บทที่ 6 - การฝึกฝนแห่งเงา

รุ่งอรุณมาเยือนพร้อมกับแสงอาทิตย์สีทองที่ค่อย ๆ สาดส่องลงมายังอาณาจักรหลินหลง หลี่หลินตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกที่หนักอึ้งแต่เปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่น นางเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการฝึกฝนที่หลิวจิ้งบอกว่าจะเริ่มในวันนี้

“เจ้าพร้อมหรือยัง?” เสียงของหลิวจิ้งดังขึ้นจากด้านหลังเมื่อหลี่หลินก้าวออกมาจากเรือนเล็ก

เขายืนรออยู่ที่ลานโล่งซึ่งล้อมรอบด้วยต้นไม้ใหญ่ ใบไม้เขียวชอุ่มสั่นไหวตามแรงลมที่พัดมาเบา ๆ บรรยากาศเช้านั้นดูสงบ แต่ก็แฝงไปด้วยความเงียบที่น่าหวาดหวั่น

“พร้อมแล้ว” หลี่หลินตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แม้ว่าความกลัวจะยังคงแฝงอยู่ในจิตใจของนาง

“ดี... เพราะสิ่งที่เจ้ากำลังจะเผชิญไม่ใช่เรื่องง่าย” หลิวจิ้งกล่าว น้ำเสียงของเขาเยือกเย็นและจริงจัง “ก่อนที่เจ้าจะช่วยเหวินหลงได้ เจ้าต้องเรียนรู้ที่จะควบคุมพลังของเจ้าเองเสียก่อน”

“พลังของข้า...” หลี่หลินทวนคำด้วยความสงสัย “ข้าไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมีพลังอะไรเลย”

“ทุกคนมีพลังอยู่ในตัว เพียงแต่เจ้าต้องเรียนรู้ที่จะดึงมันออกมาใช้ให้ถูกวิธี” หลิวจิ้งอธิบาย “สำหรับเจ้า... พลังนั้นคือการเชื่อมต่อกับเงา”

“เงา...” หลี่หลินพึมพำ ขณะที่นางรู้สึกถึงความหนาวเย็นที่แผ่ซ่านไปทั่วร่าง

“เจ้ามีความสามารถพิเศษที่สามารถมองเห็นเงาที่มีชีวิตได้ และสามารถเชื่อมโยงจิตวิญญาณของเจ้าเข้ากับพวกมันได้” หลิวจิ้งกล่าว “แต่เจ้ายังไม่รู้วิธีการควบคุมมัน”

“แล้วข้าจะทำอย่างไร?” นางถามด้วยความสับสน

“เริ่มจากการสัมผัสเงาก่อน...” หลิวจิ้งตอบ “นั่งลง... หลับตา... แล้วพยายามสัมผัสถึงเงาที่อยู่รอบตัวเจ้า”

หลี่หลินทำตามคำสั่ง นางนั่งลงบนพื้นหญ้านุ่ม ๆ หลับตา และพยายามปล่อยจิตใจให้ว่างเปล่า

“ใช้ความรู้สึกของเจ้า... อย่ามองด้วยตา แต่มองด้วยจิตวิญญาณ” หลิวจิ้งกล่าวเสียงเบา ราวกับว่าเขากำลังกล่อมให้หลี่หลินเข้าสู่สภาวะที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้น

หลี่หลินพยายามทำตามคำแนะนำของเขา นางปล่อยให้ความคิดของตนเองหลุดลอยไป ความรู้สึกของนางเริ่มแผ่ขยายออกไปทั่วบริเวณ

ทันใดนั้น นางรู้สึกถึงบางสิ่งที่เคลื่อนไหวอยู่ในความมืด... เงาที่ไม่อาจมองเห็นด้วยตาเปล่า แต่กลับสัมผัสได้อย่างชัดเจน

“ข้ารู้สึกได้...” นางกระซิบเบา ๆ ขณะที่ภาพของเงาเริ่มปรากฏขึ้นในจิตสำนึกของนาง

“ดีมาก...” หลิวจิ้งกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความพอใจ “ตอนนี้เจ้าต้องเรียนรู้ที่จะควบคุมพวกมัน”

