ผัวคนที่ 3

"อืม...." ร่างเล็กขยับไปมาเพราะความหนาว ก่อนจะค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาช้าๆ

"ซี๊ด....ปวดหัวชะมัด" สองกุมขมับพยายามขับไล่อาการปวดหัวแล้วลุกไปอาบน้ำชำระร่างกาย

หยาดน้ำค่อยๆ ไหลลงตามแนวร่างกายบาง...ความอุ่นจากน้ำทำให้คนตัวเล็กรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น...

"จะว่าไป....เราเองก็ต้องหางานทำเหมือนกัน...." สองพูดออกมาเบาๆ แล้วถอนหายใจอีกครั้ง..

"เราจะเอาส่วนของเรามาจากปู่ได้ยังไง...พ่อบอกแค่ว่าทิ้งสมบัติให้...แต่มันคืออะไรเราก็ไม่รู้ พอมาคิดอีกที....เรานี่ไม่รู้อะไรเลยจริงๆ" สองหลับตาพริ้มนึกคิดแล้วปวดหัว เพราะที่ผ่านมาตัวเองไม่สนใจเรื่องนี้ คิดแต่เรื่องจะออกเที่ยวอย่างเดียว.

แต่ตอนนี้มันไม่ใช่...

ตั้งแต่ถูกส่งไปอดตายที่นั่น สองก็รู้ว่าเขาไม่มีใครรักจริงๆ แม้แต่ปู่ยังคิดจะฆ่าตนเองได้ลงคอ...พึ่งใครไม่ได้นอกจากตัวเองแล้วล่ะ....

ร่างเล็กในชุดนอนสีขาวเดินออกมาจากห้องและตรงดิ่งไปที่ห้องครัวที่ไม่เคยเข้า....เพราะเมื่อก่อนยังมีคนทำอาหารให้กิน แต่ตอนนี้คงต้องมาทำเองสินะ...

"น้ำขิงร้อนๆ แล้วกัน.." เมื่อตัดสินใจได้สองก็ทำการชงน้ำขิงให้ตัวเอง แต่ระหว่างนั้นก็เหลือบไปเห็นพี่ชายที่หอบเอกสารมากมายเดินผ่านไปที่สระว่ายน้ำ ด้วยความอยากรู้อยากเห็นคนตัวเล็กจึงเดินตามไปเงียบๆ..

หนึ่งวางเอกสารลงที่โต๊ะอย่างเบามือ ก่อนจะยืดเส้นยืดสายแล้วค่อยๆ นั่งทำงานอยู่ริมสระว่ายน้ำเงียบๆ โดยไม่รู้เลยว่ามีน้องชายมองอยู่....สองมองพี่ชายด้วยสายตานิ่งๆ ก่อนจะหันหลังกลับมาเข้าครัวและ...

"นมอุ่นกับกาแฟ....หนึ่งมันกินกาแฟมั้ยนะ?" สองถามออกมาเบาๆ พรางมองกาแฟและนมว่าจะชงอะไรให้พี่ชายดี...

"คุณหนึ่งไม่ทานกาแฟหรอกค่ะ" เด็กสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมให้คำแนะนำ สองหันไปมองเธอแล้วขมวดคิ้วแน่น

"เธอเป็นใคร"

"ขอโทษนะคะที่ทำให้ตกใจและเสียมารยาท หนูทำงานรับใช้อยู่ที่นี่ เพิ่งเข้ามาแค่สองเดือนค่ะ" สองเลิกคิ้วและพยักหน้าเข้าใจ

"หรอ"

"พอดีหนูลงมาดูความเรียบร้อยค่ะ เห็นคุณสองกำลังลังเลพอดี...ให้หนูช่วยไหมคะ"

"ไม่ต้อง ฉันไม่ได้เป็นง่อย แต่ก็ขอบใจที่บอก" สองว่าแล้วชงนมอุ่นให้ก่อนจะยื่นแก้วไปให้เด็กสาว

"คือ.....?" คะนิ้ง เด็กสาวรับใช้มองแก้วนมอุ่นในมืออย่างงงๆ

"ยืนบื้ออยู่ได้ เอาไปให้หนึ่งสิ"

"ค่ะ..." คะนิ้งสะดุ้งตกใจแล้วรีบเดินออกมาทันที

"เห้อ...เด็กนี่มาตรงเวลาดีแหะ เราก็ลืมเลยว่าถ้าทำให้แล้วจะเอาไปให้ยังไง" สองพูดเบาๆ ก่อนจะหยิบแก้วน้ำขิงของตัวเองขึ้นไปบนห้องนอนอย่างสบายใจ..

