บทที่ 5 - เงาที่ปกป้อง

เช้าวันต่อมา

แสงอรุณสีทองสาดส่องเข้ามาในห้องของหลี่หลินผ่านบานหน้าต่างเล็ก ๆ นางตื่นขึ้นพร้อมกับความรู้สึกสับสนและอ่อนล้า ราวกับว่านางไม่ได้พักผ่อนเลยตลอดทั้งคืน

คำพูดของหลิวจิ้งยังคงดังก้องอยู่ในหัวของนาง

“เจ้าได้เชื่อมโยงจิตวิญญาณของเจ้ากับเขา... ข้าจะอยู่ใกล้ ๆ เพื่อปกป้องเจ้า”

หลี่หลินลุกขึ้นจากเตียง ดวงตาของนางจับจ้องไปยังภาพวาดที่ยังวางอยู่บนแท่นวาดภาพ ภาพของเหวินหลงที่ยืนอยู่ใต้แสงจันทร์ ราวกับกำลังเฝ้ามองนางอยู่

“ทำไมทุกอย่างถึงวุ่นวายเช่นนี้...” นางพึมพำกับตัวเองขณะเดินไปล้างหน้าล้างตา ความเย็นของน้ำช่วยให้นางรู้สึกตื่นตัวขึ้นเล็กน้อย

หลี่หลินใช้เวลาส่วนใหญ่ของวันไปกับการวาดภาพ โดยพยายามจะไม่คิดถึงคำพูดของหลิวจิ้ง แต่ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน นางก็ไม่อาจหลีกหนีความรู้สึกที่คอยไล่ตาม

ทุกครั้งที่พู่กันลากผ่านผืนผ้าไหม ภาพของเหวินหลงก็ปรากฏขึ้นอย่างชัดเจนยิ่งขึ้น ราวกับว่านางกำลังปลดปล่อยเขาออกมาจากเงามืด

ค่ำคืนนั้น

หลี่หลินนั่งอยู่หน้าภาพวาดที่เพิ่งเสร็จสมบูรณ์ ภาพของเหวินหลงที่กำลังยื่นมือออกมาราวกับต้องการสัมผัสนาง นางจ้องมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน ทั้งหวาดกลัวและโหยหา

ทันใดนั้น นางได้ยินเสียงเคาะเบา ๆ ที่ประตู หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู

“หลิวจิ้ง...” นางเอ่ยชื่อของเขาอย่างแปลกใจ

“ข้าขอโทษที่มาเยือนยามค่ำคืน” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงสงบ “แต่ข้ามีเรื่องสำคัญที่จะบอกเจ้า”

“เรื่องสำคัญ...” นางทวนคำ พลางหลีกทางให้เขาเข้ามาในห้อง

หลิวจิ้งก้าวเข้ามาในห้องพร้อมกับสายตาที่คอยสังเกตทุกสิ่งอย่างละเอียดรอบคอบ ดวงตาของเขาหยุดลงที่ภาพวาดของเหวินหลงที่วางอยู่บนแท่นวาดภาพ

“เจ้าวาดภาพของเขาอีกแล้วหรือ...” เขาถามด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเป็นห่วง

“ข้าไม่อาจหยุดตัวเองได้...” หลี่หลินสารภาพ “ราวกับว่ามีบางสิ่งที่คอยกระตุ้นให้ข้าวาดภาพเขาอยู่ตลอดเวลา”

“นั่นเป็นเพราะเจ้ามีพันธะที่เชื่อมโยงกับเขาอย่างแท้จริง” หลิวจิ้งกล่าว “และพันธะนั้นจะยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเมื่อเจ้ามองเห็นเขาชัดเจนมากขึ้น”

“แล้วข้าควรทำอย่างไร...” นางถามอย่างสิ้นหวัง “ข้าไม่รู้ว่าจะช่วยเขาได้อย่างไร”

หลิวจิ้งมองนางด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความเห็นใจ “การช่วยเหลือเขาไม่ใช่เรื่องง่าย คำสาปที่ผูกมัดเขาไว้กับความมืดนั้นมีพลังมหาศาล และมีผู้คนมากมายที่ต้องการใช้พลังนั้นเพื่อประโยชน์ของตนเอง”

“ผู้คนมากมาย?” หลี่หลินถามด้วยความสงสัย

“ใช่” หลิวจิ้งตอบ “รวมถึงอ๋องฉางเยี่ย ผู้ที่ครอบครองอำนาจของเงาในดินแดนแห่งนี้ เขาต้องการพลังของเหวินหลงเพื่อเสริมสร้างอำนาจของตนเอง และเจ้าก็เป็นส่วนหนึ่งของแผนการนั้น”

“ทำไมข้าถึงเป็นส่วนหนึ่ง...” นางถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

“เพราะเจ้าคือผู้ที่สามารถปลดปล่อยเหวินหลงจากคำสาปได้” หลิวจิ้งตอบ “และอ๋องฉางเยี่ยต้องการควบคุมพลังนั้นเพื่อให้ตนเองกลายเป็นผู้ที่มีอำนาจสูงสุด”

“แล้วข้าจะทำอย่างไร...” หลี่หลินถามด้วยความรู้สึกสิ้นหวัง

“เจ้าต้องเรียนรู้วิธีการควบคุมพลังของตนเอง และค้นหาวิธีที่จะปลดปล่อยเหวินหลง” หลิวจิ้งกล่าว “แต่ก่อนอื่น... เจ้าต้องฝึกฝนพลังของเจ้าให้แข็งแกร่งขึ้น”

“ฝึกฝน?” นางทวนคำด้วยความสงสัย

“ใช่” หลิวจิ้งพยักหน้า “ข้าจะสอนเจ้าเกี่ยวกับการเชื่อมต่อกับเงา และวิธีใช้พลังของเจ้าให้เป็นประโยชน์”

“แล้วเหตุใดเจ้าถึงต้องช่วยข้า...” หลี่หลินถามอย่างลังเล

“เพราะข้าเคยเป็นอัศวินผู้ปกป้องเหวินหลงมาก่อน...” หลิวจิ้งสารภาพ “ข้าไม่อาจปล่อยให้เขาถูกพันธนาการไปตลอดกาลได้”

คำพูดของเขาทำให้หลี่หลินรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่เขาเก็บซ่อนเอาไว้ นางมองหลิวจิ้งด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเข้าใจ

“ถ้าเช่นนั้น...ข้าจะยอมรับความช่วยเหลือของเจ้า” นางกล่าวอย่างหนักแน่น

“ดีแล้ว...” หลิวจิ้งยิ้มบาง ๆ “ข้าจะอยู่ที่นี่ เพื่อช่วยเจ้าในการฝึกฝน และเพื่อปกป้องเจ้าให้ปลอดภัยจากอันตรายที่อาจเกิดขึ้น”

หลี่หลินพยักหน้าช้า ๆ ความกลัวในใจของนางยังคงมีอยู่ แต่ความมุ่งมั่นที่เพิ่มขึ้นทำให้นางพร้อมที่จะเผชิญกับสิ่งที่รออยู่เบื้องหน้า

“เจ้าต้องการให้ข้าเริ่มฝึกเมื่อใด” นางถาม

“เริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้” หลิวจิ้งตอบ “และเจ้าต้องเตรียมตัวให้พร้อม เพราะสิ่งที่เจ้ากำลังจะเผชิญนั้นอาจจะยากเกินกว่าที่เจ้าคิด”

หลี่หลินสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะพยักหน้าอย่างมั่นใจ

“ข้าพร้อมแล้ว” นางตอบเสียงหนักแน่น