Chapter 5 ใจเต้นแรง

หลายวันต่อมา...

ฉันก็ขึ้นรถเมล์มาเรียนตามปกติ เมื่อรถเมล์จอดฉันก็กำลังก้าวลงจากรถ

ปึ้ก~

แต่ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งที่ท่าทางรีบร้อน เธอวิ่งลงมาจากรถเมล์และชนฉันจากด้านหลังจนเซไป ฉันเกือบจะหน้าทิ่มอยู่แล้วแต่พอตั้งหลักได้ก็หันไปกะว่าจะโวยใส่

"ขอโทษนะคะ พอดีพี่รีบจริงๆ"

แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับเอ่ยขอโทษฉันออกมา ท่าทางกับคำพูดเธอดูรีบร้อนจริงๆฉันก็เลยได้แต่พยักหน้าและจากคำที่จะต่อว่าก็เปลี่ยนเป็นคำว่า'ไม่เป็นไร'แทน?

พอฉันบอกว่าไม่เป็นไรเธอก็วิ่งไปทันที ส่วนคนอื่นๆก็ลงรถตามๆกันมา

สวบ~

ฉันก็เดินออกจากป้ายรถเมล์ จากตรงนี้ต้องเดินไปอีกสักระยะหนึ่งจะถึงวิทยาลัยของฉัน ถ้าฉันไม่รีบหรือขี้เกียจฉันก็จะเดิน แต่ถ้าวันไหนไม่อยากเดินฉันก็ใช้บริการพี่วินมอเตอร์ไซค์เอา

ฉันเดินไปเรื่อยๆพร้อมกับเสียบหูฟังเพื่อฟังเพลงในมือถือ ตัดขาดตัวเองจากโลกภายนอกซะ

"เห้ย หาที่หลบเร็ว เด็กช่างตีกันอีกแล้ว"

สวบ~

"นังหนู อย่าเพิ่งเดินไป หลบก่อน"

"..."

"เห้ย..."

ตุ้บ~

กึก~

"อ๊ะ!"

ฉันชะงักเพราะกำลังเดินฟังเพลงเพลินๆจนไม่ได้สนใจเสียงอะไรรอบด้าน แต่อยู่ดีๆก็มีอะไรบางอย่างลอยมาตกลงตรงหน้าฉัน

ระ รองเท้า!

รองเท้าใครไม่รู้ ฉันหันขวับกลับไปมองทันทีและฉันก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งกำลังตะลุมบอนกันอยู่ เป็นเด็กช่างที่ใส่ชุดช็อปสีเทาหลายคน...

"เห้ย หลบดิวะ!"

ฉันสะดุ้งอีกเพราะได้ยินเสียงคนในวงล้อมนั่นดังออกมาพร้อมกับเสียงปะทะกัน

ผลั่วะ~

พลั่ก~

"ยืนเอ๋อทำอะไรวะ!"

และเสียงนั้นก็ตะโกนมาอีก ฉันไม่รู้หรอกว่าเสียงใครแต่พอคุ้นหูยังไงไม่รู้ คนๆนั้นโดนรุมจากคนอีกเกือบสิบจนมองไม่เห็นเขา แต่คำพูดเขาทำให้ฉันพอฉุกคิดขึ้นมาได้ ว่าฉันก็ไม่ควรมายืนเอ๋ออยู่ตรงนี้

หลบก็หลบ...

หลบตรงไหนวะเนี่ย!

ฉันมองซ้ายมองขวาหาที่หลบ แต่อยู่ดีๆก็มีผู้ชายคนหนึ่งกระเด็นออกมาจากวงล้อม เขากระเด็นมาชนฉันจนล้มลงกับพื้น

ตุ้บ~

โอ้ย เจ็บ!

"เกะกะชิบหาย!"

ผู้ชายช็อปเทาที่ชนฉันแถมยังหงายท้องมาทับตัวฉัน เขาเด้งตัวลุกขึ้นและหันมาต่อว่าฉันก่อนจะพุ่งกลับเข้าไปในวงล้อมอย่างไม่ไยดีอะไรฉันเลย

พลั่ก~

ปึ้ก~

เออ ตีกันให้ตาย อยู่ไปก็รกโลก!

"เห้ย อยู่นั่น!"

ฉันสะดุ้งอีกเมื่อหันไปเห็นคนอีกกลุ่มหนึ่ง ฉันจำได้ว่าคนพวกนั้นเป็นพวกช่างยนต์เพราะใส่ชุดช็อปสีน้ำเงิน และหนึ่งในนั้นที่ฉันเห็นมีไอ้พีทกับพี่เรย์ด้วย

"ลุยเลย!"

