Chapter 8 เปิดใจให้คนอื่น

-พีท-

ผมพลิกตัวยัยขี้เมานี่ลงไปนอนบนโซฟาพลางตั้งสติอยู่ไม่นาน ไม่อยากจะมองสภาพของตัวเองตอนนี้และไม่อยากจะเงยหน้ามองใครเลยด้วยซ้ำ

"เห้ย เอาไงไอ้พีท ไอ้โรมเอาไงกับแฟนมึงอ่ะ"

เสียงเพื่อนคนหนึ่งถามผมและหันไปถามไอ้โรม ผมก็เลยเงยหน้ามองมันพลางถอดเสื้อที่เลอะไปด้วยของฝากจากยัยนี่ออกและเหวี่ยงไปไกลๆ ไอ้โรมหลุบตาลงมองเธอพลางขยับเข้ามาหา

"กูกลับก่อน"

มันพูดพลางจะเข้ามาจับตัวเธอที่ตอนนี้ดูไม่ได้จริงๆว่ะ ยัยนี่ไม่ได้เลอะเทอะอะไรมากหรอก ส่วนคนที่โดนเต็มๆอ่ะ คือผมเว้ย!

ผมมองมันก่อนจะเคลื่อนสายตาไปมองตัวก่อเรื่องที่หลับไม่รู้เรื่องราวไปแล้ว ไอ้โรมก็ดูมึนๆเพราะอาจจะดื่มเยอะไปหน่อย มันก็หาเอาผ้ามาเช็ดคราบนิดหน่อยตามใบหน้าของเธอออก

ของขวัญจะรู้ไหม ว่าเพื่อนรักที่เธอหวงนักห่วงหนา ตอนนี้หมดสภาพขนาดไหน?

"แล้วมึง..."

"เรียกพนักงานหญิงมาคนดิ"

ผมหันไปพูดในจังหวะที่เพื่อนอีกคนจะถามผม ส่วนซินดี้ที่ตอนแรกเกาะแขนผมนักหนา ตอนนี้กระโดดไปยืนห่างไกลจากผมมาก ส่วนเพื่อนผมก็หันไปมองหาและเรียนพนักงานผู้หญิงมาหนึ่งคน

ผมกับไอ้โรมน่ะ ยังไม่มีใครมีรถส่วนตัวเพราะเพิ่งมาอยู่ที่นี่และอายุก็เพิ่งจะบรรลุนิติภาวะได้ไม่นานนัก ตอนมา ผมก็มากับซินดี้ ส่วนไอ้โรมกับยัยนี่น่าจะมารถโดยสารประเภทใดประเภทหนึ่ง และถ้ายัยนี่ยังสภาพนี้ ผมว่าไม่มีใครรับสองคนนี้กลับไปส่งแน่

"ซินดี้ ในรถมีเสื้อผ้ามั้ย"

ผมหันไปถามซินดี้ที่ยืนทำหน้าพะอืดพะอมอยู่ ผมพอรู้ว่าซินดี้มักจะมีเสื้อผ้าติดรถเสมอ ก็เธอเป็นสายปาร์ตี้ บางทีก็ค้างคืนที่นู่นที่นี่ เลยมีสิ่งของพวกนี้อยู่ในรถ ซินดี้พยักหน้าหงึกหงักทันที

"ขอยืมหน่อย แล้วตามไปที่ห้องน้ำเลยนะ"

ผมพูดอีก ซินดี้หน้าเจื่อนไปนิดหน่อยก่อนจะพูดขึ้น

"เอาไปเปลี่ยนได้แต่ไม่ต้องเอามาคืนนะ ซินดี้รับไม่ได้"

เธอพูดและผมพยักหน้าไปส่งๆ จากนั้นซินดี้ก็เดินออกไป ผมหันมามองไอ้โรมกับเธออีก เห็นไอ้โรมกำลังเช็ดคราบบนเสื้อเธอลงมาจนเกือบถึงช่วงอก ซึ่งมันเป็นจังหวะที่พนักงานเสิร์ฟผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาพอดี

หมับ~

ผมก้มลงไปจับแขนไอ้โรมให้หยุดไว้ มันเงยหน้ามองผมแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

"ช่วยพาผู้หญิงคนนี้ไปล้างตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำหน่อยได้มั้ยครับ"

