บทย่อ
อ๋องเซียวอี้หยาง บุรุษมากความสามารถแต่เพราะมารดามีชาติกำเนิดต่ำต้อยทำให้เขาไม่อาจได้รับการแต่งตั้งเป็นรัชทายาท บ้านเมืองวุ่นวายราษฏรต่างลำบากยากเข็ญ ฮ่องเต้ไร้คุณธรรม เขาจึงตั้งใจจะก่อกบฏ แต่แผนการของเขาได้ถูกท่านแม่ทัพล่วงรู้ พลาดท่า จึงกระโดดหน้าผาเพื่อความปลิดชีพตัวเอง ใต้หน้าผาลึกเป็นแม่น้ำขนาดใหญ่อ๋องเซียวอี้หยางเมื่อได้สติก็พยายามเอาชีวิตรอด เมื่อโผล่ขึ้นเหนือผิวน้ำก็เจอกับมาเฟียหลี่หรงที่หนีการไล่ล่ากระโดนลงหน้าผาลงมา กระสุนนับร้อยกระหน่ำยิงลงมา เขาให้กำลังภายในต้านกระสุนปกป้องตนเอง หลี่หรงตกตะลึง ไม่แน่ใจสิ่งที่มองเห็นแต่ก็เอ่ยขึ้น "ช่วยข้าแล้วข้าจะตอบแทนเจ้า" เซียวอี้หยางรู้สึกถูกชะตากับบุรุษคนนี้ พวกเขาต่างตกในสถานการณ์เดียวกัน
ตอนที่ 1 ช่วยข้าแล้วข้าจะตอบแทนเจ้า
ตุ๊บ!!
เสียงร่างของเซียวอี้หยางกระทบตกลงไปในแม่น้ำ ร่างของเขาจมดิ่งลงไปเบื้องลึกของแม่น้ำ เมื่อได้สติเซียวอี้หยางจึงเร่งแหวกว่ายให้ตัวเองขึ้นสู่ผิวน้ำ
ปัง! ปัง!
เสียงปืนกระหน่ำยิงลงแม่น้ำ ตั้งใจไม่ให้ใครสักคนมีชีวิตรอด เซียวอี้หยางให้กำลังภายในปัดลูกกระสุนออกอย่างรวดเร็ว หลี่หรงมองมาตกตะลึงกับสิ่งที่เห็น
“ช่วยข้าแล้วข้าจะตอบแทนเจ้า”
ทั้งสองต่างตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน เซียวอี้หยางมองขึ้นไปยังหน้าผาเห็นคนกำลังเพ่งมองมา พวกเขามีกันเพียงไม่กี่ 10 คน
ในยามมืดราตรี มองไม่เห็นชัดเจนแต่พวกเขาก็เห็นว่าหลี่หรงกำลังได้รับการช่วยเหลือ
“รีบยิงเข้าไป ก่อนจะมีคนตามมาทัน”
พวกเขาเปิดเผยสายลับคนสำคัญอย่างไรวันนี้ หลี่หรงต้องเอาชีวิตทิ้งไว้ที่นี่
ปัง! ปัง!
เซียวอี้หยางมองดูอาวุธของฝ่ายตรงข้าม ช่างแปลกประหลาดยิ่งนัก แต่ด้วยจำนวนคนไม่มากเขาจึงปัดลูกกระสุนเหล่านั้นได้อย่างง่ายดาย
“เรารีบหนีไปจากที่นี่กันเถอะ”
หลี่หรงเอ่ยเตือนบุรุษนิรนาม เหมือนเขาจะนิ่งงันไปอาจจะตกใจและหวาดกลัว แม้จะสามารถหลบลูกกระสุนได้แต่อาจจะพลาดได้พวกเขาแค่ยืดเวลาไม่นานคนของเขาก็จะตามมา
เซียวอี้หยางหันมามองหลี่หรงที่กำลังว่ายน้ำไปอีกฝั่ง เขาเบือนหน้ามองขึ้นไปมองคนข้างบนอีกครั้ง จากนั้นก็คว้าร่างของหลี่หรงขึ้นวิ่งแตะผิวน้ำและขึ้นฝั่งไปอย่างรวดเร็ว
หลี่หรงตกตะลึงกับสิ่งที่เห็น ในใจผุดคิดไปต่าง ๆ นา ๆ ชีวิตนี้แม้ไม่ได้กระทำชั่วช้าแต่ใช่เป็นคนดีบริสุทธิ์ ไม่น่าเชื่อว่าจะได้รับการคุ้มครองจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์ได้
เมื่อถึงฝั่ง เซียวอี้หยางก็ปล่อยร่างของหลี่หรงลงกับพื้น
บุรุษที่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้าพ่อมาเฟียที่ใหญ่ที่สุดในเมืองเหอ เขาแทบทรุดเข่าลงกับพื้นหัวใจยังเต้นระรัว ตาเบิกกว้างมองดูบุรุษนิรนามคนนั้น
“ท่าน ท่าน เป็นใครกัน”
เมื่อเริ่มสังเกตอีกครั้งท่ามกลางแสงไฟสลัว รูปร่างสูงโปร่งยืนเด่นเป็นสง่า ม้วยผมยกสูง เขาแต่งกายดั่งคนโบราณ ใบหน้าหล่อเหลา คิ้วโกงเข้ม ริมฝีปากบางรับจมูก แต่มีสีหน้าดุดันเหี้ยมเกรียม ขัดกับใบหน้าละมุนนั้น
เซียวอี้หยางไม่เอ่ยตอบ เขามองไปยังบริเวณที่เขายืนอยู่ แสงจากโคมไฟประหลาด ถนนพื้นแข็ง บ้านเรือนไม่คุ้นตา บุรุษที่เขาพึ่งช่วยเหลือแต่งกายไม่เหมือนเขาและมีสำเนียงแปลก ๆ
“ที่นี่ ที่ไหนกันแน่” ในใจเซียวอี้หยางผุดคำถามขึ้นมากมาย
“เจ้าไม่ต้องกังวล ขอเพียงเราหลบพวกนั้นได้อีกสักพักคนของข้าก็จะมาแล้ว”
เมื่อขาดการติดต่อไม่เกิน 10 นาที สมุนที่อยู่รอบบริเวณนี้ต้องรีบรุดมาช่วยเหลือเขาแน่นอน

