Chapter 6 ทำแผลให้คนหน้าโหด

ฟึ่บ~

"แผลอาจต้องเย็บก็ได้"

ฉันใช้สำลีเช็ดเลือดของเขาออกอย่างเบามือ พลางพูดบอกเขา บางทีเขาอาจจะยอมไปโรงพยาบาลก็ได้ เลือดไหลเยอะเหมือนกันนะเอาดีๆ 

"ทำอย่างเดียวไม่ต้องพูดมาก รำคาญ!"

เสียงเขาเริ่มโต้ตอบกับฉัน เล่นเอาฉันที่กะจะพูดดีด้วยถึงกับชะงัก

เออ ไม่ไปก็ไม่ต้องไป!

"ซี้ด มันเจ็บ!"

และฉันจงใจกดสำลีลงบนรอบแผลของเขาแรงๆเพื่อเตือนให้เขารู้ตัว เขาร้องออกมาเบาๆและเริ่มฟึดฟัด

"มือหรือตีนวะ"

"ตอนนี้ใช้มือ แต่ถ้าพูดไม่เข้าหูจะใช้..."

ฉันหยุดช่วงคำพูดให้เขาคิด เขาตวัดสายตามามองฉันอย่างแค้นเคือง

"ลองดู!"

พร้อมกับพูดขู่ฉัน ดุจัง ดุจริงๆ พันธุ์อะไรไม่ทราบคะ ล็อตไวเลอร์ผสมพิทบูลหรือเปล่า?

ฉันกรอกตาพลางทำแผลให้เขาต่อ

"เห้ย เบาๆดิ๊"

เขาส่งเสียงขู่ฉันอีก แหม เบากว่านี้ก็ไม่ใช่คนทำแล้ว นี่ฉันเบามือที่สุดแล้วนะ

"ให้เป่าเลยเอามั้ย จะได้ไม่เจ็บ"

ฉันกวนเขากลับ นายนั่นตวัดสายตามามองฉันอีก

"กวนตีน"

ด่าด้วย ด่าแบบตรงๆเลย

"เออ"

ก็ยอมรับอ่ะว่ากวนตีน ตัวเองก็กวนเหมือนกันนั่นแหละ

"ปากดี!"

เขากัดฟันพลางมองหน้าฉันอย่างเอาเรื่อง ให้ทาย ว่าฉันจะทำแผลเขาเสร็จไหม หรือจะตีกันตายก่อน

"อย่าลามปาม ฉันรุ่นพี่เธอ"

ฉันเบ้ปาก ไม่อยากจะนับถือ มีอะไรป่ะล่ะ?

"ค่ะ!"

ฉันกระแทกเสียงใส่ เพราะขี้เกียจจะต่อปากต่อคำก็เลยเลิกพูด และใช้สำลีก้อนใหม่ชุบแอลกอฮอล์มาทำความสะอาดรอบแผลให้เขา

ฟึ่บ~

"เห้ย พี่"

ก็ว่าจะอยู่เงียบๆแล้วนะ แต่พี่แกดันล้วงเอาบุหรี่จากกระเป๋ากางเกงมาคาบไว้ในปากเพื่อจะสูบ แต่ฉันดันเห็นพอดีก็เลยคว้าไฟแชคมาจากมือเขาทันที

"อะไรวะ!"

"ทำแผลเสร็จค่อยสูบ ไม่ชอบ"

ฉันบอกพลางเก็บไฟแชคใส่ในกระเป๋ากระโปรงไว้ เขาหลุบตาลงมองกระโปรงฉันก่อนจะเงยหน้ามองฉัน

"เป็นแม่ฉันเหรอ!"

"ถ้ามีลูกแบบนี้ก็ไม่อยากจะมี..."

