หัวใจรักข้ามขอบฟ้า

การเดินทางจากสนามบินสุวรรณภูมิ ถึงสนามบินไครส์เชิร์ช ประเทศนิวซีแลนด์ ได้สิ้นสุดลงเสียที หลังจากที่บุญญิสา พลิกตัวไปมาอยู่บนเครื่องบินนับสิบกว่าชั่วโมง เธอนึกอิจฉาชายหนุ่มฝรั่งผมทอง รูปร่างเกือบเท่าช้างน้อยที่นั่งข้าง ๆ ที่ช่างหลับได้หลับดีไม่มีกระดุกกระดิก มีเพียงเสียงสู้ดน้ำลายที่ไหลเยิ้มเป็นครั้งคราว แล้วก็เสียงกรนเป็นซาวด์ประกอบให้บุญญิสา ได้นึกปลงกับชีวิต

“หวังว่าพอลลาร์ดคงจะ ไม่เป็นแบบอีตาฝรั่งนี่หรอกนะ”

บุญญิสา นึกในใจ อดเสียวไม่ได้ว่าหนุ่มฝรั่งชื่อพอลลาร์ด ที่ดุจเดือนเพื่อนรัก อุตส่าห์เป็นแม่สื่อแม่ชักให้มาดูตัวจริงถึงนิวซีแลนด์ในครั้งนี้ จะเป็นเหมือนอีตาฝรั่งที่นั่งอยู่ข้าง ๆ นี่หรือเปล่า เธอนึกภาวนา ขออย่าให้ พอลลาร์ด เป็นพวกฝรั่งซกมก สกปรก นอนกรนเสียงดังก็แล้วกัน

ถ้าเลือกได้ ก็ขอแบบสะอาดแสนสุภาพ และใจดี ที่สำคัญขอให้เห็นตัวจริงแล้วปิ๊งเป็นใช้ได้ เพราะบางทีรูปถ่ายที่พอลลาร์ด ลงในไอจี หรือที่วีดีโอคอลคุยกันนั้น สามารถใช้แอ๊ปต่าง ๆ เข้าช่วยให้ดูดีได้ แต่ตัวจริงอาจจะทำให้เธอเบือนหน้าหนีก็เป็นได้

บุญญิสา เดินลงจากเครื่อง ก็ไปผ่านด่านตรวจคนเข้าเมือง

เธอเริ่มตื่นเต้น เกรงว่าจะถูกเจ้าหน้าที่ฝรั่งซักถาม แล้วจะฟังไม่เข้าใจตอบไม่ได้ เพราะภาษาอังกฤษของบุญญิสา นั้นอยู่ในขั้นงู ๆ ปลา ๆ แม้จะเรียนจบปริญญาตรี แต่ภาษาก็ไม่ได้ดีไปกว่าเด็กประถมสักเท่าไหร่ เธอไม่ได้เก่งกาจสามารถเหมือนกับดุจเดือนเพื่อนรัก ที่มีสามีเป็นฝรั่งอยู่ประเทศนี้เกือบสามปีแล้ว

บุญญิสา เหลือบไปเห็นน้อง ๆ นักศึกษาชาวไทยเดินเป็นกลุ่ม ลงจากเครื่องบินลำเดียวกัน นัยว่ามาทัศนศึกษาที่นี่ ทำให้เธออาศัยเดินมั่ว ๆ รวมกลุ่มไปกับพวกเขาได้อย่างกลมกลืนผ่านฉลุยอย่างไม่มีปัญหา โล่งอกไปได้หนึ่งเปาะ เหลือแต่จะต้องคอยมองหาคนที่มารอรับเธอที่สนามบินให้เจอเสียก่อน

ดุจเดือนบอกว่า พอลลาร์ด จะเป็นคนมารับด้วยตัวเอง

“แกคอยมองหาผู้ชายที่หอบดอกไม้ช่อโตมาต้อนรับแกที่สนามบินก็แล้วกัน”

บุญญิสา นึกถึงคำพูดของดุจเดือน ที่ได้โทรทางไกลคุยกันก่อนที่จะขึ้นเครื่องที่เมืองไทย ทำให้อดยิ้มขวยเขินไม่ได้

อะไรจะโรแมนติกขนาดนั้น ชักจะประหม่าเสียแล้วสิเรา

เกิดมา ก็ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนเอาดอกไม้มามอบให้เสียด้วย

ถ้าเกิดว่า พอลลาร์ด เดินถือดอกไม้มายื่นให้ พร้อมส่งสายตาหวานซึ้ง แล้วก็อาจจะมีกอด มีหอมแก้ม ต้อนรับเธอด้วยล่ะ จะทำอย่างไรดีหนอ หอมแก้มคงพอได้ แต่อย่าจูบปากเข้าล่ะ เธอชักหวาดเสียว พร้อมกับนั่งจินตนาการรอเขาด้วยใจที่เต้นตุ้ม ๆ ต่อม ๆ

พอลลาร์ด เป็นหนุ่มออสซี่ เกิดและเติบโตที่ออสเตรเลีย แต่ว่ามาทำงานที่นิวซีแลนด์ ได้หลายปีแล้ว จนจะกลายเป็นหนุ่มกีวีไปแล้ว

