ตอนที่สอง ช่างน่ากินนัก (NC)

ตอนที่สอง ช่างน่ากินนัก

หญิงสาวโซซัดโซเซไปยังฉากด้านหลังเพื่อถอดชุดเปียกน้ำออกตามคำแนะนำ แต่ยังไม่ทันหยิบชุดใหม่มาสวมใส่ ฉากกั้นที่เอนไปเอียงมาก็ล้มลงเผยความขาวโพลนเด่นชัดถนัดตา

“ว้าย!...”

คราวนี้มือเล็กพะวักพะวนไม่รู้ว่าควรปิดด้านบนหรือด้านล่างก่อนดีจึงสลับไปสลับมาอยู่อย่างนั้น

ฉู่จิ้นไห่ถูกภาพความขาวกระจ่างตรงหน้าพาให้เดินช้าๆอย่างล่องลอยเข้าไปใกล้ความอวบอิ่มที่เมื่อครู่เพียงแค่คิดว่าจะใหญ่เพียงใดกัน

“คุณชายใหญ่อย่ามองเจ้าค่ะ”

เสียงที่ร้องห้ามกับท่าทางเดี๋ยวปิดข้างบนเดี๋ยวขยับมาปิดด้านล่างแต่ไม่อาจปิดส่วนใดได้สักนิดช่างน่าขันนัก

แทนที่ชายหนุ่มจะละสายตาจึงยกยิ้มเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้ม ทว่าดวงตายังคงฉายแววล้อเลียน

“ข้ามิได้มองเห็นสิ่งใดเลย นอกจาก..."

มือใหญ่อดไม่ได้ที่จะเอื้อมออกไปแตะสัมผัสความนุ่มฟูที่ลอยเด่น ครั้นบีบขยำจนสองก้อนเต้าเด้งสู้มือแล้วจึงคิดอยากสัมผัสมากขึ้นไปอีก

“หนาวหรือ?”

สายตาคมจับจ้องหญิงสาวที่ตัวสั่นเทายกปากอ้าๆหุบๆคล้ายจะเอ่ยห้ามแต่เมื่อเขาลูบไล้กอบกุมกลับเด้งแอ่นส่งก้อนเนื้ออวบอิ่มอย่างเชิญชวน

“หนาวเจ้าค่ะ” เสียงที่ตอบทั้งสั่นพร่าทั้งซ่านกระเส่าพาให้ในใจของชายหนุ่มเผลอคิดหยาบโลนไม่ได้

อยากได้ยินเสียงร้องครวญครางของนางเหลือเกิน

“เช่นนั้นข้าจะช่วยให้อุ่นขึ้นดีหรือไม่” คำพูดย่อมไวกว่าความคิดแต่การกระทำกลับไวกว่า

ฉู่จิ้นไห่ก้าวเข้าแนบชิดใช้มือหนึ่งช้อนใบหน้าหวานขึ้นสบตาส่วนอีกมือโอบเอวคอดเข้าใกล้

ร่างเล็กไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธเพียงเงยหน้าขึ้นตามมือของชายหนุ่มแล้วรับการจุมพิตเร่าร้อนที่ประกบลงมาโดยไม่รั้งรอ

ริมฝีปากอุ่นละเลียดลากมอบความอบอุ่นแก่ปากบาง พลางส่งลิ้นสากไล้เลียแล้วสอดล้วงเข้าไปในโพรงปากนุ่ม

ไม่นานแรงบดขยี้กลีบปากสีแดงก็ดุเดือดและเร่าร้อนขึ้นเรื่อยๆขณะลิ้นเล็กยังคงตอบโต้อย่างเก้ๆกังๆ

เหตุใดอนุของบิดานางนี้ช่างน่ากลืนกินนัก ได้ยินว่าเพิ่งร่วมเตียงกับท่านพ่อแค่ไม่กี่คืนเท่านั้น มิน่า...จึงยังไร้เดียงสา