"คุณหนึ่งคะ...นมอุ่นค่ะ"

"อ้าวคะนิ้งยังไม่นอนอีกหรอ โทษทีนะที่ต้องทำให้ลำบาก" หนึ่งรับแก้วนมอุ่นมาวางแล้วยิ้มอย่างใจดี...คะนิ้งยิ้มหวานก่อนจะเอ่ยพูดออกมา

"นิ้งไม่ได้ชงหรอกค่ะ คุณสองต่างหากที่ชงให้"

"สอง?"

"ค่ะ หนูไปก่อนนะคะ" คะนิ้งว่าแล้วเดินออกไป หนึ่งมองนมอุ่นตรงหน้าก่อนจะค่อยๆ หยิบแก้วมาจิบเบาๆ

"อร่อย....ฮึก...." คนตัวเล็กเช็ดน้ำตาเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ ดื่มน้ำอุ่นจนหมดแก้ว...

"อร่อย....มากเลย....ขอบคุณนะ..น้องสอง..ฮึก"

เช้าที่แสนสดใสของสองเกิดขึ้นในยามบ่ายของทุกคน คนตัวเล็กเดินลงบันไดมาอย่างอารมณ์ดีก่อนจะชะงักเมื่อเห็นคุณปู่นั่งอยู่ตรงหน้า

"ตื่นสายขนาดนี้...ไม่มีใครสั่งสอนรึไง"

"ผมกำลังอารมณ์ดีไม่พูดกับปู่หรอกเดี๋ยวหงุดหงิด"

"นี่แก!!"

"ไปก่อนนะ บาย" สองโบกมือลาแล้วเดินออกจากบ้าาพรางควงกุญแจรถคันโปรด แต่ทว่า..

"รถ....หายไปไหน...ปู่!!!" คนตัวเล็กวิ่งกลับมาหาชายชราก่อนจะโวยวายอีกครั้ง

"ปู่!! ปู่เอารถผมไว้ไหน!"

"หึ...ถามโง่ๆ ก็เอาไปทิ้งสิ"

"ทิ้ง! ปู่จะบ้าหรอ รถคันนั้นราคาเป็นล้านเลยนะ"

"รถแค่ล้านสองล้าน....ฉันไม่สนใจหรอก"

"ก็มันเงินผมไงมันไม่ใช่เงินปู่นี่!!"

"เงินแกก็มาจากฉันทั้งนั้น!"

"ปู่เพี้ยนรึไง! เงินจากปู่ผมเคยได้แม้แต่บาทเดียวหรอ! เงินนั้นเป็นเงินที่สองเก็บมาตลอดหลายปีนะ...แล้วปู่....ปู่ยัง....โว้ย!! ตาแก่บ้า!!"

"ไอ้สอง!!"

สองโวยวายไม่พอใจทั้งโกรธทั้งน้อยใจอยากจะร้องไห้ออกมาสะตรงนั้น ทำได้แค่วิ่งออกมาจากบ้านหลังใหญ่เพียงลำพัง...

"จะแกล้งกันก็ให้มีลิมิตบ้าง....รถคันนั้นฉันใช้เวลาใช้เงินไปเท่าไหร่....เกินไปแล้วนะ...." สองว่าแล้วสะอื้นไห้เบาๆ อยู่ที่สวนสาธารณะแถวนั้นจนกระทั่งเวลาผ่านไปเนิ่นนาน...

ค้อก....

เสียงท้องน้อยๆ ร้องประท้วงขึ้นมาทำให้คนตัวเล็กนึกขึ้นได้ว่าตัวเองยังไม่ได้ทานอะไรมา...

"แย่ล่ะ...ลืมกินข้าว" สองว่าก่อนจะถอนหายใจ

จู่ๆ ท้องฟ้าที่แจ่มใสก็มืดคลึ้มในเวลาไม่นาน ทั้งยังมีหยาดน้ำฝนค่อยๆ ตกลงมาทีละน้อยจนแรงขึ้นเรื่อยๆ

"เห้ย! ฝนจะตกอะไรตอนนี้เนี่ย!" สองรีบวิ่งเข้าไปหลบในเครื่องเล่นแถวนั้น ก่อนจะเบิกตากว้างและกรีดร้องดังลั่นอย่างตกใจ...

"ศพ!!!"

"คุณหนึ่ง หนาวไหมครับ?" ดินหันมาถามคนรักเบาๆ หนึ่งส่ายหน้าแล้วมองไปยังข้างถนนที่มีฝนตกหนักระหว่างทางกลับบ้าน..

