Chapter 9 โชคชะตา

หลังจากมาถึง ฉันก็ขอบคุณพี่คิณและลงจากรถทันที

หมับ~

"แหนะ ใครมาส่งอ่ะ"

ยัยครีมโผล่มาจากไหนไม่รู้ มันเข้ามาจับบ่าฉันและเอ่ยแซวทันที

"พี่ที่รู้จัก"

"ชื่อไรอ่ะ"

"พี่คิณ"

"น่อววว เห็นแว่บๆว่าใส่ชุดนักศึกษามหาลัยด้วย หล่อมั้ยแก ทำไมไม่ให้ฉันดูตัวบ้าง"

"ดูมั้ย เผื่อเปลี่ยนใจ"

"ไม่แย่งเพื่อนค่ะ"

"เหรอ"

ฉันผลักไหล่มันให้ออกห่างจากตัวอย่างหยอกล้อไปด้วย เรากำลังจะเดินเข้าประตูโรงเรียน จู่ๆแขนของฉันก็ถูกคว้าไว้อีก

หมับ~

"อ๊ะ"

ฉันตกใจและหันไปตามแรงกระตุก

"พีท!"

"คุยกันหน่อยขวัญ"

"ฉันไม่..."

"หรือจะคุยตรงนี้?"

พีทเหลือบมองหน้ายัยครีมที่ยืนมองเราสองคนอย่างงงๆ ฉันหันไปมองมันและมันก็แอบมีท่าทีเขินพีทอยู่ ไม่ได้รู้เรื่องเลยว่าระหว่างพวกเราตอนนี้สถานการณ์มันน่าอึดอัดแค่ไหน

ฉันหันกลับมามองพีทก่อนจะตัดสินใจยอมคุยกับมัน

สวบ~

พีทดึงฉันมาที่มุมหนึ่งซึ่งไม่ค่อยมีคน เรายืนหันหน้าเข้าหากันและพีทยังจับข้อมือฉันแน่นอยู่

"ปล่อยก่อนพีท"

ฉันหลุบตาลงมองข้อมือของตัวเอง

"ทำไมจับไม่ได้ล่ะ"

"..."

ฉันเงยหน้าขึ้นมองมัน

"ที่คนอื่นยังทำมากกว่าจับได้!"

"หมายความว่าไง"

"เมื่อวานนี้ไปทำอะไรมาล่ะ"

สีหน้าพีทบ่งบอกได้เลยว่าอารมณ์เขาไม่ดี

"ฉันได้ยินไอ้พวกรุ่นพี่คุยกันว่าแกกับพี่เกียร์จูบกัน มันจริงหรือเปล่า!"

พีทจ้องหน้าฉันอย่างต้องการคำตอบ ฉันชะงักกับคำถามตรงๆของเขาอีกครั้ง

หมับ~

พีทเลื่อนมือมาจับต้นแขนฉันและเขย่า

"ตอบมาขวัญ ฉันต้องการคำตอบ"

"..."

"ตอบดิ แกจูบกับมันเหรอ!"

"..."

"ของขวัญ..."

"เออ!"

ในที่สุดฉันก็โพล่งออกไป ไม่รู้ทำไมถึงโพล่งตอบไปแบบนั้น ฉันจะปฏิเสธก็ได้ เลือกจะไม่พูดก็ได้ แต่ฉันดันตอบออกไปแบบนั้น พอได้ยินคำตอบจากปากฉันพีทก็ชะงัก มือของเขาบีบต้นแขนฉันทั้งสองข้างแน่นจนสั่น

"ฉันเจ็บ!"

ฉันบอกแต่พีทไม่สนใจ เขาจ้องหน้าฉันและกัดฟัน

"หลบหน้าฉัน ไม่รับสาย แต่ไปอยู่กับมัน ไปจูบกับมัน!"

พรึ่บ~

"พีท ปล่อย!"

พีทกระชากฉันเข้าหาตัวเขาและทำท่าเหมือนจะจูบฉันแต่ฉันก็ดันตัวเขาไว้

"ทำไม ทำไมฉันจะทำไม่ได้ ลืมเหรอว่าฉันเป็นอะไรกับแก ห้ะขวัญ!"

