ตอนที่สอง ชายคนนั้น

ตอนที่สอง ชายคนนั้น

ครั้นพอเริ่มมีสติ สายตาจับผิดจึงกวาดตามองโดยรอบอีกครั้ง

ฉากนี้สมจริงเหลือเกิน

บรรยากาศกลางสวนดอกเหมยซึ่งเบ่งบานสะพรั่ง ตำแหน่งที่นั่งลดหลั่นกันจนพอบอกได้ว่าคนไหนสูงศักดิ์กว่า ไม่อยากเชื่อว่ากลางเวทีสามารถสร้างฉากอลังการได้ขนาดนี้

‘นั่นก็ด้วยนี่คือสถานที่จริงอย่างไรเล่า’

เสียงที่จู่ๆก็ดังออกมาจากในหัวทำให้หญิงสาวเลิ่กลั่กทำสีหน้าแตกตื่น

“คุณหนูใหญ่ เหตุใดทำสีหน้าเช่นนั้น ปวดเบาหรือเจ้าคะ”

สาวใช้ก้มหน้าถามอย่างห่วงใยด้วยคุณหนูของนางดื่มชาไปมากเพียงนั้น

‘อย่าทำตัวให้เป็นที่ผิดสังเกต ไม่มีผู้ใดได้ยินข้านอกจากเจ้าเพียงผู้เดียวเท่านั้น’

คราวนี้หญิงสาวเหลียวซ้ายแลขวา เมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครได้ยินเสียงที่เอ่ยนั้นจึงสงบจิตสงบใจคิดคำพูดคุย

เกิดอะไรขึ้นกันแน่

‘เมื่อครู่เจ้าคิดอธิษฐานในใจว่าอยากมาอยู่ในยุคสมัยที่สตรีเป็นใหญ่ ได้ต่อสู้ห้าวหาญดังเช่นการแสดงที่เห็นมิใช่หรือ’

ใช่ แล้วจู่ๆทำไมถึงให้ฉันขึ้นมาแสดงด้วยโดยไม่ถามความสมัครใจเสียก่อน

มายกำมือด้วยความไม่พอใจ

‘นี่ไม่ใช่การแสดง แต่คือวังหลวงจริง’

คราวนี้หญิงสาวตาเหลือกหันไปมองบรรยากาศโดยรอบอีกครั้ง

บ้าไปแล้ว!

‘ข้าอุตส่าห์ช่วยนำพามาดังประสงค์ เหตุใดจึงถูกต่อว่าต่อขานเช่นนี้เล่า’เสียงคล้ายน้อยใจไม่ได้ทำให้มายสงสารยังคงต่อว่าในใจ

จะพามาก็ต้องบอกกันดีดีให้ได้ตั้งตัวเตรียมใจ หรือสอบถามความสมัครใจเสียก่อนไม่ใช่พามากะทันหันแบบนี้

สีหน้าของหญิงสาวแลย่ำแย่จนสาวใช้ด้านข้างเริ่มกังวลแต่การโต้ตอบในใจยังคงดำเนินต่อไป

‘สตรีที่เจ้าสวมร่างอยู่ถูกวางยากำหนัด ด้วยร่างกายอ่อนแอจึงสิ้นลมโดยไม่ได้สั่งลา ข้าได้โอกาสจึงพาเจ้ามาโดยทันทีไม่อาจชักช้า ด้วยร่างเดิมอธิษฐานในช่วงเวลาเดียวกันว่าขอให้มีใครสักคนมาช่วยและขอให้นางได้สมหวังกับชายที่รักตัวเองจากใจจริง

เมื่อแรงอธิษฐานประจวบเหมาะตรงกันจึงเกิดความอัศจรรย์ดังนี้’

ความอัศจรรย์หรือ? มายขมวดคิ้วจนยับย่น

‘ใช่ ความอัศจรรย์ไม่อาจลังเลด้วยอาจเกิดเหตุวุ่นวายในภายหลัง’

แล้วฉันจะได้กลับไปไหม

แม้ไม่อยากเชื่อแต่มายยังคงสอบถามเรื่องสำคัญ

‘ได้ก็ต่อเมื่อเจ้าทำตามแรงปรารถนาของร่างเดิมสำเร็จและเจ้ายังยืนยันที่จะกลับไป’

หมายความว่าฉันยังไม่ตายใช่ไหม

‘ร่างของเจ้าเพียงหลับใหลชั่วคราว ยกเว้นว่าเจ้าไม่ได้กลับไปแล้วจึงจะสิ้นลมไปตามอายุขัย’

