Chapter 2 ไม่ถูกชะตา

"แก ฉันมีอะไรจะบอก"

"..."

"ของขวัญ!"

"ห้ะ!?"

ฉันสะดุ้งและหันไปมองยัยครีม เพื่อนสนิทผู้หญิงเพียงคนเดียวของฉันที่เหลืออยู่

"เหม่ออะไร ฉันคุยกับแกเนี่ย"

มันถามฉัน และถ้าถามว่าฉันเหม่ออะไรน่ะเหรอ...

ก็เรื่องนั้นนั่นแหละ ฉันพยายามจะลืมแล้วนะ แต่พอเผลอทีไรฉันก็คิดขึ้นมาทุกที ฉันไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ผ่านมาวันนึงแล้วฉันก็ไม่รู้ แต่ฉันก็ป้องกันตัวเองด้วยการกินยาคุมฉุกเฉินไปเรียบร้อยแล้ว ส่วนเรื่องที่พีทจะคุยกับฉัน เราก็ยังไม่ได้คุยกันเพราะพอออกมาจากบ้านรุ่นพี่ของเขาได้ ม๊าของมันก็โทรมาใส่เป็นชุดเพราะลูกชายไม่กลับบ้าน มันก็เลยต้องรีบกลับไป และทุกคนที่นั่นก็ดูนิ่งมาก ไม่มีใครอะไรกับฉันทั้งนั้น ฉันก็ไม่รู้ว่าจำไม่ได้ หรือว่าเนียนๆไปเพราะพวกนั้นเป็นผู้ชาย ไม่เสียหาย ไม่ต้องเรียกร้อง แถมมีผู้หญิงมาถึงที่ พวกนั้นคงไม่สนใจอะไรหรอก หรือคิดอีกแง่หนึ่งก็คือ...อาจไม่ใช่สี่คนนั้นแต่เป็นคนอื่นที่กลับไปแล้ว

เนี่ย!คิดยังไงแม่งก็ไม่มีอะไรดีกับความรู้สึกฉันเลย ฉันอยากจะความจำเสื่อมไปเลยตอนนี้ได้ยิ่งดี

"..."

แต่ฉันก็ได้แค่คิด เพราะฉันไม่เป็นแบบนั้น ก็เลยได้แต่บอกกับตัวเองว่า'ช่างแม่งมัน' มันเสียไปแล้ว เรียกคืนกลับมาก็ไม่ได้ ถึงจะรู้สึกแย่แค่ไหนก็เถอะ

"อ้าว ถามแล้วก็ตาลอยอีก"

"ก็เปล่า ไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้นแหละ"

"เหรอ ขนาดนี้แล้ว"

ครีมเบ้ปากใส่ฉัน ฉันตีแขนมันพลางถามเพื่อเปลี่ยนเรื่อง

"ว่าแต่แกมีอะไรล่ะ"

"ก็เรื่อง..."

"เรื่อง?"

"เรื่องเพื่อนแกไง...พีทอ่ะ"

"ไอ้พีทอ่ะนะ ไมอ่ะ"

"ก็ฉัน..."

ฉันจ้องหน้าเพื่อน ครีมมันหลุบตาลงคนแป้งที่เราทำการผสมไว้ เห็นแบบนี้ฉันเรียนคหกรรมนะจะบอกให้

"ฉันอ่า...ฉันชอบพีท"

"ห้ะ!"

ฉันถามอย่างตกใจ ครีมพยักหน้ายืนยันคำพูดอีกที

"แกกก แกช่วยเป็นแม่สื่อให้หน่อยจิ"

ครีมจิ้มแขนฉันและทำสายตาอ้อนๆ ฉันมองหน้ามันพลางส่ายหน้า

"ไม่เอาอ่ะ แกก็ไปบอกมันเองสิ"

"ก็เนี่ย วันนี้เราจะทำคุ้กกี้กันใช่มั้ยล่ะ ฉันจะทำเองทุกอย่างเลยนะ แล้วแกก็ช่วยเอาคุ้กกี้ไปให้พีทหน่อยไม่ได้เหรอ นะๆๆ"

"เห้อออ"

"น๊าาา นะๆ ช่วยเพื่อนหน่อยนะคะ พลีสสส"

ฉันกรอกตา สุดท้ายก็ต้องยอมเพราะรำคาญลูกอ้อนของมัน

"เออ ก็ได้"

"กรี้ด จริงนะ"

"เสียงดังอะไรกัน สองคนนั้นน่ะ?"