พรึ่บ~

ฉันชะงักเพราะอยู่ดีๆเขาก็ลุกพรวดขึ้นยืนพลางหันหน้ามาจ้องฉัน เหมือนฉันไปฆ่าญาติเขาตาย

ผลัก~

เขาใช้แขนอีกข้างผลักไหล่ฉันจนเซไปด้านหลัง

"อะ อะไรเนี่ย"

ฉันถามอย่างงงๆ เขาจ้องฉันพลางกัดฟันและชี้มือไปที่ประตู

"ไสหัวออกไปซะ"

ฉันเหวอนะ เหวอจริงๆ อยู่ดีๆก็ของขึ้นอะไรของเขาวะ

"ออกไป!"

พอฉันยังยืนนิ่งเขาก็ตะคอกใส่ฉันดังลั่น ฉันกัดฟันก่อนจะขว้างสำลีในมือใส่เขา

"เออ ไม่ต้องไล่!"

พูดจบฉันก็หันหลังเดินหนีเขาออกมาจากห้องพร้อมกับถีบประตูเขาปิดลงอย่างดัง

ปัง~

"ไอ้บ้า หมาบ้าชัดๆ!"

ฉันด่าเขาอยู่ที่หน้าประตูอย่างหมดความอดทน ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาแรงๆและหันกลับมาเพื่อจะเดินออกไปจากบ้านหลังนี้

กึก~

แต่ก็ต้องชะงักเมื่อทุกคนที่ยังอยู่ที่นี่มองมาที่ฉันเป็นจุดเดียว มองแบบอึ้งๆ หนึ่งในนั้นมีพี่คิณที่โผล่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ด้วย

พรึ่บ~

"อะไรวะขวัญ"

พีทลุกพรวดมาหาฉัน

"ไม่รู้ อยู่ดีๆก็ไล่ อารมณ์ขึ้นอารมณ์ลง คบไปได้ยังไงเนี่ย"

และฉันโมโหไง พอโมโหก็จะไม่ค่อยสนหน้าใคร ฉันตอบพีทด้วยน้ำเสียงไม่พอใจมากๆ

"เฮ้ยๆ ใจเย็นก่อนน้องของขวัญ"

พี่เรย์ทำหน้าตกใจจนเกินเหตุและพูดบอกฉัน ส่วนคนอื่นๆได้แต่มอง

"ไอ้เกียร์มันก็อารมณ์แบบนี้แหละ"

"นี่ถ้าเป็นผู้หญิง ขวัญจะคิดว่ากำลังจะหมดเมนส์ พวกวัยทอง!"

ฉันพูดพลางฟึดฟัดเดินมาตรงที่พวกนั้นนั่งอยู่ พี่คิณเงยหน้ามองฉันยิ้มๆ

ยิ้มอะไร ฉันกำลังด่าเพื่อนเขาอยู่นะ

"ขวัญยังทำแผลให้เพื่อนพี่ไม่เสร็จนะ โรงบาลก็ไม่ยอมไป แผลก็ไม่ให้ทำ ก็นั่นแหละ ปล่อยให้เลือดบ้ามันไหลออกมาซะบ้าง"

ฉันพูดเสียงดัง และมั่นใจว่าเขาต้องได้ยินบ้าง พีทมันเขย่าแขนฉันและกระซิบบอก

"เบาเว้ย เบาๆ"

"จะกลับบ้านแล้ว จะให้กลับเองหรือจะไปส่ง"

ฉันหันไปถามพีท พีทพยักหน้าหงึกหงัก

"เออ เดี๋ยวไปส่ง"

"ไอ้คิณ มึงเข้าไปดูมันหน่อยดิ ไปทำแผลต่อให้มันหน่อย"

พี่เรย์หันไปกระแซะแขนพี่คิณ

"กูเหรอ?"