"ดิน....หนึ่งถามอะไรหน่อยได้ไหม"

"ครับ" ดินพยักหน้า คนตัวเล็กละสายตาจากกระจกแล้วหันมามองคนรัก

"ดินยังรู้สึกกับ..."

เอี๊ยดดดด

"นั่นคุณสองนี่!" รถหรูเบรกกระทันหัน ก่อนที่ดินจะเอ่ยขึ้นอย่างตกใจ หนึ่งรีบหันไปมองก่อนจะเบิกตากว้าง

"สอง!?" ดินรีบคว้าร่มลงมาและวิ่งไปหาคนตัวเล็กโดยลืมนึกถึงอีกคนไป ปล่อยให้หนึ่งนั่งนิ่งอยู่ในรถเพียงลำพัง...

"คุณสอง! คุณสอง!" สองหันไปตามเสียงเรียก เมื่อเห็นว่าเป็นดินก็เบะปากทำท่าจะร้องไห้และจะโผลเข้ากอดร่างสูงตามเคยชิน แต่เมื่อมองไปที่รถและเห็นพี่ชายกำลังวิ่งผ่าฝนตรงมาก็ได้สติ

"สอง...น้องสอง..." สองรีบวิ่งไปหาหนึ่งก่อนจะชี้ไปที่เครื่องเล่นนั่น. .

"มีคนตาย...หนึ่ง...ตรงนั้นมีคนตาย!"

"ห้ะ!" หนึ่งและดินมองหน้ากันไปมา

"รับร่มไปก่อนครับ ผมจะไปดูให้" ดินยื่นร่มให้คนรัก ก่อนจะเดินเข้าไปที่เครื่องเล่นนั่น...

"หนึ่ง...ทำไงดี...ผมจะโดนจับไหม..." สองถามเสียงสั่นๆ อย่างคนกลัวจนหนึ่งเองต้องโอบกอดไว้

"ไม่หรอก ว่าแต่...สอง...ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่" สิ้นคำถาม สองก็ชะงักและนิ่งไป

"จะอะไรได้ล่ะ ก็ปู่ที่แสนดีของพี่ไง เอารถผมไปทิ้งสะแล้ว..เหอะ...ตาแก่นี่น่าจับกรอกยาพิษให้ทรมาณสักสามวันสี่วัน จะเอาให้หายบ้าเลย" สองว่า หนึ่งมองน้องชายเล็กน้อยก่อนจะมองดินที่เดินกลับมา

"เขายังไม่ตายครับ ดูท่าน่าจะโดนซ้อมมาจนสลบ ต้องรีบพาไปรักษา"

"จริงหรอ! เห้อ...โล่งอก..." สองถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา ก่อนจะกอดอกทำท่าหยิ่งพยอง

"ฉันก็แค่แปลกใจ...ไม่ได้กลัวอะไรสักหน่อย" สองว่า หนึ่งกับดินยิ้มออกมาเบาๆ ก่อนจะช่วยพาคนเจ็บที่สลบอยู่ไปโรงพยาบาล..

ตลอดการเดินทางไม่มีใครพูดอะไรออกมาสักนิด สองเองก็เอาแต่จ้องไปที่คนสลบที่บนร่างกายมีแต่รอยฟกช้ำและรอยแผล จนถึงโรงพยาบาล

"ผมจะไปทำเรื่องกับหมอ...ดินกับสองไปพักเถอะ"

"แต่ว่า..." ดินตั้งใจจะขัดขึ้นมา แต่ก็เงียบลง

"ครับ" หนึ่งเดินตามคุณหมอไป ปล่อยให้ทั้งสองได้คุยกัน สองนั่งไขว่ห้างอยู่หน้าห้องพยาบาลอย่างเหม่อลอย ทั้งง่วง ทั้งหิว ทั้งหนาว และเป็นห่วงคนในห้องฉุกเฉินอีกกลัวจะทำเขาตายแล้วตัวเองโดนจับ คิดมากจนทำอะไรไม่ถูก

"คุณสอง...น้ำครับ" สองเงยหน้ามองดินก่อนจะเบือนหน้าหนี ดินหน้าเจื่อนลงไปเล็กน้อยแต่ยังคงสีหน้าเงียบขรึมไว้และนั่งลงไม่ห่างจากคนตัวเล็ก...

ความเงียบปกคลุมเข้ามาอีกครั้ง ไม่นานพยาบาลและคุณหมอก็ออกมาพร้อมกับคนป่วยบนเตียง สองรีบลุกขึ้นไปหาทันที

"ดีนะครับที่พามารักษาทัน"

"เขาไม่ตายใช่ไหมหมอ" หมอพยักหน้าแล้วยิ้มเล็กน้อย

"ไม่ถึงกับตายครับ แต่คนไข้ขาดสารอาหารและบาดเจ็บ กระดูกซี่โครงและขาหัก ตามตัวมีรอยฟกช้ำและเลือดคลั่ง"

"เห้อ..."

