Chapter 3 รอยเล็บ?

ฉันเดินต่อไปตามเส้นทางที่ลุงยามคนนั้นบอก พร้อมกับได้ยินเสียงฝีเท้าเดินตามมาห่างๆ ตอนแรกฉันกะจะหันไปถามแล้วว่าเขาตามฉันมาหาพระแสงอะไร แต่ยังพอฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าเขาเองก็เรียนช่างยนต์ ชุดช็อปที่ใส่ก็เป็นของแผนกช่างยนต์เหมือนพีท

บางที เขาก็อาจจะกำลังไปที่ตึกช่างยนต์เหมือนกัน

"ไอ้พีท เมียมึงมา"

ฉันหยุดกึกเมื่อมีเสียงใครคนหนึ่งตะโกนขึ้น ทำให้ฉันชะงักและสะอึก ไอ้บ้าที่ไหนตะโกนแบบนี้วะ ฉันยิ่งคิดหนักเรื่องที่กลัวจะพลาดมีอะไรกับไอ้พีทอยู่ด้วยนะ!

ฉันเดินมาถึงตึกที่น่าจะเป็นตึกช่างยนต์แล้ว บริเวณนี้มีผู้ชายใส่ช็อปสีน้ำเงินอยู่หลายสิบคน ฉันน่ะ แยกไม่ออกหรอกว่าใครโตกว่า ใครเด็กกว่าและใครรุ่นเดียวกัน แต่พวกที่เรียนด้วยกันน่าจะแยกได้ไม่ยาก

"..."

ฉันกวาดสายตามองหาต้นเสียงซึ่งคิดว่าพีทน่าจะอยู่แถวนั้นด้วย

ฟลุ่บ~

แต่อยู่ดีๆใครก็ไม่รู้เดินมาจากด้านหลัง เขาตวัดแขนเท้ากับบ่าฉันไว้ ฉันหันไปมองทันที

"อ้าว"

ก็นึกว่าอยู่แถวๆพวกปากปีจอนั่น ที่ไหนได้เดินมาข้างหลังเฉยเลย

"วู้ เมียมึงจริงอ่อไอ้น้องพีท"

เสียงตะโกนดังมาจากที่เดิม ฉันหันไปมองแรงใส่

"พวกมึงทำเสร็จกันหรือยัง?"

แต่เสียงดุๆเข้มๆที่ดังมาจากด้านหลังอีกครั้งก็ทำให้ฉันหันไปมองเขา เห็นไอ้รุ่นพี่เกียร์ที่เดินตามมาเงียบๆแต่แรกโพล่งขึ้น จนทุกคนเงียบกริบ

นี่ก็นึกว่ามารับน้องและกำลังโดนรุ่นพี่ว้ากใส่อยู่เหอะ

"รีบทำจะได้เสร็จ ไม่ใช่เวลามาอวดผัว อวดเมีย"

พูดจบเขาก็เดินผ่านฉันกับพีทไป ฉันมองตามและกำลังจะอ้าปากด่าตามหลังด้วย

"ไอ้...อุ้บ"

แต่ไอ้พีทดันเอามืออุดปากฉันไว้ก่อน ฉันดิ้นและแงะมือมันออกจากปาก

"รุ่นพี่แกโครตปากหมา กินหมาเป็นอาหารป้ะวะ"

ฉันหันไปโวยใส่มันแทน พีทส่ายหัวพลางทำหน้าเนือยๆใส่ฉัน ฉันหันไปมองค้อนแผ่นหลังกว้างของเขาที่เดินไปทิ้งตัวลงนั่งข้างๆพี่เรย์ ตรงหน้าพวกเขามีรถมอเตอร์ไซด์ที่ถูกรื้อจนเหลือแต่โครงสร้างอยู่หนึ่งคัน พี่เรย์หันมามองฉันและส่ายหัวพร้อมกับส่งสายตานินทาเพื่อนเขากับฉัน

"มานี่"

พีทจับแขนฉันและดึงให้เดินไปอีกทาง เป็นทางที่มีพวกผู้ชายกลุ่มแรกที่แซวพวกเรานั่งอยู่ ตรงหน้าก็มีเครื่องมือและอะไหล่อะไรไม่รู้เยอะแยะไปหมด

