ผัวคนที่ 4

"มึงเอาของมาเยี่ยมเขาเยอะขนาดนี้ถ้าเขายังไม่ตื่นจะขนกลับบ้านไหมเนี่ย" ชวาถามแล้วหัวเราะ สองเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย

"ก็ฉันเป็นคนใจดีมีเมตตา"

"อยากกินเองมากกว่าเถอะ" มะนาวว่า

"ปากเสีย!" สองยู่ปากใส่ก่อนจะผลักประตูห้องผู้ป่วยเข้าไป

แอด.....

ทั้งสามคนยืนมองเตียงผู้ป่วยที่ว่างเปล่า ก่อนจะหันมองหน้ากัน..

"แกแน่ใจหรอสอง...ว่าห้องนี้...." มะนาวถาม..

"แน่สิ...ฉันจำชื่อได้...แต่...."

"ไหนคนป่วย..." ทั้งสามคนมองหน้ากันอีกครั้งก่อนจะร้องโวยวาย

"คนหาย!!!!"

ความชลมุนเกิดขึ้นทันทีภายในห้องพยายาลใหญ่ จนกระทั่งมีพยาบาลเดินมาพร้อมกับคนไข้ในรถเข็น...

"ญาติผู้ป่วยช่วยเงียบด้วยนะคะ" ทั้งสามคนหยุดนิ่งก่อนจะหันมายิ้มอย่างสำนึกผิด

"ขอโทษครับพอดีผมไม่เห็นคนป่วยเลยนึกว่า..."

"พอดีพาไปดูอาการค่ะ..." พยาบาลว่าก่อนจะช่วยให้ชายร่างสูงที่ตอนนี้ซูบผอมเหมือนคนขาดสารอาหารให้นั่งลงบนเตียงเบาๆ

"ซี่โครงและขาหัก พักรักษาสักสองเดือนคงหาย แต่ว่า...ความทรงจำบางส่วนหายจริงๆ ตามที่คาดไว้" สองพยักหน้าแล้วเงยหน้ามองชายคนนั้น

"ยังไงญาติต้องช่วยด้วยอีกแรงนะครับ"

"คือ..." คนตัวเล็กจะแก้ไขที่ว่าเป็นญาติแต่พยาบาลสาวไม่ฟังรีบเดินออกจากห้องทันที

"ผู้ชายคนนี้หรอสองที่แกเล่า" มะนาวถาม สองพยักหน้า

"อื้อ ทำไมหรอ"

"หล่อไม่เบา"

"ห้ะ?" สองขมวดคิ้วแล้วอุทานออกมาก่อนจะมองไปที่ชายที่มองพวกเขาอยู่....

"หล่อ? ส่วนไหนที่ว่าหล่อ"

"ก็ดูดีๆ ซิ ตอนนี้ทั้งผม ไหนจะแผลบนหน้าทำให้ดูเป็นคนไม่สมประกอบ แต่ถ้าแผลหายเป็นปกติ...น่าจะเป็นนายแบบได้เลยนะ" มะนาวว่าแล้วยิ้มกรุ่มกริ่มก่อนจะโดนสามีเขกหัวเบาๆ

"เก็บอาการหน่อย ผัวยืนอยู่ข้างหลังเนี่ย" ชวาว่าแล้วเดินไปหาชายคนนั้น

"สวัสดีครับ...คุณช่วยผมไว้หรอ...ขอบคุณมากนะครับ" ชายคนนั้นว่าแล้วยิ้มเล็กน้อย ชวารีบส่ายหน้าไปมาก่อนจะดึงสองมายืนตรงหน้า

"ผมไม่ได้ช่วยคุณ เพื่อนผมต่างหาก" สองยิ้มแหยๆ

"จะพูดตามความจริงพี่ชายผมช่วยน่ะ แต่ผมเจอคุณคนแรก..."