ผมหันไปถามพนักงานของที่นี่ เธอมองผมก่อนจะหันไปมองร่างเล็กที่ยังคงนอนนิ่งไม่ไหวติงใดๆ

"ได้ค่ะ"

เธอยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย พร้อมกับจะเข้าไปช่วยพยุงตัวเธอขึ้นมาอย่างเคยชิน ก็อย่างว่าแหละ เธอน่าจะเคยเจอกับลูกค้าแบบนี้บ่อย

ฟลุ่บ~

"ไม่เป็นไรครับ"

แต่ไอ้โรมหันไปบอกกับเธอว่าไม่เป็นไรและมันก็ช้อนอุ้มยัยตัวเล็กนี่ขึ้นเพื่อพาไปที่ห้องน้ำพร้อมกับพนักงานเสิร์ฟผู้หญิงคนนั้น

"กลับกันไปเลย"

ผมหันไปพูดกับเพื่อนๆที่ตอนนี้วงเหล้าพวกเราแตกแล้ว ทุกคนพยักหน้ารับรู้ ส่วนผมก็หันไปหยิบเสื้อเลอะเทอะตัวนั้นเพื่อจะเอาไปทิ้งแล้วเดินส่ายหัวอย่างหงุดหงิดไปที่ห้องน้ำชายเหมือนกัน เป็นครั้งแรกเลยนะที่ผมมาเดินถอดเสื้อในผับแถมอากาศแม่งก็เย็นด้วย คนอื่นๆมองผมแบบแปลกๆ ผมอยากจะบอกเหลือเกิน ว่าผมไม่ได้ชอบโชว์แต่ผมจำเป็นเว้ย

พรึ่บ~

ฉันเด้งตัวลุกขึ้นนั่งพลางกุมขมับทันทีเพราะรู้สึกปวดหัวมาก ฉันกรอกตามองไปรอบๆก็พบว่าตอนนี้ฉันอยู่ในห้องของตัวเองแล้ว

ฉัน...กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ กลับมาได้ยังไง?

"เอ๊ะ!"

ฉันหลุบตาลงมองสภาพของตัวเอง คือว่านะ ตอนนี้ฉันใส่เสื้อของใครอยู่ก็ไม่รู้ เป็นชุดเดรสกระโปรงสั้นๆซึ่งไม่ใช่ของฉันแน่ และเท่าที่ฉันพอจะจำได้ ล่าสุดฉันอยู่ที่ผับนี่นา...

ฉันน่าจะเมามากด้วย...

และฉันก็น่าจะ...

"ไม่จริงนะ"

ฉันพึมพำกับตัวเอง ฉันคิดว่ามีหลายสิ่งเกิดขึ้นกับฉันแน่ๆ เรื่องเมื่อวานนี้น่ะ ให้ตายสิ ฉันทำอะไรลงไปบ้างเนี่ย

แอด~

ฉันสะดุ้งที่อยู่ดีๆก็มีคนเปิดประตูเข้ามาในห้อง ทะ ทำไมโรมไม่เคาะประตูก่อนนะ

"อ้าว ตื่นแล้วเหรอ ฉันว่าจะเข้ามาดูพอดี"

โรมพูดพลางเดินเข้ามาหาฉัน

ฟลุ่บ~

เขาทิ้งก้นลงนั่งบนขอบเตียงโดยที่ฉันขยับตัวถอยจากเขานิดหน่อย

"เป็นไงบ้าง ปวดหัวมั้ย?"

โรมถามและฉันต้องพยักหน้าพลางรีบพูดเพื่อจะถามคำถามที่ฉันอยากรู้ที่สุด

"โรม คือว่าฉัน..."

"หืม?"

"ฉันพอจะจำได้ว่าฉันดื่มไปเยอะมากเลย"

"ใช่ มากเลยล่ะ"

โรมพูดกลั้วหัวเราะ ฉันว่าฉันต้องทำอะไรน่าอายลงไปแน่ๆเลย

"ละ แล้ว นายพาฉันกลับมา แต่ว่านาย...ไม่ใช่คนเปลี่ยนชุดให้ฉันใช่มั้ย?"

ฉันถามพลางใบหน้าก็เห่อร้อนขึ้นมา แค่คิดว่าถ้าคนที่เปลี่ยนชุดให้ฉันเป็นเขา...

"..."

