ผัวคนที่ 2

"อ้วกกกกก!!"

"ว้าย!! คุณสอง!!"

"ไอ้สอง!!!"

ความชลมุนเกิดขึ้นที่บ้านหลังใหญ่ในตอนเช้าของอีกวัน หลังจากที่สองกลับมาที่บ้าน....

"คุณสอง ตายแล้วทำไมเมาขนาดนี้คะ" แม่บ้านวัยชราเบือนหน้าหนีอย่างไม่ชอบใจ สองลุกขึ้นมาจากพื้นพร้อมรอยยิ้มหยาดเยิ้มจากฤทธิ์น้ำเมา

"นี่...นี่...รอยแดงที่คอ....ไอ้....เด็กเปรต!!!" ชายชรากัดฟันด่าอย่างโกรธสุดขีดเมื่อเห็นร่องรอยแดงช้ำจากการดูดดึงทั่วลำคอเรียวและร่างกายของคนตรงหน้า สองเลิกคิ้วงงๆ ก่อนจะก้มดูตัวเองแล้วยิ้มเบาๆ

"แหม...อึก..สองก็บอกเขาแล้วนะปู่...อึก...ว่าอย่าทำรอย แต่ว่า...อึก...ก็สองเด็ดขนาดนี้..."

"ไร้ยางอาย!!!" คนเป็นปู่กำมือแน่นจนสั่นสะท้านด้วยความโกรธ

"อึก....อะไรปู่....ตะโกนทำมอยยย" สองชี้นิ้วไปที่ปู่แล้วหมุนไปมาตามประสาคนเมา ร่างของชายชราค่อยๆ เดินมาหยุดที่ตรงหน้าคนตัวเล็กก่อนที่จะ..

เพี้ยะ!!!

ฝาดมือใส่หน้าอย่างแรงจนสองกระเด็นและล้มลงไป...

"ฉันไม่คิดว่าแกจะทำตัวระยำชั้นต่ำขนาดนี้ ไม่มีใครสั่งสอนรึยังไงว่าไม่ให้ทำตัวเหลวแหลกน่ะหะ!"

"ก็ไม่มีไง...." สองพูดเบาๆ ก่อนจะสะบัดหน้าให้หายมึนแล้วค่อยๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นมา...

"คนอย่างผม...ใครจะมาสั่งสอนล่ะ...แม่ก็โดนฆ่า พ่อก็ตาย...คุณย่าที่คอยดูแลผมก็ทนความเห็นแก่ตัวของสามีไม่ได้จนตอมใจตายเหมือนกัน!!"

"ไอ้สอง!!"

"รึมันไม่จริง!! ถ้าปู่ไม่เป็นคนเห็นแก่ตัวแบบนี้ ย่าก็ไม่ตาย!! แล้วสอง....ฮึก...." คนตัวเล็กกัดปากแน่นพยายามกลั้นเสียงสะอื้นไห้เมื่อนึกถึงคุณย่าที่รักและดูแลเขามาตลอด...จนถึงวาระสุดท้าย...

"อย่ามาบีบน้ำตา....ฉันไม่สงสารลูกเมียน้อยอย่างแกหรอกนะ ถ้าเป็นไปได้ฉันไม่อยากใช้นามสกุลร่วมกับอกด้วยซ้ำ..." สองเช็ดน้ำตาที่ไหลรินเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืาอย่างยากลำบาก

"ก็ดี...คิดเหมือนกันนี่..."

"..."

"อึก....เอางี้ไหมล่ะปู่....สองจะเปลี่ยนนามสกุลให้..." สองวาดรอยยิ้มหวานหลังจากจบประโยค คนเป็นปู่ขมวดคิ้วงงดูท่าทีว่าอีกฝ่ายจะใช้วิธีอะไร..

"แลกกับสมบัติห้าสิบเปอร์เซ็นต์จากทั้งหมด..."

"ไร้สาระ!!" ชายชรารีบบอกปัดทันที สองหัวเราะร่าอย่างชอบใจ ก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาแล้วยกขาไขว่ห้างอย่างถือดี

"แกคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงกล้าขอสมบัติจากฉัน!"