"ยังไงผมก็ติดหนี้บุญคุณพวกคุณ ถ้าต้องการอะไรบอกผมได้เลยนะครับ" สองส่ายหน้าไปมา

"ไม่หรอก...ผมชื่อสอง นี่มะนาว ชวา เพื่อนผม แล้วคุณ.....?" อีกฝ่ายนิ่งไปก่อนจะถอนหายใจ

"ขอโทษครับ...ผมจำชื่อตัวเองไม่ได้..." สองและเพื่อนๆ มองหน้ากันไปมา...

"คุณจำอะไรไม่ได้เลยหรอ" มะนาวถาม

"แค่บางเรื่องครับ...แค่ส่วนน้อยที่ผมจำไม่ได้"

"ครอบครัวล่ะ"

"จำไม่ได้ครับ"

"อายุ?"

"จำไม่ได้ครับ"

"อ่า...มีแฟนไหม?"

"จำไม่ได้ครับ"

"โว้ย แล้วจำอะไรได้บ้างเนี่ย!" สองร้องโวยวายอย่างหงุดหงิดจนคนป่วยนิ่งไป...

"ผม....จำได้ว่าตัวเองเรียนมหาลัยปีสอง.."

"คณะล่ะ" สองถาม แต่คำตอบที่ได้คือ...

"ขอโทษครับ...จำไม่ได้ครับ"

"แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรเล่า!!"

"ใจเย็นสอง" ชวาว่า พร้อมดึงเพื่อนให้นั่งลงข้างๆ

"ได้ยินจากสองว่าเจอคุณที่สวนสาธารณะแถวหมู่บ้าน....ท่าทางเหมือนโดนซ้อมมา...คุณจำได้ไหมครับ บางทีเราอาจจะไปแจ้งความและดูจากกล้องวงจรปิดได้" ชายคนนั้นหลับตานึกก่อนจะพยักหน้า

"ผมจำได้ว่าเจอคนๆ นึง...แล้วผมก็หนี...ถูกซ้อม...มันอยากได้อะไรสักอย่างจากผมแต่ผมไม่มี....ผมจำได้แค่นี้ครับ" เมื่อได้ยินแบบนั้นทั้งสามคนก็มองหน้ากันอย่างคิดไม่ตก..

"ช่างเถอะ เราเอาของมาเยี่ยม....รับไปสิ" มะนาวว่า ชายคนนั้นยิ้มกว้างก่อนจะร้องซี๊ดเพราะแผลที่ใบหน้าและกล่าวขอบคุณ พวกสองอยู่คุยกับชายคนนี้ไม่นานก็ขอตัวกลับ

"แกว่าท่าทางผู้ชายคนนั้นแปลกๆ ไหม?" มะนาวหันมาถามสอง สองพยักหน้าขึ้นลงเบาๆ

"เหมือนเขาจะพูดอะไรบางอย่างแต่ไม่พูด....ช่างเถอะ เจ้าตัวบอกว่ามีเงินรักษานี่ ก็คงไม่ต้องห่วงอะไร"

"แต่เป็นเด็กปีสอง...ไปเอาค่ารักษามากขนาดนี้จากไหน?" ชวาพูดขึ้นมาให้ชวนคิด

"แต่ช่างเถอะ" แล้วก็บอกปัดไป

"นี่ คืนนี้ฉันนอนกับพวกแกด้วยนะ" สองว่าแล้วกอดแขนเพื่อนทั้งสองคนไปมา

"ไม่! มีแกอยู่ฉันกับชวาก็อดปั้มลูกสิ!"

