หัวใจเธอเป็นของฉัน

"ใส่ชุดนี้จริงดิ?"

ฉันมองหน้าเพื่อนสนิทที่รู้จักกันมาจะเข้าปีที่สี่แล้ว หมอนี่ชื่อ'พีท' ครั้งแรกที่ฉันรู้จักมัน ฉันอายุสิบสี่ย่างสิบห้า ฉันถูกย้ายโรงเรียนมาแบบกระทันหันเพราะแม่ตามมาอยู่กับพ่อเลี้ยงคนใหม่ที่นี่ จนตอนนี้ฉันอายุสิบแปดปีบริบูรณ์ เป็นสาวเต็มตัวแล้ว ฉันหันไปมอง'เต้าหู้'หมาพันธุ์ไทยแสนรู้ของฉัน ฉันเลี้ยงมันมาพอๆกับระยะเวลาที่รู้จักกับเพื่อนคนนี้นั่นแหละ

"เฝ้าบ้านนะเต้าหู้ เดี๋ยวฉันกลับมา"

ฉันลูบหัวมันและเดินออกจากรั้วบ้าน

"ฉันถาม แต่แกจะคุยกับหมาเพื่อ?"

"แกก็เห็นว่าฉันใส่ชุดนี้ออกมาแล้ว แล้วจะถามเพื่อ?"

ฉันยอกย้อนมัน สายตาฉันมองผู้ชายที่ดูเป็นหนุ่ม ร่างกายเจริญเติบโต สูงขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก ใบหน้าดูคมคายสมส่วนขึ้น ตอนนี้มันดูลุคเท่ๆเซอร์มากกว่าเด็กอายุสิบสี่แบ๊วๆที่ฉันเคยรู้จัก

และตอนนี้มันเป็นเด็กช่างยนต์ชั้นปวช.ปีสามอยู่ที่วิทยาลัยเทคนิคแห่งหนึ่ง ส่วนฉันก็เรียนปวช.ปีสามอยู่ที่วิทยาลัยอาชีวะอีกแห่งหนึ่งเช่นกัน

"เออ แล้วแต่เลย ขี้เกียจเถียงแล้ว"

มันถอนหายใจพลางตวัดเรียวขาขึ้นคล่อมรถ ฉันหลุบตาลงมองการแต่งตัวของตัวเอง ก็แค่เสื้อกล้ามกับกางเกงยีนส์ขาสั้นแล้วก็สวมเสื้อแจ็กเก็ตทับอีกทีมันจะอะไรนักหนาล่ะ ปกติฉันก็ใส่เสื้อผ้าแบบนี้อยู่แล้วนี่หว่า

ฟลุ่บ~

ฉันส่ายหัวพลางตวัดเรียวขาขึ้นคล่อมซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซด์คันใหญ่ของเพื่อนก่อนที่จะหันไปมองบ้านของตัวเองที่ถูกปิดไฟเงียบสนิท

ฉันเองก็อยู่บ้านหลังนี้คนเดียวมาสองปีแล้วสินะ ไม่สิ ฉันอยู่หนึ่งคนกับอีกหนึ่งตัวต่างหาก...

เอี้ยด~

ซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซด์พีทมาสักพัก มันพาฉันเข้ามาในซอยแห่งหนึ่ง เป็นซอยที่เงียบสงัด ไม่ค่อยมีผู้คนผ่านไปมา แต่บ้านหลายหลังยังถูกเปิดไฟทำให้ฉันพอรู้ว่าแถวนี้ไม่ใช่ซอยร้าง ไม่นานมันก็ขับรถไปจอดหน้ารั้วบ้านหลังหนึ่งที่อยู่สุดซอยพอดี มันจอดรถแต่ไม่ได้ดับเครื่องและหันมาเปิดหน้ากากหมวกกันน็อกและบอกกับฉัน

"ไปเปิดรั้วดิ ให้ขี่เหินฟ้าเข้าไปไง้"

"เอ้า ไอ้นี่!"