ค่อยยังชั่ว

คราวนี้มายถอนหายใจยาวจนสาวใช้เริ่มลังเลว่าควรไปรายงานท่าทางผิดแปลกของนายสาวกับนายท่านผู้เป็นบิดาหรือไม่

มายไม่ได้สนใจยังคงขบคิดวนเวียนอยู่ในใจ

ว่าแต่ ความปรารถนาของร่างนี้คืออะไรนะ

อืม...ขอให้ได้สมหวังกับชายที่รักตัวเองจากใจจริง

ยังมีคนคิดแบบนี้อีกหรือ ฝันหวานเกินไปแล้ว

มายยิ้มเยาะอย่างไม่เชื่อในความรักเพราะตัวเธอเองก็อกหักซ้ำซากจนถึงขั้นสาบส่งผู้ชายไปแล้ว

ทันใดนั้นความทรงจำของเจ้าของร่างก็ไหลเวียนเข้ามาทีละน้อยเพื่อให้เธอได้ซึมซับทำความเข้าใจ

‘ซ่งชิงเหม่ย’ บุตรสาวคนแรกของเสนาบดียุติธรรมซึ่งเกิดจากฮูหยินเอก บิดาของนางได้ชื่อว่าซื่อสัตย์ เถรตรง ไม่เห็นแก่หน้าอินทร์หน้าพรหมจนได้รับความไว้วางใจจากฮ่องเต้ราชวงศ์ก่อนและไทเฮาองค์ปัจจุบัน

แต่เขากลับมีหลายภรรยาเช่นชายคนอื่น ไม่ได้ซื่อสัตย์กับภรรยาคนเดียวจนนำพามาซึ่งเรื่องน่าเศร้าเมื่อมารดาของร่างนี้เสียใจและสิ้นชีวิตไปก่อนวัยอันควร

ซ่งชิงเหม่ยจึงกลายเป็นเด็กกำพร้าและอยู่ท่ามกลางพี่น้องต่างมารดาอีกหลายคน

อืม...มีพ่อแบบนี้นี่เอง ถึงอธิษฐานขอความรักจากใจจริง

มายพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะหันไปมองเหล่าผู้สูงศักดิ์ซึ่งนั่งเรียงรายอยู่สองข้าง ตรงกลางย่อมเป็นฮ่องเต้ซึ่งป่วยออดแอดอยู่โดยตลอดขนาบข้างด้วยฮองเฮาผู้เก่งกาจจึงคอยบัญชาการหลังม่านช่วยเหลืองานบริหารบ้านเมือง

แม้จะยังมีฮ่องเต้แต่เรื่องราวต่างๆล้วนตัดสินใจและสั่งการโดยจวงฮองเฮา จะเรียกว่ายุคสมัยที่สตรีเป็นใหญ่ก็ไม่ผิดนัก

สายตาหวานมองลดหลั่นลงมาทางองค์ชายรอง ‘จ้าวห่าวเฉิง’ องค์ชายสาม ‘จ้าวห่าวอู๋’ ส่วนที่นั่งซึ่งว่างอยู่น่าจะเป็นขององค์ชายเจ็ด ‘จ้าวห่าวซวน’ ขาดเพียงองค์ชายสิบเอ็ด ‘จ้าวห่าวซู่’ ซึ่งเพิ่งมีชันษาเพียงสิบเอ็ดขวบปีจึงไม่ได้เข้าร่วมงาน

ในความทรงจำ ซ่งชิงเหม่ยถูกวางตัวให้เป็นคู่หมายขององค์ชายเจ็ด นางได้รับการฝึกฝนศาสตร์ทั้งสี่และมารยาทอันดีมาตั้งแต่เด็กเพราะอย่างไรก็คงไม่พ้นตำแหน่งพระชายาหรือฮูหยินเอกของผู้อำนาจวาสนา

แล้วผู้ใดกัน กล้าวางยากำหนัดหวังทำลายชื่อเสียงของนางทั้งๆที่อยู่ในวังหลวง

ที่สำคัญคือ ชายคนนั้น

กับกลุ่มคนที่ตั้งท่าจะมาจับผิดนาง

ครั้นทบทวนพอได้ความจึงเพิ่งสังเกตว่าน้องสาวต่างมารดา‘ซ่งชิงหลิน’ กับมารดาของนางซึ่งเป็นภรรยารองของบิดากำลังเดินกลับเข้างานมาอย่างลุกลี้ลุกลน

หรือว่าจะเป็นสองคนนี้

อืม...มีความเป็นไปได้ที่สุด