บทที่ 19 เริ่มชีวิตศิษย์สำนักวิญญาณเทพ (ต้น) [1/3]

อู๋เชียนหยิงเดินไปหาอาจารย์หญิงจางหยวนลี่ ที่คอของนางคล้องไว้ด้วยถุงผ้าเนื้อนุ่ม ภายในถุงมีเจ้าแมวดำเสี่ยวเฮยนั่งอยู่

“อู๋เชียนหยิง เจ้าเลี้ยงแมวได้ เพียงระวังอย่าให้มันซุกซนไปรบกวนผู้ใด” จางหยวนลี่บอกกล่าวเมื่อมองเห็นถุงผ้าที่ใส่แมวดำตัวน้อย นางนึกได้ทันทีว่าเป็นอู๋เชียนหยิงเพราะก่อนหน้าไม่นานนัก อู๋จิ่นฟาน ศิษย์สายนอกชั้นยอดมาบอกกล่าวว่าน้องสาวบุญธรรมของเขาคงจะได้เข้ามาเล่าเรียนที่นี่ นางเลี้ยงแมวดำไว้ตัวหนึ่งและต้องการเอามันมาเลี้ยงที่สำนักวิญญาณเทพด้วย

สำนักวิญญาณเทพมิได้มีกฎห้ามเลี้ยงสัตว์อยู่แล้ว อู๋เชียนหยิงเอาแมวดำมาเลี้ยงจึงมิได้ผิดแปลกอะไร เพียงแต่ในสำนักวิญญาณเทพไม่มีผู้ใดมีสัตว์เลี้ยงมาก่อนก็เท่านั้น

“เจ้าค่ะ พี่เสี่ยวเฮยไม่ซนแน่เจ้าค่ะ อาจารย์หญิงไม่ต้องกังวล”

“เจ้าพักที่เรือนธาราเทพ เรือนนี้มีศิษย์พี่หญิงสองคนคือหลิวจื่อซิ่วและเฉินรุ่ยฟาง พวกนางอายุมากกว่าเจ้าสองปี ลมปราณอยู่ในระดับแตกหน่อขั้นที่ห้า” จางหยวนลี่บอกกล่าวเมื่อพานางมาถึงหน้าเรือนพักแห่งหนึ่ง หน้าเรือนมีศิษย์สตรีสองนางยืนรออยู่

“อู๋เชียนหยิงคำนับศิษย์พี่หลิว ศิษย์พี่เฉิน” อู๋เชียนหยิงกล่าวทักทายทำความรู้จักแรกเริ่ม

“ฝากพวกเจ้าดูแลนางด้วย กฎเกณฑ์อะไรที่นางต้องรู้ก็บอกกล่าวเสียให้เรียบร้อย นางจะได้ไม่ทำผิดพลาด” จางหยวนลี่หันไปกล่าวกับหลิวจื่อซิ่วและเฉินรุ่ยฟาง

“เจ้าค่ะ”

“เจ้าคืออู๋เชียนหยิงที่ทำคะแนนสอบข้อเขียนได้เต็ม?” หลิวจื่อซิ่วเอ่ยถามทันทีที่จางหยวนลี่ลับหายไป

“ข้าแค่โชคดีเท่านั้นเองเจ้าค่ะ”

“ถึงจะบอกว่าโชคดี แต่เจ้าก็ต้องขยันไม่น้อยล่ะ มิฉะนั้นจะทำได้อย่างไร”

“แล้วนี่แมวดำที่เจ้าติดมากรึ” เฉินรุ่ยฟางเอ่ยถามเมื่อชักรู้สึกชมชอบแมวดำขนฟูในถุงผ้าที่จับจ้องมองพวกนางทั้งสอง

“นี่คือพี่เสี่ยวเฮยเจ้าค่ะ พี่เสี่ยวเฮยอยู่กับข้ามาตั้งแต่ข้ายังเล็กกว่านี้”

“อยู่กับเจ้ามาตั้งนาน ตัวมันก็ยังเท่านี้อยู่รึ” เฉินรุ่ยฟางถามอย่างประหลาดใจก่อนจะยื่นมือเกาคางให้อย่างเอ็นดู เพราะเสี่ยวเฮยสูงเพียง 5 ชุ่นเท่านั้น ขนาดตัวของมันไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลยนับตั้งแต่ที่เทพมารทลายสวรรค์จื่อเซียสร้างมันขึ้นมา

“เจ้าค่ะ พี่เสี่ยวเฮยโตได้แค่นี้เจ้าค่ะ ไม่โตกว่านี้แล้ว”