ฉันกับครีมชะงักเพราะเสียงของอาจารย์ที่ส่งเสียงดุขึ้นมา ฉันหยิกครีมที่ส่งเสียงดังก่อนจะหันไปขอโทษอาจารย์

"อย่าลืมบอกพีทนะ ว่าฉันฝากไปให้ ฉันทำเองกับมือ"

"เออ รู้แล้วน่า"

"น่ารักที่สุด^^"

ยัยครีมยิ้มกว้างพลางเอนหัวมาซบไหล่ฉันก่อนจะหันไปกุลีกุจอทำคุ้กกี้อย่างตั้งใจ ส่วนฉันก็ได้แต่ดูเพราะมันบอกว่าอยากทำเองกับมือนี่ ก็ให้มันทำไปนั่นแหละ

15.30 น.

ตกเย็น ฉันเลิกเรียนแล้ว ฉันโทรหาพีทเพราะบอกว่ามีขนมจะให้ชิม จริงๆมันเป็นปกตินะที่พีทมันจะเป็นหนูทดลองคอยชิมขนมฝีมือฉันบ่อยๆ แต่คนอย่างฉันอ่ะ ถึงดูไม่ใช่กุลสตรีไทยเท่าไหร่ แต่บอกเลยว่าฉันมีพรสวรรค์ด้านนี้นะ ทำอะไรก็อร่อยหมดแหละ

ฉันนั่งวินมอเตอร์ไซด์มาที่หน้าวิทยาลัยของพีท จริงๆวิทยาลัยมันก็ไม่ได้ไกลจากฉันเท่าไหร่หรอก มันอยู่ถัดจากโรงเรียนฉันไปสองซอย เดินเอาก็ได้ถ้าขยันแต่ฉันขี้เกียจไง

Rrrr~

?พีท

ฉันชะงักพลางหลุบตาลงมองหน้าจอมือถือในมือที่ดังขึ้น พอเห็นว่าเป็นเบอร์พีทก็เลยกดรับสาย

"ถึงหน้าโรงเรียนพอดีเลย"

ฉันกรอกเสียงลงไป และพีทตอบกลับมา

(เข้ามาข้างในเลย ไม่ว่างออกไปหาว่ะ)

"เข้าได้เหรอ"

(ได้ดิ เลิกแล้วคนนอกเข้าได้ เข้ามาเหอะ เดินมาตึกช่างยนต์น่ะ แค่นี้ก่อน รีบ)

"เอ้า เดี๋ยว..."

ไอ้บ้าพีท รีบอะไรนักหนา บอกแค่แผนกช่างยนต์ ทำยังกับโรงเรียนแกมันกว้างแค่ห้องนอนห้องเดียวงั้นแหละ

แล้วฉันจะหาเจอมั้ยล่ะ--'

สวบ~

ฉันส่ายหัวอย่างหงุดหงิดพลางก้าวเท้าเดินเข้าไปและไม่ลืมแวะถามลุงยามของโรงเรียนด้วยว่าตึกช่างยนต์ไปทางไหน

ลุงบอกฉันว่าให้เดินตรงไป เริ่มต้นที่ตึกธุรการที่อยู่กึ่งกลาง เลี้ยวขวา ผ่านห้องสมุด ตึกเรียนปวส. เลี้ยวซ้ายเข้าไปมุมตึก ด้านหลังจะมีสวนหย่อม เดินเลาะถนนเส้นเล็กๆไปจะมีตึกช่างยนต์อยู่

โอ้โห ลึกลับซับซ้อนเกิ๊น!

ปึ้ก~

กึก~

ฉันชะงักเมื่อเดินมาจนอยู่ระหว่างห้องสมุดกับตึกปวส. ตรงนี้จะมีช่องว่างเป็นซอกตึกเข้าไป ฉันได้ยินเสียงอะไรบางอย่างดังมาจากซอกตึกนั่น ฉันได้กลิ่นควันบุหรี่ด้วย...

"ไอ้สัส คนเดียวแล้วก็ยังเก๋า"

พร้อมกันนั้นก็มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเอาเรื่อง

"มึงจะเอาไง อย่าหน้ามึน"

"แป่บ หมดมวนก่อน"

ฉันร้องเอ๊ะในใจ พลางชะโงกหน้าไปมองอย่างอดไม่ได้ สิ่งที่ฉันเห็นคือแผ่นหลังของผู้ชายที่ใส่ชุดช็อปสีเทาสามคน กับใครอีกหนึ่งคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกนั้น แต่ว่าฉันไม่เห็นหน้าเขา เห็นแต่ควันสีขาวคละคลุ้งขึ้นมา แบบว่าพวกช็อปเทาพวกนั้นตัวสูงกว่าผู้ชายอีกคนอ่ะ

แล้วอะไรคือการต่อรองของสูบบุหรี่ให้หมดมวนก่อน เพื่อ?

