ตอนที่4

มหาวิทยาลัย

ชนิกามาถึงมหาวิทยาลัยแต่เช้าวันนี้เธอจะเลิกกับเขาอย่างถาวรเพราะเรื่องของเธอกับเขามันคงไปต่อไม่ได้ ร่างบางเข้าเรียนตามปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นพอเลิกเรียนก็มาเจอเขาเหมือนทุกวัน

"คิดถึงจังเลยไม่ได้เจอกันตั้งหลายวัน" คชาเดินยิ้มแป้นมาหาแฟนสาวของตัวเอง ชนิกาเป็นผู้หญิงคนแรกคนเดียวที่เขารักและคบกันมานานถึง3ปี เธอเป็นคนทำให้คนที่ยิ้มยากแบบเขายิ้มได้

"พี่คราม" ร่างบางเมื่อเห็นเขากำลังเดินมาทุกอย่างที่ได้ยินตอนเขาทะเลาะกับแม่ของเขาก็แล่นเข้ามาในหัว

"พี่ทำวิจัยผ่านแล้วตอนนี้ก็ไม่มีอะไรแล้ว วันเสาร์นี้เราไปเที่ยวกันนะ" เป็นเวลาหลายอาทิตย์ที่ทั้งคู่ไม่ได้ไปไหนด้วยกันเพราะเขาต้องรีบทำวิจัยให้ผ่าน

"เลิกเรียนแล้วไปคอนโดพี่ก่อนกลับนะ" คชากระซิบที่ข้างหูของเธอ ทั้งคู่เป็นคู่รักที่คบกันมานานเรื่องความสัมพันธ์บนเตียงก็มีบ้างตามประสาวัยรุ่นเพราะสมัยนี้คงไม่มีแค่จับมือหรือนอนกอดกันเฉยๆเป็นแน่แล้วยิ่งคชาเคยเป็นเสือผู้หญิงมาก่อน

"ไม่ได้ค่ะชมต้องรีบกลับ"

"งั้นไม่เป็นไรพรุ่งนี้ก็ได้" คชาไม่โกรธแต่เขาเข้าใจเธอเขารู้ว่าเธอเป็นยังไงเขาไม่เคยรังเกียจที่เธอเป็นแค่ลูกคนรับใช้เขารักเธอเขาจึงไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

"พี่ครามคะ"

"ครับ?" คนตัวสูงเริ่มหน้าเครียดเมื่อเห็นสีหน้าของคนรักที่จริงจัง

"ชมว่าเราเลิกกันเถอะ" ร่างบางตัดสินใจพูดออกไปในที่สุด เธอเสียใจจนอยากร้องไห้แต่ก็ต้องกลั้นน้ำตาเอาไว้

"ทำไมล่ะ? ชมแค่พูดเล่นใช่มั้ย"

"พี่เรียนจบคงไม่มีเวลาให้ชมแล้ว" ข้ออ้างแสนไร้สาระที่เธอไม่เคยคิดแต่ก็ต้องใช้เพื่อให้้เขาเลิกกับเธอ

"มีสิ พี่แบ่งเวลาได้นะชม"

"ไม่ได้หรอกค่ะ พี่ต้องไปรับตำแหน่งต่อพ่อของพี่จะเอาเวลาไหนมาให้ชมคะ"

"พี่จะพยายามแบ่งเวลามาให้ชมแต่เราอย่าเลิกกันเลยนะชม" คชาเริ่มใจเสียทีแรกคิดว่าเธอพูดเล่นแต่ตอนนี้คงไม่ใช่แล้ว

"ไม่เอาหรอกค่ะ ชมว่าเราคงไปกันไม่รอดหรอกเลิกกันเถอะนะคะ" ชนิกากลั้นน้ำตาจนแทบไม่ไหว

"ชมเป็นอะไร ทำไมล่ะไหนบอกว่าถ้าเรียนจบแล้วจะแต่งงานกับพี่ไง" คชาจับมือของเธอขึ้นมากุมเอาไว้เขาพยายามจะรั้งเธอให้มากที่สุด

"เรื่องนั้นพี่เป็นคนตัดสินใจเองชมไม่ได้คิดด้วยซ้ำ" ร่างบางพยายามผลักไสเขา

"ชมไม่ได้รักพี่แล้วจริงๆเหรอ" คชาสบตากับเธอแต่อีกคนกลับเสมองทางอื่น

"ค่ะ เลิกกันเถอะนะคะ" เธอเน้นคำว่าเลิกให้เขาได้ยินอีกครั้ง คชาเริ่มปล่อยมือที่กุมเธอเอาไว้ช้าๆเขาคงรั้งเธอไว้ไม่ได้อีกแล้ว

"ก็ได้" เมื่อเขาตอบแบบนั้นหัวใจของเธอก็ยิ่งสลาย ร่างบางกำลังจะถอดแหวนที่เขาเคยให้คืน

"ไม่ต้องคืนเก็บไว้เถอะ ถ้าวันนึงชมคิดถึงพี่ก็โทรมานะพี่จะรอ" คชารีบจับมือของเธอเอาไว้ ความรักที่เขาทุ่มเทต้องสลายเพราะความไม่มีเวลา

"ชมไปก่อนนะคะ" ร่างบางหันหลังให้เขาแต่ยังไมาเดินไปไหน คนตัวโตจึงเดินไปกอดเธอจากด้านหลังทั้งน้ำตากอดสุดท้ายของเขากับเธอ

"พี่ยังรักชมเหมือนเดิมนะ" เอ่ยทั้งน้ำตาก่อนจะยอมปล่อยให้เธอจากไป เมื่อเดินออกมาน้ำตาที่กลั้นเอาไว้ก็ไหลออกมาอย่างกับเขื่อนแตก เธอไม่ได้อยากเลิกกับเขาแต่เธอไม่คู่ควรกับเขาเลยสักนิดไม่มีส่วนไหนที่เข้ากับเขาได้เลย

"ชมขอโทษ ชมก็รักพี่นะแต่แบบนี้ดีแล้ว" เลิกกันทั้งที่ยังรักมันเจ็บกว่าหมดรักแล้วเลิกกัน ต่อจากนี้เธอจะเห็นเขาในฐานะคู่หมั้นของเจ้านายเธอไม่ใช่แฟนเธออีกต่อไป