"แต่สองเป็นลูกอย่างถูกกฎหมาย....หรือปู่จะเถียง?" ชายชรากำหมัดแน่น

"ลูกที่เกิดจากเมียน้อย....หึ...จริงอยู่ที่แกเองก็มีสิทธิจะได้สมบัติ...แต่มันก็แค่ห้าเปอรฺ์เซ็นต์จากทั้งหมดแค่นั้น!" สองเลิกคิ้วเล็กน้อย

"ได้เยอะเหมือนกันแหะ ตอนแรกคิดว่าจะได้แค่สาม ฮ่าๆ"

"นี่แก...!!" สองหันไปมองคุณปู่อีกครั้ง คราวนี้กลับมองด้วยสายตาจริงจังไม่มีทีเล่นทีจริงเหมือนตอนแรก

"ปู่รู้ไหม...ว่าทำไมผมยังมีชีวิตอยู่..."

"......"

"ตั้งแต่เด็กจนโต หลังจากย่าเสีย ผมก็ถูกคนที่บ้านนี้เอาเปรียบตลอด..ไหนจะต้องถูกเอาไปเปรียบกับพี่หนึ่งคนดีอีก...หึ แต่ผมก็ไม่สนใจ ปู่บอกผมว่าให้ไปเรียนต่อ จบมาแล้วจะได้อิสระ...ไม่ต้องยุ่งกับคนในบ้าน ไม่ต้องฟังใคร แค่เรียนดีๆ แล้วเอาผลมันมาให้ชม..."

"...."

"ไหนล่ะ อิสระของผม?" ชายชรามองเด็กชายตรงหน้านิ่งๆ

"ผมก็เชื่อ แต่ไงล่ะ วันแรกที่ไป...ไม่มีแม้แต่บ้านพัก...เสื้อผ้าที่ผมเอาไปก็ถูกคนของปู่เปลี่ยนให้เป็นผ้าบาง....แม้กระทั่งโรงเรียนปู่ยังไม่หาให้ผมด้วยซ้ำ...ผมไม่ตายอยู่ที่นั่นก็ดีแค่ไหนแล้ว!"

"นั่นคือสิ่งที่ฉันเสียใจที่สุด....เสียใจ...ที่มึงยังไม่ตาย" สิ้นคำพูดของชายชรา สองก็นิ่งไปทันที...

"ฉันไม่คิดจะดูแลแกสักนิด....ที่ฉันทำเพียงเพราะมรดกที่มันมีชื่อของแก ถ้าแกตายส่วนนั้นก็ถูกบริจาค แต่ถ้าแกยังอยู่...จนถึงวันมอบมรดก....ฉันจะชิงทุกอย่างมาจากแก ของๆ ที่นี่...แกไม่สมควรจะได้รับ....ทุกอย่างต้องเป็นของทายาทอันชอบธรรมเพียงคนเดียวอย่างหนึ่งหลานฉัน....ไม่ใช่ลูกเมียน้อยอย่างแก...." ชายชราเดินหันหลังออกไปจากตรงนั้น ทิ้งไว้แต่ความเศร้าหมองให้กับคนตัวเล็กที่นั่งฟังอยู่...

"หึ....รู้งี้ตายๆ ไปก็จบ ตาแก่จะได้ไม่ต้องได้อะไร. " สองว่าอย่างไม่คิดอะไร ทั้งๆที่หยาดน้ำตาสีใสค่อยๆ ไหลรินลงมา.....

คนตัวเล็กค่อยๆ เอนกายลงที่โซฟานั้นอย่างเหนื่อยล้าและค่อยๆ หลับไปโดยไม่มีใครมาสนใจใยดีตามคำสั่งของชายชรา...

จนกระทั่งตกเย็น...

หนึ่งที่เพิ่งกลับจากทำงานเดินเข้ามาพร้อมกับคู่หมั้นของตนเองด้วยรอยยิ้มสดใส ก่อนจะชักตกใจเมื่อเห็นน้องชายนอนอยู่บนโซฟากลางบ้าน..

"นั่น...น้องสอง..." คนตัวเล็กค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ๆ

"น้องสองทำไมมาอยู่ตรงนี้ล่ะ..."

