ตอนที่ 4 กล้องวงจรปิดจับได้

ชิงเฉินพึ่งเข้าใจคำว่าดูแลเป็นอย่างดี พอเข้าห้องนอนเขาก็เตรียมผ้าห่มและที่นอนปูลงข้างเตียงชายหนุ่ม ก่อนนอนเขาก็เริ่มสอนชายหนุ่มเปิดไฟปิดไฟ สอนการใช้งานอุปกรณ์ไฟฟ้าภายในห้องนอน

เซียวอี้หยางพยายามเก็บงำความอึ้ง ทึ่ง สิ่งเหล่านั้น ใบหน้าจะเรียบนิ่งเสย แววตาผุดเบิกกว้างอยู่ ๆ ผุดขึ้นลงแว๊บ ๆ ชิงเฉินก็นิสัยน่ารักไม่ได้สนใจปฏิกริยาของเซียวอี้หยาง พยายามอธิบายให้ได้มากที่สุด

“ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว พอแค่นี้ก่อน”

เซียวอี้หยางจึงถือโอกาสหยุดพัก เขาต้องทบทวนสิ่งเหล่านี้อีกรอบ

“ขอรับคุณชาย” เมื่อปิดไฟลง เซียวอี้หยางเอนกายลงบนเตียงขนาดใหญ่ เมื่อได้ยินเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอของชิงเฉินเขาก็ลุกขึ้นนั่ง ตั้งใจจะออกไปสำรวจบริเวณรอบ ๆ เรือนที่เขาอยู่

ภายในและรอบ ๆ ตัวบ้านล้วนสงบ มีคนคุ้มกันอยู่ตามจุดบริเวณต่าง ๆ บางส่วนเดินเช็คความเรียบร้อย

ชายหนุ่มมั่นใจด้วยฝีมือระดับเขาไม่มีใครสังเกตเห็นเขาได้ เขาสามารถกระโดดวิ่งผ่านแต่ละจุดด้วยกำลังภายในและวิชาตัวเบาไร้เสียงและเงา เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว

แต่!! แม้เขาจะรวดเร็วเพียงใดก็ไม่อาจจะรอดพ้นกล้องวงจรปิด ช่วงจังหวะที่เขาหยุดเคลื่อนไหว ก็สามารถเห็นเขาอยู่ตามจุดต่าง ๆ ได้อย่างง่ายได้

หลี่หรงนั่งมองภาพต่าง ๆ ด้วยใจสงบนิ่ง คนผู้นี้หากสามารถดึงมาเป็นพรรคพวกและฝึกฝนสักหน่อยย่อมเป็นนักฆ่ามือสังหาร แบบไม่มีใครจับได้

เมื่อสำรวจจนพอใจ เซียวอี้หยางก็กลับเข้าห้องนอน คิดว่าไม่มีคนจับได้เพราะทุกอย่างยังเงียบสงบเช่นเดิม เขาทบทวนสิ่งต่างภายในใจพักสักและจึงพักผ่อน พรุ่งนี้ค่อยตัดสินใจเรื่องราวอีกที

เช้าตรู่ 05.00 น.

ชิงเฉินตื่นขึ้นมาก็ต้องตกใจที่เห็นคุณชายเซียวอี้หยางอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยนั่งอ่านนิตยสารอยู่บนโซฟา

เซียวอี้หยางชำเลืองดูเด็กน้อยเล็กน้อย บ่าวไพร่ที่นี่ช่างไม่ตื่นตัว ควรจะรู้สึกตัวตั้งแต่เขาลุกอาบน้ำแล้ว

“คุณชาย กระผมขออภัยขอรับ”

ชิงเฉินเห็นแววตาตำหนิจึงรีบเอ่ยขอโทษไว้ก่อน แม้จะไม่รู้ว่าตนเองผิดอะไร

“ข้ามีนัดกับผู้อาวุโสหลี่ เลยรีบลุกขึ้นมาเตรียมตัว”

ชิงเฉินเหลือบไปดูนาฬิกาอีกรอบ ยังคงเป็นเวลา 05.00 น. คงต้องได้อธิบายเรื่องเวลาและนาฬิกา