หลิวจื่อซิ่วและเฉินรุ่ยฟางได้แต่ประหลาดใจหากก็ไม่ได้สงสัยอะไร พวกนางคิดว่าเสี่ยวเฮยคงเป็นแมวพันธุ์เล็กจึงตัวโตเพียงเท่านี้

“ข้าแนะนำเจ้าเรื่องกฎเกณฑ์ต่างๆ ก่อนดีกว่า เอาจริงๆ กฎเกณฑ์ของสำนักวิญญาณเทพก็ไม่มีอะไรมาก ที่ห้ามเด็ดขาดคือห้ามศิษย์บุรุษเข้าเขตเรือนที่พักของศิษย์สตรี และเรือนที่พักของศิษย์บุรุษก็ห้ามศิษย์สตรีเข้าไปเช่นกัน กฎข้อนี้เข้มงวดที่สุด หากศิษย์คนใดฝ่าฝืน มีโทษเพียงสถานเดียวคือไล่ออก ดังนั้น เจ้าเพียงระมัดระวังเรื่องนี้เท่านั้น” หลิวจื่อซิ่วบอกกล่าว

“แต่ถ้าเจ้าต้องการพบเพราะมีธุระสำคัญ ก็สามารถส่งจดหมายขออนุญาตอาจารย์ผู้ดูแลเรือนพักได้ รออาจารย์ผู้ดูแลตอบกลับ เมื่อท่านอนุญาต เจ้าจึงสามารถไปที่ห้องรับรองของเรือนกลางของอาจารย์ผู้ดูแลเพื่อรอพบ การพบปะจะมีอาจารย์ผู้ดูแลอยู่รับฟังด้วยเสมอ”

“เรือนพักแต่ละแห่งจะมีศิษย์พักอยู่ด้วยกันสามคน ดังนั้น เวรทำความสะอาดก็จะทำคนละสองวัน สัปดาห์หนึ่งจะทำความสะอาดสองวัน สัปดาห์ที่แล้วเป็นเวรของข้า สัปดาห์นี้เป็นของรุ่ยฟาง สัปดาห์หน้าก็เป็นเจ้านะ เชียนหยิง สลับไปคนละสัปดาห์”

“เจ้าค่ะ”

“สำหรับเสื้อผ้า เจ้าเพียงนำเสื้อผ้าที่ใช้แล้วมาใส่ตะกร้าไม้ไผ่แล้วเขียนชื่อของเจ้าไว้บนตะกร้านั้น ทุกสามวันจะมีผู้รับใช้จากเรือนกลางมานำไปซักและดูแลให้จนเรียบร้อย แล้วพวกเขาจะนำตะกร้านั้นมาวางไว้ที่เรือนในอีกสามวันถัดไป เจ้าก็จัดสรรเสื้อผ้าของเจ้าให้ดี”

“ส่วนอาหาร ศิษย์สตรีทุกคนจะรับประทานอาหารทั้งสามมื้อที่โรงอาหารตะวันตก ศิษย์บุรุษจะเป็นโรงอาหารตะวันออก เวลารับประทานกำหนดเพียงครึ่งชั่วยามจะต้องรับประทานให้เสร็จเรียบร้อย”

“ในชั้นเรียน ศิษย์บุรุษและสตรีสามารถเรียนร่วมกันได้ นั่นจะเป็นช่วงเวลาเดียวที่ศิษย์บุรุษและสตรีสามารถพบเจอกัน แต่เมื่อหมดเวลาเรียนหรือทำภารกิจ ต้องแยกกันโดยเด็ดขาด หากทางสำนักจับได้ว่าลักลอบนัดพบกัน โทษคือไล่ออกทั้งคู่ ไม่มีการยกเว้นแก่ผู้ใดทั้งสิ้น”

“แล้วเคยมีใครถูกไล่ออกเพราะละเมิดกฎเหล่านี้บ้างหรือไม่เจ้าคะ” อู๋เชียนหยิงถามอย่างอยากรู้

“ตั้งแต่ตั้งสำนักวิญญาณเทพขึ้นมายังไม่เคยมีใครถูกไล่ออกเพราะเรื่องพวกนี้นะ” เฉินรุ่ยฟางบอกนางอย่างไม่ปิดบัง