โรมมองหน้าฉันนิ่งๆ เขาทำหน้าล่อกแล่กใส่ฉัน

มะ ไม่สิ ต้องไม่ใช่เขาที่เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันนะ><

"เมื่อคืน...เธออ้วกนะ"

"อะ อ้วก!"

"อืม เธอล้มและอ้วกใส่ไอ้พีท เลอะเทอะกันทั้งคู่เลย"

"อะไรนะ!"

นี่มันยิ่งกว่าเรื่องน่าอายแล้วนะ มันเกินไปแล้ว ฉันไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองทำแบบนั้น แต่พอมาคิดดูดีๆแล้ว ในสติที่พร่าเบลอตอนนั้น ฉันก็ยังจำได้ว่าทำมันลงไปจริงๆ

มากไปกว่านั้น คำที่ฉันพูด...ฉันพูดไปจริงๆสินะ

"ก็เลยต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนกลับมาที่ห้อง"

"ละ แล้วนาย นายไม่ได้..."

"ถ้าฉันไม่เปลี่ยนแล้วใครจะเปลี่ยนล่ะ"

"โรม ไอ้บ้า!"

"เอ้า"

"ไอ้บ้าโรม โรคจิต!"

ฉันเผลอหลุดปากด่าเขาไปเลยนะ ตอนนี้เรื่องที่ฉันพูดกับพีท มันถูกเรื่องที่โรมเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันกลบจนมิดเลย เขาทำแบบนั้น มันก็เท่ากับเขาจับฉันแก้ผ้าเลยไม่ใช่หรือไง

แล้วร่างกายฉันนะ ร่างกายของฉัน!

"เห้ย อย่าเพิ่งด่า ฉันไม่ได้เห็นอะไรมาก ฉันเอาผ้าห่มช่วยปิดไว้ด้วย"

"แต่มันก็เห็นอ่ะ"

"มันเห็นแค่..."

"คะ แค่อะไร แค่ไหนโรม!"

ฉันโพล่งถามไปอีก โรมกลืนคำพูดลงคอแต่ใช้สายตามองต่ำลงมาถึงช่วงอกฉัน จนฉันต้องรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาห่อตัวเองอย่างเขินอาย

โอ้ย!ฉันไม่รู้จะเอาหน้าไปมุดไว้ที่ไหนแล้วนะ><

"ออกไปเลยโรม"

"เห้ย อย่าเพิ่งไล่...ฉันล้อเล่น"

"ล้อเล่น!"

ฉันถามเขาเสียงหลงพลางขมวดคิ้วทันที นี่เขากวนประสาทฉันใช่ไหมเนี่ย แค่แฮงก์เหล้าฉันก็ปวดหัวจะแย่แล้วนะ

"โรม พูดความจริงมาเลยนะ"

"ดุกับเขาก็เป็นนี่หว่า"

"โรม!"

"โอ๋ๆ อย่าเพิ่งดุฉันสิ ความจริงก็คือ...ฉันไม่ได้เป็นคนเปลี่ยน ฉันแค่แบกเธอกลับมาเฉยๆ"

"แล้วใคร..."

"พนักงานผู้หญิงที่ผับน่ะ"

"พูดจริงๆใช่มั้ย"

"จริงครับ"

โรมพยักหน้าพลางส่งสายตาจริงจังมากับคำตอบ ทำให้ฉันใจชื้นขึ้นมาบ้าง ฉันถอนหายใจออกมาทันที

"แล้วชุดนี้ล่ะ?"

แต่ฉันก็ยังสงสัยกับชุดที่ฉันใส่อยู่ดี...

"อ๋อ ของซินดี้น่ะ"

"ห้ะ?"

ซินดี้...ยัยซินดี้ คนที่พีทควงมาด้วยอ่ะเหรอ!

"พอดีว่าซินดี้มีเสื้อผ้าติดรถ ไอ้พีทก็เลยขอมาให้เธอเปลี่ยนน่ะ"

"..."

"แต่มันนี่สิ ต้องเดินถอดเสื้อออกจากผับ หน้าดำคร่ำเครียด สงสัยจะอายหนักเลยล่ะ ฮ่ะๆ"

โรมพูดกลั้วหัวเราะ เขาคงนึกถึงหน้าพีทตอนนั้นแล้วขำออกมา แต่ฉันนี่สิ...

