Chapter 9 ปฏิเสธได้ไหม?

1 เดือนต่อมา...

มหาวิทยาลัยของฉันเปิดวันนี้เป็นวันแรก และฉันยังคงต้องอยู่ในห้องของโรมต่อไป ไม่ใช่ว่าฉันหางานไม่ได้นะ แต่ฉันหาแล้ว ทำแล้วและลองคุยกับโรมแล้ว แต่โรมพูดไม่ง่ายเหมือนที่ฉันคิด เขาไม่ยอมให้ฉันย้ายออก ไม่ยอมให้ทำงานด้วย เขาโทรไปบอกเฮียจนเฮียกับป๊าโทรมาสั่งเด็ดขาดให้ฉันอยู่กับเขา ฉันโกรธโรมไปอีกพักใหญ่เลยล่ะ แต่โรมก็มาง้อฉันและเขาก็บอกเหตุผลว่าเขาไม่อยากให้ป๊ากับเฮียเป็นห่วงฉัน เขาเองก็เป็นห่วงฉัน และเขาอุตส่าห์รับปากไว้แล้วว่าจะดูแลฉันให้ดีที่สุด เขาไม่อยากให้เฮียกับป๊าคิดว่าเขาทำไม่ได้ ดูแลฉันไม่ได้ เขาง้อจนสุดท้ายฉันก็ยอมคุยกับเขา จริงๆฉันว่าเขาก็ไม่ผิดหรอก เขาก็แค่ทำตามหน้าที่ของเขา แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันขอให้เขาปล่อยให้ฉันทำ คือฉันขอทำงานพิเศษต่อไป แต่ฉันจะยังอยู่กับเขา ซึ่งเขาก็ต้องยอม

งานพิเศษที่ฉันทำก็เป็นงานที่ร้านอาหารไทยในเมืองใกล้ๆกับมหาวิทยาลัยนั่นแหละ

"วันนี้ฉันไปส่งที่คณะนะ"

ฉันเงยหน้ามองโรมที่พูดขึ้น คือว่าตอนนี้เรากำลังกินอาหารเช้ากันอยู่เพราะเรากำลังจะไปมหาวิทยาลัย

"ไม่เป็นไรนะ ฉันไปเองก็ได้"

ฉันก็เลยตอบไป เพราะเห็นโรมเคยพูดว่าคณะของโรมกับคณะฉันอยู่ห่างกันมาก และฉันคิดว่า ฉันพอที่จะโอเคกับการใช้ชีวิตที่นี่แล้ว ฉันปรับตัวได้แล้วนะ

"คณะนายอยู่ห่างน่ะ เหนื่อยเปล่าๆ"

"ไม่เป็นไรเหมือนกัน ฉันตั้งใจจะไปส่งเธอที่คณะอยู่แล้ว"

โรมพูดพลางยกยิ้มอย่างเป็นมิตร แล้วเห็นแบบนี้ฉันจะปฏิเสธได้ไหมล่ะ เห้อ

"อืม งั้นก็ได้"

หลังจากนั้นเราก็ขึ้นรถไฟฟ้ามาลงที่สถานีแห่งหนึ่ง มหาวิทยาลัยของเราอยู่ห่างจากสถานีรถไฟฟ้าไม่มาก เราใช้การเดินไปต่อจากนั้น และฉันก็เดินไปกับโรมนี่แหละ

สวบ~

เมื่อเดินมาจนถึงคณะ ฉันก็หยุดเดินเพื่อจะหันไปบอกให้โรมไปที่คณะเขาได้แล้วล่ะ

"โรม ขอบใจนะที่อุตส่าห์เดินมาส่ง"

"ไม่เป็นไร พูดอย่างกับฉันเป็นคนอื่นไปได้"

โรมยิ้มให้ฉันพลางยื่นฝ่ามือมาขยี้ผมฉันเบาๆ

"อ้อ พอดีฉันมีเพื่อนอยู่ที่นี่ ยังไม่เคยแนะนำให้เธอรู้จักเลย"

"เหรอ"

"อืม เดี๋ยวรอแป่บนะ ฉันโทรหาก่อน"

โรมพูดพลางควักเอามือถือมากดโทรออกทันที เขารอสายสักพักปลายสายก็รับ

"อืม อยู่ไหนน่ะ?"