“ชั้นเรียนที่เจ้าต้องไปร่วมเรียนเสมอตลอดหกเดือนแรกคือวิชาพื้นฐานต่างๆ ได้แก่ ลมปราณและธาตุ ปรุงโอสถ อักขระเวท หลอมกระดูก และศาสตรา เรื่องลมปราณและธาตุนั้นเจ้ารู้อยู่แล้ว แต่ที่ไปเรียนแท้จริงคือการฝึกฝน ที่หอลมปราณเทพจะมีห้องให้เจ้าฝึกฝนลมปราณ เจ้าสามารถฝึกฝนในห้องนั้นได้ทุกวัน แต่ฝึกฝนได้ไม่เกินวันละหนึ่งชั่วยาม หากเจ้าต้องการมากกว่านี้ เจ้าต้องไปที่หอภารกิจเทพ เพื่อช่วยสำนักทำภารกิจต่างๆ คะแนนที่เจ้าได้จากการทำภารกิจสามารถไปแลกเป็นจำนวนชั่วยามสำหรับการใช้ห้องฝึกฝนลมปราณได้ รายละเอียดมากกว่านี้ เจ้าไปดูที่หอภารกิจเทพเองจะดีกว่า”

“การปรุงโอสถก็เป็นเช่นเดียวกัน ที่หอโอสถเทพ เจ้าจะได้เรียนรู้การปรุงโอสถ ส่วนเวลาและห้องที่ใช้ในการฝึกปรุงโอสถที่ดีกว่าเดิมก็ต้องใช้คะแนนจากการทำภารกิจมาแลก”

“แต่อักขระเวทและศาสตราจะต่างออกไปสักหน่อย ที่หอทวยเทพ เจ้าจะได้เรียนรู้การเขียนอักขระเวทและการหลอมกระดูกสัตว์อสูรในเบื้องต้น รวมทั้งเรียนวิชากระบี่ในเบื้องต้น แต่หากเจ้าต้องการเรียนในระดับที่สูงขึ้นไป นอกจากจะต้องสอบผ่านให้ได้ตามเกณฑ์ของหอหวยเทพแล้ว เจ้าก็ยังต้องใช้คะแนนจากการทำภารกิจเช่นกัน ดังนั้น พรุ่งนี้เมื่อเจ้าเล่าเรียนเสร็จแล้ว ข้าแนะนำให้เจ้าไปที่หอภารกิจเทพ จะได้ทราบว่ามีภารกิจใดที่เจ้าทำได้และคะแนนที่ได้นั้นสามารถเอาไปทำสิ่งใดได้บ้าง”

หลิวจื่อซิ่วและเฉินรุ่ยฟางช่วยกันบอกเล่าให้อู๋เชียนหยิงฟัง ฟังแล้วก็ทราบได้ทันทีว่าการร่ำเรียนในสำนักวิญญาณเทพนั้น แล้วแต่ศิษย์แต่ละคนว่าต้องการเรียนในด้านใด สามารถเลือกได้เอง

“เชียนหยิง หากเจ้าต้องการทราบเรื่องราวของมหาเทพชางเล่ยและเทพมารทลายสวรรค์จื่อเซีย เจ้าต้องเรียนทั้งหมด ไม่อาจเลือกเรียนได้” เสี่ยวเฮยบอกทันทีที่อยู่เพียงลำพังในห้องพัก

“เจ้าจำเป็นต้องเก่งกาจในทุกด้าน เพราะเมื่อเจ้าทราบเรื่องราวทั้งหมด เจ้าจะทราบได้ทันทีว่าที่เจ้ามุมานะพยายามมานั้นไม่สูญเปล่าแน่นอน ประการสำคัญคือความรู้ในทวีปวิญญาณเทพนี้ แม้จะบอกว่าเป็นขั้นสูง แต่แท้จริงแล้วมันเป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น”

อู๋เชียนหยิงพยักหน้าตอบรับอย่างเข้าใจ นางเข้าใจดีเพราะมิฉะนั้นแล้ว พี่เสี่ยวเฮยไม่มีทางกำหนดให้ระดับลมปราณของนางต้องบรรลุเจ้าเซียนขั้นที่หนึ่งหากนางอยากทราบเรื่องราวของพวกเขา

วันนี้อู๋เชียนหยิงมานั่งเรียนเรื่องลมปราณกับเหล่านักเรียนใหม่ นางได้พบเสวียนหย่งอีกครั้งหากมิได้มีโอกาสพูดคุยกัน อาจารย์ผู้สอนมิได้ทบทวนอะไรมากนักเพราะเด็กทุกคนทราบดีอยู่แล้ว

“หอลมปราณเทพถูกสร้างขึ้นในพื้นที่ที่มีปราณทิพย์หนาแน่นที่สุดในทวีปวิญญาณเทพ มีทั้งหมด 38 ชั้น แต่ละชั้นมีห้องฝึกฝนลมปราณให้พวกเจ้าทั้งสิ้นจำนวน 20 ห้อง แต่ห้องฝึกฝนจะมีทั้งสิ้น 634 ห้องฝึกฝน” อาจารย์ที่สอนเรื่องลมปราณเริ่มบอกเล่าเรื่องของหอลมปราณเทพออกมา