"เออ ก็มึงดิ มึงเรียนหมอนี่หว่า"

"กูเรียนหมอหมา"

"นั่นแหละพี่คิณ เหมาะสมที่สุดแล้ว"

ฉันพูดอีก ไอ้พีทตบหน้าผากตัวเองพลางส่ายหัวให้ฉัน

"ฮ่าๆ ไอ้คิณ น้องขวัญเหมือนด่าไอ้เกียร์เป็นหมาเลยว่ะ"

"ไม่ธรรมาดาด้วยนะ หมาบ้าด้วย"

ฉันพูดและไอ้พีทกระตุกแขนฉันทันที

"ไปเว้ย กลับเลย ปากวอนหาเรื่อง"

"ก็รุ่นพี่แกหาเรื่องฉันก่อน"

"แกก็ไม่ยอมใครจริงๆ โว๊ะ"

มันทำหน้าปลงๆกับฉันพลางดึงแขนฉันออกมาจากบ้านนั้นทันที

หลังจากออกมาจากบ้านนั้นแล้ว พีทมันก็แวะที่ร้านก๋วยเตี๋ยวข้างทางซึ่งเป็นร้านประจำของพวกฉัน

"เอาเหมือนเดิมครับเจ๊"

"ได้ๆ รอแป่บ"

เจ๊เจ้าของร้านพูดพลางหันไปทำก๋วยเตี๋ยว ฉันกินน้ำเย็นๆที่พีทมันตักมาให้

"อารมณ์ดีขึ้นยัง"

มันถามและฉันพยักหน้า

"โมโหหิวก็ไม่บอก"

"โมโหหิวบ้านแกสิ โมโหรุ่นพี่แกล้วนๆเลย"

"พี่เกียร์ทำไรล่ะ ถึงได้โมโห"

"ก็กวนประสาทไง"

"แกก็น่าจะกวนกลับนะ ดูจากทรงแล้ว"

"เคยเห็นฉันยอมใครมั้ยล่ะ"

"ก็นั่นแหละ ถึงโดนไล่ออกมา"

เราหยุดคุยกันเมื่อเจ๊เอาก๋วยเตี๋ยวสองชามมาเสิร์ฟให้

"สองคนนี้นี่คบกันนานหรือยัง"

และเจ๊ก็ถามไถ่พวกเรา พีทมันหยุดคุยกับฉันแต่หันไปคุยกับเจ๊แทน

"ก็...สี่ปีได้แล้วมั้งเจ๊"

"โห คบกันน๊านนาน แล้วขวัญย้ายโรงเรียนแล้วเหรอ ใส่ช็อป"

"เปล่าหรอกเจ๊ เสื้อพีทมัน"

"ฮั่นแน่ นี่อย่าบอกนะว่าไปค้างกับผู้มา รีบเหรอยะ สิบแปดปุ๊บได้ผัวปั๊บ"

"เจ๊..."

ฉันชะงักกับคำพูดยัยเจ๊ เพราะมันกระตุกต่อมความคิดฉันอีกแล้ว ฉันหันไปมองหน้าพีท มันเองก็ชะงักและหันมามองหน้าฉัน

"ล้อเล่น โตๆกันแล้ว คบกันมาก็นาน เรียนจบแล้วจะแต่งกันก็อย่าลืมการ์ดเชิญเจ๊นะเว้ย"

"อะไรเจ๊ ไม่..."

"อ้าวเจ๊ จะได้กินมั้ยก๋วยเตี๋ยวอ่ะ ผมรอเนี่ย"

"อุ๊ย ขอโทษทีค่า เดี๋ยวพิเศษให้น๊าตัวเอง อย่าโมโหเดี๋ยวไม่หล่อน๊า"

เจ๊รีบหันไปขอโทษขอโพยลูกค้าที่ขัดขึ้นมาและเดินจ้ำไปทำก๋วยเตี๋ยวต่อ ฉันมองแผ่นหลังของเจ๊ก่อนจะเลื่อนสายตากลับมาและเห็นว่าพีทมันมองหน้าฉันอยู่ก่อนแล้ว

"ของขวัญ"

"ห้ะ ว่าไง?"

ทำไมใจฉันสั่นแปลกๆตอนที่มันจ้องหน้าและเรียกแบบนี้นะ ฉันกลัวว่ามันจะพูดอะไรออกมาจัง

"ไหนๆโรงเรียนก็ไม่ได้ไปแล้ว กินเตี๋ยวเสร็จแล้ว..."

"..."