ฉันตบไหล่มันไปหนึ่งทีก่อนจะลงจากรถและเดินไปเลื่อนประตูรั้วที่รั้วไม้เคลือบเงาซึ่งสูงเท่าหัวฉันให้เปิดออก

ครืด~

ด้านในเป็นบ้านชั้นเดียว ขนาดปานกลางไม่เล็กไม่ใหญ่ ก็ไม่ได้ต่างจากบ้านฉันเท่าไหร่ แค่บ้านฉันมันมีสองชั้นก็เท่านั้น

บรื้น~

"ไอ้พีท!"

ฉันเรียกมันเพราะไอ้บ้าพีทดันขับรถเข้ามาในรั้วบ้านและเลยผ่านฉันไปแบบไม่รอเลย ฉันต้องเลื่อนประตูปิดรั้วอีกถึงได้กึ่งเดินกึ่งวิ่งตามไปหามันที่จอดรถและถอดหมวกกันน็อกออก

ผลัวะ~

จากนั้นฉันก็ฟาดหัวมันไปหนึ่งที จนมันหันมาค้อน

"เห้ย ทำไร ให้เกียรติเพื่อนหน่อย นี่มาวันเกิดรุ่นพี่เพื่อนไง ห่า"

"รุ่นพี่แกไม่ใช่รุ่นพี่ฉัน"

"แล้วมาทำไม"

"อ้าว ใครมันเสนอหน้าชวนมาล่ะ พูดงี้กลับก็ได้นะ"

ไม่พูดเปล่าฉันยังสะบัดหน้าหนีมันและจะเดินกลับทันทีแต่ไอ้พีทก็คว้าแขนไว้

หมับ~

"เฮ้ย ล้อเล่น"

ฉันหันไปชี้หน้ามันและก็มีเสียงของบุคคลที่สามดังขึ้น ฉันจึงหันไปมอง เป็นผู้ชายคนหนึ่งที่เดินออกมาจากมุมมืด หน้าตาหล่อเข้มสไตล์เด็กช่าง โอ๊ะ สักที่แขนด้วยแฮะ

สวบ~

"ไอ้พีท"

ที่ฉันเห็นรอยสักที่แขนเขาก็เพราะเขาใส่เสื้อยืดสีขาวที่มันพอดีตัว รอยสักที่ใหญ่และน่าจะปกคลุมตั้งแต่ช่วงไหล่จนถึงต้นแขน ฉันถึงได้เห็นไง

"พี่เรย์ หวัดดีครับ"

"เออ หวัดดีอะไรนักหนา เจอหน้าก็หวัดดี กูจะตายไวเพราะมึงไหว้บ่อยๆเนี่ย"

ผู้ชายคนนั้นชื่อ'เรย์'..

"แล้วผู้หญิงคนนี้ใคร เมียมึงเหรอ?"

เขาหันมาพยักเพยิดใส่ฉันและถามขึ้นพร้อมกับฉีกยิ้มเตรียมแซว

"ไม่ใช่พี่ นี่เพื่อนผม ชื่อของขวัญ"

'ของขวัญ'ก็คือชื่อของฉันเอง ตอนฉันเกิดมา พ่อเป็นคนตั้งชื่อนี้ให้เพราะพ่อบอกว่าฉันคือของขวัญของพ่อ

"นี่พี่เรย์ รุ่นพี่ฉัน อยู่ปวส.สองแล้ว"

พีทหันมาแนะนำรุ่นพี่เขาให้ฉันรู้จัก ฉันก็ยกมือไหว้ทักทายไปตามมารยาท

"อ้อ มึงจะเอาของขวัญมาให้ไอ้เกียร์เหรอ"

พี่เรย์นั่นเลิ่กคิ้วพลางยกยิ้มกวนบาทา ฉันขมวดคิ้วนิดหน่อยเพราะไม่เข้าใจมุกของเขา

"ฮ่ะๆ คนล่ะของขวัญแล้วพี่"

พีทหัวเราะพลางตวัดขาลงจากรถและปล่อยมือจากแขนฉันสักที

"เพื่อนมันเบื่อๆก็เลยพามันมาด้วย พี่เกียร์คงไม่ว่าเนอะ"

"ไม่มั้ง วันนี้วันเกิดมัน มันต้องอารมณ์ดีดิ"

พี่เรย์พูดพลางก้าวเดินไปทางประตูบ้าน

"เออๆ มาเข้าบ้านกัน ตามพี่มาเลยน้องของขวัญคนสวย"