"พีท อย่า...อ๊ะ"

ปึ้ก~

ฉันโดนมันผลักให้เซจนแผ่นหลังกระแทกกับผนังและมันตามเข้ามาพร้อมกับใช้มือบังคับใบหน้าฉันให้เงยหน้าขึ้น ฉันจะใช้ฝ่ามือดันหน้าพีท แต่มันใช้อีกมือครวบฝ่ามือฉันไว้พร้อมกับกดริมฝีปากลงมาบนปากฉัน

"อื้อ"

ฉันดิ้นและเม้มปากไว้ พีทกดริมฝีปากลงบนปากฉันหนักๆอีกสองครั้งก่อนจะถอนริมฝีปากออกและเลื่อนไปที่ซอกคอฉันแทน

"ไอ้พีท..."

สวบ~

และในที่สุดเราสองคนก็ชะงักเพราะมีใครคนหนึ่งโผล่เข้ามา ฉันใช้โอกาสนี้ผลักพีทออกไปและหันไปมองคนที่มาเห็นเราสองคน

"คะ ครีม!"

"ฮึก"

ครีมน้ำตาคลอ มันมองฉันกับพีอย่างอึ้งๆก่อนจะส่ายหน้าและวิ่งหนีไปทันที

"ครีม!"

หมับ~

"ขวัญ..."

เพี้ยะ~

ฉันหันมาฟาดฝ่ามือใส่หน้าพีทอย่างแรง ฉันโกรธกับการกระทำของมันมาก

"ปล่อย!"

ฉันกดเสียงและบิดข้อมือที่ถูกมันจับไว้อีก แต่พีทไม่ปล่อย

"เรายังคุยกันไม่จบ"

"ฉันไม่มีอะไรจะคุย พอสักที"

"พออะไรวะขวัญ เรา..."

"มันแค่ครั้งเดียวพีท ครั้งเดียว ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันแล้ว ฉันลืมแม่งไปแล้วด้วย"

"ขวัญ..."

"เลิกพูดเรื่องนั้นซะ และแกกับฉันจะกลับมาเป็นเพื่อนกัน"

"มันเป็นไปไม่ได้ขวัญ...แกเป็นเมียฉันแล้ว"

เพี้ยะ~

ฉันฟาดฝ่ามือใส่หน้ามันอีกพร้อมกับยื่นคำขาด

"ถ้ามันเป็นเหมือนเดินไม่ได้...แกกับฉันก็ไม่ต้องเป็นเพื่อนกัน และฉันจะไม่เป็นอะไรกับแกนอกจากเพื่อน!"

พูดจบฉันก็สะบัดข้อมือออกอย่างแรงและวิ่งตามครีมออกไป

ครีมวิ่งเข้าไปในโรงเรียนและฉันรู้ดีว่าที่หลบของมันจะเป็นตรงไหน ในเมื่อมันเป็นที่ของเราสองคนเวลาอยากอยู่เงียบๆและเบื่อผู้คน

"ฮึก"

ฉันเห็นครีมนั่งร้องไห้อยู่ และเมื่อฉันเดินเข้าไปใกล้มันก็ลุกยืนขึ้น

"ครีม ฟัง..."

เพี้ยะ~

เป็นครั้งแรกที่ครีมตบหน้าฉัน เป็นครั้งแรกที่มันมองฉันด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป

"แกก็รู้ว่าฉันชอบพีทอ่ะขวัญ ทำไมทำแบบนี้วะ"

"ฉันไม่ได้..."

"จะบอกว่าไม่ได้ทำอะไร?"

"..."

"กูเห็นอยู่ว่ามึงจูบกัน ทำมากกว่าจูบด้วยซ้ำ ฮึก"

ครีมโวยใส่ฉัน มันผลักฉันจนเซ ฉันน้ำตาคลอ บอกแล้วว่าฉันแคร์มันมาก

รักมันมากจริงๆ...