"คือว่า..." เด็กสาวคนหนึ่งลูกของคนรับใช้ค่อยๆ เดินมาหาหนึ่งแล้วพูดเบาๆ

"คุณสองเมาตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ เมื่อเช้าทะเลาะกับคุณท่านไป แล้วก็ร้องไห้จนหลับ....คุณท่านสั่งว่าอย่าไปยุ่งเด็ดขาด....หนูเลย..." เธอทำสีหน้าเสียใจจริงๆ ทั้งเป็นห่วงคนเมาแต่ก็ขัดคำสั่งเจ้านายไม่ได้ หนึ่งขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ และพอจะหันไปถามความเห็นของคนรักกับต้องชะงักอีกครั้ง...

แววตาของดินที่กำลังจ้องมองไปที่คนตัวเล็กที่หลับอยู่ มันมีทั้งความคิดถึงโหยหา และความรักที่มอบให้สอง...ชัดเจน...ยังคงชัดเจนจนหนึ่งตกใจ...

"ดิน..."

"อะ....ครับ..." ดินสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันมายิ้มให้หนึ่ง

"เปล่าครับ....เราปลุกน้องสองดีไหม?" ดินพยักหน้าแล้วค่อยๆ เขย่าสอง แต่อีกฝ่ายหลับสนิทจนทั้งสองมองหน้ากันอีกครั้ง

"ผมว่าพาสองกลับห้องดีกว่าครับ เดี๋ยวผมอุ้มเอง" ดินว่าแล้วถกแขนเสื้อขึ้นมาแต่โดนคนรักห้ามไว้

"ดินไม่เห็นต้องอุ้มน้องสองเลย คนอื่นก็มีเยอะแยะให้เขาอุ้มสิ" หนึ่งพูดออกมาอย่างลืมตัว

"แต่...." ในขณะที่ทั้งสองมองตากันอย่างไม่เข้าใจกันและกัน คนตัวเล็กที่นอนอยู่ก็พลิกหันไปหันมาก่อนจะละเมอพูดอะไรออกมา....

"อือ.....ข้าวมันไก่....หอม....แจ๊บๆ.." หนึ่งและดินที่ได้ยินต่างนิ่งค้างก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ หนึ่งมองใบหน้าหวานและสวยในคราวเดียวกันของน้องชายก่อนจะถอนหายใจออกมา

"ดินอุ้มน้องสองไปบนห้องเถอะครับ..."

"จะดีหรอ ถ้าคุณหนึ่งไม่สบายใจ ผมก็ไม่..."

"ไม่เป็นอะไร...หนึ่งเชื่อใจดิน" ดินมองแววตาของคนรักแล้วยิ้มเล็กน้อย..

"ครับ.."

"ผมจะไปทำอาหารให้สองแล้วกัน" หนึ่งว่าแล้วเดินไปเข้าครัว ดินเองก็ค่อยๆ อุ้มคนตัวเล็กเข้าไปในห้องของเจ้าตัว..

ฟุบ...

ร่างไร้สติถูกวางอย่างเบามือลงเตียงนุ่ม ก่อนที่หนุ่มร่างสูงจะค่อยๆ ห่มผ้าห่มให้อย่างเบามือ..

"สอง...." เสียงทุ้มเอ่ยเรียกชื่อคนตัวเล็กสั่นสะท้าน...

มันคือเรื่องจริง.

ที่ดินยังรักสอง..

และยังไม่เคยเปลี่ยนใจจากคนๆ นี้...

แต่ทว่า...

"พี่ขอโทษ.." ร่างสูงพูดออกมาเบาๆ ก่อนจะลูบไปทั่วใบหน้าที่แสนคิดถึง จนกระทั้ง...

กริ้ง...

สร้อยคอที่สวมใส่ปรากฎให้เห็นอีกครั้ง...ดินชะงักเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังคงใส่สร้อยไร้ราคาที่ตนซื้อให้ ความทรงจำเก่าๆ ก็กลับย้อยมาอีกครั้ง....

"ผมชื่อดิน มีหน้าที่ดูแลคุณหนูครับ!"

"ดูแลทำไม! เค้าดูแลตัวเองได้ ตัวไปดูพี่หนึ่งไปชิ่วๆ"

"ไม่ได้ครับ! คุณท่านบอกให้ผมดูไม่ให้คุณนอกลู่นอกทางครับ!"