พูดจบเขาก็ยักคิ้วหลิ่วตาให้ฉัน ฉันเบ้ปากนิดหน่อยพลางมองตามหลังพี่เรย์ที่เดินเข้าบ้านไปก่อน

"ไป เข้าบ้าน"

"พี่เกียร์นี่...เจ้าของวันเกิดเหรอ"

"อือ คงอยู่ในบ้านแหละ เดี๋ยวก็ได้รู้จัก"

พูดจบ พีทก็ลากฉันเข้ามาในบ้าน เมื่อก้าวเข้ามาในโซนของห้องที่ดูเหมือนเอาไว้รับแขก ที่ตรงนี้มีชุดโซฟาสีดำสนิทอยู่หนึ่งชุด มีโต๊ะญี่ปุ่นตั้งอยู่บนพื้นสามตัว และมีผู้คนจำนวนหนึ่ง ทั้งผู้หญิงและผู้ชายนั่งล้อมวงกันอยู่ ในที่นี้ เท่าที่ฉันเห็น มีผู้หญิงแค่เพียงสามคนเท่านั้น นับรวมฉันด้วยน่ะนะ

ทุกคนทักทายพีทอย่างสนิทสนม และทุกคนก็ทักทายฉัน ฉันจำใครไม่ได้เพราะขี้เกียจจำ จำได้ก็แค่พี่เรย์กับผู้หญิงอีกสองคนที่เหมือนจะเป็นแฟนของเพื่อนพีทอีกที ชื่อ'เกล'กับ'กิว' สองคนนี้เป็นฝาแฝดกันด้วยนะ แต่เกลจะผมสั้นสีดำ ส่วนกิวผมยาวสีแดง และสองคนนี้แต่งตัวแซ่บทั้งคู่ด้วย

ก็ไม่ได้ต่างจากฉันเท่าไหร่หรอก...

ฉันได้นั่งร่วมโต๊ะกับสองคนนี้ ทั้งสองคนชวนฉันคุยและกระดกเบียร์ฆ่าเวลา พวกเราคุยกันแบบนี้อยู่พักใหญ่ เจ้าของวันเกิดก็ไม่โผล่มาสักที

แอด~

จนเมื่อประตูบานใหญ่ของบ้านถูกเปิดออก พวกเราหันไปมองก็เห็นว่ามีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามา เขาใส่เสื้อเชิ้ตของนักศึกษามหาวิทยาลัย ชายเสื้อถูกดึงออกมานอกกางเกงและแขนเสื้อถูกพับขึ้น เขาไม่ได้ใส่เนคไทด์และติดเข็มของสถาบัน ใบหน้าของเขาก็...หล่อ ยอมรับเลยว่าหล่อและดูดีมากด้วย ดูแตกต่างจากพวกเด็กช่างที่นั่งๆอยู่ตรงนี้ เขาไม่ได้หล่อแบบดิบๆเซอร์ๆแต่เขาหล่อแบบสุภาพ หนวดเคราไม่มี หน้าเนียนกริบ เป็นนายแบบได้สบายๆเลย

"กว่าจะโผล่มาได้นะไอ้คิณ"

'คิณ'นี่คืออีกชื่อหนึ่งที่ฉันจำได้ พี่เรย์หันไปพูดก่อนจะกวักมือเรียกผู้ชายคนนั้นที่น่าจะเป็นเพื่อนเขาให้เดินมาทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟา พี่คิณนั่นเดินเข้ามาและวางถุงที่ใส่เหล้าหลายขวดลงบนโต๊ะ

การฉลองวันเกิดของพวกผู้ชายนี่ ส่วนมากจะได้กินเหล้าแทนเค้กสินะ

"มัวทำไรอยู่วะ"

"มีงานที่มอ เสร็จก็มาเลยเนี่ย"

พี่คิณคนนั้นตอบ ดูๆแล้ว พวกเขาน่าจะคบกันหลายปีอยู่ แต่ความสัมพันธ์ของพวกผู้ชายแบบนี้ก็ดีนะ ต่อให้แยกย้ายกันไปเรียนคนละที่ก็ยังไม่วายที่จะติดต่อไปมาหาสู้กันเสมอ ต่างจากความสัมพันธ์ของพวกเพื่อนผู้หญิง ที่ต่อหน้าก็ดี ลับหลังนินทาไม่เหลือชิ้นดีซะงั้น เหตุผลนี้ล่ะมั้ง ฉันถึงได้คบเพื่อนผู้ชายซะส่วนใหญ่ มีเพียงยัย'ครีม'เพื่อนร่วมชั้นเรียนอีกคนที่ฉันยังไว้ใจและคบกับเธออยู่