แต่พวกนั้นคงไม่ทันสังเกตว่าอีคนที่นั่งจุมปุ๊กด้วยความจุกและเจ็บอยู่บนพื้นเนี่ยเป็นฉัน สายตาพวกนั้นมองการทะเลาะวิวาทของพวกกลุ่มนั้นอย่างวาวโรจน์ พอพวกนั้นเห็นว่าพวกช็อปเทากำลังรุมตีใครบางคนอยู่ก็พุ่งทยานเข้าไปร่วมวงทันที และทางที่พวกนั้นวิ่งมามันต้องผ่านฉันที่นั่งอยู่ด้วย ฉันพยายามจะลุกหนีแล้วนะ แต่ทุกอย่างมันรวดเร็วมาก ผู้ชายกลุ่มนั้นวิ่งมาด้วยความเร็วจนฉันหลบไม่ทัน ได้แต่หมอบลงกับพื้นและส่งเสียงกรีดร้องอย่างตกใจ

"กรี้ดดด"

ฉันโดนเหยียบแน่ๆเลย!

ตุ้บ~

แต่จนแล้วจนรอด คนพวกนั้นก็กระโดดข้ามตัวฉันที่นอนหมอบอยู่บนพื้นไป เสียงตะลุมบอนดังขึ้นอีกครั้ง ครั้งนี้รุนแรงกว่าเดิมเพราะจำนวนคนที่มากขึ้น ใจฉันเต้นกระหน่ำด้วยความกลัวและตกใจ ฉันเคยเห็นเรื่องแบบนี้แต่ในทีวี และครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เจอสถานการณ์จังๆ เรียลมากด้วย!

"เห้ย หลบ บอกให้หลบ!"

เสียงคนๆเดิมดังออกมาจากวงล้อมทำให้ฉันได้สติและคิดได้ว่าฉันไม่ควรมานั่งเอ๋อให้โดนลูกหลงซ้ำสองอีก ฉันควรจะหาที่หลบภัยเดี๋ยวนี้

ฉันกำลังยันตัวลุกขึ้น...

ฟลุ่บ~

แต่มีใครคนหนึ่งถลาเข้ามาหาฉัน ร่างทั้งร่างของฉันถูกรวบไว้ในอ้อมแขนของเขา หัวของฉันถูกกดให้ซุกอยู่กับแผ่นอกกว้างพร้อมกับเสียงอะไรบางอย่างที่ทำให้ฉันสะดุ้งเฮือก

เพล้ง~

ฉันตกใจและเผลอกำอกเสื้อของคนที่อยู่ตรงหน้า เสียงที่เหมือนอะไรแตกทำให้คนที่กอดฉันอยู่สะดุ้งเช่นกัน

ฉันได้กลิ่นบุหรี่ผสมกับ...คาวเลือด!

"เธอแม่ง สงสัยอยากตาย!"

และเขาก็ยังไม่วายที่จะก่นด่าฉัน

"ตำรวจมา ตำรวจมาแล้ว"

เสียงของใครแถวนี้ตะโกนขึ้น ฉันที่ยังถูกกดให้ซุกหน้าอยู่กับแผ่นอกกว้างพยายามดันหน้าออกจากตัวเขา

"ไอ้เกียร์ ตำรวจ"

เสียงของพี่เรย์ฉันจำได้ และไม่นานร่างของผู้ชายคนนั้นก็ถูกดึงให้ยืนขึ้นอย่างรวดเร็ว ฉันเงยหน้ามองตามก็เห็นว่าเป็นไอ้พี่เกียร์ที่หลุบตาลงมองฉัน

"อ้าว ขวัญ..."

พี่เรย์หลุบตาลงมามองฉันบ้าง แต่ยังไม่ทันได้ทักอะไรกันมาก พีทก็พุ่งเข้ามาดึงฉันให้ลุกขึ้น

"เห้ย ขวัญลุก"

พรึ่บ~

ฉันถูกพีทดึงขึ้นมา พวกเด็กช่างที่ตีกันอยู่ตอนนี้แตกฮือกันไปคนละทิศละทาง พี่เรย์มองหน้าฉันและพยักหน้าให้วิ่งตามพวกเขาไป

พี่เรย์ดึงพี่เกียร์วิ่งไปแล้ว...

