ผัวคนที่ 5

"น้องแน่ใจหรอว่าจะสักตรงนี้?" เจ้าของร้านสักเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ...

"แน่สิ รีบๆ ทำสักที...หนาว.." สองว่าแล้วชี้ไปที่บั้นท้ายขาวนวลของตัวเอง ชายเจ้าของร้านสักกลืนย้ำลายลงคออึกใหญ่ก่อนจะจรดเข็มลงที่ก้นขาว...

"อ๊ะ...." สองเผลอหลุดเสียงร้องแผ่วเบาออกมาทันทีที่เข็มสัมผัสกับร่างกายตนเอง

"ขะ...ขอโทษ เจ็บหรอ..."

"แค่ตกใจ....รีบทำเถอะ..."

"อืม" ช่างสักพยักหน้าก่อนจะเริ่มสักตามรอยที่อีกฝ่ายขอมา...

ตลอดระยะเวลาเกือบสามชั่วโมง สองได้แต่นอนนิ่งมีบางครั้งที่เผลอร้องครางออกมาเพราะความเจ็บ...โดยไม่รู้เลยว่าการกระทำแบบนั้นสร้างความตื่นตระหนกให้เจ้าของร้านที่เป็นช่างสักเสียสมาธิแค่ไหน...เพราะต้องฟังเสียงครางหวานหูและต้องสัมผัสบั้นท้ายและก้นขาวๆ น่าตีตลอดสามชั่วโมง....จนเสร็จ

"เพราะรอยสักน้องเล็กและง่ายเลยเสร็จ ปกติต้องมาเก็บรายละเอียดแต่พี่ทำให้แล้วจะได้ไม่ต้องเจ็บบ่อย"

สองพยักหน้าเข้าใจแล้วมองรอยสักผ่านกระจกก่อนจะยิ้มอย่างถูกใจให้กับรอยสัก....Touch Me และดอกกุหลาบบานสะพรั่ง....

"สวยดี..." สองยิ้มก่อนจะเดินออกมาจากร้านหลังทำธุรเสร็จ....

"เป็นอย่างไรบ้าง?" มะนาวถาม สองยกนิ้วให้พร้อมรอยยิ้ม

"สวย!"

"จ้าๆ งั้นเหลือแค่ส่งเอกสารสมัครงานใช่ไหม"

"ใครว่า ฉันส่งไปตั้งแต่เมื่อวานหลังจากที่พวกแกเห็นด้วยนั่นแหละ" มะนาวอ้าปากค้างก่อนจะขำออกมาเบาๆ

"รีบจังวะ"

"ก็อยากเอาตำแหน่งไปฝาดหน้าตาแกเร็วๆ นี่นา"

"แล้วแกสมัครตำแหน่งอะไรไป" มะนาวถาม

"ฝ่ายการตลาดอ่ะ" สองตอบเบาๆ

"ห้ะ!? ฝ่ายการตลาด? ทำไมไปสมัครฝ่ายนี้!"

"ก็เขาวัดจากผลการเรียนนี่! บัญชีฉันก็เกือบตก! คอมพิวเตอร์ก็ตก! ที่ฉันได้เกียรตินิยมก็เพราะไปอ่อยอธิบดีนี่นา!....ก็มีแค่การตลาดนี่แหละที่เอาผลไปวัดและสามารถทำงานได้...." สองว่า มะนาวกุมขมับแล้วร้องโวยวายออกมา

"หึ้ย! ถึงยังไงแกก็ได้ขึ้นชื่อว่าได้รับเกียรตินิยมนะ!"

"นั่นเพราะพวกอาจารย์มันหลงเสน่ห์ฉันต่างหาก...ฉันก็ได้มาแค่วุฒิ....ความรู้ไม่มีสักนิด ขืนเอาเกรดแบบนั้นไปสมัครแล้วผ่านได้ทำงานจริงฉันคงโดนไล่ออกตั้งแต่วันแรก" สองเถียงขาดใจ มะนาวถอนหายใจอย่างสุดจะทน

"แต่แกบอกจะเอาตำแหน่งดีๆ ไปฝาดหน้าปู่แก....แต่ไอ้ตำแหน่งพนักงานตลาดทั่วไปมันดีขนาดไหนเชียว"

"ก็...." สองเกริ่นขึ้นมาก่อนจะเอี้ยวตัวมากระซิบเบาๆ....