บุญญิสา ได้รู้จักกับพอลลาร์ด เมื่อสามเดือนก่อน โดยมีดุจเดือน เป็นตัวตั้งตัว ตีส่งภาพของบุญญิสา ไปนำเสนอฝ่ายชาย ซึ่งบุญญิสาก็ไม่ทราบว่าเจ้าเพื่อนรัก ได้สาธยายคุณสมบัติของเธอเลิศเลอเพอร์เฟกต์สักเพียงใด จึงทำให้พอลลาร์ด โทรทางไกลข้ามประเทศไปพูดคุยแนะนำตัวกับบุญญิสา

และนับว่าเป็นการดีที่พอลลาร์ด สามารถพูดคุยเป็นภาษาไทยกับเธอได้พอสมควร แม้ว่าสำเนียงการพูดไทยไม่ชัดของเขาจะฟังจั๊กกะจี้หูไปสักหน่อย แต่ก็คงดีกว่าจะให้เขาพูดคุยกับเธอด้วยภาษาอังกฤษ ไม่เช่นนั้นเธอก็คงไม่รับไมตรีจากเขาเช่นกัน เพราะใจจริงนั้น ก็ไม่ได้ระริกระรี้อยากจะมีสามีฝรั่งอย่างดุจเดือน เธอก็เลยตั้งเงื่อนไขไว้กับดวงเดือนว่า ฝรั่งที่อยากจะจีบเธอก็ต้องพูดไทยได้

ดุจเดือน ก็ช่างรู้ใจเพื่อน จึงจัดหาฝรั่งที่พูดไทยได้อย่างพอลลาร์ด ให้ได้รู้จัก

หลังจากนั้น พอลลาร์ด ก็ติดต่อสื่อสารผ่านทั้งทางแชท ทางไลน์ มีวีดีโอคอลบ้างในบางครั้ง ก็ได้เห็นหน้าตา พอเบลอ ๆ ซึ่งเธอมองว่าพอลลาร์ด ไม่ได้หล่อเหลาเข้าตาบุญญิสา สักเท่าไหร่นัก แต่ก็ไม่ถึงกับขี้ริ้วขี้เหร่ จนทำให้เธอต้องเบือนหน้าหนีเช่นกัน

“พอล เป็นคนที่ชอบผู้หญิงไทยมาก เขาใฝ่ผันที่จะได้แต่งงานกับผู้หญิงไทย และชอบอะไรที่เป็นไทย ๆ โดยเฉพาะอาหารไทย ถึงแกจะไม่ตัวดำคล้ำเป็นลูกเป็ดขี้เหร่ แบบที่พวกฝรั่งชอบ แต่สิ่งที่พอลเขาเห็นรูปแก แล้วชอบมากก็คือ ผมดำสลวยเป็นมันขลับของแก เขาบอกว่าดูมีเสน่ห์สะดุดตาเขามาก”

ประโยค ดังกล่าวเป็นคำพูดของดุจเดือน ที่บอกให้บุญญิสา รับรู้ถึงความชอบ และความฝันของพอลลาร์ด หนุ่มออสซี่ ที่จัดว่าเป็นหนุ่มใหญ่ในวัย 38 ปี เคยมีแฟนเป็นคนไทยมาก่อนแต่เลิกกันได้ห้าปีแล้ว เขาทำงานอยู่บริษัทที่ปรึกษาด้านการเงินการลงทุนที่เดียวกับโจเซฟสามีของดุจเดือน นั่นเอง

จากการพูดคุยสื่อสารผ่านออนไลน์ บุญญิสา ก็พอที่จะยอมรับได้ว่าพอลลาร์ด น่าจะเป็นผู้ชายที่ไม่เลวนัก แต่การที่เขาเอ่ยปากขอแต่งงานกับเธอทางโทรศัพท์โดยที่ไม่ได้พบเห็นตัวจริงกันมาก่อน ก็ทำให้บุญญิสา รู้สึกอิหลักอิเหลื่ออยู่ไม่น้อย

แต่ดุจเดือนที่คอยลุ้นคอยเชียร์ เธอกับพอลลาร์ด มาตลอดระยะเวลาสามเดือน ก็มีคำพูดที่ทำให้บุญญิสา แสลงหูแสลงใจ ด้วยประโยคที่ว่า

“ปีนี้แกก็อายุยี่สิบเก้า กำลังจะย่างเข้าวัยเลขสามนำหน้าแล้ว แต่ยังหาแฟนไม่ได้สักที ฉันจึงหวังดีหาสามีดี ๆ ให้ ถ้าแกมัวแต่เล่นตัว ปล่อยให้พลาดรถด่วนขบวนสุดท้ายที่พอลแวะจอดรับแกล่ะก็ รับรองว่า แกได้อยู่เป็นสาวแก่ขึ้นคานแน่นอน ตอนนี้แกยังมีโอกาสที่ดีมาก รีบตัดสินใจรับปากแต่งงานกับพอล ซะดี ๆ แล้วชีวิตแกจะมีแต่ความสุขเหมือนฉัน และที่สำคัญเราก็จะได้มาอยู่เป็นเพื่อนกันที่นิวซีแลนด์ยังไงล่ะ”