6. เมื่อไหร่จะได้เจอตัว

“พอลอยู่ที่ไหนกันแน่คะคุณ”

พออดทนรนไม่ไหวจริง ๆ บุญญิสา ก็โพล่งคำถามที่สงสัยมานาน เพราะเขาขับรถออกนอกเมืองมาตั้งนานสองนานแล้ว ก็ไม่มีทีท่าว่าจะพบพอลลาร์ด แต่อย่างใด

ตอนแรก เธอคิดว่า พอลลาร์ด อยู่ในเมืองเสียอีก เขาไม่ตอบ แต่กลับเพิ่มความดังของเพลงที่เปิดในรถ บุญญิสา เริ่มไม่แน่ใจว่าเธอตั้งคำถามได้ถูกต้องหรือไม่ หรือว่าสำเนียงการพูดภาษาอังกฤษของเธอ ทำให้เขาฟังไม่เข้าใจก็ได้เธอจึงถามย้ำอีกครั้ง

“นี่คุณ!..ฉันถามว่าพอลอยู่ที่ไหน”

บุญญิสา ตะโกนแข่งกับเสียงเพลงในรถ คราวนี้คนขับหันมามองเธอแวบหนึ่ง ก่อนจะเอื้อมมือไปลดเสียงเพลงในรถลง บุญญิสา ก็คิดว่าเขาคงจะตอบคำถามเธอเสียที แต่ที่ไหนได้อีตาบ้านี่ กลับชะลอความเร็วของรถ แล้วก็จอดข้างทางตรงแผงขายผลไม้ที่อยู่ริมถนน

“คุณนั่งรออยู่ในรถนี่แหละ” เขาหันมาบอกกับเธอแบบดุขรึม

“คุณจอดรถทำไม” บุญญิสาอดสงสัยไม่ได้

“เดี๋ยวผมจะลงไปซื้อผลไม้”

เขาหันมาบอกเธอ แล้วก็เปิดประตูรถลงไป

บุญญิสา เห็นเขาเดินไปพูดคุยถามไถ่กับพ่อค้าที่ตั้งแผงขายผลไม้ด้วยความสนิทสนมหน้าตายิ้มแย้มเป็นอย่างดี เวลา

เขายิ้มดูมีเสน่ห์อย่างมาก แต่ทำไมเขาถึงไม่ยอมยิ้มกับเธอเลย แถมไม่ยอมพูดคุยอะไรด้วย ท่าทางเหมือนเขาไม่ค่อยจะชอบเธอสักเท่าไหร่

หรือว่าเขาถูก พอลลาร์ด บังคับให้มารับเธอแทน จึงทำให้เขาไม่พอใจ นี่ถ้าภาษาอังกฤษเธอคล่อง เธอจะต้องตั้งคำถามถี่ยิบเลยทีเดียว

ออกัส กลับเข้ามาในรถพร้อมด้วยถุงผลไม้ในมือ เขายื่นส่งให้บุญญิสา โดยไม่พูดอะไร แล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาขับรถต่อไป ทำราวกับว่าเธอไม่ได้นั่งมาด้วย

“ไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูด ฉันก็จะกินอย่างเดียวเหมือนกัน”

บุญญิสา พูดใส่เขาด้วยภาษาไทย ก่อนจะหยิบแอปเปิ้ลในถุงกัดกินด้วยท่าทางหงุดหงิด

แต่เมื่อมองเห็นวิวทิวทัศน์สองข้างทางที่มีทั้งทุ่งหญ้าสีเขียวขจี สลับกับภูเขาหญ้าที่มีฝูงแกะให้เห็นเต็มไปหมด เธอก็คลายความหงุดหงิดลงไปได้ เธอกำลังเพลิดเพลินกับภาพที่รถผ่านไปซึ่งเป็นภาพที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อน เคยได้ดูสารคดีของประเทศนิวซีแลนด์มาบ้างแต่ก็ไม่ตื่นตาตื่นใจเท่ากับได้มาเห็นของจริงเช่นนี้ ได้สัมผัสกับบรรยากาศของความเป็นธรรมชาติที่สวยงามสงบ