“ปกตินายท่านจะทานข้าวเช้า 07.30 น. ขอรับ และจะเริ่มทำงานประมาณ 09.00 น. ขอรับ ตอนนี้ 05.00 น. เหลือเวลาอีกสองชั่วโมงกว่า คุณชายจะไปเดินเล่นก่อนดีไหมขอรับ”

พอชิงเฉินชี้แจง สิ่งที่เซียวอี้หยางเข้าใจคือ ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา เด็กหนุ่มฉลาดหลักแหลม ตั้งแต่เมื่อคืน เมื่อไรที่คุณชายเซียวไม่เข้าใจเขาจะนิ่ง แสดงว่าชายหนุ่มไม่รู้จักนาฬิกาแน่นอน

“เช่นนั้น เปลี่ยนเป็นให้กระผมอธิบายเรื่องเวลาแทนดีไหมขอรับ”

“ได้”

เซียวอี้หยางยกปากยิ้มพอใจ เด็กคนนี้นิสัยใจคอใช้ได้อย่างที่นายท่านหลี่บอกไว้

ชิงเฉินรีบไปล้างหน้าแปรงฟันเตรียมอุปกรณ์ สอนบทเรียนเวลาให้กับคุณชายเซียว เวลาผ่านไปเพียง 2 ชั่วโมงเซียวอี้หยางก็เข้าใจทุกอย่างอย่างรวดเร็ว

การรับประทานอาหารเช้าเป็นไปอย่างเรียบง่าย หลี่ชิงหยวนร่วมโต๊ะอาหารด้วย เขาจ้องมองอีกฝ่ายอย่างไม่ปิดปังสายตา

“ผมจะพาคุณไปที่สนามฝึก”

หลี่หรงเดินนำเซียวอี้หยาง แม้จะเข้าสู่วัยกลางคนด้วยเป็นคนที่ออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอทำให้หลี่หรงมีรูปร่างสมส่วน และใบหน้ายังคงอ่อนเยาว์ไม่ต่างจากเด็กหนุ่มวัย 20 ปลาย ๆ

ในสนามฝึกของตระกูลหลี่จะประกอบไปด้วยหลายส่วน มีทั้งสนามม้า ยิงปืน ยิงธนู ทุกอย่างจัดไว้อย่างสะอาดและเป็นระเบียบ

“ท่านขี่ม้าเป็นด้วยหรือ” เซียวอี้หยางเข้าใจว่า คนที่นี่ไม่ได้ใช้ม้าในการเดินทาง

“เราขี่เป็นกีฬา แต่ไม่ได้ใช้ประจำ” นายหลี่อธิบายทันที

“ตรงนั้นเป็นสนามยิงธนูใช่ไหม” แม้จะดูแตกต่างจากที่บ้านเมืองเขา แต่มันก็พอมองออกว่าเป็นอะไร

“ใช่ คุณจะลองดูไหม” เซียวอี้หยางหันมาขมวดคิ้ว

“ที่นี่ เวลาเรียกผู้อื่นในฐานะปกติเราจะเรียกว่า คุณ ”

หลี่หรงตัดสินใจในใจเขาคงต้องจ้างอาจารย์มาสอนให้เซียวอี้หยางเริ่มต้นบทเรียนตั้งแต่ระดับประถม วัฒนธรรม สังคม วิทยาศาสตร์ คณิตศาสตร์ แต่อาจจะติดขัดบางอย่างจึงเอ่ยถาม

“ท่านอ่านหนังสือออกหรือเปล่า” ในขณะที่เดินนำไปสนามยิงธนูก็หันมาเอ่ยถาม

“ได้” เซียวอี้หยางไม่แปลกใจที่โดนถามเรื่องหนังสือ ไม่ว่าที่ใดคนอ่านหนังสือออกย่อมได้เปรียบ ที่นี่คงมีเพียงกลุ่มคนชั้นสูงที่ได้เล่าเรียนเช่นกัน

หลี่ชิงหยวนไม่เอ่ยวาจาตลอด เซียวอี้หยางก็ไม่ได้สนใจเขา เมื่อเดินมาถึงก็มีคนเอาธนูขนาดใหญ่มาให้พวกเขาคนละคัน

“ท่านลองยิงดู”

เซียวอี้หยางลูบคันธนูอย่างแผ่วเบาเขาไม่แน่ใจว่ามันทำมาจากไม้ชนิดใด ทั้งสีดำขลับเป็นเงางามจับถนัดมือนิ่งไม่สั่นสะเทือนช่างเป็นของล้ำค่ายิ่งนัก และยังมีลูกธนูที่ลวดลายไม้งดงามไม่แพ้กัน

ฟิ้ว!! ฉึก!! ฉึก!! ฉึก!! ฉึก!! ฉึก!! ฉึก!!