พี่เรย์พยักหน้าก่อนจะชงเหล้าแล้วส่งให้เพื่อนเขาทันที พี่คิณคนนั้นก็รับแก้วเหล้ามาถือก่อนจะเหลือบสายตามาที่ฉันซึ่งยังมองเขาอยู่

"เออ ลืมแนะนำ นั่นน้องของขวัญ"

"อ้อ..."

พี่เรย์ตบบ่าเพื่อนของเขาอย่างรู้ใจ เมื่อบอกชื่อฉันพี่คิณก็พยักหน้าและยิ้มให้นิดหน่อย เออ ยิ้มละมุนไปอีกนะผู้ชายคนนี้ ฉันก็เลยยกมือไหว้ทักทายเขากลับไป

"แต่มึงอย่าคิดว่าเป็นของขวัญที่เอามาให้ไอ้เกียร์นะ นั่นเพื่อนไอ้พีท"

"กูไม่ได้คิดเลย"

พี่คิณส่ายหัวทันที ฉันหลุดขำกับท่าทางของเขาจนเขาหันมามองฉันและยิ้มให้อีก

สวบ~

แกร่บ~

"เอ้า ไอ้ห่านี่"

แต่ฉันกับพี่คิณก็ต้องละสายตาจากกัน จริงๆก็ทุกคนนั่นแหละ เพราะมีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามา เขาเข้ามาแบบไม่ธรรมดาเพราะขาเรียวยาวของเขาแสดงกิริยาเถื่อนๆด้วยการเตะกระป๋องเบียร์เปล่าซึ่งฉันตั้งไว้ด้านหลังจนกระเด็นไปที่ไหนสักที ฉันเงยหน้ามองเขาอย่างไม่ค่อยพอใจทันที

"อารมณ์ไม่ดีทำไม นี่วันเกิดมึงนะ เว้นสักวันเหอะ"

พี่เรย์บ่น เขาคนนั้นก็ไม่ได้สนใจโลก เขาเดินผ่านหลังฉันไปและทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาพร้อมกับจุดบุหรี่ขึ้นสูบทำลายบรรยากาศทันที

ฉันมองตามเขา ไล่สายตาไปมองหน้าเขา ใบหน้าหล่อเข้มที่ดูดุดัน ดวงตาคมที่กรอกไปมาอย่างไม่สบอารมณ์ ริมฝีปากที่คาบมวนบุหรี่มีรอยแตกอยู่ที่มุมปาก ก็ถ้าทำนิสัยแบบนี้ มันก็คงไม่แปลกที่จะปากแตกอ่ะนะ

"ใครทำ ไหนบอกเพื่อน?"

พี่เรย์ก็ยังไม่เลิกเซ้าซี้ เขาจับบ่าผู้ชายคนนั้น และคำพูดที่พี่เรย์พูดก่อนหน้านี้ทำให้ฉันตีความหมายได้ว่า ผู้ชายคนนี้คือเจ้าของวันเกิดและเขาชื่อ'เกียร์'

"ไร้สาระ"

เขาพ่นควันบุหรี่สีขาวขุ่นออกมาจนตลบอบอวลไปหมด ฉันย่นจมูกเพราะไม่ชอบกลิ่นมัน ฉันมีเพื่อนผู้ชายก็จริง แต่ก็ใช่ว่าฉันจะต้องชอบกินเหล้าสูบบุหรี่นี่ เหล้า เบียร์ฉันก็กินแค่พอเป็นพิธี ส่วนบุหรี่ฉันไม่แตะ และถ้าเพื่อนคนไหนมาสูบบุหรี่ใกล้ๆฉัน...ฉันด่า!

หมับ~

"รุ่นพี่ฉันเว้ย"

และพีทมันเหมือนรู้ มันหันมาหาฉันและจับแขนไว้เพื่อห้ามปราบก่อนที่ฉันจะหวีดขึ้นมาจริงๆ ฉันตวัดสายตามองมันก่อนจะพ่นลมหายใจออกมา

เออ ถือว่าเป็นรุ่นพี่มัน ฉันจะยอมให้ก็ได้!