"คุยกันหน่อยนะ วันนั้นว่าจะพูดยังไม่ได้พูดเลย"

"อ่า..."

"โอเคป่ะเนี่ย"

"อื้ม โอเค คุยก็คุยดิ"

โอ้ย เรื่องอะไรของมันเนี่ย โครตลุ้นเลยเหอะ...

ตอนนี้หัวใจฉันเต้นรัวยิ่งกว่ากลองชุดซะอีก ฉันนั่งอยู่ข้างๆพีทตรงสนามเด็กเล่นกลางซอย วันนี้เป็นวันที่เด็กๆไปโรงเรียนกันหมด เลยไม่มีเด็กซักคนมาเล่นที่นี่ ถ้าจะมาก็คงช่วงหลังเลิกเรียนไปแล้ว

ฉันกับพีทเราเคยมาเล่นที่นี่กันประจำ เมื่อก่อนน่ะนะ

"..."

"..."

ฉันเงียบ พีทก็เงียบ เราเงียบกันมาสักพัก ภายนอกฉันเหมือนไม่รู้สึกอะไรแต่ภายในไม่ใช่เลย ในหัวฉันคิดไปร้อยแปดพันเก้าแล้ว

"วันนั้น ที่บ้านพี่เกียร์..."

ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆเมื่อพีทเอ่ยออกมา มันพูดและเงียบลงก่อนจะหันมามองหน้าฉัน

"อะไรล่ะ"

ฉันแสร้งยิ้มให้มันไป พีทก็ยิ้มตอบฉันก่อนจะหันหน้าไปมองมือของตัวเอง ฉันเองก็ทำแบบเดียวกัน

"แก...จำอะไรได้บ้างมั้ย?"

คำถามของพีทเล่นเอาใจฉันกระตุกวูบ ฉันยังเงียบ พีทมันก็เลยพูดต่อ

"ตอนที่เราเมากันมากแล้ว"

"จะ จำไม่ได้"

ฉันตอบออกไป ถ้าถามว่าฉันจำได้ไหม...มันจำได้นะ จำได้แบบเบลอๆ จำได้แบบเลือนลาง จำได้ไม่หมด จำได้ไม่แม่นยำเท่าไหร่ เพราะฉันเมามากและมีสติไม่สมบูรณ์จริงๆ

"ฉัน...ขอโทษนะ"

คำว่าขอโทษออกจากปากพีท ใจฉันวูบไปอีก ฉันกำมือตัวเองแน่นและเริ่มเหงื่อตก

"จะพูดอะไร..."

"ฉัน..."

"..."

"ที่ฉันจูบแก"

ฉันหันไปมองมันและพีทก็มองตอบมา แววตาของมันบ่งบอกว่าจริงจัง มันพูดจริงๆ

ฉันหันกลับมาและหลับตาเพื่อนึกลำดับเหตุการณ์ใหม่ จูบเหรอ...

"เราเมากันมากและหลับไป มีอยู่ช่วงหนึ่งที่เราตื่นมา และฉันกับแกก็เผลอจูบกัน"

"เผลอเหรอ?"

"ไม่สิ จริงๆแล้วฉัน..."

"..."

"ฉันเป็นคนเข้าไปจูบแก"

จูบแรกของฉัน กลายเป็นของเพื่อนสนิทตัวเองงั้นเหรอ...

"แล้วจากนั้นล่ะ"

ถามว่าฉันเชื่อคำพูดมันมั้ย ฉันเชื่อนะ เพราะพอมันพูด ฉันลองนึกเหตุการณ์ดีๆ ฉันเห็นภาพที่ฉันจูบกับมันจริงๆ ฉันเห็นว่าพีทจูบฉันและมันบอกว่า...

'มันชอบฉัน'

ใช่ ฉันเพิ่งนึกขึ้นมาได้ มันเป็นเหตุการณ์ก่อนที่ฉันจะเข้าห้องน้ำ มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้าเรื่องนั้น...

"แล้วที่..."

"..."

"ที่ห้องน้ำ...จำได้มั้ย"

"..."

