ตอนที่5

5เดือนก่อนงานแต่ง...

ชนิกาตัดการติดต่อจากคชาไปในทันทีตั้งแต่วันนั้นที่เธอตัดสินใจบอกเลิกเขา ตอนนี้เขาเรียนจบแล้วเธอเองก็ใกล้จะปิดเทอมแล้วปีการศึกษาหน้าเธอคงไม่เห็นหน้าเขาอีกแล้วถึงจะเสียใจแต่ให้ทุกอย่างเป็นไปแบบนี้ดีที่สุดแล้ว

"ชมเธอดูสิฉันยังไม่เคยเจอหน้าเขาเลยแต่คุณแม่ให้ฉันเลือกชุดแต่งงานแล้ว" ทรรศนีย์บ่นอุบอิบที่คนเป็นนำแบบชุดแต่งงานมาให้เธอเลือกทั้งๆที่เธอยังไม่เคยเห็นหน้าว่าที่เจ้าบ่าวแม้แต่ครั้งเดียว

"ชุดสวยๆทั้งนั้นเลยค่ะคุณทัมทิม" ชนิกาแกล้งเปลี่ยนเรื่องเพราะอยากให้ทรรศนีย์กลับมาร่าเริงมากกว่าทำหน้าเศร้าแบบนี้

"ฉันไม่อยากแต่งงานจริงๆนะชม เธอช่วยฉันหน่อยสิ"

"ชมเป็นแค่คนใช้นะคะคุณทับทิมจะไปช่วยอะไรได้ล่ะคะ" เธอเองก็ช่วยใครไม่ได้หรอกปัญหาของเธอเองก็เพิ่งจะจบไปไม่นาน

"ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวเขาเลย"

แอ๊ดด เสียงประตูเปิดออกพร้อมกับร่างของหญิงสัยกลางคนผู้สง่างามอย่างคุณหญิงธิดาพาผู้เป็นแม่ของทรรศนีย์

"คุณแม่มาหาหนูมีอะไรคะ"

"แม่จะมาบอกว่าพรุ่งนี้คุณหญิงอำพาจะพาลูกชายมาที่บ้านเรา"

"แล้วยังไงคะ?" ทรรศนีย์ถามอย่างไม่แยแสแต่อีกคนที่อยู่ในห้องตั้งใจฟังทั้งๆที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเอง

"คุณหญิงจะมาสู่ขอเราอย่างเป็นทางการน่ะสิ ส่วนเรื่องงานแต่งคงจะจัดขึ้นอีก5เดือนข้างหน้า"

"5เดือน? ทำไมมันเร็วจังคะ" ไม่ใช่แค่ทรรศนีย์ที่ตกใจชนิกาเองก็ตกใจไม่น้อย

"แต่งเร็วก็จะมีลูกไว้สืบสกุลเร็วๆไงจ้ะ"

"แต่แม่คะหนูไม่ได้รักเขานิสัยเขาเป็นยังไงหนูก็ไม่รู้" คุณหนูที่ถูกตีกรอบชีวิตมาตลอดเอ่ยอย่างเศร้าใจเพื่อให้คนเป็นแม่เห็นใจ

"อยู่กันไปเดี๋ยวก็รักกันเองแหละลูก ลูกสาวแม่ทั้งสวยและเพรียบพร้อมแบบนี้"

"แม่คะนี่มันยุคไหนกันแล้วคะยังคลุมถุงชนอีกเหรอคะ" ทรรศนีย์เถียงผู้เป็นแม่

"เพราะแม่รักลูกนะถึงได้ทำแบบนี้ ลูกชายคุณหญิงอำพาเป็นคนดีเขาจะไม่ทำลูกเสียใจ" คุณผู้หญิงของบ้านเดินออกจากห้องไป ทรรศนีย์ปิดหน้าร้องไห้ด้วยความเสียใจก่อนจะกอดชนิกาแน่น หญิงสาวคนรากหญ้าทำได้แค่ลูบหลังปลอบเท่านั้นเธอจะไปคัดค้านอะไรได้แต่ที่คุณหญิงพูดก็ถูกทรรศนีย์ทั้งสวยและเพรียบพร้อมยังไงคชาก็ต้องหลงรักเธออย่างห้ามไม่ได้

"ฮึกๆ ฮืออออ"

"หยุดร้องไห้เถอะนะคะคุณหนู เดี๋ยวตาบวมนะคะ" เธอเองก็อยากจะร้องไห้เช่นกันไม่คิดว่างานแต่งจะจัดขึ้นเร็วแบบนี้

"ฮึก วันงานเธอเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้ฉันได้มั้ยฉันอยากให้เธออยู่ข้างๆฉัน" ทรรศนีย์ขอเรื่องที่เป็นไปไม่ได้กับเธอ

"คงไม่ได้หรอกค่ะคุณหนูวันงานชมต้องทำงานในครัว ชมไม่เหมาะกับงานหรูหราแบบนั้นหรอกค่ะ" เธอเป็นแค่คนรับใช้ไม่เสนอหน้าตัวเองไปเทียบชั้นกับคุณหนูอย่างทรรศนีย์หรอกเธอรู้ที่ของเธอดี

"เธอจะทิ้งฉันไปอีกคนเหรอ ฮึกๆ"

"ชมไม่ทิ้งคุณทับทิมหรอกนะคะแต่คุณหญิงคงไม่ยอมแน่ๆ อย่าขัดคำสั่งคุณหญิงเลยนะคะ" ชนิกาเอ่ยออกมาคุณหญิงธิดาพาคงไม่ให้คนรับใช้อย่างเธอมาเป็นเพื่อนเจ้าสาวยืนเคียงข้างลูกสาวของตัวเองในวันงานแน่นอน

"หยุดร้องไห้เถอะนะคะ เดี๋ยวไม่สวยนะคะ" ร่างบางเช็ดน้ำตาให้คนที่ร้องไห้อย่างอ่อนโยนนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ทรรศนีย์ร้องไห้กับเธอแต่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้เพราะนับไม่ถ้วนตั้งแต่จำความได้ ถึงเธอจะอยากร้องไห้แต่ก็ต้องกลั้นเอาไว้เธอต้องเป็นที่พึ่งให้คุณหนูที่เธอรักและภักดี