"ไปเร็ว ตำรวจมา"

เสียงรถไซเรนของตำรวจดังขึ้นพร้อมกับที่แขนฉันถูกพีทดึงให้วิ่งตามพวกเขาไป ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องวิ่งไปกับพวกเขาด้วย แต่ฉันที่ทั้งตกใจ งง และอึ้ง ความรู้สึกมันปะปนกันไปหมดจนฉันเบลอและคิดอะไรไม่ทันเลย

กว่าจะรู้ตัว ฉันก็โดนลากซ้อนมอเตอร์ไซค์พีทมาที่บ้านหลังเดิมอีกแล้ว บ้านของพี่เกียร์นั่นแหละ

พวกเขาขับรถเข้ามาในบ้าน ก็เพิ่งรู้ว่าประตูบ้านเขาเปิดอัตโนมัติได้ด้วยนะ แค่คนที่เปิดคือเจ้าของบ้านอ่ะ ไม่รู้ว่าเขากดรีโมทหรืออะไรเหมือนกัน

สวบ~

พอเดินเข้ามาในบ้าน ฉันกวาดสายตามองทุกคนที่มีสภาพไม่ต่างกันเท่าไหร่ พวกเขามีแผลจากการปะทะกัน และพอมองดีๆ ตรงนี้มีทั้งพีท พี่เรย์ พี่เทล กัสและคนอื่นๆที่ฉันจำหน้าได้แต่จำชื่อไม่ค่อยได้ พวกเด็กช่างยนต์ทั้งนั้นเลย พวกนี้ทิ้งตัวลงนั่งแบบเหนื่อยหน่ายและเละเทะเต็มห้องรับแขกเขาไปหมด

ส่วนไอ้พี่เกียร์เดินดุ่มๆเข้าห้องไปแล้ว...

"อ่ะ ไปเปลี่ยน"

อยู่ดีๆพีทก็ถอดเสื้อช็อปของเขามาส่งให้ฉัน เขาใส่เสื้อยืดด้านในสีขาวอยู่ ฉันรับมาถือพร้อมกับก้มมองเสื้อนักศึกษาของตัวเองที่ตอนนี้เปื้อนเลือดเป็นจุดๆ

ซึ่งมันไม่ใช่เลือดฉัน!

"แล้วเดี๋ยวเอาเสื้อมา จะเอาไปแช่ให้"

"ฉันว่า..."

"รีบไปเปลี่ยนเถอะขวัญ เดี๋ยวเสื้อซักไม่ออก"

พี่เรย์พูดฉันก็เลยจำใจเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำ ห้องน้ำที่ทำให้ฉันเผลอคิดภาพเก่าๆขึ้นมาอีกแล้ว--'

ไม่ได้ หยุดคิดซะ!

ฉันสะบัดหัวตัวเองแรงๆ มองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจกที่ตอนนี้ใส่เสื้อช็อปของพีทอยู่ เสื้อมันตัวใหญ่กว่าฉันพอสมควรนะ ตอนอยู่บนตัวพีทมันพอดี แต่พอมาอยู่บนตัวฉันก็ดูหลวมไปเลย

สวบ~

ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำ เห็นคนพวกนั้นกำลังผลัดกันทำแผลอยู่ มีเสียงร้อยโอดโอยออกมาเป็นระยะ มันก็ทำให้ฉันนึกหมั่นไส้ อีตอนไปตีกับเขาไม่กลัวเจ็บ พอทำแผลล่ะสำออยกันไปหมด!

"ขวัญ มานี่"

ฉันถอนหายใจและเดินเข้าไปหาพีทที่กำลังถือสำลีชุบยาอยู่ และส่งเสื้อของตัวเองที่ถอดออกให้มัน ตอนแรกคิดว่าพีทจะให้ทำแผลให้ นึกในใจแล้วนะว่าจะทำให้หนักมือที่สุด แต่มันกลับยื่นกล่องปฐมพยาบาลอีกกล่องมาให้ฉัน

"อะไร?"

"เอาไปทำแผลให้พี่เกียร์"

"ห้ะ?"

"พี่เกียร์โดนขวดฟาดนะ เพราะช่วยเธอ"

เจอคำพูดนี้ไปฉันก็ปฏิเสธไม่ออก ไอ้พีทมันรู้จักนิสัยฉันพอสมควร และมันรู้ว่าต้องพูดยังไงฉันถึงจะไม่หาข้อต่อรองกับมัน

"ไปทำแผลให้มันหน่อยเถอะน้องขวัญ ป่านนี้เลือดหมดตัวแล้วมั้ง"

พี่เรย์เงยหน้ามาบอกฉัน

"ถ้าจะขนาดนั้นก็น่าจะส่งโรงพยาบาลได้แล้วล่ะ"

"ไอ้เวรนี่มันดื้อ มันไม่ไปหรอกโรงบาลอ่ะ"

งั้นก็ให้เลือดไหลหมดตัวตายเลยดีมั้ย?