"ไต่เต้าขึ้นไปเรื่อยๆ จนได้เป็นเมียผู้บริหารไง"

"ห้ะ!!!" สองยิ้มกริ่มแล้วพูดต่อ

"ฉันไปสืบมา...ผู้บริหารยังโสดสนิทและมีข่าวลือบ่อยๆ ด้วยว่าเข้าโรงแรมกับผู้ชาย...ถ้าฉันทำให้เขาชอบ...แล้วขึ้นเป็นเมียของผู้บริหารที่กำลังมาแรง...หึหึ...คราวนี้ปู่จะต้องยอมก้มหัวให้ฉันแน่ ฮ่าๆ ฮ๊าาาาๆๆ" มะนาวส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอากับความคิดตื้นๆของเพื่อนสนิท แต่ว่า....

"มึงนี่ยังไม่เปลี่ยนไปเลยนะ...." สองชะงักไปทันทีแล้วหันมามองหน้ามะนาวงงๆ

"อะไร?" มะนาวส่ายหน้าไปมาก่อนจะเดินหนีสอง โดยมีสองคอยเซ้าซี้ไม่เลิก....

'ถึงแม้ภายนอกจะเปลี่ยนเป็นคนละคน...แต่ข้างในมึงยังไม่เปลี่ยนเลยสอง...ยังเป็นคุณหนูเย้อหยิ่งทำอะไรไม่เป็น...แต่ก็คิดแง่บวก คิดว่าตัวเองจะทำเรื่องยากเป็นเรื่องง่ายได้ด้วยตัวเองโดยไม่สนใจคำพูดหรือคนอื่น....นี่แหละ...มึง...'

มะนาวคิดแล้วยิ้มให้สองที่ทำหน้างงไม่เข้าใจ..

"จะกลับบ้านงั้นหรอ? แน่ใจนะ?" มะนาวถามหลังจากสองบอกว่าอยากกลับบ้าน สองพยักหน้า

"อือ จะไปเก็บของ...จะหาที่อยู่ใหม่น่ะ" คนตัวเล็กว่า

"ไว้จะให้ชวาช่วยหา"

"ขอบใจพวกแกนะที่คอยช่วยฉัน" คนตัวเล็กว่าแล้วยิ้มจางๆ มะนาวผลักศีรษะเพื่อนเบาๆ ก่อนจะจอดรถที่หน้าบ้านหลังใหญ่ของสอง

"ถ้ามีอะไรก็โทร.มา เดี๋ยวมารับ"

"ได้เลย" สองลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในบ้านที่เงียบสงบ...

"คุณสอง กลับมาแล้วหรอคะ" สองหันไปตามเสียงก็เจอเด็กสาวที่เคยเจอในห้องครัวหลายวันก่อน"

"อ่า....คนอื่นล่ะ?"

"คุณท่านไปประชุมค่ะ ส่วนคุณหนึ่งและคุณดินไปดูชุดสำหรับงานแต่ง" คำตอบของเด็กสาวทำเอาสองชะงักไปชั่วครู่...

"อ่า...งานแต่ง...." คำพูดเสียงแผ่วเบาออกมาจากคนตัวเล็ก คะนิ้งมองหน้าสองเล็กน้อย

"คุณสองกลับมาเหนื่อยๆ อาบน้ำพักผ่อนไหมคะ หนูจะไปเอาชามาให้"

"ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันก็ไปแล้ว"

"ไป?" คะนิ้งถาม สองไม่ตอบ เดินขึ้นห้องของตัวเองไปโดยมีเด็กสาวคอยเป็นห่วงอยู่ห่างๆ จนต้องตามขึ้นมา..

"เธอจะตามฉันทำไม" สองหันไปถามน้ำเสียงเริ่มไม่พอใจ คะนิ้งสะดุ้งก่อนจะยิ้มออกมาจางๆ

"หนูเป็นห่วงค่ะ...."

"เป็นห่วง?"

