Chapter 1 ใครคือผู้ชายคนนั้น?

"อ๊ะ!"

ฉันส่งเสียงออกมาทั้งๆที่ใบหน้าซุกอยู่กับแผ่นอกกว้างของใครสักคน ในหัวฉันหมุนและภาพตรงหน้ามืดไปหมด

"อะ อย่า..."

พรึ่บ~

ฉันพึมพำออกมาเพราะตอนนี้ร่างกายท่อนล่างของฉันเปลื่อยเปล่า แผ่นหลังฉันถูกดันให้แนบอยู่กับผนังเย็นจัดของห้องน้ำ ตรงหน้าฉันคือผู้ชาย...ใครสักคน แสงในห้องน้ำมันมืด มีเพียงแสงสลัวจากไฟด้านนอกที่สาดส่องเข้ามาตรงช่องเล็กๆของบานประตู และผู้ชายคนนั้นที่ทั้งจูบฉัน จับตัวฉัน บีบรัดร่างกายฉัน บวกกับสายตาที่พร่ามัวด้วยความเมามาย ฉันไม่สามารถรับรู้ได้ว่าเขาเป็นใคร

"อึก เจ็บ!"

ฉันร้องออกมาเพราะเรียวขาข้างหนึ่งถูกยกขึ้น สะโพกฉันถูกดึงให้แนบชิดกับส่วนล่างของใครบางคน และมีบางอย่างลุกล้ำเข้ามาในตัวฉัน มันทั้งแน่น ทั้งจุกเสียดและเจ็บไปหมด

มือของฉันขยำอกเสื้อของผู้ชายตรงหน้าแน่น ใบหน้าของฉันได้แต่ซุกอยู่กับอกเขาเพราะหนักหัวจนเงยไม่ขึ้น สติฉันก็เริ่มพร่าเลือนเกินกว่าจะลำดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วถูก เท่าที่ฉันจำได้...คือฉันเมามากและฉันหลับไปแล้ว แต่ฉันตื่นขึ้นมาด้วยความสะลึมสะลือและมึนหนัก ฉันเดินเซและอาจเหยียบใครบางคนที่นอนเกลื่อนกลาดอยู่ด้านนอกมาเพื่อเข้าห้องน้ำ หลังจากนั้น...

ทุกอย่างมันก็กลายมาเป็นแบบนี้!

"โอ้ย บอกว่าเจ็บ!"

ปึ้ก~

ฉันทุบแผ่นอกกว้างที่พยายามยัดเยียดอะไรบางอย่างเข้ามาในตัวฉัน ยิ่งเข้ามาฉันก็ยิ่งเจ็บ

"อะ เอาออกไป"

ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเมามาย และไม่รู้ว่าเสียงของฉันมันแผ่วเบาเกินไปหรือเปล่า สิ่งที่ผู้ชายตรงหน้าทำถึงได้ตรงกันข้ามกับสิ่งที่ฉันบอก

กึก~

อะไรบางอย่างแทรกซึมเข้ามาในตัวฉัน ความเจ็บถึงขีดสุดแล่นเข้ามาจนช่วงล่างของฉันเจ็บแปล่บ ขาฉันอ่อนและทรุดฮวบลงทันที แต่มือหนาข้างหนึ่งก็รวบเอวฉันไว้ ส่วนอีกข้างก็จับเรียวขาฉันแยกออกกว้าง...

จะ เจ็บ!

ฉันได้ยินเสียงหอบหายใจของเขา ได้ยินเสียงพึมพำที่ข้างหู มันแผ่วเบาและหูฉันอื้อเกินกว่าจะแยกแยะได้ว่าเป็นเสียงใคร

"อะ อึก"

และเขาไม่ปล่อยให้ฉันเจ็บนาน เขาทรมานฉันด้วยการขยับตัว ฉันได้แต่กัดฟันเพราะไม่กล้ากรีดร้องออกมา มือของฉันขยำอกเสื้อแน่นกว่าเดิมจนบางครั้งก็จิกเล็บลงไป ร่างกายของฉันสั่นสะเทือนตามแรงของเขา ขาของฉันเมื่อยล้าและจะทรุดลงทุกครั้งหากไม่ได้ถูกรั้งไว้ด้วยความแข็งแกร่งของเรียวแขนนั่น

"อ๊ะ บะ เบาๆ เจ็บ!"

ดวงตาฉันพร่าเบลอ เผลอส่งเสียงออกมา ฉันทั้งทุบทั้งจิกเขาแต่เหมือนเขาไม่สนใจอะไร แรงส่งที่เขาทำกับฉันมันทำให้ทั้งร่างของฉันวูบไหวไปหมด และจนกว่าทุกสิ่งทุกอย่างจะจบลง

สติของฉันกลับพร่าเลือนและดับวูบไป...