"ไร้สาระแล้วมึงจะอารมณ์เสียเพื่อ? ไอ้เกียร์ นี่น้องๆมันอุตส่าห์มาฉลองวันเกิดมึงนะ ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยเซ่"

พี่เรย์พูด เพื่อนของเขาคนนั้นเหลือบมองพี่เรย์ด้วยหางตา ส่วนพี่คิณที่นั่งเงียบๆเขาตบบ่าอีกข้างของเพื่อนตัวเองแล้วชงเหล้ายื่นให้

ฉันกรอกตาและขยี้ปลายจมูกเบาๆเพราะเริ่มหงุดหงิดกับกลิ่นบุหรี่ของเขา

และพี่เกียร์อะไรนั่นเหมือนรู้ เขาหันมามองฉัน เรียวคิ้วขมวดทันทีพร้อมกับทิ้งบุหรี่ลงพื้นและขยี้มันด้วยปลายเท้า

"ใครเอาคนนอกเข้ามาวะ?"

พร้อมกับคำถามที่ทำให้ฉันสะอึกทันที

"เอ่อ เพื่อนผมเองพี่"

และไอ้พีทก็เงยหน้าไปตอบ มันชะงักมือที่กำลังจะยกแก้วเหล้าเข้าปากทันที

"เหรอ?"

เขาเลิ่กคิ้วแต่สายตายังไม่วายจ้องฉัน

"มึงจะอะไรมาก น้องมันแค่พาเพื่อนมา"

พี่ม่อนพูด คงนึกว่าเพื่อนเขาจะไล่ฉันกลับล่ะสิ

"กูก็ไม่ได้อะไร"

เขาพูดพร้อมกับกระดกเหล้าเข้าปากรวดเดียวหมดแก้ว กินไปได้ยังไง คอหอยทำด้วยอะไรไม่ทราบ?

"แค่มาแล้วก็ทำตัวให้เหมือนคนอื่นเขาหน่อย อย่าแปลกแยก"

แปลกแยกตรงไหน ฉันแปลกแยกตรงไหนวะ!

"เขากินก็กิน เขาสูบบุหรี่ก็ต้องทนได้ ถ้าทนไม่ได้ก็กลับไป"

โอ้โห พูดมาขนาดนี้ก็ไล่เลยเหอะ!

ฉันกัดฟันและเตรียมจะขยับตัว แต่คำพูดต่อมาของเขาก็หยุดฉันไว้

"ถ้าไม่แน่จริงก็ไม่ต้องโผล่มาอีก อ่อนไป!"

ฉันทิ้งก้นลงนั่งทันที เขากระตุกยิ้มและเอนหลังพิงพนักโซฟาพร้อมจุดบุหรี่ขึ้นสูบอีกมวน ฉันจ้องหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง

"เอ้า กินกันดิ นิ่งกันทำไม"

เขาพูดต่อพร้อมกับพ่นควันขาวๆออกมา

"เออๆ แดกๆ ไม่เมาไม่เลิก กลับไม่ได้นอนนี่ไปเลย เอ้าชนนน"

พี่เรย์เป็นคนพลิกสถานการณ์เข้าสู่สภาวะปกติได้รวดเร็ว เขายกแก้วเหล้าขึ้นมาพร้อมพยักหน้าให้พี่คิณยกแก้วไว้ในมือและชนแก้วกันจากนั้นก็ดื่ม และเมื่อพวกพี่ๆดื่ม ทุกคนตรงนี้ก็ดื่มบ้าง

"กินเลยๆขวัญ อ่ะๆ"

เกลหันมาหัวเราะแหะๆพร้อมกับส่งแก้วเหล้าให้ฉันแทน ฉันรับมาถือและเหลือบมองผู้ชายคนนั้น ก็เห็นว่าเขาคาบบุหรี่และมองฉันด้วยหางตา

เหอะ คอยดูนะ ฉันจะกินให้เมา เมาแล้วจะอ้วกใส่ข้าวของในบ้านเขาให้เละเทะให้หมด เผลอๆจะอ้วกใส่หน้าเขาด้วย คอยดูแล้วกัน!

********