Chapter 7 จะเลิกชอบ

เมื่อเดินมาจนพ้นสายตาของต่างชาติคนนั้น พีทก็ปล่อยฉันและเดินนำไป ฉันมองตามแผ่นหลังของเขาพร้อมกับหยุดเดิน

พีทเป็นคนเข้ามาช่วยฉันจากผู้ชายคนนั้น...

พีทจูบฉันและความรู้สึกนั้นยังติดอยู่ที่ริมฝีปาก...

กึก~

แต่เดินไปได้แค่ไม่กี่ก้าว พีทก็หยุดและหันมามองฉัน

"จะยืนรอมันตามมา?"

เขาถามออกมา คำถามนั่นทำให้ฉันรีบก้าวเท้าเดินเข้าไปหาเขาทันที เมื่อฉันเดินเข้าไปใกล้ พีทก็หันหลังและจะเดินต่ออีก

"พีท"

แต่ฉันก็เรียกเขาไว้ ทำให้เขาหยุดชะงักและหันมาหาฉันอีกรอบ

"อะไร?"

"ฉัน...ขอบใจนะ"

ฉันตอบ พยายามไม่คิดถึงเรื่องจูบนั่น การที่ฉันพูดแบบนั้น ส่วนหนึ่งคือการย้ำเตือนตัวเองว่าที่เขาทำแบบนั้นเพียงเพราะเขาช่วยฉันให้หลุดพ้นจากผู้ชายคนนั้น เขาแค่ช่วยฉัน

"..."

พีทไม่ได้พูดอะไร เขาทำแค่มองฉันก่อนจะพยักหน้าถึงได้เริ่มพูดขึ้น

"มันแค่บังเอิญ"

บะ บังเอิญ...

"แค่บังเอิญไปเห็นพอดี ถ้าเป็นคนอื่นฉันคงปล่อย แต่นี่เป็นเธอ"

"..."

"เห็นว่าเป็นเพื่อนรักขวัญ ฉันถึงได้เข้าไปสาระแน"

งั้น...ถ้าฉันไม่ใช่เพื่อนของขวัญ ป่านนี้เขาคงปล่อยให้ฝรั่งนั่นลากฉันไปแล้วสินะ

อืม จริงๆฉันก็ไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับเขาอยู่แล้วนี่นา อย่าลืมสิ!

"อีกอย่าง...เธอก็เป็นว่าที่คู่หมั้นเพื่อนฉัน"

"มะ ไม่ใช่นะ"

ฉันปฏิเสธ เพราะมันไม่...

"เหรอ การที่ผู้หญิงไปอยู่ร่วมห้องกับผู้ชายสองต่อสอง ถ้าไม่ได้มีอะไรเกี่ยวพันกันจริงๆ...ก็ใจกล้าเหมือนกันนี่"

เขามองฉันและแค่นหัวเราะออกมา

"ตอนอยู่ที่ไทย เธอก็ดู...ไร้เดียงสาอยู่นะ แต่ตอนนี้...เธอก็ไม่ได้ดูอ่อนต่อโลกขนาดนั้น"

"..."

"ตอนแรกฉันก็สงสัย ว่าตัวตนจริงๆของเธอเป็นแบบไหน"

เขาพูดแบบนี้ ไม่ได้สื่อว่าเขากำลังด่าฉันว่าเสแสร้งแกล้งแสดงอยู่งั้นเหรอ

ทำไมต้องพูดขนาดนี้ด้วย!

"แต่ตอนนี้ฉันก็พอจะมองออกแล้วล่ะ"

"..."

"จริงๆดูก็พอจะรู้ว่าเธอโตพอที่จะเอาตัวรอดได้จนกว่าจะเรียนจบน่ะนะ"

"..."

"อ้อ มาอยู่ที่นี่ สังคมมันเปิดกว้างแล้ว ยังไงก็ขอให้สนุกกับการใช้ชีวิตร่วมห้องกับผู้ชายที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน"

"..."