ฉันส่ายหัว มาถึงตอนนี้ฉันพอจะรวบรวมเรื่องราวได้ ฉันพอจะตีความหมายได้ และที่ฉันส่ายหัวไม่ใช่จำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน แต่ฉันไม่อยากจำได้แล้ว ไม่อยากจะคิดว่าผู้ชายคนนั้นคือพีท

คือเพื่อนสนิทของฉัน!

เราจะมองหน้ากันติดได้ยังไง เราจะเป็นเพื่อนเหมือนเดิมยังไง จะทำได้ยังไง?

"ฉันขอโทษนะ..."

"..."

"แต่แก...เป็นของฉันแล้ว"

ฉันกำมือแน่นกว่าเดิม หัวใจกระตุกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม ตอนนี้สิ่งที่ไม่อยากได้ยินมันก็เป็นความจริง ฉันตัวสั่นไปหมด

หมับ~

พีทเลื่อนมือมาจับมือสั่นๆของฉัน

"เรา...คบกันนะ"

"ฉัน..."

ไม่สิ เราคบกันไม่ได้ ฉันไม่ได้คิดกับพีทแบบนั้น ฉันไม่ได้รักเขา และที่สำคัญกว่านั้น...

เพื่อนสนิทอีกคนของฉันชอบเขา

"เราคบกันไม่ได้พีท"

"ทำไมล่ะ เรามี..."

"แต่เราไม่ได้รักกันไงพีท มันแค่...พลาด"

ฉันบิดมือออกจากเขาและลุกขึ้น แต่ยังไม่ทันได้ก้าวไปไหนพีทก็รั้งเอวของฉันและกอดไว้

ฟลุ่บ~

"ใช่ เธอจะโกรธฉันก็ได้ แต่...ฉันชอบแกนะ"

"..."

"ชอบจริงๆ ชอบแบบไม่ใช่เพื่อน"

"พีท มันไม่...ฉันไม่โอเคว่ะ"

"อืม ฉันรู้"

มันอะไรกันวะเนี่ย? สรุปแล้วฉันมีอะไรกับพีทจริงๆเหรอ ผู้ชายคนนั้นคือพีทเหรอ...

อยากจะย้อนเวลากลับไป ฉันจะไม่มีทางให้เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้น!

"ปล่อยเถอะพีท"

"ของขวัญ ให้โอกาสฉันได้มั้ย ให้โอกาสฉันได้ทำหน้าที่ผู้ชายคนหนึ่ง หน้าที่ที่ไม่ใช่แค่เพื่อน"

"พีท..."

"นะครับ"

"พีท ฉันไม่รู้ ฉันไม่..."

"..."

"ขอร้องล่ะ ปล่อยฉันไปก่อนได้มั้ย"

ฉันดึงมือเขาที่กอดเอวไว้ออก พีทก็ยอมปล่อยฉันนะ เขายืนเงียบอยู่ด้านหลังฉัน

"ฉันจะรอแกนะขวัญ"

"..."

"ขออย่างเดียว อย่ายุให้ฉันไปชอบใคร เพราะฉันชอบแก"

เรา...เป็นเพื่อนกันแบบเดิมได้ไหมพีท

"ต่อให้แกจะหลอกตัวเองยังไง มันก็ย้อนกลับไปไม่ได้ มันเปลี่ยนแปลงไม่ได้ว่าแกเป็นของฉันแล้ว เราเป็นมากกว่าเพื่อนแล้ว"

"พอเถอะพีท หยุดพูด"

"..."

"ฉันขออยู่คนเดียวนะ"

พูดจบฉันก็เดินหนีออกมา น้ำตาฉันไหลทันทีที่เดินพ้นสนามเด็กเล่นมา หัวใจฉันบีบรัดจนเจ็บ ฉันรู้สึกอึดอัดและสับสนไปหมด

ใช่ ทุกอย่างมันกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้ และฉันกับเขา อาจจะกลับไปเป็นเพื่อนเหมือนเดิมไม่ได้...