"ค่ะ....เพราะว่าสีหน้าคุณ...เหมือนคนไม่มีความสุข" สองเลิกคิ้วงงๆ

"ชิ....ยังไงเธอก็ว่างสินะ งั้นช่วยฉันเก็บของหน่อย" คะนิ้งทำหน้างง แล้วมองไปที่คนตัวเล็กที่กำลังเอากระเป๋าเดินทางออกมา...

"เพราะฉันเพิ่งกลับจากต่างประเทศ ของบางส่วนเลยยังอยู่ในกระเป๋า ถือว่าลดภาระไปได้บ้าง....เสื้อผ้าที่ฉันไว้ที่นี่ก็คงโดนตาแก่เอาไปทิ้งแล้ว เธอก็เก็บแค่ของจำเป็นแล้วกัน" สองว่า คะนิ้งพยักหน้าแล้วเริ่มพับเสื้อผ้าที่ไม่ค่อยเป็นระเบียบของสองทีทีละตัว...

"คุณสองเพิ่งจะมา....ทำไมถึงให้เก็บของล่ะคะ.." คะนิ้งเอ่ยถาม

"เธอไม่รู้หรอว่าฉันกับปู่ไม่ถูกกัน"

"รู้ค่ะ" คะนิ้งพยักหน้า

"นี่ไง ฉันเลยจะย้ายไปอยู่ที่อื่น"

"แต่ที่นี้....เป็นบ้านของคุณนะคะ" เธอว่า สองชะงักเล็กน้อย

"บ้านของฉัน? เธอเข้าใจผิดแล้ว...ฉันก็แค่ลูกเมียน้อยที่ขออยู่อาศัยเท่านั้น" คะนิ้งส่ายหน้าไปมาและกำลังจะหลุดพูดบางอย่างออกไป แต่ก็มีคนมาเคาะประตูเสียก่อน

"สอง...พี่เอง" สองพยักเพยิดหน้าไปทางประตู คะนิ้งรู้หน้าที่เดินไปเปิดให้หนึ่งเข้ามาทันที

"อ้าวนิ้งทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะ แล้วนั่น...สองเก็บของทำไมหรอจะไปเที่ยวหรอ?" สองยักไหล่เล็กน้อย

"ก็นะ...แล้วมีอะไร"

"คือวันนี้พี่ไปเลือกชุดแต่งงานมา แต่เรื่องนี้ไม่ใช่ปัญหาหรอก...."

'จะพูด....เรื่องนี้ทำไม...'

สองคิดในใจ แล้วมองพี่ชายที่เดินมานั่งข้างๆ พร้อมเปิดแฟ้มในมือ...

"ปัญหาคือพี่กับดินช่วยกันเลือกการ์ดงานแต่งไม่ได้น่ะ" หนึ่งว่าแล้วเงยหน้ามองน้องชายด้วยความกังวล

"ดินเขาตามใจพี่อย่างเดียวเลย แบบนั้นมันก็ดี แต่งานแต่งงานมันก็มีครั้งเดียวใช่ไหมละ พี่เลยอยากให้มันออกมาดีที่สุด แล้วต้องรีบเลือกด้วยเพราะต้องจัดพิมพ์ไปหลายร้อยใบเลย" หนึ่งว่า ใบหน้าแสดงความกังวลชัดเจนจนสองไม่รู้สึกถึงความผิดปกติอะไร...

"ไหนดูหน่อย" คนเป็นน้องเปิดแบบการ์ดแต่งงานไปเรื่อยๆ จนกระทั้งหยุดที่การ์ดสีขาวทองใบหนึ่ง...

"นี่...น่าจะเหมาะ" หนึ่งก้มมองแบบการ์ดแล้วขมวดคิ้วมุ่น

"มันไม่เรียบไปหรอ พี่ว่ามันดู...ไม่ค่อยมีอะไร"

"การ์ดแต่งก็แค่เขียนชื่อและเชิญชวนแขก มันต้องมีอะไรมากกว่านี้ด้วยหรอ?" สองถามกลับนิ่งๆ หนึ่งชะงักแล้วพยักหน้า

"งั้นเอาแบบนี้แล้วกัน"

"ผมแนะนำว่าทุกตัวอักษรให้พี่กับดินเขียนด้วยลายมือตัวเองยิ่งดี" สองว่า

"ทำไมล่ะ?"