ผลัวะ~

เมื่อเดินมาถึง พีทตบหัวผู้ชายคนหนึ่งที่ยิ้มกริ่มซึ่งฉันจำได้ว่านายคนนี้ชื่อกัสเป็นแฟนของแฝดที่ชื่อเกล

"เพื่อนกูมั้ยล่ะไอ้กัส"

พีทพูดพลางหันมามองฉัน

"โห่ กูก็แซวเล่น มึงตบกูจริงจังเชียว"

"คนอื่นเล่นกับมึงเหรอ พูดงี้ขวัญมันเสียหาย"

พีทพูดอีก และมันก็ชี้มือไปที่ผู้ชายสามคนที่นั่งยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ยอยู่

"นั่นพี่ปวส.1 พี่เทล พี่กร พี่รัน ส่วนยัยนี่เพื่อนผม ชื่อของขวัญ"

มันแนะนำรุ่นพี่พวกนั้นกับฉัน ฉันก็ยกมือทักทายตามมารยาท พีทหันไปดึงเก้าอี้พลาสติกตัวหนึ่งมาให้ฉันนั่งจากนั้นมันก็นั่งลงบนพื้นข้างๆฉัน

"เห้ย ฉันนั่งตรงนี้ก็ได้"

ฉันพูดและกำลังจะลุกแต่พีทมันก็ดันขาฉันไว้

"นั่งนั่นแหละ ใส่กระโปรง กระโปรงก็สั้น"

ไม่พูดเปล่ามันยังเอาเสื้อช็อปที่มันถอดวางพาดไว้มาวางบนหน้าขาฉัน

ฟึ่บ~

"คลุมขาไว้ เดี๋ยวหวอออก"

ฉันก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรเพราะตรงนี้ผู้ชายเยอะมากและเพิ่งจะสังเกตุว่าฉันเป็นผู้หญิงคนเดียวในนี้ ไม่รู้นะว่าพวกนี้ทำอะไรกัน แต่ก็ขี้เกียจจะถาม ก็เลยกางเสื้อช็อปของพีทคลุมขาไว้

"หวงเกินเพื่อน ระวังจะได้เลื่อนสถานะนะจ๊ะ"

"ขยันแซวนะมึง"

พีทหันไปง้างมือจะตบเพื่อนเขาอีกรอบ แต่ก็ทำแค่ง้างนั่นแหละ

"ว่าแต่ ไหน ทำอะไรมา"

ก่อนจะหันมาถามฉัน

"เออ ลืมไปเลย"

ฉันพูดพลางยื่นถุงที่มีกล่องคุ้กกี้ส่งให้มัน พีทชะงักมือที่กำลังทำอะไรสักอย่างหันมามองกล่องนั้น

"ให้เป็นหนูทดลองอีกแล้วดิ"

"เปล่า อันนี้กินได้เลย เคยทำมาแล้ว"

"อ้อ..."

มันพูดพลางมองกล่องคุ้กกี้นั่นอีกครั้ง

"ต้องอุตส่าห์เอามาให้ถึงที่เลยเหรอครับน้อง อิจฉามึงว่ะไอ้พีท"

เสียงพี่คนชื่อเทลแซวขึ้น ฉันหันไปมองเขาในจังหวะที่ได้ยินเสียงพี่เรย์ตะโกนมา

"อะไรอ่ะของขวัญ พี่กินด้วยได้มั้ยครับ"

พี่เรย์ยิ้มกว้าง ฉันดูว่าเขาเป็นคนนิสัยเป็นกันเองที่สุดและน่าจะคุยกันได้ง่าย แปลกนะ ฉันไม่คิดว่าเขาอาจจะเป็นผู้ชายคนนั้นเลย...

"ไม่ได้ค่ะพี่ คนทำเค้าตั้งใจทำให้พีท"

ฉันพูดล้อเล่นกับเขา แต่พอพูดจบก็ได้ยินเสียงโห่แซวดังขึ้นทันที

อะไรอ่ะ ก็ยัยครีมมันตั้งใจทำให้ไอ้พีทจริงๆนี่หว่า

"พูดจริงป่ะเนี่ย"

พีทเงยหน้ามามองฉัน ฉันหลุบตาลงมองมัน

"เออดิ"

"ขนลุกว่ะ"

มันทำท่าขนลุกใส่ฉัน กระแดะ!