"หึ้ย ตาแก่บ้า..."

"สั่งผมได้เลยครับ!!"

"ฮึก....ทำไม...ทำไมคุณย่าต้องทิ้งน้อง ฮึก...เพราะน้องเป็นเด็กไม่ดี ชอบกินแต่ขนม ไม่กินนมหรอ..ฮึก...น้องจะไม่กินขนมแล้ว..."

"เอ่อ...ผมว่าไม่น่าใช่แบบนั้นนะครับ.."

"ฮึก...แล้ว เพราะอะไรล่ะดิน ทำไมคุณย่าต้องไปบนฟ้า..."

"เพราะท่านเหนื่อยมามากแล้วไงครับ..ท่านจึงอยากไปพักบนฟ้า...แต่ถ้าคุณสองยังร้องไห้แบบนี้คุณย่าท่านคงต้องเสียใจแน่ๆ"

"ฮึก...งั้นเค้าจะไม่ร้อง..."

"ดิน"

"ครับ?"

"ทำไมคุณปู่ไม่รักเค้า..."

"....."

"ทำไมคุณปู่มารับมาส่งพี่หนึ่งตลอด แต่ให้เค้าไปโรงเรียนเองล่ะ...ปู่ไม่รักเค้า..."

"ที่คุณท่านทำแบบนั้นเพราะอยากให้คุณสองเข้มแข็งไงครับ"

"จริงหรอ"

"อ่า...ครับ.."

"อื้อ เข้าใจแล้ว งั้นต่อไปดินไม่ต้องมาส่งเขานะ เขาจะมาเอง"

"เอ้า ไม่ได้สิครับ"

"ฮ่าๆ"

"ดิน ฉันไม่ชอบอีนั่น"

"....."

"มันแย่งพี่มอสไป....ฉันไม่เอามันไว้แน่..."

"แค่คนๆ หนึ่ง....มันทำให้คุณหนูของผมเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เชียวหรอครับ"

"ใช่! เพราะฉันรักพี่มอสไงดิน! ฉันทนไม่ได้ถ้าต้องเห็นคนอื่นมาแย่งพี่มอสไป! และฉันก็ทนไม่ได้ถ้าต้องเห็นพี่มอสรักคนอื่น!"

"ผมเองก็ทนไม่ได้เหมือนกันครับ...ที่เห็นคุณหนูที่ผมรัก...ไปรักคนอื่น.."

"นี่...."

"คุณสอง...ผมรักคุณครับ...."

"ดิน...เราทำแบบนี้ ถ้าปู่รู้...จะไม่แย่หรอ.."

"ผมห้ามใจตัวเองไม่อยู่แล้วครับ ได้โปรด...เป็นของผมเถอะ.."

"อะ....อืม....บะ...เบาๆ นะ"

"ครับ!"

"ดิน สุขสันต์ครบรอบหนึ่งปี"

"เอ่อ...วันนี้หรอครับ?"

"ใช่สิ...นี่ดิน...ลืมหรอ...ฮึก....ทั้งๆ ที่เป็นวันสำคัญของเราสองคน แต่ดิน..."

"ผมขอโทษนะครับคุณสอง อย่าร้องไห้นะครับ เดี๋ยวผมเช็ดน้ำตาให้..."

"ก็ดินน่ะ...ฮึก..."

กริ้ง....

"เสียงอะไรน้ะ.....ดะ....ดิน..."

"หึ...สุขสันต์ครบรอบหนึ่งปีครับ...ที่รัก"

"สร้อย? สองคิดว่าดินลืมแล้ว!"

"ใครจะลืมวันสำคัญล่ะครับ ถ้าผมลืมนะมีหวังคุณงอนจนผมไม่ได้กอดก็แย่สิ"

"นี่แกล้งสองหรอ"

"แผนไงครับ เอาสร้อยไว้ในผ้าเช็ดหน้า แกล้งให้คุณร้องไห้ก่อน"

"แรงไปมั้ย นี่สองร้องไห้เลยนะ ถ้าสองไม่ร้องแล้วบอกเลิกแทนทำไง"

"ไม่มีวันครับ เพราะผมรู้ว่าคุณรักผม แต่ไม่คิดว่าคุณจะร้องง่ายขนาดนี้"

"ก็เพราะสองรักดินนี่นา"

"ฮ่าๆ น่ารักมากครับที่รักของผม..."