“ควบคุม...” นางทวนคำอย่างลังเล

“เงาเป็นสิ่งที่ไร้รูปร่าง ไร้เสียง แต่สามารถถูกควบคุมได้ด้วยจิตใจของเจ้า” หลิวจิ้งอธิบาย “ลองพยายามดึงพวกมันเข้ามาใกล้ แล้วให้พวกมันเคลื่อนไหวตามความต้องการของเจ้า”

หลี่หลินพยายามจดจ่ออยู่กับความรู้สึกของตนเอง นางรู้สึกถึงเงาที่เคลื่อนไหวรอบ ๆ ราวกับว่ามันกำลังรอคอยคำสั่งจากนาง

“มานี่...” นางกล่าวเสียงเบา และทันใดนั้นเงาที่เคลื่อนไหวอยู่ก็เริ่มเคลื่อนเข้ามาใกล้นาง ราวกับว่ามันกำลังตอบสนองต่อคำสั่งของนาง

“เจ้าทำได้ดี...” หลิวจิ้งกล่าวพร้อมกับรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่ปรากฏบนใบหน้าของเขา “แต่นั่นเป็นเพียงขั้นแรกเท่านั้น”

“ขั้นแรก...” หลี่หลินทวนคำอย่างไม่แน่ใจ “แล้วขั้นต่อไปคืออะไร”

“เจ้าต้องเรียนรู้ที่จะใช้พลังนั้นเพื่อปกป้องตัวเจ้าเอง” หลิวจิ้งกล่าว “เงาที่เจ้าเรียกมานั้นสามารถกลายเป็นเกราะป้องกัน หรือแม้กระทั่งอาวุธได้”

“อาวุธ?” นางถามอย่างประหลาดใจ

“ใช่...” หลิวจิ้งตอบ “เงาเป็นสิ่งที่สามารถปรับเปลี่ยนรูปร่างได้ตามความคิดของเจ้า แต่เจ้าต้องมีจิตใจที่มั่นคงและมีสมาธิที่แข็งแกร่ง”

“แล้วข้าจะต้องฝึกอย่างไร...” หลี่หลินถามด้วยความอยากรู้

“ข้าจะช่วยเจ้า...” หลิวจิ้งกล่าว “แต่เจ้าต้องเตรียมตัวให้พร้อม เพราะการฝึกนี้อาจทำให้เจ้ารู้สึกเหนื่อยล้าและเจ็บปวด”

“ข้าพร้อมแล้ว...” นางตอบอย่างหนักแน่น แม้ว่าภายในใจจะยังคงหวาดกลัว

“ดี... เริ่มจากการควบคุมเงาให้เป็นรูปร่างที่ชัดเจน” หลิวจิ้งกล่าว “คิดถึงสิ่งที่เจ้าต้องการให้มันเป็น ไม่ว่าจะเป็นโล่ ดาบ หรือสิ่งใดก็ตาม”

หลี่หลินหลับตาลงอีกครั้ง พยายามจดจ่อกับเงาที่เคลื่อนไหวรอบตัวนาง นางพยายามดึงพวกมันเข้ามาใกล้ แล้วจินตนาการถึงการสร้างโล่เพื่อปกป้องตัวเอง

ทันใดนั้น เงาที่เคลื่อนไหวอยู่ก็เริ่มรวมตัวกันเป็นรูปร่างที่คล้ายกับโล่สีดำสนิท มันโปร่งแสง แต่กลับให้ความรู้สึกที่แข็งแกร่งและมั่นคง

“เจ้าทำได้แล้ว...” หลิวจิ้งกล่าวด้วยความพอใจ “แต่เจ้าต้องฝึกฝนให้แข็งแกร่งขึ้น เพื่อที่จะใช้พลังนี้ให้เป็นประโยชน์ในการช่วยเหลือเหวินหลง”

หลี่หลินมองเงาที่ตนเองสร้างขึ้นด้วยความประหลาดใจและความหวัง นางรู้ว่าการฝึกฝนนี้ยังคงอีกยาวไกล แต่ความมุ่งมั่นในใจของนางได้ถูกจุดประกายขึ้นแล้ว