หมับ~

"กวนส้นตีนดีจัง ได้แดกตีนสมใจมึงแน่"

และผู้ชายเสื้อเทาคนหนึ่งคงเหมือนหมดความอดทนกับความกวนส้นของผู้ชายคนนั้น เขาเหมือนจะกระชากคอเสื้อคนตรงหน้าอย่างแรงและกัดฟันส่งเสียงพูดออกมาอย่างดัง

"ซัดแม่ง!"

พูดจบฉันก็เห็นเขาง้างหมัดขึ้น กำลังจะซัดหน้าคนที่เขากระชากคอเข้าหาตัว แต่จังหวะนั้นฉันเห็นแค่เพียงมือของคนที่โดนรุม เขาเอาบุหรี่ที่คาดว่าน่าจะสูบไปเกินครึ่งมวนจิ้มลงไปที่หน้าของผู้ชายคนนั้นอย่างแรง

"อ้าก หน้ากู!"

"ไอ้..."

Rrrr~

ชิบหายแล้ว!

ฉันเด้งตัวกลับมาหลบด้วยความตกใจเพราะอยู่ดีๆมือถือฉันก็ดังขึ้น ฉันรีบกดปิดเสียงกดตัวสายหรือทำอะไรก็ได้ให้เสียงมันเงียบลงอย่างลนลาน

ตุ้บ~

พลั่ก~

และในหูฉันก็ได้ยินเสียงกระทบกระทั่งกันดังมาจากซอกตึก ไม่รู้ว่าใครตีใคร แต่คาดว่าคนที่โดนตีอาจจะเป็นผู้ชายที่สูบบุหรี่คนนั้น และฉันก็ยังจะวิ่งผ่านซอกตึกนี้เพื่อนเดินต่อไปไม่ได้ เพราะถ้าฉันผ่านตรงนี้ไป แล้วคนพวกนั้นหันมาเห็นฉันพอดีล่ะ ฉันก็ซวยน่ะสิ

ผลัวะ~

"เอาไงดี..."

ตุ้บ~

ผลั่วะ~

"อะ อาจารย์คะ อาจารย์ นักเรียนตีกันอยู่ตรงนี้ค่าาา"

นั่นแหละ คือสิ่งที่ฉันตัดสินใจทำ ฉันแหกปากตะโกนไปส่งๆ ตรงนี้ไม่ได้มีอาจงอาจารย์อะไรหรอก แต่ฉันก็แผดเสียงขึ้นด้วยเสียงแปดหลอดของตัวเอง

"ไอ้สัส จารย์มา"

"วิ่งดิ เดี๋ยวโดนเล่นอีก"

"ฝากไว้ก่อนเถอะมึง!"

ตึก ตึก ตึก~

ฉันพยายามทำตัวลีบตัวแบนให้แนบไปกับผนังของห้องสมุดเพราะได้ยินเสียงพูดรัวๆและเสียงฝีเท้าวิ่งออกไปด้วยความเร็ว ฉันหันหลังให้ซอกตึกนั้นแต่ก็เหลือบมองเห็นพวกเด็กช็อปเทาวิ่งออกไปโดยไม่สนใจอะไร ใบหน้าพวกนั้นมีร่องรอยจากการกระทบกระทั่งหลายจุดอยู่

"ฟู่ว"

ฉันพ่นลมหายใจออกมาเพราะคนพวกนั้นไม่ทันได้สังเกตเห็นฉัน จากนั้นจึงตัดสินใจหันกลับไปเพื่อจะเดินผ่านซอกตึกนี้ซะที

สวบ~

กึก~

แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมีใครอีกคนเดินออกมาจากซอกตึกพอดี ฉันเกือบจะชนเขาเข้าแล้ว ดีที่เบรกขาไว้ได้ทันแต่ก็เกือบจริงๆ เราอยู่ห่างกันนิดเดียวเท่านั้น ผู้ชายคนนั้นเองก็ชะงัก เขาใส่เสื้อช็อปสีน้ำเงินเข้มสวมทับกับเสื้อยืดสีดำ เขาเหลือบมามองหน้าฉันด้วยสายตาไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่ ใบหน้าของเขาเองก็มีร่องรอยจากการต่อสู้เหมือนกัน

เคยเป็นกันไหม การที่เราไม่ถูกชะตากับใครสักคนทั้งๆที่เพิ่งเคยเจอกัน นั่นแหละ ฉันก็รู้สึกแบบนั้น...

กับผู้ชายคนนี้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอแล้วเหมือนกัน!