ก่อนที่จะมานิวซีแลนด์ บุญญิสา ก็ได้อ่านเรื่องราวของประเทศนี้มาบ้างเหมือนกัน เธอทราบว่าประชากรแกะของนิวซีแลนด์ มีมากกว่าสี่สิบล้านตัว ซึ่งมากกว่าประชากรมนุษย์ของนิวซีแลนด์ที่มีอยู่ราวสี่ล้านคน

เมื่อนึกถึงนิวซีแลนด์ บุญญิสา จึงนึกถึงแกะมาก่อน ทั้งที่สัญลักษณ์ของประเทศนิวซีแลนด์นั้นคือ นกกีวี แต่บุญญิสา กลับรู้จักแต่ผลไม้ที่ชื่อ กีวี มากกว่า

รถเริ่มชะลอความเร็วเมื่อเห็นฝูงแกะข้ามถนนอยู่เบื้องหน้า บุญญิสา มองภาพนั้นด้วยความตื่นตาตื่นใจ เธอได้เห็นฝูงแกะเป็นจำนวนมากอย่างใกล้ชิด มีเด็กหนุ่มและสุนัขอีกสองตัวคอยต้อนให้บรรดาเจ้าแกะทั้งหลายได้เดินกันไปเป็นกลุ่มก้อน ไม่แตกแถว ช่างน่าประทับใจจริง ๆ ที่สุนัขตัวเล็กกว่าแกะ แต่สามารถควบคุมฝูงแกะได้เป็นอย่างดี และกว่าที่ฝูงแกะจะเดินนวยนาดผ่านไปได้หมดก็ใช้เวลาเกือบยี่สิบนาที และบุญญิสาก็ได้กลิ่นสาปสางจากเจ้าแกะฝูงใหญ่นั้นจนต้องยกมือปิดจมูกทำหน้าเหยเก จนคนขับรถหน้าขรึมออกรถไปนั่นแหละกลิ่นที่ชวนปวดหัวจึงได้หายไป

บุญญิสา ยกนาฬิกาข้อมือที่เธอปรับเวลาเอาไว้ตั้งแต่ตอนลงจากเครื่องบินแล้ว เป็นเวลาเกือบจะบ่ายโมงเข้าไปแล้ว แต่เธอไม่เห็นว่าอีตาคนขับ จะแวะหาข้าวปลาอาหารกิน เธอเห็นเขาหยิบช็อคโกแลตเคี้ยวหนุบหนับอยู่สองสามอัน แล้วก็ดื่มน้ำเปล่าตามลงไป เพียงแค่นี้เขาก็อิ่มแล้วหรือ..ช่างเป็นคนที่กินง่ายเสียเหลือเกิน

แต่จะว่าไปตั้งแต่รถวิ่งมา บุญญิสา ก็ยังไม่เห็นว่าจะมีร้านค้า ร้านอาหารให้เห็นเหมือนที่เมืองไทยเลย

เท่าที่สังเกตเห็น รู้สึกว่าจะมีบ้านเล็ก ๆ ที่มีสินค้าวางขายอยู่ร้านหนึ่ง แต่จะเรียกว่าบ้านก็คงไม่ถูกต้องนัก เป็นเหมือนเพิงขายของมากกว่า แต่จะมีอะไรบ้างนั้น บุญญิสา ก็ไม่ทันได้เห็น รถก็ขับผ่านไปเสียก่อน

ยิ่งขับรถออกมาไกลเท่าใด บุญญิสา ก็ยิ่งกังวลใจมากขึ้นเท่านั้น จนป่านนี้ก็ยังไม่พบเห็นบ้านช่องผู้คนเลย แล้วพอลลาร์ด จะไปซุกซ่อนตัวอยู่ที่ใดหนอ หรือว่าเขาจะมีบ้านอยู่ในไร่ในฟาร์มแกะแถวนี้