"แหม ไม่ต้องมาขนลุก ฉันไม่ได้เป็นคนทำ"

"อ้าว"

"เพื่อนฉันมันตั้งใจทำให้แกนะ"

ฉันพูด พีทขมวดคิ้วทันทีพลางเงียบไป

"คนที่...ขาวๆ หน้าหมวยๆ ผมดำ ปากแดงๆอ่ะเหรอ"

"ก็มีอยู่คนเดียวป่ะ เพื่อนผู้หญิงฉันอ่ะ"

"อ้อ เหรอ"

มันพยักหน้าพลางหันไปตั้งหน้าตั้งตาทำอะไรของมันก็ไม่รู้โดยที่ไม่สนใจกล่องคุ้กกี้อีก

"เอ้า กินดิ มันรอคำตอบอยู่เนี่ยว่า..."

"ไม่ชอบ"

มันพูดสวนฉันขึ้นมา ฉันเอียงคอมองหน้ามัน

"บอกไปเลยว่าไม่ชอบ"

"เห้ย ไม่ให้โอกาสมันหน่อยเหรอ ครีมมันชอบแกนะพีท"

"ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ จะยืดเยื้อไปทำไมล่ะ"

มันโต้ตอบกับฉันโดยที่ไม่มองหน้าฉันเลย เอาแล้วไง แบบนี้แหละฉันถึงได้ปฏิเสธยัยครีมตั้งแต่แรก เพราะพอมันเป็นแบบนี้ คนที่ลำบากใจมันก็คือฉันไง?

"เห้ย มึงไม่กินกูกินนะ กำลังหิวเลย"

กัสพูดขึ้นและกำลังจะลุกมาเอากล่องคุ้กกี้จากฉันแต่พีทดึงแขนไว้ เขาดึงถุงจากมือฉันและเอาไปยื่นให้กัสเอง จากนั้นคุ้กกี้ที่ยัยครีมตั้งใจทำก็เสร็จพวกกัสกับพวกรุ่นพี่เรียบร้อย

โอ้ย แล้วฉันจะบอกยัยครีมมันยังไงวะเนี่ย?

สวบ~

"ไอ้คิณเพื่อนรัก"

ฉันหันขวับไปมองตรงทางเดินที่พี่เรย์ตะโกนและลุกวิ่งไปหาบุคคลผู้มาใหม่

เป็นพี่คิณที่มาในชุดนักศึกษาที่ยังดูเรียบร้อยถูกระเบียบ ไม่เหมือนกับคราวนั้นที่งานวันเกิดไอ้พี่เกียร์เพื่อนของเขา

ในมือเขาถือของมาเยอะแยะเลย

"กูเกือบตายแล้วเพื่อนเอ้ย หิวไส้จะขาด ของขวัญก็เอาคุ้กกี้มาล่อและไม่แบ่งให้กู"

พี่เรย์ฟ้องพี่คิณซะ พอพูดถึงฉัน พี่คิณก็หันมามองฉันซึ่งฉันก็มองเขาอยู่ก่อนแล้ว

เขาเป็นผู้ชายที่มีหน้าตาน่ามอง เวลามองแล้วก็ไม่อยากจะละสายตา เพราะว่าในที่นี้ ผู้ชายที่มองแล้วสบายตา ไม่โหด ไม่ดุ ไม่เข้มแบบพวกหน้าหนวดเด็กช่างนี่ ก็พี่คิณนี่แหละ

"..."

เราไม่ได้พูดกันหรอกแต่เราแค่ยิ้มทักทายกัน

"เออ ไอ้คิณ มึงไปดูไอ้เกียร์ด้วย มันไปฟัดกับใครมาแน่"

ถามฉันไหม ฉันรู้นะ

"ทำท่าทางยังกับหมาบ้าสงสัยค้าง กูไม่อยากอยู่ใกล้มัน เดี๋ยวโดนลูกหลง"

พี่เรย์พูดพลางเหล่มองเพื่อนเขา พี่เรย์นี่ก็กวนส้นเท้าดีนะ แต่กวนแบบเฮฮาอารมณ์ดี กวนแบบไม่มีอะไร ต่างจากเพื่อนเขาที่กวนส้นเท้าแบบ...น่าเอาเท้ากระแทกปาก!