"ยังไงก็...อย่าลืมป้องกันทุกครั้งด้วยล่ะ"

คำพูดและรอยเหยียดยิ้มของเขาก่อนจะเดินจากไป มันแสดงเป็นอย่างอื่นไม่ได้ นอกจากการดูถูก! เขาดูถูกฉัน เขามองฉันเป็นแบบไหน ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้ว แต่สิ่งที่ฉันไม่เข้าใจคือ ทำไมเขาจะต้องมองฉันแบบนั้น เขามีเหตุผลอะไรถึงได้พูดจาร้ายกาจใส่ฉัน ทั้งๆที่เขาไม่เคยใกล้ชิดหรือรู้จักตัวตนจริงๆของฉันสักนิด เขาก็ป้ายตัวตนแบบนั้นให้ฉันแล้ว

แค่ฉันชอบเขา เขาก็มีสิทธิ์ทำร้ายกันแบบนี้เหรอ!

ฉันโมโหกับคำพูดของเขาจนง้างมือขึ้นเพื่อจะตบเขาอย่างลืมตัว

หมับ~

แต่เขารุ้ทันไง เขาคว้าข้อมือฉันไว้ก่อน

"คนทุกคนไม่ได้เหมือนนาย!"

ในสายตาคนอื่นที่มองฉัน ฉันไม่รู้ว่าพวกเขามองฉันเป็นแบบไหน แต่ฉันน่ะ...ความอดทนฉันก็มีขีดจำกัดเหมือนกัน! ฉันกระชากมือออกจากเขาพลางสวนเขากลับบ้าง

"ว่าไงนะ"

"..."

"แน่จริงพูดอีก..."

"ฉันไม่ได้มั่วเหมือนกับนาย"

พีทขยับเข้ามาหาฉันพลางจ้องหน้ากัน ฉันกำมือแน่นขึ้นอีก นี่สินะ ที่เขาว่ากันว่าน้ำเปลี่ยนนิสัย พอฉันได้ดื่มเข้าไปจนร่างกายร้อนผ่าว อารมณ์ ความคิดและปากฉันก็ร้อนไปด้วย มันทำให้ฉันกล้าที่จะย้อนเขาบ้าง

"นายอาจจะควงผู้หญิงไม่รู้ตั้งกี่คน แต่อย่าคิดว่าฉันจะเหมือนกับนาย แล้วไอ้สิ่งที่นายบอกกับฉัน เก็บเอาไว้เตือนตัวเองดีกว่ามั้ย"

พีทกดสายตามองฉันพลางแค่นหัวเราะออกมาอีก

"หึ"

"..."

"พูดจบแล้วนะ?"

เขาเลิ่กคิ้วถาม ทำหน้าเหมือนไม่รู้สึกรู้สากับคำที่ฉันยอกย้อนเขา เหมือนเขาไม่เจ็บอะไรเลยสักนิด ไม่เหมือนกับฉันเลย...

"ทำไมนายไม่ดีกับฉันบ้าง!"

ฉันพูดออกไปในจังหวะที่พีทหันหลังให้ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์หรือเพราะคำพูดแบบนั้น ฉันถึงได้กล้าพูดย้อนเขาไป พีทชะงักและหันมามองหน้าฉัน

ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าแอลกอฮอล์สูบฉีดบวกกับความรู้สึกมากมายทำให้ร่างกายฉันร้อนผ่าว มือฉันกำแน่น ม่านตาฉันก็ร้อนผ่าวขึ้น

"แค่ฉัน...ก็แค่ฉันชอบนาย ฉันผิดมากเลยเหรอ!"

ฉันกัดฟันและเพิ่งรู้ว่าแอลกอล์ฮอล์มีส่วนดีก็ตอนนี้เอง ตอนที่ทำให้ฉันกล้าขึ้น

"ฉันไปทำอะไรให้นาย ฉันก็อยู่ในที่ของฉัน แค่ฉันชอบนายก็ไม่ได้เหรอ?!"

อึก~

ฉันกลั้นก้อนสะอื้นของตัวเองไว้ ฉันรู้ว่าน้ำตาของฉันกำลังจะไหลแต่ฉันจะพยายามกลั้นมันไว้ให้ได้

"ทำไมจะต้องดูถูกฉัน ทำไมจะต้อง..."