พรึ่บ~

ฉันลืมตาขึ้นมาด้วยความเจ็บระบมที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในชีวิต หัวฉันยังมึนงงและความคิดฉันเชื่องช้าไปหมด

"อะไรวะ!"

ฉันทึ้งหัวตัวเองพลางหลับตาลงและพยายามทบทวนเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้น ทุกสิ่งทุกอย่าง...

ก่อนจะลืมตาขึ้นมาอีกครั้งและพบว่าตอนนี้ตัวเองกำลังนอนอยู่ท่ามกลางผู้ชายหลายคน

ฉันนอนตะแคงหันหน้าเขาหาพี่คิณ...

หัวของฉันหนุนอยู่ที่หน้าขาของพี่เรย์...

ส่วนขาของฉันเกี่ยวพันอยู่กับพีทที่นอนทับขาพี่คิณอีกที...

และด้านหลังของฉัน ผู้ชายที่ตะแคงข้างมาทางฉันและเรียวแขนเขาอยู่ใต้ต้นคอของฉันคือพี่เกียร์...

"ชิบหาย!"

ฟึ่บ~

ฉันเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง ยิ่งลุกนั่งฉันก็ยิ่งเจ็บ ตอนนี้พวกเรายังนอนกันอยู่ที่โซนด้านล่าง และไม่ได้มีแค่เราแต่มีคนอื่นด้วย ฉันจำได้ว่าก่อนหน้านั้นฉันนอนหลับไปกับเกลและกิว แต่พอฉันไปห้องน้ำและ...

บ้าเอ้ย อะไรกันวะเนี่ย!

ฉันฝืนความเจ็บแปล่บของตัวเองลุกขึ้นและเดินด้วยขาที่อ่อนแรงเข้าไปนั่งบนฝาชักโครกภายในห้องน้ำ หัวใจฉันเต้นแรงเมื่อภาพความจำเลือนลางเมื่อคืนนี้แว่บเข้ามาในหัว มันเข้ามาเป็นช็อตๆ

ฉันมาในห้องน้ำ...

ฉันเจอคนยืนอยู่ในห้องน้ำ...

และฉันกับเขาก็...

มันเป็นแบบนั้นได้ยังไงไม่รู้ รู้แต่ว่าฉันไม่ได้ยินยอมแน่ๆ ฉันขัดขืนแล้วแต่ฉันเมามาก ฉันแพ้พละกำลังของเขา

"ไม่...ไม่จริง!"

ถึงฉันจะพยายามหลอกตัวเองยังไงแต่อาการที่ฉันเจ็บอยู่ตอนนี้มันก็บ่งบอกอยู่แล้วว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ ฉันเดินไปที่หน้ากระจกและถอดเสื้อผ้าออก สิ่งแรกที่ฉันเห็นคือร่องรอยแดงเป็นจ้ำๆ รอยที่เขาเรียกกันว่าคิสมาร์กที่บริเวณเนินอกฉันหลายจุด ภาพที่ฝ่ามือหนาบีบขยำมันแว่บเข้ามาอีกช็อตหนึ่ง ต่อจากนั้นก็เป็นภาพที่กางเกงและชั้นในของฉันถูกถอดลงไปกองกับข้อเท้า และจากนั้นก็...

ภาพที่ฉันทรมานเพราะผู้ชายคนนั้น...

"..."

คราบเลือดเล็กๆที่เปื้อนตรงอันเดอร์แวร์ทำให้ฉันนิ่งไป ถึงฉันจะนิสัยแรงมากน้อยแค่ไหนก็ตาม ฉันปฏิเสธไม่ได้ว่าสิ่งที่ฉันเสียไปมันคือครั้งแรกของฉัน!

"ใคร..."

และมันเฮงซวยกว่านั้นก็ตรงที่ฉันแม่งไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร!

ได้ครั้งแรกของฉันไปยังไม่พอ ก็ยังอุส่าห์อุ้มฉันที่หมดสติไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้กลับไปนอนสุมอยู่ตรงนั้น ตรงที่มีผู้ชายอยู่ตั้งสี่คน สู้ให้ฉันตื่นมาอีกครั้งและอยู่บนเตียงกับผู้ชายคนใดคนหนึ่งยังดีซะกว่าฉันต้องตื่นมาแบบนี้

แล้วฉันจะทำยังไงล่ะ ฉันจะทำยังไง ผู้ชายคนใดคนหนึ่งจะจำได้ไหมว่าทำอะไรกับฉันไว้ และถ้าไม่ใช่แค่สี่คนนั้นแต่กลับเป็นคนอื่นในกลุ่ม หรือเป็นแฟนของกิวกับเกลนั่นยิ่งหนักไปใหญ่ และที่สำคัญ...เขาป้องกันหรือเปล่า

เวรเอ้ย เวรกรรมอะไรของฉันวะ!

