ห้วงรักเงาจันทร์

ยามราตรีแผ่ปกคลุมอาณาจักรหลินหลงอย่างเงียบงัน พระจันทร์เต็มดวงลอยเด่นเหนือฟากฟ้า แสงจันทร์สีเงินสาดส่องไปทั่วผืนดิน ราวกับต้องการเน้นย้ำถึงสิ่งที่ซ่อนเร้นอยู่ในความมืด

เรือนเล็กๆ ของหลี่หลินตั้งอยู่ริมชายป่าใกล้กับเมืองหลวง บริเวณรอบๆ ปกคลุมด้วยต้นไม้สูงใหญ่ ใบไม้เขียวชอุ่มสั่นไหวตามแรงลมที่พัดเบาๆ ทำให้เกิดเสียงกรอบแกรบเหมือนบทเพลงแผ่วเบาในยามค่ำคืน

ภายในห้องของหลี่หลิน หญิงสาวนั่งอยู่เบื้องหน้าผืนผ้าไหมสีขาวสะอาดที่ตรึงอยู่กับแท่นวาดภาพ มือเรียวกำพู่กันไว้แน่นขณะที่สายตาจับจ้องไปยังผืนผ้าไหมที่ว่างเปล่า หัวใจของนางเต้นระรัว ความคิดของนางเต็มไปด้วยความสับสน

“ทำไม... ทำไมข้าถึงวาดภาพเขาครั้งแล้วครั้งเล่า...” นางพึมพำกับตัวเอง เสียงแผ่วเบาแทบจะกลืนหายไปกับเสียงสายลม

หลี่หลินไม่ใช่เพียงแค่จิตรกรธรรมดา นางมีพรสวรรค์ในการมองเห็นสิ่งที่คนทั่วไปไม่อาจมองเห็น พลังพิเศษนั้นทำให้นางได้รับการยกย่องจากเหล่าขุนนางและผู้มั่งคั่งในเมืองหลวง ผลงานของนางมีคุณค่าอย่างมหาศาล แต่สิ่งที่ผู้คนไม่รู้คือ... เบื้องหลังความงดงามของภาพวาดเหล่านั้น มีบางสิ่งที่นางไม่อาจอธิบายได้

ภาพของชายหนุ่มที่ปรากฏขึ้นในความฝันของนางทุกค่ำคืน... ชายหนุ่มผู้ที่ไม่ควรมีตัวตน

หลี่หลินระบายลมหายใจยาว คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันด้วยความกังวล นางเริ่มลากพู่กันไปตามผืนผ้าไหม เส้นสายที่ค่อยๆ ปรากฏออกมาเป็นภาพของชายหนุ่มผู้หนึ่งยืนอยู่ใต้แสงจันทร์ ใบหน้าคมคายแฝงไปด้วยความเศร้า ดวงตาคมที่สะท้อนแสงจันทร์อย่างน่าอัศจรรย์ทำให้นางรู้สึกเหมือนกำลังถูกดึงดูดให้จ้องมองเขาอยู่ตลอดเวลา

“เหตุใดข้าถึงรู้สึกเช่นนี้...” นางพึมพำเสียงแผ่ว ดวงตายังคงจับจ้องที่ภาพวาดตรงหน้า

ในฝันนั้น เขายืนอยู่ใต้แสงจันทร์ เส้นผมยาวสีดำสนิทปลิวไหวไปตามสายลม อาภรณ์สีดำที่เขาสวมใส่ประดับด้วยลวดลายเกลียวเงาที่ดูราวกับมีชีวิต ตาสีดำลึกจับจ้องมาที่นางราวกับกำลังร้องขอความช่วยเหลือ

หลี่หลินเคยคิดว่าภาพนี้เป็นเพียงผลจากจินตนาการที่ผิดแผก แต่มันกลับปรากฏขึ้นทุกคืนราวกับมีบางสิ่งบางอย่างต้องการจะสื่อสารกับนาง

“บางที... ข้าอาจจะบ้าไปแล้ว” นางบ่นพึมพำก่อนจะวางพู่กันลงบนถาดกระเบื้องขาว มือเรียวประคองใบหน้าตนเองที่เริ่มรู้สึกหนักอึ้ง

เสียงลมพัดผ่านหน้าต่างเข้ามา แสงจันทร์สาดส่องเข้ามาในห้องอย่างอ่อนโยน นางหลับตาลงและปล่อยให้ความเหนื่อยล้ากลืนกินจนกระทั่งผล็อยหลับไป

คืนนั้น หลี่หลินพบว่าตัวเองยืนอยู่ท่ามกลางป่าทึบที่ไม่คุ้นเคย สายลมหนาวเย็นพัดผ่าน ทำให้ผิวเนื้อของนางรู้สึกเย็นเฉียบ

“ที่นี่... ที่ไหนกัน” นางเอ่ยถามออกมา แต่ไม่มีใครตอบ

เบื้องหน้าของนางคือทิวไม้สูงใหญ่ที่ทอดยาวไปจนสุดสายตา แสงจันทร์ที่เคยเจิดจ้าในเมืองหลวงกลับกลายเป็นแสงอ่อนจางที่ส่องผ่านใบไม้เป็นลำแสงบางๆ ราวกับพยายามจะซ่อนบางสิ่งเอาไว้

ทันใดนั้น เงาร่างหนึ่งปรากฏขึ้นข้างหน้านาง ร่างสูงที่คุ้นเคย... ใบหน้าที่นางวาดซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“เจ้า...” หลี่หลินกระซิบออกมา เสียงแผ่วเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน ร่างกายแข็งทื่อไม่อาจขยับ

ชายหนุ่มผู้มีนามว่า เหวินหลง ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยสายตาที่อ่อนโยนและโหยหา

“ในที่สุด... ข้าก็พบเจ้า” เขาเอ่ยด้วยเสียงทุ้มที่แฝงไปด้วยความเจ็บปวด “เจ้าได้ยินเสียงข้าแล้วใช่ไหม”

“เจ้าเป็นใคร...” หลี่หลินถามด้วยเสียงสั่น แต่ภายในใจกลับรู้สึกถึงความอบอุ่นที่แปลกประหลาด

“ข้าคือเหวินหลง... องค์ชายที่ถูกคำสาปแห่งเงาจันทร์” เขาตอบ ดวงตาคมของเขาสะท้อนแสงจันทร์อย่างอ่อนโยน “และเจ้าคือผู้ที่สามารถปลดปล่อยข้าได้”

“ปลดปล่อย?” นางพูดเบาๆ ราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

“ใช่... ข้าถูกพันธนาการให้มีตัวตนเพียงในยามราตรีเท่านั้น ข้า... ต้องการความช่วยเหลือจากเจ้า”

คำพูดของเขาทำให้หลี่หลินรู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนในหัวใจ นางพยายามจะเข้าใจสิ่งที่เขาพูด แต่ก็ไม่อาจจับต้องความหมายได้ทั้งหมด

“ทำไมต้องเป็นข้า...” นางถามด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความสับสน

“เพราะเจ้า...คือผู้เดียวที่สามารถมองเห็นข้าได้อย่างแท้จริง...”