"เลิกชอบฉัน"

"..."

"เลิกชอบฉันสิ...แล้วเราจะเป็นเพื่อนกัน"

พีทมองหน้าฉัน เขาพูดในสิ่งที่เขาต้องการ แต่ฉันไม่ได้ต้องการแบบนั้น ฉันชอบเขา ฉันรู้สึกดีกับเขา ฉันแอบรักเขา ฉันไม่ได้อยากเป็นเพื่อนกับเขา แต่เขากลับสื่อความหมายมาว่า ถ้าเราเป็นเพื่อนกัน เขาเองก็จะดีกับฉันเหมือนคนอื่นๆได้

"ฉันเป็นได้แค่นั้นจริงๆใช่มั้ย"

ฉันถามออกมาทั้งๆที่รู้คำตอบอยู่แล้ว

"..."

พีทไม่ได้ตอบอะไรแต่เขาหันหลังเดินออกไปทันที แค่นี้ฉันก็รู้แล้วล่ะ ฉันรู้แล้วพีท...

สวบ~

หลังจากนั้นฉันทำใจเพื่อตั้งสติตัวเองนานเหมือนกัน ก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะ ทุกคนในโต๊ะหันมามองฉัน ทุกคนจริงๆ รวมถึงพีทกับแซนดี้ที่นั่งกอดแขนอยู่ข้างๆเขาด้วย

"ครีม ว่าจะไปตามพอดีเลย เห็นไปนาน"

โรมลุกขึ้นเดินมาหาฉันพลางจับแขนฉัน

"เป็นไรเปล่า?"

และฉันส่ายหน้าแทนคำตอบ ตอนนี้ฉันอยากกลับห้อง ฉันอยากกลับไปนอนร้องไห้ที่ห้องมากกว่า แต่ดูเหมือนโรมกำลังติดลม เขาดึงแขนฉันให้ไปนั่งข้างๆเขาอีกครั้ง

20 นาทีต่อมา...

"พอแล้วมั้ง"

เสียงโรมพูดขึ้นพลางดึงแก้วในมือฉันไปวางบนโต๊ะ ตอนนี้ฉันรู้ว่าตัวเองไม่ไหวแล้ว ฉันมึนหัวมาก ปวดหัวมากด้วย ตอนนี้ภาพตรงหน้าฉันเริ่มเบลอจนฉันเวียนหัว แต่ฉันก็ยังรับแก้วที่เพื่อนๆของโรมส่งมาให้ดื่มอย่างบ้าคลั่ง ฉันก็แค่อยากลืม ฉันก็แค่อยากจะดื่มเพื่อส่งท้ายความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อพีท เพราะในเวลาที่ผ่านมาหลายชั่วโมง ภาพตำตาที่คอยย้ำฉันอยู่ตรงหน้าตลอดว่าพีทไม่ชอบฉัน ผู้หญิงข้างๆเขาจะเป็นใครก็ได้แต่ไม่ใช่ฉัน!

มันทำให้ฉันรู้สึกว่า ฉันควรพอสักที ฉันควรจบความรู้สึกตัวเองสักที ฉันควรตัดใจสักที แล้วไงนะ คนที่เขาช้ำรักกัน เขาก็ดื่มกันแบบนี้ไม่ใช่เหรอ

"ขอออ"

ฉันพูดเสียงยานพลาวเอื้อมมือไปคว้าแก้วเครื่องดื่มมาจากโรมแต่โรมยกหนี ทำให้ฉันเอี้ยวตัวไปจนสุด มารู้ตัวอีกทีก็หมอบอยู่ที่ขาของโรมแล้ว

และฉันลุกไม่ขึ้นด้วย!