"แต่ที่หนักที่สุดก็คง.....ที่สมอง.." คุณหมอว่าแล้วมองไปที่คนไข้ที่หลับอยู่

"คนไข้ได้รับกระทบกระเทือนอย่างแรง...อาจจะเสียความทรงจำไปบางส่วน....แต่คงไม่อันตรายเท่าไหร่ครับ"

"แค่ไม่ตายก็พอ" สองหัวเราะเบาๆ แล้วไหว้ขอบคุณ ก่อนจะหันมาหาดิน

"ฉันจะไปนอนบ้านเพื่อน ไม่ต้องตามล่ะ บอกปู่ด้วยว่าขอให้หลับฝันดี" สองว่าแล้วโบกมือลา เมื่อเดินออกมาก็สวนกับพี่ชาย

"งสอง.."

"หือ? อ๋อ...ขอบใจนะหนึ่งที่ช่วย" สองว่าแล้วตีไหล่พี่ชายเบาๆ แล้วเดินไปแต่หนึ่งรั้งไว้..

"อะไร?" สองถาม หนึ่งเม้มปากแน่นก่อนจะเงยหน้าสบตาน้องชายช้าๆ...

"โกรธ....พี่รึเปล่า..." สองขมวดคิ้วก่อนจะขำเบาๆ

"ก็เพิ่งพูดว่าขอบคุณจะโกรธได้ไง"

"พี่ไม่ได้หมายถึงเรื่องนี้...พี่หมายถึง..." ตากลมมองไปยังร่างสูงที่ยืนมองทั้งสองคนอยู่ด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก สองหันไปมองดินก่อนจะหัวเราะ

"เรื่องที่พี่กับดินหักหลังผมงั้นหรอ"

"อึก..." หนึ่งสะอึก กัดปากแน่นพยายามไม่ร้องไห้

"ผมโกรธสิ โกรธมาก...." สองว่าแล้วมองพี่ชายก่อนจะยื่นมือมาเกลี่ยน้ำตาให้หนึ่งเบาๆ...

"โกรธจนหายโกรธแล้ว"

"สอง...ฮึก..." สองเท้าเอวแล้วยกยิ้ม

"นอกจากย่าก็มีแค่หนึ่งที่ดูแลผม หลังจากนั้นมาคิดอีกทีผมก็เพิ่งสังเกตุว่าหนึ่งแอบชอบดินมานาน ชอบก่อนผมด้วยซ้ำ หนึ่งทั้งน่ารักทั้งนิสัยดีเรียนก็เก่งแถมยังเป็นทายาทเศรษฐี ดินจะหันไปชอบก็ไม่แปลก"

"...ฮึก...ขอโทษ"

"ตอนแรกสองก็โกรธนะ...แต่ทำไงได้ล่ะ....สองเองยังเด็ก ตอนนั้นคือความรักหรือแค่ขาดความอบอุ่นก็ไม่รู้...ไม่อยากจะยึดติด" หนึ่งโผลเข้ากอดน้องชายแน่นแล้วร้องไห้ออกมา

"พี่น่ะ...ฮึก...กลัวสองเกลียด....มากๆ เลย"

"เกลียดสิ ก็พี่ได้ทุกอย่างต่างจากผมที่ไม่ได้อะไรเลย...แต่ก็นะ" สองดึงตัวพี่ชายออกเบาๆ ก่อนจะยิ้ม

"ยังไงพี่ก็พี่ผม"

"สอง...."

"ถึงผมจะไม่อยากคลุกคลีกับพี่ให้ปู่บ่นก็เถอะ...ไปนะ" สองโบกมือลาแล้วเดินจากไปช้าๆ หนึ่งทำได้แค่มองแผ่นหลังบางก่อนจะคิดอะไรขึ้นมา...

"อดทน...เข้มแข็ง....และเจ็บปวด.....นายแบกมันไว้คนเดียวตลอด...แต่ถึงอย่างนั้น....นายก็ยังใจดี...เพราะแบบนี้สินะดินถึงยังรักนายไม่เคยเปลี่ยน..." คนตัวเล็กพูดเบาๆ แล้วหันมามองคนรักที่กำลังเดินมาหา

"คุณสองว่าไงหรือครับ ทำไมคุณถึงร้องไห้" ดินถาม หนึ่งเงียบไปก่อนจะถามคำถามสวนกลับ..

"ดิน....ดินยังรักสองอยู่ไหม...."

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...