"เมื่อกี้กูเห็นมึงนั่งแทบสิงมัน"

พี่คิณพูดขึ้นพลางยิ้มและหัวเราะ โอ้โห รอยยิ้มพิฆาตชัดๆ เป็นหนุ่มมหาลัยซะด้วย ท่าทางสาวจะติดตรึมชัวร์

"ก็มึงมาแล้วไง กูไม่เข้าใกล้มันแล้ว"

"ปัญญาอ่อน"

หน่ะ เห็นไหม พูดออกมาแต่ละคำ วอนโดนมั้ยล่ะ หึ

"กูอ่อนมึงก็อ่อน ไม่งั้นจะคบกันได้ไงวะ"

พี่เรย์โต้กลับเพื่อนเขา

"พอเหอะ ยิ่งมึงพูดกูยิ่งรู้สึกว่ามันจะเข้าตัวกู"

พี่คิณห้ามไว้ก่อนเพราะพวกเขาคบกันไง พอพี่เรย์พูดแบบนั้น พี่คิณก็เป็นเพื่อนพวกเขาเหมือนกัน ก็คงรู้สึกแบบ ถ้ามึงอ่อนกูก็อ่อนและกูก็ต้องอ่อนอ่ะถึงคบกันได้ อะไรประมาณนี้

"กลับเลยมั้ยขวัญ"

ฉันหันกลับมามองพีทที่ตอนนี้มือไม้เลอะเทอะไปหมดแล้ว มันเงยหน้ามาถามฉัน

"อีกนานเหรอ"

ฉันถามเพราะตอนแรกคุยกันไว้ว่าจะกลับพร้อมพีท

"น่าจะ พี่คิณหอบขนมมาเยอะด้วย นานแน่"

"อ่า งั้นไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันกลับเอง"

ฉันพูดพลางลุกขึ้นยืน และพีทมันก็ลุกยืนตาม

"ไอ้พีท จะไปไหนวะ"

เสียงพี่เรย์ตะโกนถาม

"ขอไปส่งขวัญก่อนได้มั้ยพี่ จะรีบกลับมา"

"กลับเองไม่ได้?"

นั่น!ฉันไม่อยากได้ยินเสียงเขาเลยอ่ะ

"กลับได้ มีขา"

ฉันตอบกลับไป คราวนี้พีทมันห้ามไม่ทัน พี่เกียร์หันมามองฉันทันที

"พีท ทำงาน"

จากนั้นก็ตวัดสายตาไปสั่งพีท ฉันหันไปพยักหน้าให้พีททำงานต่อ

"แต่ว่า..."

"ตอนมาก็เดินมาเอง อย่าเยอะ"

"เอางี้"

พี่คิณพูดแทรกขึ้นก่อนที่ฉันจะอ้าปากด่าสวนเพื่อนเขาอีกรอบ

"เดี๋ยวไปส่งให้ จะได้ไม่ต้องห่วง ยังไงก็ไม่ได้ช่วยทำอะไรอยู่แล้ว"

พี่คิณพูด เพราะในจุดนี้ มีแค่ฉันกับพี่คิณเท่านั้นที่ไม่ได้เรียนที่นี่

"ขอบคุณครับพี่"

พีทถอนหายใจพลางตัดสินใจนั่งลง ฉันหลุบตาลงมองมันและมันพยักเพยิดให้ฉันไป ฉันก็เลยต้องเดินออกไปจากตรงนี้เพราะถ้าขืนฉันอยู่ที่นี่อีกหน่อย คงได้ด่าคนแน่ๆ

ฉันเดินกระแทกเท้าออกมาและมีพี่คิณเดินตามมาด้วย

หมับ~

"คะ?"

ฉันชะงักเมื่ออยู่ดีๆพี่คิณก็เข้ามาคว้าแขนฉันไว้เมื่อเดินออกมาจนจะพ้นตึกธุรการแล้ว ฉันหันไปมองหน้าพี่คิณที่ก็ยืนมองหน้าฉันอยู่

อ่า...

แต่สายตาฉันดันมองเลยไปเห็นต้นคอข้างขวาของเขาที่โผล่พ้นปกเสื้อออกมา มันมีรอยข่วนแดงๆเป็นทางยาว เหมือนรอยเล็บ...