ฉันก็ได้แต่คิดในใจ เกาหัวตัวเองและรับกล่องนั้นมาจากมือพีทอย่างช่วยไม่ได้

"จริงๆพี่ก็อยากจะทำให้มันนะ แต่พี่ทนเห็นเลือดมากๆไม่ได้ มันจะวูบเอา ไม่ตั้งใจจะใช้น้องนะ"

พี่เรย์รีบพูดแก้ต่างให้ตัวเอง แต่ฉันไม่เชื่อหรอกว่าคนที่พร้อมมีเรื่องแบบพวกนี้จะกลัวเลือด ไม่งั้นไม่มีชีวิตรอดมาถึงทุกวันนี้หรอกมั้ง

ฉันพ่นลมหายใจอีกรอบก่อนจะถือกล่องปฐมพยาบาลเดินไปที่หน้าประตูห้องที่พี่เรย์ชี้มือบอกว่าเพื่อนเขาอยู่ในนั้น

แกร๊ก~

ฉันหมุนลูกบิดเปิดเข้าไปช้าๆ พอเข้ามาก็เห็นเขานั่งหันหลังอยู่บนเก้าอี้ก เขายังใส่เสื้อยืดอยู่แต่ถอดช็อปออกไปแล้ว และเสื้อตรงช่วงสะบักหลังด้านซ้ายของเขาฉีกขาดเป็นแนวยาว มีเลือดซึมด้วย

สวบ~

ฉันก้าวเข้าไปยืนด้านหลังและเขาเอี้ยวตัวมามองหน้าฉัน

"ใครอนุญาต?"

เขาถามพลางหันหน้าหนี ฉันกรอกตาก่อนจะตอบเขา

"จะทำแผลให้"

"ไม่ต้องยุ่ง"

"ก็ไม่ได้ตั้งใจจะทำแต่ไม่อยากติดค้าง ไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณใคร"

ฉันพูดและเขาเงียบไป พอเขาเงียบฉันก็ค่อยๆวางมือลงบนเสื้อยืดของเขาพอเห็นว่าเขาไม่ได้สะดีดสะดิ้งฉันก็พูดขึ้นอีก

"ฉีกเสื้อเลยนะ"

เพราะรู้ว่าเขาคงยกแขนถอดเสื้อไม่ไหวหรอก ไม่งั้นเขาคงถอดไปแล้ว ฉันก็เลยใช้นิ้วเกี่ยวเสื้อตรงที่ขาดของเขาออกมาให้ห่างจากแผลเขาและค่อยๆฉีกเสื้อเขาออก

แคว่ก~

"..."

แคว่ก~

ฉันออกแรงฉีกเสื้อเขาจนขาดหมด จากนั้นก็ดึงเสื้อออกจากตัวเขา นายนี่อยู่ดีๆก็นั่งนิ่งเป็นตุ๊กตาให้ฉันทำอะไรได้อย่างง่ายดาย พอบนตัวเขาไม่มีเสื้อ ฉันก็เห็นแผ่นหลังที่มีรอยสักของเขาและรอยสักชื่อเล่นภาษาอังกฤษของเขาตรงแนวไหล่ด้านหลังข้างขวา คำว่า'Gear' ฉันล่ะสายตาจากรูปร่างของเขาไม่ได้เลย ><

อ่า...ใจเต้นแรงทำไมเนี่ย?

"จริงๆน่าจะไปโรงพยาบาลนะ...คะ"

เออ ยังไงเขาก็รุ่นพี่น่ะนะ แถมยังช่วยฉันด้วย ฉันสะบัดความคิดและความรู้สึกแปลกประหลาดของตัวเองออกไปก่อนจะโฟกัสไปที่แผลของเขา แผลที่โดนแก้วบาดเป็นแนวยาว มันมีเลือดไหลออกมาจากปากแผล ฉันไม่รู้ว่าแผลขนาดนี้ต้องเย็บหรือเปล่า แถมข้างๆแผลใหญ่ของเขาก็ยังมีแผลจากการโดนเศษแก้วเล็กๆทิ่มแทงอยู่หลายจุด

ถ้าเขาไม่บังฉันเอาไว้ แผลพวกนี้ก็คงมาอยู่บนตัวฉันทั้งหมดสินะ...