ทำไมจะต้องให้ฉันใส่เสื้อผ้าของผู้หญิงคนนี้ด้วย ฉันไม่ได้อยากใส่สักนิด

"โรม ออกไปก่อนได้มั้ย"

"อ่า ทำไมล่ะ"

"ฉันอยากอาบน้ำน่ะ"

"แต่ว่าฉัน..."

"นะ ออกไปก่อน ฉันขอร้อง"

ฉันพูดพลางส่งสายตาเชิงวิงวอนจนโรมยอมลุกและเดินออกจากห้องไปในที่สุด...

และหลังจากวันนั้นก็ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นอีก พวกเราก็ใช้ชีวิตกันปกติเรื่อยมา ส่วนมากฉันจะอยู่ที่ห้องเพราะฉันไม่ได้มีเพื่อนที่ไหน ซึ่งต่างจากโรมที่มีเพื่อนหลายคน เขาเริ่มเข้าสังคม เริ่มไปหาเพื่อน สังสรรค์เฮฮาตามประสาผู้ชาย

ส่วนพีท...ฉันไม่เจอเขาเลยตั้งแต่วันนั้น มันไม่ใช่ว่าเขาเลิกติดต่อกับโรมหรอกนะแต่เขาแค่ไม่ได้โผล่มาที่ห้องอีกเลยต่างหาก บางที...เขาอาจจะเกลียดขี้หน้าฉันที่ไปอ้วกใส่เขา ทำให้เขาอับอายไปแล้วก็ได้?

และวันนี้เมื่อฉันเริ่มปรับตัวได้ดี ฉันเลือกที่จะออกไปข้างนอกเพื่อหางานพาร์ทไทม์ทำ ฉันจะได้ย้ายออกจากห้องนั้น ซึ่งฉันยังไม่ได้คุยเรื่องย้ายห้องกับโรมหรอก กะไว้ว่าถ้าหางานทำได้และหาห้องใหม่ได้ฉันค่อยบอกเขา

แต่ก็นะ งานพาร์ทไทม์ก็ไม่ได้หากันง่ายๆเหมือนกัน ยิ่งฉันเป็นชาวต่างชาติด้วยยิ่งแล้วใหญ่ ฉันเดินหามาครึ่งวันจนขาล้าแล้ว

ฟลุ่บ~

"เห้อออ"

สุดท้ายฉันก็เลยได้แต่นั่งถอนหายใจยาวๆอยู่ในสถานที่แห่งหนึ่ง มันเป็นคล้ายๆลานน้ำพุที่มีผู้คนพลุกพล่าน ฉันเห็นคนส่วนมากมานั่งอ่านหนังสือที่ม้านั่งใกล้ๆ บางคนก็เหมือนมาปิ๊กนิก มีวัยรุ่นจับกลุ่มเล่นสเก็ตบอร์ดด้วย

"โทรหาขวัญดีกว่า"

ฉันพึมพำกับตัวเองและหยิบมือถือมาคอลวิดีโอหาขวัญทันที จริงๆที่ฉันติดต่อหาเพื่อนรักครั้งล่าสุดก็ผ่านมาเป็นอาทิตย์แล้วนะ

รอสายไม่นานขวัญก็กดรับแล้ว

(แป่บนะแก)

ของขวัญพูดเมื่อใบหน้าของเราปรากฏบนหน้าจอมือถือของกันและกัน ฉันเห็นขวัญทำอะไรบางอย่างก่อนที่หน้าจอมือถือจะเปลี่ยนไปเป็นว่ามีหน้าจอของใครอีกคนปรากฏเข้ามา

พีทไง...

(โทรมาพร้อมกัน ประชุมสายเลยเนอะ)

ของขวัญพูด ฉันกับพีทมองหน้ากันผ่านหน้าจอก่อนที่จะต้องเคลื่อนสายตาไปมองรอยยิ้มของขวัญ พอเห็นรอยยิ้มที่มีความสุขบวกกับที่ขวัญเอาแต่พูดว่าคิดถึงมากๆ มันทำให้ทั้งฉันและพีทจำยอมอย่างช่วยไม่ได้

(พวกแกเป็นไงบ้าง สบายดีมั้ย)

[อืม ฉันสบายดี]

"ฉันก็...สบายดี"

ฉันกับพีทตอบออกไป

[ว่าแต่แกเป็นไงบ้าง ดูแลตัวเองดีหรือเปล่า]