"ว่าแต่สร้อยนี่..."

"ถึงจะไม่มีราคา แต่ผมตั้งใจซื้อให้ครับ...ชิ้นเดียวบนโลก..."

"สองไม่สนใจราคาหรอก ขอแค่ดินยังอยู่กับสองก็พอ..."

"แต่ผมสนนี่ครับ...ถ้าวันไหนที่ผมมีมากกว่านี้ พร้อมที่จะดูแลคุณ ผมจะไปขอคุณกับคุณท่าน ถึงวันนั้นเราจะได้ไม่ต้องแอบกันแบบนี้"

"ดิน..."

"ผมจะพยายาม...เพื่อคุณ....ผมรักคุณนะครับสอง"

"อ๊าาาส์ ดิน ดิน....อ๊าส์..."

"อืม...ที่รัก...อืม...."

ปัง!!

"ไอ้สอง!!!"

"ปู่!"

"คุณท่าน!!"

"ย้ายไปเรียนที่นั่นซะ....ถ้าแกเรียนไม่จบและไม่ได้ผลอย่างที่ฉันหวัง ก็อย่าเสนอหน้ากลับมา"

"ได้...ปู่จะเอาแบบนี้ใช่ไหม..."

"ฉันเสนอให้แก...คบหากับหนึ่ง และเลิกกับสองซะ"

"แต่คุณท่านครับ! ผมไม่ได้รักคุณหนึ่ง!"

"แต่ถ้าแกไม่เลิกกับอีลูกเมียน้อยนั่นแล้วมาคบกับหลานฉัน ฉันจะทำให้สองมันอับอายจนทนอยู่บนโลกนี้ไม่ได้!"

"ท่าน....ท่านช่าง....โหดเหี้ยม..."

"เพื่อวงศ์ตระกูลและหลานเพียงคนเดียวของฉัน"

"สอง..ผมขอโทษ แต่ว่า...."

"ขอโทษ เรื่องไหน เรื่องที่ไม่เคยรักผมหรือเรื่องที่เอากับพี่ชายผม"

"สองผมอธิบายได้"

"ไม่อยากฟัง หรือถ้าจะพูดก็พูดไปคนเดียวเถอะ แหม มันน่ายินดีจริงๆ พรุ่งนี้ก็จะไปต่างประเทศแล้ว แทนที่จะไปแบบอารมณ์ดีมีความสุข แต่ต้องมารับรู้เรื่องผัวเก่าไปแอบแซ่บกับพี่ชาย ฮ่า! ฟ้าแม่งโหดชิบหาย....แล้วไง นี่ต้องสนใจอะไรด้วยหรอ หนึ่งปีที่ผ่านมานายก็พูดโกหกทั้งนั้น....คนอย่างฉันไม่เคยมีใครรักฉันจริงๆ หรอก"

"สอง..."

"ขอให้คบกันอย่างมีความสุขนะ อ๋อ..ตอนอยู่บนเตียงอย่าเผลอเรียกชื่อฉันล่ะ เพราะพี่หนึ่งน่ะเจ้าน้ำตายิ่งกว่าฉันสะอีก!"

คำพูดสุดท้ายของสองที่พูดกับดินพร้อมน้ำตาในวันนั้นดินยังจำได้เสมอ...แม้ทุกคำจะว่าร้ายแต่หยาดน้ำตาสีใสบนใบหน้านั้นกลับกรีดแทงหัวใจของดินมาตลอดหลายปี....

ยังรัก และ รอเสมอ....

แม้ตอนนี้จะมีใครอีกคนเข้ามาก็ตาม...

ตากลมโตมองคนรักที่ค่อยๆ พรมจูบที่ริมฝีปากบางของน้องชายด้วยสายตาเศร้าสร้อย ก่อนจะเดินออกจากห้องนี้ช้าๆ และทรุดตัวลงอย่างหมดแรง

"พี่ไม่เคย...สู้สองได้เลย...จริงๆ...."

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...