อนุของเรือนหลังช่างสุขสันต์หรรษา

แนะนำตัวละคร

• ลู่ไป๋อิง อนุสาวคนสุดท้ายของนายท่านผู้เฒ่าฉู่เจ้าของจวนคหบดีฉู่คนก่อน

*ฉู่จิ้นไห่ บุตรชายใหญ่ของนายท่านผู้เฒ่าฉู่ ผู้ครอบครองจวนคหบดีฉู่คนปัจจุบัน

*ฉู่ฮูหยิน ภรรยาเอกของนายท่านผู้เฒ่าฉู่และเป็นมารดาของฉู่จิ้นไห่

ตอนที่หนึ่ง

อนุของบิดา

ร่างบอบบางที่แหวกว่ายอยู่ในบึงบัวอย่างเริงร่าสองแขนเคลื่อนไหวไปตามกระแสน้ำอย่างอิสระ ส่งเสียงหัวเราะใสสะท้อนอยู่ท่ามกลางความเงียบของธรรมชาติคล้ายกำลังมีความสุขกับสายน้ำเย็นในช่วงใกล้ค่ำสร้างความประหลาดใจให้กับ ‘ฉู่จิ้นไห่’ บุตรชายคนโตแห่งสกุลฉู่เป็นอย่างมาก

นางคือผู้ใดกัน เหตุใดจึงลอบเข้ามาว่ายน้ำในเขตจวน ของเขาได้

ฉู่จิ้นไห่เหลียวซ้ายแลขวาหวังหาบ่าวรับใช้สักคนมาถามไถ่ทั้งสั่งความแต่กลับไร้เงาผู้คนมีเพียงเสียงนกร้องขับขานเคล้าคลอกับบรรยากาศรกครื้มของสวนด้านหลังซึ่งอยู่สุดกำแพงจวน

ด้วยฐานะบุตรชายคนแรก ฉู่จิ้นไห่ซึ่งเพิ่งได้ครองตำแหน่งเจ้าบ้านหลังจากบิดาสิ้นชีวิตไปเมื่อไม่กี่วันก่อนจึงถือโอกาสออกเดินสำรวจจวนหลังใหญ่ด้วยแม้จะเติบโตในจวนหลังนี้แต่ด้วยภาระหน้าที่จึงไม่ใคร่ได้อยู่พักอาศัย

ไม่คิดว่าขณะเดินผ่านสวนท้ายจวนซึ่งรกร้างไร้คนดูแลกลับได้พบร่างที่เปียกน้ำจนเสื้อผ้าบางชื้นลูบแนบไปกับผิวขาวเนียนแลเห็นสัดส่วนเย้ายวนตาค่อยๆก้าวขึ้นมาจากน้ำโดยไม่ได้ตระหนักถึงสภาพชวนมองของตนเอง

หญิงสาวหยุดบีบน้ำออกจากปลายผมที่เปียกลู่ทั้งเสื้อผ้าที่แนบชิดไปทุกสัดส่วนเผยให้เห็นความโค้งเว้าที่ไม่ควรเปิดเผยต่อสายตาผู้อื่น

ชายหนุ่มชะงักปากที่กำลังอ้าตั้งใจตะโกนเรียกบ่าวรับใช้หันสายตาคมไปจับจ้องอยู่กับภาพตรงหน้าโดยไม่อาจเบือนหนี

ความอวบอิ่มที่เด้งดันชุดเสื้อจนเกินหน้าเกินตาพาให้หัวใจของฉู่จิ้นไห่เต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว

หญิงสาวนางนี้ช่างงดงามนัก โดยเฉพาะสองก้อนเต้าเต่งตึงที่แค่มองก็รู้สึกได้ถึงความล้นทะลัก

เมื่อร่างบางเริ่มก้าวเดินเห็นสะโพกโยกย้ายและเนินโหนกนูนรำไร น้ำลายจึงไหลย้อยออกมาจากปากที่ยังคงอ้าไม่หุบด้วยความลืมตัว

หญิงสาวซึ่งขึ้นจากน้ำอย่างสดชื่นเพิ่งสังเกตเห็นร่างสูงและสายตาที่จ้องมองอยู่ จึงแสดงอาการตกใจหยุดชะงักการก้าวเดินแล้วรีบใช้สองมือกอบกุมปกปิดทรวงอวบใหญ่ของตนเองเอาไว้ด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อ

“คุณชายใหญ่ อย่ามองเจ้าค่ะ” เสียงที่เอ่ยช่างสั่นพร่าบอกไม่ได้ว่าเป็นด้วยความเขินอายหรืออย่างอื่น

ฉู่จิ้นไห่มองมือเล็กที่ไม่อาจปกปิดสิ่งใดได้แต่ยังพยายามขยับเขยื้อนไปมาด้วยรอยยิ้มบาง

“เจ้ารู้จักข้าด้วยหรือ? เป็นสาวใช้ของเรือนใดกันจึงลอบมาเล่นน้ำยามพลบค่ำเช่นนี้”

ข้อสันนิษฐานของฉู่จิ้นไห่ย่อมมีความเป็นไปได้ เพียงแต่สาวใช้นางนี้ช่างเย้ายวนเกินไป

“ข้าคืออนุลู่เจ้าค่ะ ‘ลู่ไป๋อิง’” เพียงได้ยินหญิงสาวแนะนำตัวว่าเป็นอนุในเรือน หัวใจที่ลิงโลดย่อมเหี่ยวเฉาลงทันทีด้วยหากเป็นเพียงสาวใช้ย่อมนำมาอุ่นเตียงโดยง่าย แต่หากเป็นอนุของชายอื่นคงหมดหนทางแล้ว

“อนุลู่หรือ เจ้าเป็นอนุของเจ้ารองหรือเจ้าสาม”