วันต่อมาฉันก็ไม่ได้ไปโรงเรียน เหตุผลน่ะเหรอ?

พีทไง...

ฉันรู้จักเขาดี และรู้ว่าเขาจะทำยังไงต่อ เมื่อเช้าพีทมาหาฉันแต่ฉันทำเป็นล็อกบ้านล็อกรั้ว ทำเหมือนไม่อยู่ เขาโทรหาฉันแต่ฉันไม่รับ ฉันพยายามหลบหน้าเขาอย่างจงใจ

Rrrr~

ฉันได้สติที่ล่องลอยกลับมาเมื่อโทรศัพท์ดังขึ้น คนที่โทรเข้ามาเป็นเพื่อนสนิทอีกคนของฉันเอง

?ครีม

ฉันได้แต่นั่งมองหน้าจอมือถือ ฉันรู้สึกแย่มาก เพราะฉันรู้ว่าครีมชอบพีทแต่พีทดันมาชอบฉันและฉันกับเขา...

?ครีม

ครีมวางสายไปและโทรตื้อฉันอีกครั้ง ตอนนี้น่าจะช่วงพักกลางวันแล้ว ฉันพ่นลมหายใจออกมาเพราะจะตัดสินใจรับสายครีม

"ว่าไงแก?"

(ขวัญ ทำไมวันนี้แกไม่มาเรียนอ่ะ เป็นไรป่าว?)

"ฉัน...มีธุระอ่ะแก"

(เหรอ เออนี่ เมื่อเช้าพีทมาถามหาแกที่โรงเรียนด้วยนะ)

"อ้อ..."

(เขาเข้ามาทักฉันก่อนเลยนะ แต่ถามหาแก แต่ก็ไม่เป็นไร แค่ได้คุยกับเขาฉันก็รู้สึกดีแล้วอ่ะ)

ฉันกำมือตัวเอง ยิ่งได้ยินแบบนี้ยิ่งรู้สึกไม่ดี...

เพื่อนผู้หญิงคนเดียวที่ฉันมีคือครีม เพื่อนผู้หญิงคนเดียวที่อยู่เคียงข้างฉันในวันที่เพื่อนคนอื่นคอยจ้องทำร้ายฉันคือครีม เพื่อนผู้หญิงคนเดียวที่เชื่อฉันในขณะที่คนอื่นมองฉันไม่ดีคือครีม

และเพื่อนผู้หญิงที่ฉันรักมากที่สุดก็คือครีม...

(แต่เมื่อเช้าเขาดูไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ ไม่รู้เขาเป็นไรหรือเปล่า...)

"ไม่หรอกมั้ง"

ถึงฉันจะดูไม่แคร์เพื่อนคนอื่นยังไง แต่ฉันแคร์ครีม ฉันทำร้ายจิตใจครีมไม่ได้...

(ว่าแต่...ทำไมเขาต้องมาถามหาแกด้วยล่ะ ไม่รู้เหรอว่าวันนี้แกไปไหน)

"คงไม่...แกก็ยังไม่รู้เลย ฉันมีธุระด่วนน่ะ"

(อ้อ ฉันเหงาว่ะแก อยู่คนเดียวแบบนี้)

"เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันก็ไป มีใครแกล้งแกป่ะเนี่ย"

(ไม่มี ก็มีแต่ซุบซิบกันตามประสาแหละ ฉันชินแล้ว)

"อืม คิดซะว่าเป็นเสียงนกเสียงกา เสียงหมาเห่าไปแล้วกัน"

(จ้าาา)

"งั้น...แค่นี้ก่อนนะครีม ฉันต้องไปทำธุระต่อ"

(อ้าวแล้วแกจะกลับบ้านกี่โมงอ่ะ...เผื่อพีทมาถามหาแกอีก)

"ไม่รู้เลย ฉันเข้ามาในตัวเมืองน่ะ แค่นี้ก่อนนะ"

หลังจากพูดตัดบทฉันก็วางสายไปพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมา...

มันโครตอึดอัดเลยว่ะ!