เซียวอี้หยางยิงไปพร้อมกันทั้งหมด 5 ดอก เข้าเป้าตรงกลางแม่นยำอย่างรวดเร็วไม่เสียเวลาเล็งเป้า

ความแม่นนี้หลี่ชิงหยวนจับวางอาจจะไม่รวดเร็วเท่า

“ฝีมือยอดเยี่ยม” เสียงปรบมือเบา ๆ จากนายท่านหลี่สร้างรอยยิ้มเย่อหยิ่งให้เซียวอี้หยาง เขาภาคภูมิใจในฝีมือเขา เพราะมันไม่ใช่แค่ยอดเยี่ยมทว่าในแคว้นเขาถือว่าเป็นอันดับหนึ่ง

ความนับถือเล็ก ๆ ที่หลี่ชิงหยวนมีให้เมื่อสักครู่ก็สลายไปทันที เขากรอกตามองบนพร้อมความรู้สึกเหม็นน้ำหน้ามาแทน

“ตอนเด็กข้าชอบฝึกฝนตนเองด้วยการยิงธนู”

หลี่หรงพยักหน้าเห็นด้วย ว่ากีฬายิงธนูเหมาะสำหรับการฝึกฝนสมาธิจิตใจและช่วยให้ร่างกายแข็งแรง

ฟิ้ว!! ฉึก!!

“ข้ายิงได้เพียงครั้งละลูกเท่านั้น” นายท่านหลี่โชว์ความสามารถ

“แต่ละคนย่อมมีความสามารถแตกต่างกัน” เซียวอี้หยางพลางคิดในใจ ยิงธนูแม่นแล้วอย่างไร เสด็จพ่อก็ไม่ได้มอบบัลลังก์ให้เขา

ฝีมือการยิงธนูของหลี่ชิงหยวนไม่ได้เรื่องตั้งแต่เด็ก เขาจึงนิ่งเงียบกว่าเดิมไม่เอ่ยวาจาเช่นเคย

“ขี่ม้าข้าคิดว่าท่านย่อมเก่งกาจ คาดว่าข้าไม่อาจะเทียบขัั้น ฉะนั้นข้าจะพาท่านไปยิงปืนแทน”

ปัง! ปัง! เสียงนี้

เซียวอี้หยางจำอาวุธชนิดนี้ได้ มันไม่ใช่มีดสั้นหรือจะเป็นอาวุธลับของคนที่นี่

พอเปิดประตูเข้าไปในห้องลับ ปืนหลากหลายกระบอกวางเรียงกัน บางส่วนวางประดับเต็มชั้นอย่างน้อยร้อยกว่าชนิด เซียวอี้หยางเดินสำรวจรอบ ๆ อย่างสนใจ

“เรื่องปืนแต่ละชนิดเราอาจจะต้องคุยกันยาว วันนี้ข้าจะพาท่านรู้จักกระบอกสั้น ๆ เล็ก ๆ นี้เสียก่อน”

ทุกขั้นตอนทั้งการใช้การเก็บการระวัง

ท่านอ๋องจากแดนไกลไม่ปกปิดความตื่นเต้นและสนใจในอนุภาพของมัน

“ข้าจะทดสอบให้ท่านดู” พอเริ่มรู้สึกว่าตนเองเป็นต่อ หลี่ชิงหยวนจึงเอ่ยปากขึ้น

จวนจนเที่ยง บ่าย เย็น เซียวอี้หยางก็ฝึกฝนตัวเองไม่ออกจากจากสนามยิงปืน ตอนกลางวันจิตใจของเขายังคงสงบ

ทว่าเมื่อยามราตรีเข้ามาเยือน

เซียวอี้หยางเปิดม่านหน้าต่างออก มองดูวิวข้างนอก ท้องฟ้าก็ฟ้าใบเดิม ดวงจันทร์ยังเป็นดวงเก่าแต่ผู้คนที่นี่กลับไม่เหมือนเดิม

“ข้าว่ายน้ำมาไกลเหลือเกิน”