"ถ้ามึงรักกัน มึงให้ความหวังกูทำไม มึงบอกกูดิ บอกแต่แรกว่ามึงรักกัน กูจะได้ตัดใจ ทำไมมึงไม่พูด ห้ะ ห้ะ!"

ปึ้ก~

ครีมเข้ามาทุบฉันอย่างแรง ฉันเซถอยหลังเพราะแรงทุบและแรงผลักจากครีม

"กูไม่ได้รักไอ้พีท!"

"เหรอ มึงไม่รักกันแต่มึงยอมให้มันทำแบบนั้นเหรอ มึงแม่ง..."

"..."

"เหมือนที่พวกนิ้งพูดไม่มีผิด อึก"

"อีนิ้งมันพูดอะไร"

ฉันกดเสียงถามทันที นิ้งคือเพื่อนเก่าของฉัน เมื่อก่อนเรามีกันมากกว่านี้ แต่ฉันกับนิ้งมีปัญหากันเพราะฉันจับได้ว่าลับหลังฉันมันเอาฉันไปนินทา มันไม่จริงใจกับฉัน และข่าวลือเสียหายต่างๆก็มาจากปากมัน เราทะเลาะกันและแตกกัน เพื่อนคนเดียวที่ยังอยู่กับฉันก็คือครีม

แต่หลังจากนี้...ฉันไม่มั่นใจ

"ก็เหมือนที่มันเคยพูดไง สุดท้ายกูต้องเจ็บเพราะมึง และกูก็เจ็บจริงๆ!"

"ครีม..."

ฉันจะจับแขนครีมและพยายามใจเย็นลง ฉันรู้ว่าทุกวันนี้พวกนิ้งมันก็ยังพูดเป่าหูครีมอยู่ แต่ครีมไม่เชื่อพวกมัน พวกมันอยากเห็นเราแตกกัน ครีมไม่เคยเชื่อพวกมันจนมาเห็นกับตาแบบนั้น

ฉันไม่รู้ว่าครีมอึดอัดกับการทำใจให้เชื่อใจฉันมากขนาดนี้ และมันคงเหมาะเจาะกับการที่นิ้งมันปั่นหัวครีม ครีมถึงระเบิดออกมา

"แกไม่คิดจะฟังฉันหน่อยเหรอ"

"ฉันฟังแกมาเยอะแล้ว"

ครีมเหมือนยอมและเหนื่อยมากจริงๆ มันลูบหน้าตัวเองที่แดงก่ำและน้ำตานองหน้า มันถอยหลังออกห่างจากฉัน

อย่าเลยนะ...อย่าทิ้งฉันไปอีกคน

ทุกวันนี้ฉันแทบไม่เหลือใครให้รักอยู่แล้วนะครีม...

"ไว้แกใจเย็นแล้วเราค่อยคุยกัน ฉันจะอธิบายให้แกฟังนะ"

"..."

ครีมมองหน้าฉัน มันก้าวถอยห่างออกจากฉันอีก

"บางทีนะขวัญ..."

"..."

"ฉันว่าเรา...อาจเป็นเพื่อนกันไม่ได้แล้วก็ได้"

"ครีม!"

มันไม่พูดอะไรกับฉันอีก มันเลือกที่จะเดินหันหลังให้ฉันและทิ้งฉันไว้ตรงนี้

ฟลุ่บ~

ฉันทรุดลงนั่งกับพื้นและร้องไห้ออกมา...

"ฮือออ"

ทำไมชีวิตฉันต้องมาเจอเรื่องแย่ๆพวกนี้ด้วย ทำไมเวลาเจอเรื่องเลวร้าย มันจะต้องเข้ามาพร้อมๆกัน คิดว่าฉันเข้มแข็งมากนักเหรอวะ ฉันก็เป็นคนนะเว้ย ฉันเป็นแค่เด็กผู้หญิงอายุสิบแปดอ่ะ ฉันถูกทิ้งให้โดดเดี่ยวไม่พอเหรอ

โชคชะตา...

ทำไมต้องกำหนดให้ชีวิตฉันเป็นแบบนี้ T_T