แต่เท่าที่ทราบจากดุจเดือนมา พอลลาร์ด ทำงานอยู่ที่เมืองหลวงของนิวซีแลนด์ ก็คือ เมืองเวลลิงตัน แต่มีบางครั้งที่ต้องเดินทางไปทำงานที่ โอ๊คแลนด์ เช่นเดียวกับโจเซฟ สามีของดุจเดือนที่ทำงานอยู่เวลลิงตัน และพักอยู่ที่นั่นตั้งแต่วันอังคารถึงวันศุกร์ และจะกลับบ้านที่โอ๊คแลนด์ ในวันเสาร์ถึงวันจันทร์ บุญญิสาเคยถามดุจเดือนว่าเหตุใดจึงไม่ไปอยู่กับสามีที่เวลลิงตัน เจ้าหล่อนก็บอกว่า

“ฉันชอบบ้านที่ซื้อเอาไว้ที่โอ๊คแลนด์มากกว่า และอีกอย่าง ตอนนี้ฉันก็ทำงานอยู่ร้านอาหารไทยกับคนรู้จักที่นี่แล้วจึงไม่อยากย้ายไปไหน โจเขาก็ตามใจฉันทุกอย่างสิ่งไหนที่ฉันมีความสุขเขาไม่เคยขัดหรอก”

บุญญิสา ได้แต่นึกอิจฉาเพื่อนรักที่มีสามีสุดแสนจะน่ารักแบบนี้ ดุจเดือน แต่งงานกับโจเซฟมาได้เกือบสามปีแล้ว แต่เธอก็ยังได้ยินดุจเดือนพูดถึงสามีด้วยความชื่นชมในความน่ารักเสมอมา หวังว่าพอลลาร์ด คงจะไม่แหกคอกออกไปจากโจเซฟ หรอกนะ..

แต่ตอนนี้บุญญิสา กำลังเริ่มไม่แน่ใจว่าพอลลาร์ด จะเป็นผู้ชายที่แสนดีอย่างที่ดุจเดือนโม้หรือเปล่า เพราะเพียงครั้งแรกที่เขานัดว่าจะไปรับเธอที่สนามบินด้วยตัวเอง เขาก็เบี้ยวเสียแล้ว เขาบอกว่าลางานเอาไว้เป็นเดือนแล้ว แต่กลับมาบอกว่าติดธุระสำคัญกะทันหัน ในเมื่อรู้ล่วงหน้าอยู่แล้วว่าบุญญิสาจะมา เขาก็น่าที่จะเตรียมตัวต้อนรับเธอ ไม่ใช่ปล่อยให้ออกัสหน้าหล่อแต่เคร่งขรึมคนนี้มารับเธอแทนแบบนี้

เห็นทีว่าเธอ กับ พอลลาร์ด จะไม่ใช่เนื้อคู่กันเสียแล้วกระมัง เขาทำให้เธอไม่ประทับใจเอาเสียเลย เช่นเดียวกับคนที่มารับเธอ ไม่น่าประทับใจเหมือนกันเด๊ะ

“นี่หรือยัยเดือน ที่บอกฉันว่า หนุ่มฝรั่งแสนดีโรแมนติก อย่างน้อยอีตาพอลกับอีตาออกัสนี่ก็ทำให้ฉันเริ่มเข็ดขยาดผู้ชายฝรั่งไปกว่าครึ่งแล้วล่ะ..ออ..ยังมีอีตาฝรั่งช้างน้อยที่

น้ำลายไหลกรนครอก ๆ บนเครื่องบินนั่นอีกด้วย”

บุญญิสาส่ายหน้าไปมาด้วยความเซ็ง..เวลานี้ท้องฟ้าเริ่มจะออกขมุกขมัวเหมือนจะมืดหรือไม่ก็เหมือนฝนกำลังจะตก ช่างเหมือนมิวสิควีดีโอประกอบเพลงเศร้าเสียเหลือเกิน ตอนนี้บุญญิสา ก็รู้สึกเศร้าใจเช่นกัน