พีทถามขวัญ ฉันพยายามจะเอาสายตาโฟกัสอยู่แต่กับใบหน้าขวัญ ซึ่งเหมือนพีทเลย พีทก็เอาแต่มองขวัญ สิ่งที่ทำให้รู้ว่าตอนนี้เรายังอยู่ร่วมสายกันก็คือเสียงของเขาเท่านั้น

(ดีสิ ฉันไม่ได้ตัวคนเดียวแล้วนะ)

[อืม อีกไม่กี่เดือนก็คงไม่เหงาแล้วล่ะ]

(ถ้าฉันคลอด พวกแกจะบินกลับมามั้ย ฉันอยากให้พวกแกมาเจอหลาน)

[อยากไป แต่ตอนนั้นมหาลัยเปิดแล้วอ่ะดิ]

(อืม เข้าใจ)

[ยังไงอย่าลืมส่งรูปหลานมานะ]

"..."

ตอนนี้ฉันได้แต่เงียบอย่างเดียว ฉันฟังขวัญกับพีทคุยกัน ทำไมตอนนี้ฉันถึงได้รู้สึกเหมือนเป็นคนอื่นนะ...

(ครีม)

"ห้ะ ว่าไงแก"

(พีทวางไปแล้ว)

"อ้าว..."

นี่ฉันเหม่อไปจนไม่รู้ว่าพีทวางสายไปตอนไหนเลยเหรอ

(แกโอเคใช่มั้ย)

"อื้ม โอเคสิ"

(...)

"ฉันว่า...ฉันน่าจะเลิกชอบพีทได้แล้วล่ะ"

(จริงเหรอ)

"จริงสิ"

บางครั้งฉันก็คิดนะ ว่าการที่ฉันมาเจอเขาที่นี่ มันทำให้ฉันรู้สึกว่า...ในเมื่อเวลาและความห่างไกลมันไม่ได้ช่วยฉันเลย ฉันก็คงต้องเจ็บให้สุด แล้วฉันก็จะเลิกชอบเขาได้เอง

คงไม่มีใครทนเจ็บไปตลอดชีวิตหรอก ฉันจะก้มหน้ายอมรับ และยอมให้เขาตอกย้ำซ้ำๆว่าไม่ได้ชอบฉัน ไม่มีทางชอบฉัน ให้เขาตอกย้ำจนมันลึกที่สุด แล้วฉันจะหยุดได้เอง...

(ก็ดีนะถ้าแกคิดแบบนั้น ฉันอยากให้แกลองเปิดใจนะ เปิดให้คนอื่นเข้ามาบ้าง)

นั่นก็เป็นอีกส่วนหนึ่งในความคิดฉัน ก่อนหน้านั้นฉันไม่อยากคิดแบบนี้ แต่ตอนนี้ฉันจำเป็นต้องคิด และขวัญก็รับรู้เรื่องของฉัน ขวัญรู้ว่าฉันมาอยู่ที่นี่กับใครและฉันเจอพีทที่นี่เพราะฉันเล่าให้ฟังไปแล้ว

ส่วนเรื่องที่ขวัญบอกให้ฉันเปิดใจให้คนอื่น...

ยอมรับก็ได้ว่าหมายถึงโรม เพราะโรม คือผู้ชายที่ป๊ากับเฮียไว้ใจส่งฉันให้มาเรียนและอยู่กับเขา โรมเป็นลูกชายเพื่อนแม่ของฉัน ถึงจะไม่ได้มีการผูกมัดแบบเป็นทางการระหว่างครอบครัวเราสองคน แต่มันก็ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่าการที่ทั้งสองบ้านของเราให้เรามาอยู่ด้วยกัน ถ้าไม่ใช่จะจับคู่ให้เรา โดยอาศัยความใกล้ชิดและความผูกพันธ์ มันจะเป็นอะไรไปได้ล่ะ ถูกไหม

แต่ถึงฉันจะตัดสินใจยังไง ในความจริงฉันก็ยังอยากจะย้ายออกจากห้องของโรมอยู่ดีนั่นแหละ เพราะฉันแค่จะลองเปิดใจ แต่ฉันไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ต่อจากนี้จะเป็นยังไงนี่นา ถ้าเกิดวันหนึ่งโรมมีผู้หญิงคนอื่นเข้ามาล่ะ ยังไงฉันก็ต้องพึ่งตัวเองให้ได้ด้วยไม่ใช่เหรอ