ฉันส่ายหัวและมีน้ำตาหยดหนึ่งไหลออกมา ฉันกำมือตัวเองแน่นพลางพยายามกลั้นน้ำตาอีกมากมายไว้ แกจะโทษใครของขวัญ จะโทษใครได้ล่ะ ไม่น่ามาที่นี่ตั้งแต่แรกเลย อึก!

ก็อก ก็อก ก็อก~

"ขวัญ ไอ้ขวัญ อยู่ในนั้นเปล่า?"

ฉันสะดุ้งเมื่อจู่ๆก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น เป็นเสียงของพีท

"อื้อ อยู่"

ฉันรีบใส่เสื้อผ้าและเช็ดน้ำตาตัวเองออกให้หมด ก็ถือว่ายังดีนะ ที่ไอ้เลวคนนั้นไม่ได้ทิ้งรอยไว้ตรงต้นคอฉัน ไม่งั้นฉันคงไม่รู้จะทำยังไง จะออกจากห้องน้ำไปเจอหน้าพวกนั้นยังไง

"ทำไรวะ ปวดฉี่"

เสียงของพีทเร่งเร้า ทำให้ฉันพ่นลมหายใจออกมา ฉันมองสภาพหน้าของตัวเองอีกครั้งและล้างหน้าก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูห้องน้ำของบ้านนี้ออกไป

แอด~

"..."

พีทยืนอยู่หน้าห้องน้ำ มันมองหน้าฉันและชะงักไป

"ทำไมตาแดงๆ"

มันจ้องหน้าฉัน ฉันเบี่ยงหน้าหลบมันและเดินออกมา

หมับ~

"ของขวัญ"

แต่พีทก็คว้าแขนฉันไว้ ฉันหันไปมองหน้ามัน

"เป็นไรเปล่าเนี่ย"

พีทถามฉัน จะให้ฉันตอบยังไงดีล่ะ ตอบว่าเมื่อคืนฉันมีอะไรกับใครก็ไม่รู้ เผลอๆอาจเป็นแกก็ได้งี้เหรอ...

เจ้าตัวมันยังดูไม่อะไรเลย

"เปล่า..."

สมเพชตัวเองชะมัด ทำไมต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ด้วยวะ

"เออ เดี๋ยวออกจากห้องน้ำแล้วเรากลับเลยนะ"

"..."

"มีเรื่องจะคุยด้วย"

ฉันมองหน้าพีทอีกครั้ง มันพูดกับฉันด้วยสีหน้าจริงจัง เรื่องที่มันจะคุยกับฉัน...

"ได้ยินเปล่า เมาค้างไง"

พีทแตะแก้มฉัน ฉันพยักหน้าและเบนหน้าหนีมือมัน

"อื้ม รู้แล้ว"

จากนั้นฉันก็เดินออกมา ในใจฉันมันสั่นไปหมด ถ้าฉันมีอะไรกับไอ้พีท กับเพื่อนสนิทที่ฉันไม่เคยคิดไม่ซื่อกับมัน ฉันจะทำยังไง จะมองหน้ากันติดได้ยังไง...

สวบ~

ฉันเดินคิดไม่ตกออกมาและก็ต้องชะงักเมื่อมองไปตรงโซฟาที่พวกเรารวมตัวกันเมื่อวาน ตอนนี้ทุกคนทยอยกันกลับหมดแล้วเหลือก็แต่สามคนเพื่อนซี้ รุ่นพี่ของพีท

พี่เรย์เอนหลังพิงกับโซฟาและมองฉันพอดี...

พี่คิณนั่งนวดท้ายทอยตัวเองและเงยหน้ามามองฉันที่เดินมา...

ส่วนไอ้พี่เกียร์นั่น เขานั่งอยู่บนพนักพิงโซฟา สายตาทอดมองออกไปนอกหน้าต่างกระจกที่เปิดม่านและหน้าต่างไว้ ในปากเขาคาบบุหรี่และเขาเหลือบมามองฉัน...

"..."

สามคนนั้นมองฉันอย่างเงียบเชียบ