"ไอ้โรม กูว่าสภาพนี้ไม่ไหวแล้วล่ะ"

"อีกนิดเดียวมึง เลื้อยสูงขึ้นไปอีกนิดถึงจุดไคลแม็กซ์มึงแล้วนั่น"

ในหูฉันได้ยินเสียงเพื่อนของโรมพูดกัน ได้ยินเสียงดนตรีแทรกเข้ามา ได้ยินเสียงอะไรอีกมากมายก็ไม่รู้

"ครีม ลุกก่อน กลับกัน"

ฉันรู้สึกว่าตัวเองถูกเขย่าเบาๆพลางดึงตัวให้ลุกขึ้น ตาของฉันที่หนักอึ้งก็ค่อยๆปรือขึ้นมา และมันเป็นจังหวะที่ฉันมองเห็นหน้าพีทพอดี

เขาเองก็ขมวดคิ้วและมองหน้าฉัน...

พรึ่บ~

"มองไมมม?"

ฉันดันตัวเองลุกขึ้นนั่งได้และโพล่งถามออกไป พีทมองฉันอีก

"แฟนโรมนี่ดื่มหนักเหมือนคนอกหักเลยเนอะ"

ส่วนยัยซินดี้ก็พูดขึ้น และฉันก็ดันโพล่งออกไป

"ใครห้ายพูด!"

"อ้าว..."

"ฉันไม่อยากได้ยินเสียงเธอออ"

"อะไรเนี่ย"

"หุบปาก!"

"ครีมๆ กลับกันนะ"

ฉันได้ยินเสียงโรม และแน่นอนว่าฉันลุกขึ้นยืนด้วยอาการมึนเมาสุดๆพลางบิดแขนออกจากมือโรม ฉันเดินเซออกไป จุดมุ่งหมายที่ฉันตรงไปคือพีท

ใช่ ฉันบ้าเดินเข้าไปหาเขา พีทเงยหน้ามองฉันพลางขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ

พรึ่บ

"เห้ย..."

และเพราะฉันเมามากไง ฉันเมามากจนขาพันกันและล้มหน้าคะมำลงไป ได้ยินเสียงตกใจของใครหลายคน แต่ก็รับรู้ได้ว่ามีใครบางคนรับฉันไว้

"นี่เธอ!"

เสียงพีทดังอยู่ใกล้ๆฉัน ฉันปรือเปลือกตาขึ้นมองก็พบว่าตัวเองล้มลงพอเหมาะพอเจาะใบหน้าฉันซุกอยู่แถวๆเรียวไหล่เขา คนที่รับตัวฉันไว้คือพีท

"ครีม..."

ฉันได้ยินเสียงโรมแว่วเข้ามา ในจังหวะที่สติอันน้อยนิดของฉันจะพร่าเบลอและหมดไป ฉันกระซิบพูดบางอย่างกับพีท...

-พีท-

'นาบตั้งแต่นี้...ฉานจะม่ายชอบนายยย!'

"หึ"

ผมแค่นหัวเราะเมื่อได้ยินเสียงกระซิบที่ยานคางจนแทบจับใจความไม่ได้ แต่ผมที่อยู่ใกล้สุดและเสียงนั้นดังเข้ามาในโสตประสาทการได้ยินของผม ผมเข้าใจมันดี

เธอบอกว่าจะเลิกชอบผมแล้ว...

"ฉานจะ..."

ผมหันไปมองเธอพลางใช้มือดันตัวเธอออกนิดหน่อย เมื่อผู้หญิงคนนี้ทำท่าทางแปลกๆ เหมือนว่ากำลังจะ...

อ่อก~

"เห้ย!"

ยัยบ้าขี้เมานี่อ้วกพุ่งใส่ผม มาทั้งน้ำ ทั้งกลิ่น คนอื่นๆรีบโดดออกห่างจากผมอย่างรวดเร็ว ซินดี้ก็ร้องกรี้ดแล้วโดดลุกออกไปเช่นกัน

"โธ่เว้ย นี่เธอ ลุกดิ!"

ผมหัวเสียสุดๆ รู้สึกถึงความเปียกชื้นตั้งแต่ช่วงไหล่ลงไป ไหนจะกลิ่นที่ชวนให้อยากจะอาเจียนตามนี่อีก ผมรีบเขย่าแขนเธอแรงๆพลางส่งเสียงห้วนจัดออกไป แต่ยัยตัวเล็กนี่กลับเหมือนตายสนิท

"..."

คืออย่าบอกว่าสลบไปแล้วนะ!

"เห้ย เวรเอ้ย!