ตอนที่ 3 ไม่มีแม่ทัพที่นี่

ชิงเฉินช่วยเซียวอี้หยางอาบน้ำทุกขั้นตอน จนกระทั่งเช็ดตัวเสร็จเตรียมใส่เสื้อผ้า เด็กหนุ่มหยิบกางเกงชั้นในมา แม้เขาจะพยายามปกปิดสีหน้า แต่ก็ทำให้เซียวอี้หยางรู้สึกกระอักกระอ่วนใจ

“เจ้าไม่เคยปรนนิบัติผู้ใดอาบน้ำรึ” เขาถามขึ้น

ชิงเฉินคิดทบทวนคำตอบหากตอบว่าไม่จะเป็นการดูถูกคนผู้นี้หรือไม่ หากตอบว่าเคยท่าทางเงอะงะของเขาย่อมไม่มีคำอธิบาย

สีหน้าอับจนปัญญาของเด็กหนุ่ม ทำให้เซียวอี้หยางรู้คำตอบได้เอง

“ช่างเถอะ คราวหน้าข้าจะจัดการเอง” แม้จะไม่สะดวกสบายเหมือนเช่นเก่า แค่อาบน้ำเองเขาโตมากพอจะทำเองได้

กระจกบานใหญ่ส่องให้เห็นบุรุษมาดเย่อหยิ่ง หน้าผากสูง ดวงตาเรียวมนแฝงความเจ้าเล่ห์ นัยน์ตาเข้มดั่งเวทมนต์สะกดใจให้ลุ่มหลง มวยผมเกล้าที่ยกสูงตรงกลางทำให้เขาดูสุภาพอ่อนโยน รูปงามบริสุทธิ์สูงส่ง

หากมีขุ่นเคืองใจร่างกายก็แผ่รังสีเยียบเย็นโหดร้าย

บุรุษเช่นนี้ ชิงเฉินพึ่งเคยพบพาน

“พวกเจ้านิยมตัดผมสั้นรึ” เซียวอี้หยางชำเลืองมองไปยังเด็กหนุ่ม เขาสังเกตุทุกคนในที่นี่ต่างมีผมสั้น สีหน้าชายหนุ่มเริ่มกังวลใจอย่างอื่นเขาพอปรับตัวได้ การแต่ตัดผมสำหรับเขายังไม่อาจจะคุ้นชิน

เซียวอี้หยางรู้สึกว่าตนเองมีคำถามมากมายเหลือเกิน ทว่าเมื่อถามไปแล้วก็ต้องรอคำตอบ

“ขออนุญาตเจ้าค่ะ” เสียงชิงอิงเอ่ยอยู่หน้าห้อง

“เข้ามา” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยตอบรับ ในการหาทางออก

“นายท่านเรียนเชิญคุณชายที่ห้องอาหารเจ้าค่ะ" ชิงอิงเข้ามาเชิญเซียวอี้หยาง ชิงเฉินลอบถอนหายใจโล่งอก

นายท่านหลีหรงนั่งรอเซียวอี้หยางที่โต๊ะอาหาร ภาพบุรุษแต่งกายชุดลำลองรูปร่างดี เดินเข้ามาด้วยฝีเท้ามั่นคงแต่กลับแผ่วเบาแทบไม่ได้ยินเสียง ผมยาวสลวยไปถึงกลางหลัง แม้จะดูออกแปลกประหลาดแต่กลับกลมกลืนกับบุคลิกของชายหนุ่มอย่างลงตัว

“เชิญท่านเซียว”

เซียวอี้หยางโค้งคำนับขอบคุณ เขาลอกเลียนแบบการทำความเคารพจากหลายคนที่ทำก่อนหน้านี้

นายท่านหลี่สั่งให้คนของเขาขยับตัวออกไปจากโต๊ะอาหาร เขาต้องการคุยกับเซียวอี้หยางเพียงลำพัง เรื่องบุรุษนิรนามคนนี้เขาจะเก็บเป็นความลับแม้กระทั่งบุตรชายเขาก็ไม่อาจจะล่วงรู้

เซียวอี้หยางนั่งลงมองเหล่าอาหารที่อยู่เรียงรายบนโต๊ะ แม้จะมีไม่มากมายทว่าล้วนปรานีตมองดูเหล่าบ่าวไพร่ที่ถอยห่างออกไป

ผู้สูงศักดิ์ที่นี่บนโต๊ะอาหารก็ไร้คนปรนนิบัติสินะ

นายท่านหลี่ชำเลืองมองดูชายหนุ่มที่ขมวดคิ้วจ้องมอง ซ้อนส้อมและมีด

“ท่านต้องการตะเกียบหรือไม่” เขาจึงเอ่ยถาม

“ฮืม”

เมื่อได้ตะเกียบเซียวอี้หยางก็เริ่มทาน รสชาติแปลกใหม่ทำให้เขาคีบอาหารแต่ละอย่างชิมไปหลายคำอย่างไม่รู้ตัว

พวกเขาทานอาหารด้วยกันเงียบ ๆ นายท่านหลี่วิเคราะห์อีกฝ่ายอย่างเงียบ ๆ จะบอกว่าอีกคนหลุดออกมาจากสถานที่สักแห่งหรือทะลุมิติมา เขาก็อาจจะเชื่อ

“ท่านมาจากที่ใดหรือ" เขาลองเอ่ยถามดู

“ข้าเป็นคนแคว้นฉิน กำลังเดินทางเพื่อไปสอบเป็นทหารเพื่อเข้าร่วมรบ ระหว่างเดินทางเรือเกิดอับปาง ว่ายน้ำมาเรื่อย ๆ จนได้พบกับท่าน”