"แกไม่มีมดลูก!" สองโวยวายกลับ ทั้งสามคนเพื่อนรักหัวเราะร่าเริง

"แล้วเรื่องที่มึงพูดว่าจะไปเอาของๆ ตัวเองคืนมานี่ไปถึงไหนแล้ว" ชวาถาม สองกรอกตาเซ็งๆ แล้วถอนหายใจ

"ถึงไหนอะไรล่ะ วันนั้นเมากลับมาก็โดนด่า ตื่นมาว่าจะไปหาทนายรถก็ถูกยกไปทิ้งอีกฉันก็โกรธจนไม่อยากเข้าบ้านแล้ว"

"เพราะงี้เลยมานอนกับพวกกูหรอ" สองพยักหน้า ก่อนจะกำมือแน่นระบายความโกรธ

"ตาแก่บ้านั่นคิดจะหุบสมบัติส่วนของฉันไปให้หนึ่ง...ถ้าให้หนึ่งน่ะฉันก็ยอมได้ แต่ปู่เล่นไม่ยุติธรรมแบบนี้...ฉันจะไปหาทนายแล้วมาเปิดมรดกที่คุณพ่อเขียน!"

"มันจะง่ายขนาดนั้นเลยหรอ" สองชะงักคำท้วงของชวา

"นั่นสิ"

"พวกแกหมายความว่ายังไง?"

"แกบอกว่าจะหาทนาย....แล้วจะให้ทนายมาเปิดพินัยกรรมใช่ไหม?" สองพยักหน้าก่อนจะโดนมะนาวตบศีรษะอย่างเบาๆ

"กล้าดีอย่างไงมาตบฉันเนี่ย!"

"ก็มึงโง่อ่ะ" มะนาวว่าก่อนจะกอดอกมองเพื่อนรักอย่างเหยียดๆ

"อะไรของพวกแก?"

"มึงคิดดูนะสอง...ถ้ามันง่ายอย่างที่มึงบอกคือหาทนายแล้วให้เขาเปิดพินัยกรรม แล้วก็รู้ว่าใครได้สมบัติใครได้เท่าไหร่ ถ้าง่ายขนาดนั้นแล้วทำไมปู่มึงถึงยังนิ่งเฉย?"

"......." สองคิดตามแล้วทำหน้าเซ็ง

"ปู่มึงรู้อยู่แล้วแหละว่าใครจะได้สมบัติมากน้อยเท่าไหร่ แต่การจะเปิดพินัยกรรมคงมีเงื่อนไข...และปู่มึงก็ยังไม่รู้หรือไม่ก็ทำไม่ได้"

"แล้วแบบนี้ฉันต้องขอเงินตาแก่ใช้หรอ...เงินฉันก็จะหมดแล้วนะ จะไปทำงานที่บริษัทตาแก่ก็บริหารมีหวังโดนเด้งในวันเดียวแหงๆ"

"ก็ถึงบอกไงว่าให้มาทำงานกับพวกกู"

"ฉันไม่ชอบซ่อมรถ!" สองว่า เพราะชวากับมะนาวเปิดร้านซ่อมรถ คนตัวเล็กทำหน้าไม่พอใจ

"ไม่รู้แหละ....ฉันต้องทำอะไรสักอย่างให้ตาแก่เห็นว่า คนอย่างไอ้สอง มันน่ากลัว...หึๆ"

"กูว่าสมองมันกลับ..." มะนาวพูดก่อนจะถอนหายใจ

สรุปในวันนั้นสองก็มานอนกลับเพื่อนๆ และต้องทนฟังเสียงลมหายใจที่ผิดจังหวะเกือบทั้งคืน....

"ห้าววววว"

"แหม...นอนไม่พอหรอมะนาว" สองว่าแล้วยิ้มกรุ่มกริ่ม มะนาวหัวเราะก่อนจะนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับเพื่อนรัก

"ว่าแต่กู มึงเหอะ...ทำไมขอบตาดำขนาดนี้ อย่าบอกนะว่าแอบฟังพวกกูจนไม่ได้นอน?"

"ฉันไม่แอบก็ได้ยิน! ร้องเป็นหมูโดนเชือดขนาดนั้น!"