"เพราะดินเคยบอกผมว่า...." สองหันมามองพี่ชายก่อนจะพูดเบาๆ

"ถ้าเราแต่งงานกัน...เขาจะเขียนการ์ดให้กับเพื่อนๆ ด้วยตัวเอง...และจะบรรจงเขียนชื่อของดิน...และ...ผม...ลงไปด้วยใจ..."

มือเล็กกำแน่นจนสั่นเทาจากคำพูดของน้องชาย แต่สองกลับมองไม่เห็นความโกรธและความอิจฉาริษยาจากหนึ่ง....คงที่เห็นคงมีเพียงสาวใช้ที่ยืนมองห่างๆ เท่านั้น....

"แต่ก็นะ มันเป็นอดีตไปแล้ว คำพูดของดินที่พูดกับผมส่วนใหญ่มันก็โกหกทั้งนั้นพี่อย่าใส่ใจเลย" สองยิ้มเล็กน้อย หนึ่งคลายอารมณ์โกรธของตัวเองแล้วปั้นหน้ายื้มหวาน

"อื้อ พี่เข้าใจ....สอง..พี่ขออะไรหน่อยได้ไหม?"

"หือ?" สองหันมามองงงๆ

"ในงานแต่งจะต้องมีคนถือแหวนและดอกไม้...พี่อยากให้สองทำหน้าที่นั้น..."

"ได้ดิ" สองตอบรับทันทีโดยไม่คิดไตร่ตรองอะไรจนหนึ่งเองก็แปลกใจ แต่ก็แสร้งยิ้มดีใจออกมา

"จริงหรอ! เย้! งั้นพี่ไปก่อนนะจะไปบอกดินน่ะ ขอบคุณมากนะสอง" คนตัวเล็กพูดรัวแล้ววิ่งออกไปจากห้องทันที สองมองประตูห้องที่ปิดสนิทแล้วจัดเก็บของลงกระเป๋าต่อ..

"ทำไม...ถึงรับปากไปคะ" เด็กสาวเอ่ยถามเสียงแผ่ว

"เรื่องถือแหวนหรอ?"

"ค่ะ..ทั้งๆ ที่คุณสองกับคุณดิน..."

"เคยคบกัน?" คะนิ้งพยักหน้า

"คุณจะไม่ลำบากใจหรอคะ เรื่องให้เลือกการ์ดแต่งงานอีก...ทั้งๆ ที่คุณหนึ่งก็รู้แต่ยังให้คุณทำแบบนั้น..." เธอพูดออกมาพร้อมหยาดน้ำตาสีใส สองชะงักตกใจก่อนจะโน้มหน้าลงไปปาดน้ำตาให้เด็กสาวอย่างแผ่วเบา

"เธอร้อง...เพราะฉันหรอ" คะนิ้งเม้มปากแน่นก่อนจะพยักหน้า

"ฮึก...ค่ะ....หนูรู้สึก...สงสาร...ที่ทุกคนทำกับคนแบบนี้ ทั้งๆ ที่หนูเป็นแค่สาวรับใช้ แต่ว่า...ฮึก..."

"หึ..." สองส่งเสียงในลำคอเบาๆ ก่อนจะผลักศีรษะเด็กสาวเล็กน้อย แล้วยิ้มจางๆ....

"เธอน่ะ...ใจดีชะมัด..."

"......."

"ฉันจะบอกอะไรให้นะ ฉัน...ไม่ได้รักดินแล้ว ดินไม่มีผลอะไรกับฉันทั้งนั้น...นี่คือความจริง..."