ฉันได้ยินโรมถามกับคนปลายสาย ตอนนี้โรมยืนหันหลังให้ฉัน ฉันไม่รู้หรอกว่าปลายสายตอบว่ายังไง แต่ฉันเห็นผู้หญิงผมสั้นประบ่าสีน้ำตาลแดงคนหนึ่งที่หน้าตาสวยและเซ็กซี่เลยล่ะ เธอก้าวเข้ามายืนข้างฉันพลางหันมายิ้มให้ฉันและทำท่าทางเหมือนจะไม่ให้ฉันพูดอะไร มือหนึ่งของเธอถือโทรศัพท์แนบหู ส่วนอีกมือก็ยื่นออกไปสะกิดไหล่โรม

ขวับ~

"อ้าว"

พอถูกสะกิด โรมก็หันกลับมา เขาเบิกตานิดหน่อยตอนเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นคนสะกิดเขา

"มอร์นิ่ง โรม"

ผู้หญิงคนนั้นยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตรพลางเอ่ยทักทายเขา โรมวางหูโทรศัพท์ทันที

"มาตั้งแต่เมื่อไหร่"

โรมถามและเธอตอบ

"ตั้งแต่ใครบางคนสวีทกันอยู่"

"คำพูดเยอะ"

"ฮ่ะๆ แล้วมันจริงมั้ยล่ะ"

ผู้หญิงคนนั้นหัวเราะพลางหันมามองฉัน

"เออ นี่ครีม...คนที่ฉันบอก"

จากนั้นโรมก็แนะนำฉันให้ผู้หญิงคนนั้นรู้จัก

"ครีม นี่เอมิลี่"

แล้วก็แนะนำชื่อผู้หญิงคนนี้ด้วย

"อ่า สวัสดี ยินดีที่ได้รู้จักนะ"

"สวัสดีจ่ะ ยินดีเหมือนกัน ชื่อฉันน่ะเรียกสั้นๆว่าเอมี่ก็ได้ ฉันเป็นลูกครึ่งหลายเชื้อชาติน่ะ ไม่ต้องห่วงนะ ฉันอยู่ที่นี่มาเกือบปีแล้ว เดี๋ยวฉันจะดูแลเธอเอง"

"อ้อ ฮ่ะๆ"

ฉันยิ้มให้เธออย่างเป็นมิตรเช่นกัน ตอนแรกฉันแอบกังวลอยู่เหมือนกันว่าฉันจะต้องมาปรับตัวที่มหาวิทยาลัยใหม่ จะต้องมาปรับตัวกับเพื่อนใหม่ซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะมีใครดีเหมือนของขวัญหรือเปล่า แต่มันก็ดีจัง ที่อย่างน้อยฉันก็มีเอมี่เป็นเพื่อนแล้ว ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้รู้จักว่าจริงๆแล้วเธอเป็นคนแบบไหน แต่เท่าที่ฉันรับรู้ตอนนี้ เธอก็ดูน่ารักดีนะ เฟรนด์ลี่และทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันน่าจะเข้ากับเธอได้ล่ะน่ะ

"เออโรม มาส่งถึงที่แล้ว ครีมก็เจอฉันแล้ว แล้วนายจะอยู่ทำไมล่ะ"

"อ้าว เธอนี่"

"ไปๆ ไปคณะได้แล้ว มัวมายืนคุมอยู่ได้ งั้นก็ย้ายมาเรียนคณะนี้เลยสิ"

"ปากดี"

"นี่"

ฉันมองโรมกับเอมี่ที่เล่นกันและได้แต่ยิ้มออกมา จนมือถือโรมดังขึ้นอีกครั้งเขาถึงได้หยุดชะงักพลางกดรับสาย

"ไง ไอ้พีท"

พีท...

แค่ได้ยินชื่อเขา ฉันก็เผลอใจสั่นซะแล้วล่ะ เมื่อไหร่ฉันจะเลิกรู้สึกกับเขาได้สักทีนะ

"เออ กูกำลังไป มาส่งครีมที่คณะ"

โรมพูดอีก จากนั้นก็วางสายไป

"เพื่อนโทรตามแล้วสิ"

เอมี่ถามพลางโบกมือใส่โรม

"ไปเลย รีบไปเลย ไม่ต้องห่วงครีมหรอก ฉันบอกจะดูแลให้เองไง"

"อืม...ฝากด้วยนะ"

"ค่ะ น้อมรับคำสั่งค่ะ"

"ฉันไปก่อนนะครีม"

"อื้อ"