แคว้นฉิน ในประเทศ A นายท่านหลี่มั่นใจว่าไม่มีแคว้นฉินแน่นอน

“ที่นี่ประเทศ A และเมืองที่เราอยู่คือเมืองเว่ย ไม่มีแคว้นแบบที่ท่านกล่าว นอกจากจะเป็นสมัยโบราณ”

“สมัยโบราณ สมัยโบราณคือสถานที่แห่งใด”

เซียวอี้หยางเอ่ยถาม เขายังเข้าใจว่าคำว่าสมัยโบราณหมายถึงแคว้นสักที่แห่งหนึ่ง

“สมัยโบราณหมายถึง สถานที่เมื่อหลายพันปีมาแล้ว”

นายท่านหลี่คิดถึงสิ่งที่ไม่น่าเป็นไปได้ที่สุด เพียงหนึ่งเดียว บุรุษผู้นี้คือคนสมัยโบราณที่ทะลุมิติมา

“ข้าไม่เข้าใจที่ท่านเอ่ย” คนสมัยโบราณย่อมไม่เคยได้ยินเรื่องทะลุมิติและย้อนเวลา เขาจึงมีสีหน้างวยงงเล็กน้อย

“ท่านมีวรยุทธหรือไม่” คำถามนี้เพื่อย้ำความคิด

“ใช่ แม้ไม่อาจเรียกว่าเป็นหนึ่งในใต้หล้า ทว่าก็กล่าวได้ว่าเป็นผู้มีฝีมือสูงส่ง ท่านก็ได้ประจักษ์แก่สายตาแล้ว”

อ๋องเซียวอี้หยางเอ่ยด้วยน้ำเสียงทะนงถือตัว ใบหน้าแฝงด้วยความเย่อหยิ่ง หลี่ซิงหยวนเดินเข้ามาพบสีหน้านั่น ยิ่งตอกย้ำไม่ชอบหน้าผู้ชายคนนี้

“ความฝันของท่านอยากเป็นแม่ทัพหรือเปล่า”

นายท่านหลี่ยังคงยิงคำถาม

ตำแหน่งแม่ทัพที่นี่ไม่มี แต่มีตำแหน่งนายพลแทน

“ความฝันของข้าไม่มี ข้าแค่ทำตามที่ใจปรารถนาในช่วงนั้น”

เซียวอี้หยางนึกถึงครั้งที่เขาตัดสินใจก่อกบฏ ใช่ว่าเขาอยากเป็นฮ่องเต้ เพียงแค่ไม่อยากให้องค์รัชทายาทรับตำแหน่งฮ่องเต้ต่อจากบิดาเท่านั้น

ที่ไม่ตอบว่าอยากเป็นแม่ทัพรึเปล่า น่าขำเขานี่ล่ะ แม่ทัพตัวจริง เรื่องที่เล่าไปเขาพึ่งแต่งขึ้นเมื่อสักครู่

นายท่านหลี่วิเคราะห์คนตรงหน้า หากเป็นคนสมัยโบราณทะลุมิติมาจริงก็นับว่าเป็นคนที่นิ่งสงบสุขุมไม่น้อย

"ข้าไม่แน่ใจว่าจะอธิบายท่านอย่างไร ข้าคิดท่านไม่ใช่คนที่นี่ แต่ท่านมาจากที่ใดนั้นข้าก็ไร้ความสามารถ”

“เรื่องนั้นข้าก็ทราบเช่นกัน” ตอนนี้เขาเองก็รู้แล้วว่าตนเองไม่ใช่คนที่นี่

“ทว่าข้าคิดว่าท่านมาจากอดีตของที่นี่เมื่อ 2000 กว่าปีแล้ว”

หลี่หรงอธิบายเพิ่มเติม เขามั่นใจว่าฝีมือการต่อสู้ของเซียวอี้หยาง ผู้ที่มีวรยุทธคล้ายคนในยุทธภพผุดออกมาจากหนังจีนภายใน

ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนทันที หลังจากนายท่านหลี่เอ่ยเสร็จ

“มาจากอดีต จะ..จะเป็นไปได้อย่างไร"

คำว่าอดีตสำหรับเซียวอี้หยางเขาพอเขาใจอยู่บ้าง สิ่งที่ได้ยินทำให้เขาตกตะลึง ตลอดชีวิตเขาไม่เคยมีช่วงที่ใจสั่นระรัวมาก่อน แม้กระทั่งตอนกระโดดหน้าผาเขายังมีใจที่สงบ

“ข้าคิดเช่นนั้น คืนนี้พักผ่อนให้เพียงพอ พรุ่งนี้ข้าจะพาท่านไปพิสูจน์ความจริง”

เอ่ยเสร็จก็ชำเลืองเรียกชิงเฉินเข้ามา

“ชิงเฉินจะดูแลท่าน เด็กคนนี้อาจจะไม่คล่องแคล่วว่องไวเท่าไรนัก แต่นิสัยใจคอใช้ได้ หากท่านสงสัยสิ่งใดชิงเฉินจะมีคำตอบให้ท่าน”

“ขอบคุณท่าน"

เขาโค้งคำนับส่งนายท่านหลี่ไปพักผ่อน เรื่องนี้เขาคงต้องใช้เวลาในการทำความเข้าใจยอมรับ ตอนนี้ไม่อาจมั่นใจเชื่อตามนั้นหรือโต้แย้ง เขาไม่จำเป็นต้องเร่งตัดสินใจพรุ่งนี้ค่อยคิดอีกที