"แต่ว่า"

"แล้วหนึ่งก็ไม่ใช่คนที่จะเครียดแค้น อิจฉาอะไรด้วย....คงคิดอยากให้ฉันอยู่ข้างๆ นั่นแหละ"

"ทำไม...." สองกอดอกแล้วทำหน้านึก

"ตั้งแต่จำความได้...ฉันกับหนึ่งจะถูกสอนด้วยคุณย่า เรารักกันถึงแม้จะรู้ว่าไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆ ถึงแม้หนึ่งจะอ่อนแอแต่เขาก็ทำทุกอย่างเพื่อปกป้องฉัน...จนถึงคราวที่คุณย่าจากไป...มีแค่หนึ่งคนเดียวที่ยอมคุย ยอมเล่นกับฉัน แต่คุณปู่พยายามแยกเราห่างกันโดยอ้างว่าหนึ่งจะต้องเป็นผู้บริหารคนต่อไป ปู่เลยเลี้ยงหนึ่ง...แล้วทิ้งฉัน...เราสองคนเริ่มเหินห่างกันมากขึ้น แต่ฉันคิดว่าหนึ่งคงไม่เปลี่ยนไปจากเดิม...ดูสิ ตั้งแต่ฉันกลับมา ทุกคนในบ้านก็พากันโกรธ เกลียด และไม่อยากพูดกับฉัน...ก็มีแค่หนึ่งนี่แหละที่ไม่เปลี่ยน..." สองว่าแล้วยิ้มเบาๆ แต่คะนิ้งกลับไม่คิดแบบนั้น....เพียงแต่ไม่ได้พูดออกไป.

"เข้าใจแล้วค่ะ..."

"ว่าแต่ เธอชื่ออะไร?" สองถาม คะนิ้งชี้ไปที่ตัวเองเป็นการถามให้แน่ใจ

"คะนิ้งค่ะ...หนูชื่อคะนิ้ง..."

"โอเค ฉันจะจำเธอไว้ ขอเบอร์โทรหน่อยสิ" สองว่าแล้วกดเลขสิบตัวลงเครื่องตัวเองและกดโทรออก..

ตืด.....

"นั่นเบอร์ฉัน...ทีนี้เราสองคนติดต่อกันได้แล้ว"

"เอ๊ะ?"

"หลังจากที่ฉันออกจากบ้าน ถ้ามีเรื่องอะไรก็ติดต่อฉันทางนี้แล้วกัน"

"จะดีหรอคะให้ติดต่อผ่านส่วนตัวแบบนี้" เด็กสาวถาม สองพยักหน้า

"เพราะนอกจากเธอ...ฉันก็ไม่เชื่อใจใครที่นี่อีกแล้ว" คำพูดธรรมดาพร้อมรอยยิ้มกว้างนั่นตราตรึงอยู่ในหัวของเด็กสาววัยสิบเจ็ดปี....

รอยยิ้มที่ไม่ได้เสแสร้งปั้นขึ้นมาเหมือนกับใครอีกคน....

'เจอแล้ว...คนที่เธอพร้อมจะภักดีและซื่อสัตย์ด้วย...'

คะนิ้งคิดในใจ...

สองขึ้นมาบนรถของมะนาวที่เรียกให้มารับก่อนจะโบกมือให้เด็กสาวที่มาส่งแล้วเคลื่อนรถออกจากที่นี่

"ใครน่ะ" มะนาวถาม

"คนสอดแนม"

"ระวังจะเป็นหูเป็นตาให้ปู่แกแล้วกัน" มะนาวเตือน สองหยักไหล่

"ใครสนกัน..."

ติ้ง

เสียงแจ้งเตือนจากมือถือราคาแพงเรียกความสนใจของสองให้ก้มลงไปอ่าน ก่อนจดะเผยยิ้มออกมา...

"มีอะไรดีๆ รึไง?"

"ก็...โดนเรียกสัมภาษณ์งานน่ะสิ"

"ห้ะ ไหนแกบอกส่งเอกสารไปเมื่อวาน ทำไมเร็วนัก!"

"ก็คนมันสวย" สองพูดแล้วหัวเราะชอบใจ ก่อนจะอ่านข้อความอีกครั้ง...

'เชิญนาย.....เข้ามาสัมภาษณ์งานที่บริษัท....ตำแหน่งพนักงานการตลาดในวันที่.....เวลา....'

อยากเอาตำแหน่งเมียผู้บริหารไปฝาดหน้าตาแก่จนอดใจไม่ไหวแล้ว!!

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...