จากนั้นโรมก็ไปที่คณะได้จริงๆซะที

เมื่อโรมไปแล้ว ฉันก็ต้องอยู่กับเอมิลี่ เอมิลี่เทคแคร์ฉันดีนะ แล้วก็เธอมีกลุ่มเพื่อนอีกกลุ่มหนึ่งอยู่แล้วประมาณห้าคน เป็นผู้หญิงสองคนและผู้ชายสามคนซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นชาวต่างชาติ ฉันเองก็ยังเข้ากับใครไม่ได้หรอก นอกจากเอมี่ที่พูดภาษาบ้านเกิดกับฉัน

"เออ นี่ ถามอะไรหน่อยสิ"

"อะไรเหรอ?"

"รู้จักกับโรมได้ไงอ่ะ?"

เอมี่หันมาถามฉันระหว่างที่เรารออาจารย์มาสอน และฉันก็จำเป็นต้องตอบสินะ

"ก็...แม่ของโรมกับแม่ของฉันเป็นเพื่อนกันน่ะ"

"อ้อ งั้นสินะ"

"อืม แล้ว...เอมี่ล่ะ รู้จักกับโรมนานหรือยัง?"

"จริงๆก็...ยังหรอก รู้จักได้ไม่นาน น่าจะตอนที่โรมมาที่นี่ใหม่ๆ ก็ได้เกือบสองเดือนแล้วมั้ง"

"เหรอ รู้จักกันได้ไงเหรอ"

"เจอกันที่ผับน่ะ พอดีวันนั้นฉันเกิดอยากไปฉายเดี่ยวไง แล้วโดนพวกฝรั่งมันลวนลามเอา โรมก็เลยเข้ามาช่วย จากนั้นก็ได้ทำความรู้จักกัน อย่างกับพระเอกนางเอกนิยายเลยเนอะ ฮ่ะๆ"

"อื้อ ฮ่ะๆ"

จริงๆฉันไม่ได้รู้สึกขำขนาดนั้นหรอก แต่เห็นว่าเอมี่ดูจะสนุกกับการเล่าเรื่องไง ก็เลยต้องขำบ้าง

เห้อ ฉันคิดถึงขวัญ คิดถึงกรด้วยอ่ะ ทำไมชีวิตฉันจะต้องจากบ้าน จากเพื่อนมาอยู่ต่างถิ่นแบบนี้ก็ไม่รู้?

"..."

"เฮ้"

"อุ๊ย!"

ฉันสะดุ้งพลางอุทานออกมาเพราะอยู่ดีๆก็มีคนส่งเสียงพร้อมกับโบกมือผ่านหน้าฉันไปมาสองทีทำให้ฉันหลุดจากภวังค์ความคิดถึงออกมาได้

เป็นผู้ชายคนหนึ่งในกลุ่มของเพื่อนของเอมี่น่ะ

"จำไอด้ายไหม"

ฉันขมวดคิ้วเมื่อเขาพูดออกมาประโยคหนึ่งเป็นภาษาไทย ซึ่งมันก็ฟังไม่ค่อยชัดหรอก แต่เขาก็ดูพยายามที่จะพูดนะ

ฉันพอจะจำหน้าเขาได้ เพราะเขาเป็นคนเดียวในกลุ่มที่ก็ต้องยอมรับว่าดูดีจริงๆและเอมี่ก็บอกไว้ว่า เขาคนนี้มีเชื้อไทยนิดๆ แต่เขาอาศัยอยู่ที่นี่ตั้งแต่เกิดเลยไม่ค่อยได้ใช้ภาษาไทยแต่ก็ถือว่ายังพอคุยกันได้ อาจจะงงๆนิดหน่อยแต่ถ้าปรับจูนกันไป อีกหน่อยก็คงเข้าใจ

"ไอ...โจอี้"

"อ่า โจอี้..."

ฉันพยักหน้าพลางมองหาเอมี่ที่เมื่อกี้ยังนั่งอยู่ข้างๆฉันอยู่เลย แต่ตอนนี้ที่ฉันเหม่อไปแค่แป๊บเดียวเอมี่ก็หายไปแล้ว

"ยู...ครีม?"

"อ่า ใช่"

"ไอรู้ภาษาทายนะ"

"..."

"เราคุยกันด้ายมั้ย"

"เอ่อ อะ โอเค"

แล้วเอมี่ไปไหนนะ ทำไมปล่อยให้โจอี้มาคุยกับฉันโดยไม่บอกสักคำเลยเนี่ย