"ฮ่าๆ" มะนาวหัวเราะ

"แต่ฉันคิดแผนได้แล้วนะ"

"ว่ามา"

"แต่ก่อนอื่นกินข้าวกันก่อน" ชวาว่าแล้ววางอาหารน่ากินให้ทั้งสองคน ก่อนที่ตัวเองจะลงมานั่งข้างๆ คนรักและลงมือกิน

"ไหนลองบอกมาหน่อยว่าจะทำยังไงให้ปู่คิดว่ามึงน่ากลัว?" มะนาวถามระหว่างที่กินอยู่

"จะไปสัก"

"ถุ้ย!"

"มะนาว อย่าทำแบบนี้บนโต๊ะอาหาร" ชวาส่งเสียงดุเบาๆ ชายร่างโปร่งอย่างมะนาวถึงกับสะดุ้งแล้วนั่งสงบเสงี่ยม

"คิดว่าสักแล้วปู่มึงจะกลัวหรอวะ" ชวาถามแล้วส่ายหน้าไปมาอย่างไม่เห็นด้วย

"เออ กูรู้นะสองว่ามึงโง่ แต่ไม่คิดว่าจะโง่ขนาดนี้"

"พวกแกฟังฉันอธิบายก่อนสิ" สองว่าแล้วหยิบมือถือขึ้นมาเปิดให้เพื่อนดู..

"บริษัท..... ชื่อนี้เคยได้ยินนะ รู้สึกจะดังเหมือนกัน แล้วทำไม?" มะนาวถาม

"นาว ดูดีๆ...นี่มันบริษัทนำเข้าส่งออก...เหมือนกับบริษัทของที่บ้านสองมัน" ชวาว่า มะนาวลองอ่านก่อนจะทำหน้าเข้าใจ

"บริษัทนี้เมื่อก่อนอยู่อันดับท้ายๆ หลายปีก่อนมีวัยรุ่นไฟแรงคนหนึ่งมาบริบริษัทและทำกำไรจนขึ้นมาเป็นอันดับสองของประเทศ....ลองจากบริษัทที่ปู่ดูแลตอนนี้ และถ้าเป็นแบบนี้บริษัทนี้อาจจะได้เป็นที่หนึ่งเร็วๆนี้"

ชวาและมะนาวพยักหน้ารับรู้

"แล้ว?"

"ฉันจะเข้าไปทำงานที่นี่ และไต่เต้าขึ้นไปเรื่อยๆ หึ...ทีนี้พอมีงานทำก็จะได้ไม่ต้องขอเงินปู่ แถมถ้ามีตำแหน่งดีๆ ก็จะเอาไปข่มปู่ด้วย"

"แล้วแกคิดว่าจะเข้าไปทำงานได้ง่ายๆ รึไง" มะนาวถาม แต่ชวากลับพูดสวนขึ้นมา...

"ข้อมูลส่วนตัว....เจ้าของบริษัทชื่นชอบรอยสักมาก....เพราะงี้แกเลยจะไปสักหรอ" สองพยักหน้า

"ไปอ่านเจอมา มีคนหนึ่งเข้าไปสมัครงาน ตอนแรกสัมภาษณ์ไม่ผ่าน แต่พอเจ้าของเห็นรอยสักสวยๆ ก็ให้ผ่านเลย ถึงเขาจะอยู่ได้ไม่นานเพราะความกดดันการทำงาน แต่ฉันทำได้แน่ พวกแกคิดว่ายังไง?" ทั้งมะนาวและชวาพยักหน้า

"ก็...ลองไปสมัครดูแล้วกัน"

"หึๆ....รอก่อนนะปู่ จะเอาตำแหน่งสวยๆ ไปฝาดหน้าให้หงายเลย! ฮ่าาาาาๆๆๆ"

"นาวว่ามันนอนน้อย...."

"คิดเหมือนกัน..."

"เห้อ" ทั้งสองถอนหายใจแล้วมองเพื่อนหน้าสวยที่หัวเราะเป็นบ้าเป็นหลังไม่ยอมหยุด

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...