพร้อมกับข้า ที่เจ้ารอดก็เพราะบิดามารดาต่อสู้กับสัตว์อสูรไว้แล้วให้เจ้าหนีมาเพียงผู้เดียว”

“แล้วพวกเขาจะเชื่อข้าหรือ”

“เชื่อสิ เพราะพวกเขาทราบดีว่าเด็กไม่มีทางโกหก แล้วเด็กอายุเช่นเจ้าจะปั้นแต่งเรื่องขึ้นมาหลอกลวงพวกเขาได้อย่างไร”

“แต่พี่เสี่ยวเฮยกำลังสอนข้าให้โกหก”

“เชียนหยิง มนุษย์มีคำกล่าวคำหนึ่ง รู้หน้าไม่รู้ใจ เจ้าเข้าใจคำนี้หรือไม่” เชียนหยิงน้อยส่ายศีรษะทันที